تحلیل ریسک زیست محیطی ناشی از آلودگی هوا در کلانشهر تهران و ارایه راهکارهای حقوقی و اجرایی منطبق بر توسعه پایدار شهری

هدف پژوهش، تحلیل ریسک زیست محیطی آلودگی هوا در شهر تهران است. تحقیق از نوع کاربردی است که براساس داده‌های آماری بازه زمانی 1386 تا 1397 انجام شده است. برای سنجش و مقایسه تطبیقی آلاینده‌های هوای تهران، از شاخص کیفیت هوا و استانداردهای سالانه مربوط به آلاینده‌ها استفاده شد. روش ارزیابی ریسک نیز الگوی سه متغیره ویلیام فاین بوده است. نتایج بیانگر آن بوده است که میانگین غلظت سالانه دو آلاینده ذرات معلق (PM2.5 و PM10) در تمام سالها بالاتر از استاندارد بوده و سه آلاینده دی‌اکسید نیتروژن، دی‌اکسید گوگرد و منواکسید کربن از روند متغیری برخوردار بوده‌اند و ازن نیز نسبت به سال مبدا، دارای وضعیت بهتری است. از سوی دیگر، احتمال وقوع ریسک آلودگی ناشی از آلاینده‌های هوا در سطح شهر تهران، نسبتا زیاد بوده و امتیاز 5 برای آن ثبت می‌گردد. همچنین؛ در خصوص میزان تماس با آلاینده‌های شاخص نیز، امتیاز 6 که بیانگر تماس هفته‌ای چندبار و بین 6 تا 8 ساعت می‌باشد، و میزان پیامد نیز امتیاز 6 را کسب کرده است. در مجموع، می‌توان چنین عنوان نمود که رتبه ریسک زیست محیطی آلودگی هوا در سطح شهر تهران، عدد 180 بوده که نشانگر وضعیت اضطراری و «سطح ریسک متوسط» است و لازم است تا توجهات لازم در اسرع وقت صورت گیرد. به منظور کاهش آلودگی هوای شهر تهران لازم است تا براساس اصول توسعه پایدار شهری اقدامات لازم صورت گیرد.