سه مجوس ایرانی خبر تولد پیامبر خدا را در عالم پراکندند. آنها از اسرار غیب خبر داشتند و می دانستند این کودک تازه متولدشده دنیا را زیر و زبر می کند. به چشم سر، عیسی مسیح در بیغوله ای به دنیا آمد. تعبیر کرده اند به خرابه ای که بیشتر آغول بود تا خانه. به تعبیر قرآن، مریم از همه کناره گرفت و به مکان شرقی رفت. این مکان شرقی شاید بیت المقدس باشد، شاید هم جای دیگر. هرچه هست خورشید مسیح از این شرق طالع شد و عالمی را منور کرد. در متون عرفانی جایگاه عیسی آسمان چهارم است. خورشید هم در نجوم بطلمیوسی در همین آسمان است. به همین اعتبار عیسی را خورشیدسوار نامیده اند. به تعبیر نظامی «سایه خورشیدسواران طلب/ رنج خود و راحت یاران طلب.» در منش آن پیامبر هم ذکر شده که رنج عالم را به جان خرید تا یارانش راحت باشند. عیسی(ع) عمر بلندی نداشت بسیار هم رنج دید. هم مریم رنج دید و هم پسرش. مریم را گفته اند به معنی دریای غم است. چنان سایه اندوه بر سر او سنگینی می کرد که در تنهایی و تحمل درد زایمان و ترس از تهمت ها گفت «کاش پیش از این مرده بودم و به کلی فراموش می شدم.» خوب است نذر مادرش را نیز به یاد بیاوریم. این نذر تاریخ را تغییر داد و مسیر بنی آدم را عوض کرد: نذر می کنم تا فرزندم «آزاد» باشد... اینجا معنی آزاد با چیزی که ما از آزادی در ذهن داریم متفاوت است. اما قابل تامل است که بانوی محرر، دریای غم نامیده می شود... خداوند به مریم می گوید اندوهگین مباش که خداوند پایین پایت چشمه ای قرار داده است... وقتی مردم طعنه ها می زنند و مریم را سوال پیچ می کنند، عیسی مسیح در گهواره به سخن می آید و می فرماید «انی عبدالله اتانی الکتاب وجعلنی نبیا.» سلام خداوند بر عیسی و بر محمد و بر آل محمد.