مقایسه ی میزان بینش در بیماران مبتلا به اختلال خلقی در هنگام پذیرش و ترخیص از مرکز روانپزشکی

هدف مطالعه حاضر که یک بررسی بالینی و متمرکز بر مسائل شناختی در بیماران روانی است، مقایسه ی بینش در اختلالات خلقی در ارتباط با نوع خلق (افسرده-انیک)، حالت روانپریشی (بدون نشانه های روانپریشی، با نشانه های روانپریشی همگرا با خلق؛ و با نشانه های روانپریشی ناهمگرا با خلق)؛ و تغییر بینش در طول دوره ی بیماری بوده است. هشتاد و شش بیمار دارای تشخیص روانپزشکی بستری شده در مرکز روانپزشکی مدرس شهر اصفهان که دارای دوره های مانیا و افسردگی عمده بودند در هنگام پذیرش و همچنین ترخیص از بیمارستان تحت مصاحبه قرار گرفته و از لحاظ سطح بینش به وسیله ی مقیاس سنجش ناآگاهی از اختلال روانی توسط روانشناسان بالینی و روانپزشکان مرکز مورد سنجش قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که در هنگام پذیرش بیماران مانیک نسبت به بیماران افسرده دارای اختلال بینش شدیدتری بودند. بیماران افسرده دارای نشانه های روانپریشی در مقایسه با افسرده های بدون نشانه های روانپریشی بینش ضعیف تری را داشتند. همچنین بیماران مانیک بدون توجه به حضور نشانه های روانپریشی کلا بینش ضعیف و پائینی را نشان دادند. در هنگام ترخیص از بیمارستان بعضی از نقایص بینش در بیماران دارای تشخیص مانیا مشاهده شد. می توان با تکیه بر یافته های این پژوهش نتیجه گیری کرد که فقدان بینش و نقایص خودآگاهی یک عارضه رایج در بیماران دارای تشخیص افسردگی با علایم روانپریشی و مانیا است.