سعادت یک حرکت ارادی است که انسان انجام می دهد تا به کمالی که در نهاد او قرار داده شده است برسد... نهایت درجه و بالاترین مرتبه سعادت «تشبه به مبدا» است. تشبه به الله است. ما تعبیر می کنیم به اینکه انسان خداگونه شود... یعنی انسان متصف به صفات الهی شود.(1)