عدالت ترمیمی تا عدالت اجتماعی

عدالت ترمیمی در واقع در سایه عدالت کیفری رشد کرده است. عدالت کیفری به دنبال آن است که پاسخ مناسب به هرگونه نقض قانون بدهد و در قبال این نقض و به تناسب آن مجازات را تجویز می کند. اما عدالت ترمیمی به بزه ایده یا به نهاد های جامعه که به علت بزه دچار آسیب شده است، توجه دارد. عدالت ترمیمی می خواهد راهی بیابد بین بزه دیده و بزهکار، راهی که شکاف ایجاد شده بین این دو را به حداقل برساند. عدالت ترمیمی به دنبال آن است که به جای سزادهی و مجازات به فکر جبران خسارت مادی و معنوی وارده به بزه دیده یا جامعه باشد. در گفتمان عدالت ترمیمی این سوال مطرح است: اگر بزهکار به سزای اعمال خود برسد آیا خسارت معنوی، روحی و حتی مادی وارده به بزه دیده جبران می شود؟ به طور مثال اگر دختری مورد تجاوز به عنف قرار می گیرد و حاکمیت و دستگاه قضایی بزهکار را به اعدام محکوم کند، آیا آن خسارت معنوی وارده به این دختر جبران می شود و نگاه عرف و جامعه به او چگونه است؟ و جامعه برای جبران این خسارت وارده چه کار می کند. آیا تفکر عدالت کیفری توانسته احساس عدالت اجتماعی را برای این دختر فراهم کند؟ اگرچه از نظر عدالت کیفری نقطه ایده آل فراهم شده است، اما به جرات می توان گفت که عدالت ترمیمی تحقق نیافته است. عدالت ترمیمی به دنبال یک راه میان بر بوده تا با رویکرد میانجیگرانه میان بزه دیده و بزهکار، شکاف ایجاد شده را کم رنگ کند و به دوباره اجتماعی کردن فرد بزهکار می اندیشد.