هفته ای که گذشت، یکی از بدترین هفته های زندگی من و همشهری هایم بود: پرمخاطره و پرخطر. آبی آسمان زیر لایه ضخیمی از دود مدفون بود و مسکن های تکراری ای مثل تعطیلی مدرسه ها و ممنوعیت تردد اتومبیل ها هم کاری از دست شان برنمی آمد. کمتر کسی را می دیدی که لبخند بزند. آخرالزمان بود. همه در ترسی عمیق و یاسی بی انتها فرو رفته بودیم و بیجا نیست اگر بگویم مردن را زندگی می کردیم. خدا می داند در همین یک هفته گذشته، چند سال از عمر هر کدام مان کم شد. چقدر عارضه زودرس یا دیرپز وارد تن مان شد و حالا مانده تا صدایش دربیاید. هفته تلخی بود. زیر 12000 تن سرب نفس های مان بریده شد و آخر کار هم -چهارشنبه شب- زلزله دل