هرساله در روزهای اول زمستان رسانه ها مطالبی درباره کریسمس و سال نوی میلادی دارند. بیشتر این نوشته ها وجه تاریخی این اعیاد و رسوم مسیحیان ایران در این ایام را مورد توجه قرار داده.

یکی از مشهورترین آنها یادداشتی است که روبرت صافاریان سال ها پیش نوشته و هنوز هم گاهی بازنشر می شود. این منتقد سینما توضیح داده که ارامنه مثل اروپایی ها و امریکایی ها که اکثرا کاتولیک هستند، 24 دسامبر را به عنوان کریسمس جشن نمی گیرند و در تقویم شان پنجم ژانویه را به عنوان شب تولد حضرت مسیح تیک زده اند. اگر به این موضوع علاقه مند باشید، می توانید این یادداشت را در اینترنت پیدا کنید.

از این بحث تاریخی که بگذریم به نمادهایی مثل بابانوئل و البته درخت کاج می رسیم که از عناصر مهم این جشن ها هستند. این روزها دیدن درخت کاج تزیین شده پشت ویترین مغازه ها تقریبا عادی شده و تنها به محلات مسیحی نشین محدود نمی شود، تا جایی که به محلات دیگر تهران و حتی برخی شهرستان ها هم سرایت کرده است.

این فراگیری در سطح جامعه البته حساسیت هایی به وجود آورده و یکی از بحث های داغ شبکه های اجتماعی است. گروهی این روزها ترجیح می دهند در جشن مسیحیان شریک باشند، درخت می خرند و آن را با گوی ها و ریسه ها تزیین می کنند. مخالفان اما این کار را تقلیدی کورکورانه می دانند و آنها را کاسه داغ تر از آش می نامند.

این اتفاق را می توان در قالب نظریه جهانی شدن تحلیل کرد و عادی دانست یا به نشانه نفوذ فرهنگی علیه آن موضع گرفت. حالت سوم هم این است که فارغ از بحث های نظری، به چشم فرصتی نگاه کرد که مردم دمی خوش باشند و از کابوس آلودگی هوا و زلزله فاصله بگیرند. آن چهارشنبه شب هراسناک که تهران لرزید، می تواند تلنگری باشد که زندگی را جور دیگری ببینیم و قدر فرصت ها برای بودن در کنار دوستان و نزدیکان را بیشتر بدانیم.