شاید بهتر است همین اول کار، پرچم مان را به نشانه صلح یا حتی تسلیم بالا ببریم و بپذیریم که بخش اعظمی از بار روانی که این روزها بر دوش جامعه ایرانی است، نشات گرفته از فرهنگی است که سال ها به آنها قبولانده شده است؛ فرهنگی که کشورهای غربی و هر نقطه ای از این دنیا را برتر از کشور خودمان می داند؛

آن قدر که وقت خرید هم دست روی اجناس خارجی بگذاریم تا محصولات تولیدی داخل کشور خودمان. البته که آن قدر نمی خواهیم چشم مان را بر واقعیت ببندیم و منکر کیفیت برخی از محصولات خارجی نسبت به تولیدات داخل شویم اما این که بخواهیم به خرید و داشتن شان فخر بورزیم و آنها را برتر از داخلی ها بدانیم، یعنی یک جای کار می لنگد؛ یعنی خودمان را، کشورمان را، داشته ‎‎ها و ارزش های مان را باور نداریم و هر آنچه که از خارج از این کشور برآمده، برای مان ارجحیت دارد. این مثال ساده را حالا به داشته های طبیعی مان، به آداب و رسوم مان، به جاذبه های توریستی، به غذاهای مان و حتی دلخوشی های مان هم بسط بدهیم؛ آن وقت است که چشم مان را بر سفرهای چندین و چند روزه مان به نقاط مختلف کشور در روزهای تعطیل و بین التعطیلین ببندیم و دل مان لک بزند برای یک شب نشینی مردمان کشورهای خارجی در میدان اصلی شهر،همین نشان می دهد که مازندگی کردن هایمان را دست کم گرفته ایم و بلد نیستیم از از خوشی هایمان، داشته هایمان و آنچه در مشت مان است لذت ببریم و به عنوان زندگی، جرعه جرعه مزه اش کنیم. انگار یادمان رفته است که ما فقط همین یک بار زندگی می کنیم و وقت کافی برای همیشه غر زدن و همیشه گله مند بودن و دیدن فقط کم و کاستی ها نداریم. شاید بهتر است کمی بیشتر زندگی کنیم و کمی کمتر، حسرت بخوریم.