به روایتی، سالروز وفات مولاناست. شب عرس: به معنی عروسی. مولانا به بازماندگانش گفته «به روز مرگ چو تابوت من روان باشد/ گمان مبر که مرا درد این جهان باشد». خداوندگار از دریغ و افسوس خوشش نمی آمده، افلاکی هم به مناسبتی از حضرتش نقل کرده «دریغ میان ما چه می کند؟» غزلی که یک بیتش را جلوتر نوشتم وصیت نامه شاعر است: «برای من مگری و مگو دریغ دریغ/به دوغ دیو درافتی، دریغ آن باشد». دوغ دیو یعنی گرفتار اهریمن شدن. باید برای کسی بگرییم، یا وقتی به حال و روزمان تاسف خوریم که فریفته شیطان شویم... از دید ملای روم مرگ یک جور غروب است: «غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد؟» اتفاقا به شیعیان حلب هم انتقاد می کند