روی کردی مقایسه ای بر لالایی های پارسی و تازی

لالایی ها، نخستین نمونه ی ادبیات شفاهی زنانه اند که بخشی از فرهنگ عامه ی هر زبان و فرهنگی محسوب می شوند. لالایی ها از ضمیر پاک مادرانی سرچشمه می گیرند که متاثر از شرایط اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، مذهبی، جغرافیایی و... جامعه می باشند. هدف این مقاله تحلیل و مقایسه ی لالایی های قدیمی فارسی و عربی است. با توجه به محتوای لالایی ها، هر یک نام خاصی برخود می گیرند. از لالایی های مشترک فارسی و تازی می توان از لالایی های سیاسی، پسرانه و دخترانه نام برد. برخی از لالایی های مختص ادب پارسی عبارتند از: لالایی هایی که مادران با ترس از داشتن هوو می خواندند، لالایی های فصلی و لالایی هایی که اشاره به نامه نگاری مادر با پدر در زمان نبود او دارد. از جمله لالایی های مختص مادر عربی، لالایی های فخر و برخی از لالایی های مذهبی است.