به من می گویی در سوگم گریه نکن و نگران نباش مادر! مگر می توانم! طاقتش را ندارم می فهمی؟ طاقتش را ندارم. از وقتی رفتی پاهایم سست شده و کمرم خمیده... دکترها می گویند از غم و غصه است. می گویند داغ تو مرا به این حال وروز انداخته.

بوی الکل دلم را بدجور به هم می ریزد. عرق از کنار شقیقه ام سر می خورد پایین. نمی دانم چند روز است که برای درمان توی بیمارستان بستری ام! دوباره یاد تو افتادم و حال و روزم شده این! مگر می شود مادر باشم و پسری مثل تو را فراموش کنم!

آهسته ذکر تو را نجوا می کنم؛ همان که همیشه بر لب داشتی: «یا الله و یا نور...».

یادت هست شب های کودکی چقدر برایت قصه می گفتم؟ از محرم، از کربلا، از پیرزنی که ظهر عاشورا به فرزندش وهب گفت دختر پیامبر(ص) را یاری کن. با همین قصه ها عاشق شدی و پایت به مسجد و نماز جماعت و عزاداری سیدالشهداعلیه السلام باز شد.

قصه هایم از آب بود و عطش... از تشنگی و... چقدر تشنه ام... تشنه! لب هایم خشک شده. زبانم به کامم چسبیده. لرزشی خفیف زیرپوستم حس می کنم. داغ تو آخر مرا می کشد؛ چه کشید این مادر وهب!

سقف گچی اتاق، تخت های سفید، شیشه های الکل و... دور سرم می چرخند! چشم هایم تیره وتار می شود.

صدای پرستار در گوشم می پیچد: «مادر جان! درد دارین؟»

سوزشی توی دستم می دود. چشمم می افتد به قطره های سرمی که دانه دانه پایین می چکند؟! آب... آب...

خواستم بگویم دردم از هجران و فراق پسر مهربان و آرامم است و درمانش برگشتن جگرگوشه ام؛ پاره تنم...

سر بلند می کنم و چشم می دوزم به پرستار. دلم می خواهد بپرسم اگر پسری درس خوان و کشتی گیر داشته باشد و توی چند مسابقه مقام اول بشود و بعد هم برود و مفقود شود، چه حسی دارد؟!

هنوز جایزه هایی که توی مسابقه ای در شادگان مقام اول به دست آوردی، در بنیاد شهید هست.

کارهایت مثل یک کتاب نانوشته بود برایم و از درکش عاجز! وقتی از مدرسه برمی گشتی قبل از هر چیز وضو می گرفتی و برای خواندن نماز می رفتی مسجد... حالا مگر می توانم این ها را فراموش کنم؟

من مادر وهب نیستم! مگر می توانم مثل او باشم! نمی فهمم چطور مادر وهب توانست غم فرزندش را فراموش کند! یعنی وهب هم مثل تو بود؟ تازه شانزده ساله شده بودی که آمدی و گفتی: «می خوام برم جبهه» چقدر اصرار کردی که باید بروی؛ گفتم: «هنوز سن و سالی نداری بچه!»

سرخ شدی! سفید شدی! گفتی: «بچه های کوچک تر از من رفتن و منم می خوام برم...»

قانع نشدم! چند بار بی اجازه، برای اعزام به بسیج امیدیه رفتی؛ ولی برگرداندنت...

از طرف مدرسه شدی سرگروه آن هایی که عازم جبهه بودند و آخرش... آخرش خودت به عنوان بسیجی ثبت نام کردی...

وقتی دانه های اشک مثل نگین روی مژه های سیاهت نشست و چشم هایت خیس شد، دیگر طاقت نیاوردم و راضی شدم. موقع رفتن گفتی نامه می نویسی...

دلم تهی شد و دستم لرزید. کاسه سفالی پر آب افتاد و...

به طرفت دست دراز کردم تا بغل بگیرمت... اما دیگر ندیدمت! ته کوچه سوت وکور بود. فقط کاسه سفالی شکسته و آب ریخته روی آسفالت توجهم را جلب کرد... آب! آب...

پرستار لب های خشکم را خیس می کند.

توی نامه ای که از جبهه فرستادی نوشته بودی: «خانواده عزیزم برادران و خواهران من امیدوارم که راه مرا ادامه دهید و بتوانید به جبهه بیایید و از دین اسلام پاسداری کنید...»

نوشته بودی: «اگر شهید شدم خواهر کوچکم عکسم را در آغوش بگیرد و زینب وار دور قبرم بگردد و برادر کوچک ترم که علاقه زیادی به او دارم برایم نوحه بخواند...»

نمی دانم می دانی یا نه که چقدر چشم انتظارت بودم! وقتی نیامدی، تنها چیزی که در سرم چرخ می خورد همین دوکلمه بود: «جزیره مجنون... مفقودالاثر...»

هر دفعه خبر تشییع شهدا را می شنیدم، با هول و ولا چادر سرمی کردم و خودم را می رساندم به مراسم؛ شاید که برگردی...

بین مردم سیاهپوش تو را می دیدم! درست روبه رویم، با همان قد و قامت باریک! با همان لباس های خاکی! نگاهت می کردم. می دانم که از پشت چشم های خیس، حرف های دلم را می شنیدی. چند لحظه به تو خیره می ماندم؛ ولی بیشتر از آن طاقت نداشتم... دودست باز می کردم تا بغل بگیرمت... جمعیت که پیش می رفت تو هم از نظرم محو می شدی... چادرم را روی صورت می کشیدم تا کسی خیسی چشم هایم را نبیند... چیزی نمی گفتم و راه برگشت به خانه را پیش می گرفتم... اصلا چه کسی باور می کرد تو را می بینم!؟

هر بار، موقع تشییع شهدا کارم همین بود... به عشق دیدن رویت تا تشییع بعدی لحظه شماری می کردم...

شنیده ام امروز هم تشییع شهداست!

حالا که در بستر بیماری افتاده ام و نمی توانم بروم... تو بیا... بیا تا خواهرت قاب عکست را به سینه بچسباند و نوحه سوزناک برادرت اشک همه را درآورد... به همه گفته ام وقتی برگشتی، مرا هم کنار مزارت خاک کنند تا این سال های دوری جبران شود... چشم هایم سیاهی می رود.

تمام تنم خیس عرق است. سر می چرخانم. پرستار با چشم هایی نگران به صورتم زل زده! پلک هایم سنگینی می کند. بغل باز می کنم و آهسته می گویم: «خداکرم رو می بینم... پسرم رو می بینم... اومده ملاقات مادرش...»

پرستار سراسیمه دکتر را صدا می زند. فکر می کند هذیان می گویم!

دکتر بالای سرم می آید و معاینه ام می کند. صدای تو در گوشم می پیچد: «مادر عزیزم و پدر گرامی در سوگ من گریه نکنید و نگران نباشید که چرا شهید شدم و این مایه افتخار باشد برای شما که هدیه ای ناقابل را در راه خدا داده اید...»

به خدا می سپارمت «خداکرم»؛ قول می دهم، قول می دهم مثل مادر وهب صبور باشم؛ تو هم قول بده که برگردی...