از سال های گذشته تاکنون رهبر معظم انقلاب به مناسبت های مختلف و در دیدار با فعالان قرآنی، قاریان، حافظان و اساتید قرآنی رهنمودهایی را پیرامون قرآن کریم داشته اند. ایشان در اولین روز ماه مبارک رمضان 1403، در محفل انس با قرآن کریم ضمن اشاره به رشد تلاوت قرآن و جلسات قرآنی و حلقات قرآنی در کشور فرمودند:

«امروز بحمدالله هزاران محفل قرآنی وجود دارد؛ دستگاه های مختلفی از جهات مختلف به مسائل قرآنی می پردازند؛ اوقاف یک جور، سازمان تبلیغات یک جور، بخش های مربوط ویژه قرآنی یک جور؛ انصافا خوب است؛ در این تردیدی نیست؛ اما من عقیده ام این است که ما هنوز کم داریم؛ سر قضیه حفظ، سر قضیه تلاوت، سر قضیه انس با قرآن هنوز جای کار زیاد است.»

فرزاد جمشیدی، مجری صداوسیما با اشاره به این گلایه رهبر انقلاب گفت: «در آیه 30 سوره فرقان گلایه ای از پیامبر (ص) در روز قیامت مطرح می شود که می فرماید: «یا رب إن قومی اتخذوا هذا القرآن مهجورا؛ پروردگارا قوم من قرآن را مهجور گذاشتند و ترک کردند.»؛ لذا گلایه مقام معظم رهبری نیز گلایه رسول خداست.»

او دررابطه با گلایه رهبر انقلاب گفت: «منظور رهبر معظم انقلاب اسلامی تنها تلاوت قرآن نیست، بلکه قرآنی کردن جامعه است؛ یعنی اگر مردم زندگی خودشان را همان طور که پیامبر فرمودند: «نوروا بیوتکم بتلاوه القرآن»؛ قرآنی کنند، و به فرموده ایشان خانه هایشان پر از انوار تلاوت قرآن شود، این امر در استحکام روابط خانوادگی هم موثر است.»

این مجری صداوسیما تاکید کرد: «به هیچ عنوان منظور حضرت آقا این نبود که ما فقط قرآن بخوانیم و از روی آن بگذریم؛ به قول استاد شریعتی، قاریان مصری وقتی به صورت طولانی و بدون نفس کشیدن قرآن را تلاوت می کنند مردم بعد از اتمام شروع به تعریف و تمجید می کنند؛ استاد شریعتی می فرمایند قرآن که امتحان نفس گرفتن نیست؛ گویی ما راه را اشتباه رفته ایم. زیبایی های قرآن به عمل کردن آن است. اگر جامعه قرآنی شد حتی با یک آیه، زندگی افراد متحول می شود.»

جمشیدی پویش زندگی با آیه ها را فرصتی برای قرآنی شدن جامعه دانست و گفت: «زندگی با آیه ها کاری کرد که قرآن به جامعه وارد شود. اتفاقا اختتامیه گام نخست زندگی با آیه ها مصادف با ولادت آقا امام رضا (ع) معروف به همسنگ قرآن و استاد علم قرآن است. امام رضا (ع) هر سوالی را با قرآن جواب می دادند.»

زنده شدن می دهد، گفت: «جامعه باید با قرآن زندگی کند، نه این که آیه ها به صورت روزمره دربیاید. خیلی باید از قرآن مراقبت کرد تا قداست آن حفظ شود.»

این مجری یادآور شد: «بسیاری از برنامه های جمهوری اسلامی با قرآن آغاز می شود؛ اما چند نفر متوجه معنا و تفسیر آیات خوانده شده در ابتدای مراسم ها می شوند. ای کاش به جای قرآن خوانی صرف، معنی و تفسیر دو- سه آیه نیز خوانده شود.»

به اعتقاد جمشیدی، پویش زندگی با آیه ها طرحی است که قرآن را از حالت تشریف و تکلیف خارج می کند. او توضیح داد: «در خیلی موارد ما از قرآن به صورت تشریفاتی استفاده می کنیم؛ مثلا قبل تر، برخی خودروسازان داخل داشبورد ماشین قرآن می گذاشتند، همه سفره های عقد قرآن دارند، اول مجلس ختم قرآن می خوانند، هنگام بدرقه مسافر او را از زیر قرآن رد می کنند و... اما ما نباید کاری کنیم که قرآن به اسباب تشریف و تکلیف در زندگی تبدیل شود، کاری نکنیم که از قرآن تنها برای مناسبت ها استفاده شود، کاری نکنیم وقتی صدای قرآن شنیده می شود یاد مرگ بیفتیم؛ بیاییم با آیه ها زندگی کنیم.»

این مجری با بیان اینکه عنوان پویش زندگی با آیه ها بسیار هوشمندانه انتخاب شده است، گفت: «قرآن باید مثل جویبار در زندگی جاری باشد و نباید مثل مرداب یک جایی ساکن بماند.»

جمشیدی انجام برخی کارهای کوچک را باعث رشد معنوی در زندگی انسان دانست و گفت: «انتشارات آستان قدس رضوی در نمایشگاه کتاب امسال برای رده سنی کودکان کتابی چاپ کرد به نام «اسم های شکلاتی خدا». قصه های این کتاب ماجرای خواهر و برادری به نام حامد و هانیه است که برای اولین بار با معانی اسم های خداوند مهربان مثل: ملک، القدوس، سلام، مومن یا مهیمن، عزیز، جبار، مصور، حکیم، متکبر آشنا می شوند. این کتاب با یک داستان قشنگ و با یک عنوان قشنگی توجه مردم را به اسم «الله» جلب کرده است.»

او قبل از پاسخ به این سوال که چطور قرآن را وارد زندگی هایمان کنیم، به چرایی این مسئله پرداخت و افزود: «اگر مردم چرایی این مسئله را متوجه شوند و قرآن را به عنوان یک داروخانه و درمانگر بشناسند، خودشان به سمت قرآن سوق پیدا می کنند. مهم ترین راه قرآنی کردن جامعه این است که دست از تظاهر و به نمایش گذاشتن قرآن برداریم.» این مجری صداوسیما تاکید کرد: «جامعه زمانی قرآنی می شود که ما با قرآن نمایش ندهیم و تظاهر نکنیم. این همه فیلم در تلویزیون و سینما ساخته شده، اما چند فیلم با موضوع یک آیه از قرآن داریم؟! درحالی که از ده ها موضوع قرآنی می توان فیلم و سریال ساخت.»

جمشیدی به هنری کردن قرآن در رسانه اشاره کرد و افزود: «رسانه می تواند به هنری کردن قرآن توجه کند؛ درحالی که ما به وجوه هنری قرآن کمتر توجه می کنیم؛ لذا رسانه باید کاری کند که هنرمندان نسبت به قرآن التفات بیشتری داشته باشند.»

او یکی از راه های اثرگذاری بیشتر پویش زندگی با آیه ها را استفاده از ابزارهای هنری و هنرمندان جامعه عنوان کرد و گفت: «ما باید از هنرمندان درخواست کنیم همه پای کار بیایند، نظر دهند و فکر کنند. استاد حسین علیزاده پنجاه سال پیش در دستگاه های نوا، یک موسیقی به نام «نینوا» ساختند. آن زمان که ایشان این قطعه را ساختند دستگاه نوا دستگاه مهجوری بود؛ این یک قطعه آن چنان تاثیری گذاشت که حتی غیرمسلمانان با شنیدن آن، حالت اعزاز و اکرامی نسبت به امام حسین (ع) پیدا می کردند؛ بنابراین، برای اثرگذاری بیشتر پویش زندگی با آیه ها برنامه های تلویزیونی باید رنگ و بوی قرآنی پیدا کند و در این امر، از ابزارهای هنری و هنرمندان جامعه استفاده شود.»