از شیوه های کار گوته در شاعری، آموختن بود. و جمع آوردنی پرحوصله، درونی کردن و پروردن عناصر دیگر فرهنگ ها، با این آگاهی که فرهنگی که با آن آشنا می شویم، گاه چشم اندازی تازه و نامنتظر به روی ما باز می کند. برای چنین چشم اندازی به تکانه ای نامنتظر نیاز است و این تکانه برای گوته در خلق دیوان غربی- شرقی اش، آشنایی با حافظ بود. نه تک غزل های پراکنده ای که از حافظ در این یا آن مجله آلمانی به چاپ می رسید، بلکه ترجمه مجموعه دیوان او بود که بر گوته انگیزه بخش افتاد، انگیزه بخش خاصه محض عناصر بیگانه، نو و شرقی آنکه در نگاه اول بیش از همه در غنا و گوناگونی تصویرپردازی هایش تجلی می کردند، و البته در خود