تقریبا همه شهروندان جهان، خاصه اتباع جنوب جهان، هیچ مشارکتی در ساختن شهر به دست خود ندارند. معنای این جمله روشن است: آنها هیچ حقی بر شهر خود ندارند. دیوید هاروی ازجمله نظریه پردازانی است که طی دو دهه اخیر کوشیده عوامل این فاجعه را شناسایی کند و چاره ای برای آن بیندیشد. از طرفی شاهدیم میادین همین شهرها در سال های گذشته به مکان های مبارزه علیه نابرابری ها تبدیل شده اند: از نیویورک و لندن تا آتن، استانبول و تهران. هاروی این قیام ها را نیز از منظر «حق به شهر» مهم و آن را مانعی در برابر افراط سرمایه داری جهانی و نولیبرالیسم می داند. بنابراین شهرها هم به مراکز انباشت سرمایه و هم مرکز سیاست انقلابی