واقعیت جامعه ما این است که هم اکنون شمار قابل توجهی از جمعیت ایران، حاشیه نشین هستند و در حاشیه کلانشهرها زندگی می کنند. بعید است کسی را بتوان پیدا کرد که با میل و علاقه، حاشیه نشینی را انتخاب کرده باشد، بلکه واقعیت این است که انتخاب زندگی در مناطق حاشیه ای، انتخابی از سر اجبار است.

متاسفانه یکی از آسیب های جدی که از حاشیه نشینی نشات می گیرد، بحث تکدی گری است که چهره شهرها را زشت می کند. البته شکی نیست که برخی متکدیان، وضع مالی خوبی دارند و با سوء استفاده از احساسات مردم به تکدی گری به عنوان یک شغل نگاه می کنند. بدیهی است باید با این افراد شیاد برخورد شود، اما جدای از این افراد، خیل عظیمی از متکدیان هم برخاسته از مناطق حاشیه نشین هستند که از سر اجبار و فقر مالی به تکدی گری روی آورده اند.

بنابراین اگر می خواهیم با پدیده تکدی گری مقابله کنیم، یکی از عمده ترین راه حل ها این است که در وهله اول مشکل حاشیه نشینی را حل کنیم.

حل معضل حاشیه نشینی هم با برخوردهای قهری جواب نمی دهد. توزیع ناعادلانه امکانات در مناطق مختلف کشور، تجمیع امکانات در کلانشهرها، فقر و بیکاری و توسعه نیافتگی روستاها و شهرهای کوچک به بحران حاشیه نشینی دامن زده است.

به همین دلیل وقتی از فردی که زندگی در مناطق حاشیه ای را به اجبار انتخاب کرده است، می خواهیم زندگی حاشیه نشینی را ترک کند، باید جایگزین مناسبی برای او تعریف کنیم، مثلاشغل و محل مناسبی برای زندگی در اختیار او قرار دهیم، در غیر این صورت مشکل حاشیه نشینی با دستور و فشار، حل شدنی نیست.