بحران پناهندگان در جهان، تنها به زندگی آنها که پناهجو هستند و از جنگ فرار کرده اند مرتبط نیست. این بحران زندگی مردمان کشورهایی را که این پناهجوها به آن پناه می برند را هم تحت تاثیر قرار می دهد و همین است که در شش ماه گذشته، علاوه بر واکنش هایی که درباره زندگی پناهجوها وجود دارد، واکنش و حرف هایی هم درباره مردمانی شنیده می شود که از پذیرفتن پناهجوها و دردسرهای آنها خسته شده اند و مقابل این اتفاق می ایستند. اما هرچه که هست، پذیرش پناهجوها و زندگی با مردمانی که در سرزمین خود جایی ندارند، اتفاقی است که در جهان مدرن با اتفاق های سیاسی پی درپی و بحران هایی مثل ظهور داعش و... باید پذیرفته شود و چهره های مختلف فرهنگی جهان هم برای همراهی مردم، تلاش می کنند تا این پذیرش را به یک فرهنگ درست تبدیل کنند. چهره هایی مثل هاروکی موراکامی که در سخنرانی تازه اش در دانمارک و بعد از گرفتن جایزه معروف «هانس کریستین اندرسون»، در صحبت هایی کاملاانتزاعی به این موضوع اشاره کرد. موراکامی نام سخنرانی خود را «معنای سایه ها» گذاشت و گفت: «مهم نیست دیوارهایی به چه بلندی برای بیرون نگه داشتن مزاحم ها بسازیم، مهم نیست چقدر در راه ندادن غریبه ها سختگیرانه عمل کنیم، مهم نیست تاریخ را چندین بار به نفع خودمان بازنویسی کنیم، سرانجام فقط به خودمان آسیب و ضرر می رسانیم. فقط افراد نیستند که باید با سایه های شان روبه رو شوند. همین کار برای جوامع و ملت ها هم ضروری است، ما باید با سایه های مان روبه رو شویم، با آنها مقابله کنیم و گاهی با آنها کار کنیم و این لازمه نوعی خرد و شجاعت است اما اگر مردم از این کار اجتناب کنند، نمی توانند واقعا رشد کنند و پخته شوند. در بدترین حالت ممکن، آنها مثل دانشمند داستان «سایه» اندرسن، به دست سایه خودشان نابود می شوند.» رسانه های جهانی این سخنرانی را به عنوان حرف های تازه درباره پذیرش مهاجران پوشش داده اند و به بهانه سخنرانی «معنای سایه ها»ی موراکامی، دوباره بحث های تازه در جهان درباره مهاجران و مردمان مهاجرپذیر آغاز شده است.