جامعه سنتی و پدرسالار را از تحمیل نقش های اجتماعی به انسان ها می شناسیم، از تحمیل نقش براساس جنسیت، ارشدیت و اعتبار تزلزل ناپذیر سرالگوهای سنتی و مذهبی. به طور نمونه نخست زادگی در این نظام، موهبتی شاهانه است و پسر ارشد را خودبه خود به مقامی هم تراز با پدر می رساند و آمریت بر دیگر برادران و خواهران را به حکم عرف ارزانی او می دارد. شگفتا که به درون این نظام سختگیر یعقوبی، بااین حال رگه ای از ملاطفت و رئوفت راه می یاید که واکنش بی حائل انسان در قبال انکارناپذیری چرخه نسل هاست؛ به این معنی که پدران اگر که می خواهند در خاطره نسل های آینده زنده بمانند، محبت خود را بیش از همه نثار آخرین فرزند خود می