آسیب شناختی نظام آموزش کارکنان در سازمان های دولتی ایران

یکی از روش های توانمند سازی کارکنان، آموزش مناسب و متناسب به آنان است. مطالعات اکتشافی نشان از وجود اختلال در کارکرد صحیح نظام آموزش در سازمان های دولتی کشور است که کمتر مورد پژوهش قرار گرفته است. مقاله پیش رو با هدف بررسی ابعاد و آسیب شناختی نظام آموزش و ریشه یابی این آسیب ها بر اساس روش RCA (تحلیل علل ریشه ای) تنظیم شده است. مقاله برگرفته از پژوهشی است که از نظر رویکرد « کیفی »، از نظر هدف، کاربردی و توسعه ای و از حیث استراتژی پژوهش، توصیفی است. در اجرای پژوهش از مصاحبه عمیق نیمه ساختار مند و همچنین فن دلفی استفاده شده است. نمونه انتخاب شده شامل خبرگان، سیاست گذاران، برنامه ریزان و مدیران، اساتید و کارشناسان منابع انسانی بودند که به نوعی در فرایند منابع انسانی درگیر و دخیل بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه که توسط خبرگان روایی آن تایید شد، استفاده گردید. محاسبه پایایی به روش هولستی انجام گرفت. با استفاده از آزمون کندال داده های پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت و نتایج به تفکیک هر آسیب به دست امد. به صورت خلاصه یافته های این پژوهش نشان داد که ضعف دستگاه اداری کشور در حوزه آموزش، زمینه به وجود آمدن ناکارامدی مدیریت سرمایه انسانی شده است. مستند نبودن فرایندها و عدم حفظ تجارب سازمانی، عدم سنجش اثربخشی دوره های آموزشی و ارزیابی سطحی برنامه ها و عدم ارایه بازخوردپس از آموزش، ضعف در سیستم نیاز سنجی آموزش کارکنان و در نهایت نبود ساز و کاری جهت جانشین پروری در سازمانها به عنوان آسیب های اصلی کارکرد آموزش کارکنان سازمانها  بدست آمد.