به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

فهرست مطالب سیده زلیخا هاشمی چاشمی

  • ماندانا احمدی، مریم وطن دوست*، سیده زلیخا هاشمی چاشمی
    زمینه و هدف

    شواهد نشان می دهد که شرایط خاص دوران بارداری، اثرات پایداری بر جنین دارد. هدف از این مطالعه تاثیر یک دوره فعالیت بدنی داوطلبانه بر سطوح کورتیکوسترون و اضطراب موش ها در حین و دوره پس از بارداری بود.

    روش تحقیق: 

    در این مطالعه تجربی، 40 سر موش ماده نژاد NMRI با سن تقریبی 80 تا 90 روز و وزن 25 تا 30 گرم، به چهار گروه 10 تایی شامل گروه کنترل - بارداری، تجربی - بارداری، کنترل - پس از زایمان، و تجربی - پس از زایمان تقسیم شدند. پس از دو هفته سازگاری با محیط و رویت پلاک واژینال، درون قفس موش های باردار، دو چرخ دوار قرار داده شد تا چهار هفته فعالیت بدنی داوطلبانه اعمال شود. جهت سنجش اضطراب موش ها، از آزمون محفظه تاریک - روشن استفاده گردید. در نهایت، حیوانات گروه های بارداری، در روز هجدهم بارداری و نمونه های گروه های پس از زایمان، در روز هفتم پس از زایمان؛ بیهوشی عمیق داده شدند و جهت سنجش کورتیکوسترون، خون گیری به صورت مستقیم از بافت قلب انجام شد. سپس داده های حاصل با آزمون t مستقل در سطح معنی داری 05/0>p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

    یافته ها

    سطوح سرمی کورتیکوسترون در گروه های تجربی - بارداری (002/0=p) و تجربی - پس از زایمان (006/0=p) به طور معنی داری کاهش یافت. با این حال، سطح اضطراب موش ها فقط در گروه تجربی - پس از زایمان، بطور معنی داری کاهش پیدا کرد (007/0=p).

    نتیجه گیری

    استفاده از فعالیت های بدنی داوطلبانه در دوران بارداری در موش ها، به عنوان یک راهبرد درمانی احتمالی در کاهش کورتیزول و اختلالات روانشناختی از جمله اضطراب، حایز اهمیت می باشد.

    کلید واژگان: تمرین ورزشی, اضطراب, کورتیزول, بارداری}
    Mandana Ahmadi, Maryam Vatandoust *, Seyedeh Zoleykha Hashemi Chashemi
    Background and Aim

    Evidence shows that certain conditions during pregnancy will have lasting effects on the fetus. The aim of this study was to investigate the effect of a period of voluntary physical activity on corticosterone and anxiety levels in mice during and after pregnancy.  

    Materials and Methods

    In this experimental study, 40 female NMRI mice aged with an approximate age of 80 to 90 days and a weight of 25 to 30 grams were divided into four groups of 10 including the control-pregnancy, experimental-pregnancy, control-postpartum and experimental-postpartum groups. After two weeks of adaptation to the environment and seeing the vaginal plaque, two rotating wheels were placed inside the cage of each pregnant mice to apply voluntary physical activity for four weeks. The dark-light box test was used to measure the anxiety of mice. Finally, the animals of the pregnancy groups, on the 18th day of pregnancy and the samples of the postpartum groups, on the 7th day after delivery; were given deep anesthesia and to measure corticosterone, blood was taken directly from the heart tissue. For statistical analysis, the independent sample t-test was used at a significance level of p<0.05.

    Results

    The serum corticosterone levels decreased significantly in the experimental groups during pregnancy (p=0.002) and during the postpartum periods (p=0.006). However, the anxiety level of the mice was significantly reduced only in the experimental postpartum group (p=0.007).

    Conclusion

    The use of voluntary physical activities during pregnancy in mice is probably important as an effective therapeutic strategy in reducing cortisol and psychological disorders including anxiety.

    Keywords: Anxiety, cortisol, Exercise, Pregnancy}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی، سهیل عزیزی*، علی قائمیان، مهنا غلامی
    زمینه و هدف

    انجام تمرینات ورزشی به همراه مصرف قهوه سبز می تواند به عنوان یک راهکار برای کنترل چاقی در نظر گرفته شود. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات هوازی، مقاومتی و ترکیبی به همراه مصرف قهوه سبز، بر سطوح سرمی آیریزین، مایونکتین و مقاومت به انسولین در زنان چاق بود.

    روش تحقیق: 

    در این پژوهش نیمه تجربی، 60 آزمودنی زن با دامنه سنی 5±25 سال و شاخص توده بدنی5±30 به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به پنج گروه 12 نفری شامل: تمرین هوازی+مکمل، تمرین مقاومتی+مکمل، تمرین ترکیبی+مکمل، مکمل و کنترل تقسیم شدند. شدت تمرین هوازی 50 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب و شدت تمرین مقاومتی 55 تا 70 درصد یک تکرار بیشینه بود. تمرینات طی هشت هفته با تکرار سه روز در هفته انجام شدند. قهوه سبز روزانه قبل از شام به میزان 400 میلی گرم مصرف شد. 24 ساعت قبل از اولین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه های خونی در حالت ناشتا گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های تحلیل کوواریانس و بونفرونی در سطح 0/05>p استفاده گردید.

    یافته ها

    سطوح آیریزین و مایونکتین در گروه های تمرین و قهوه سبز نسبت به پیش از تمرین و نسبت به سایر گروه ها، افزایش معنی داری داشت. به علاوه، مقاومت به انسولین بعد از تمرین هوازی و ترکیبی به همراه مکمل نسبت به سایر گروه ها و حتی نسبت به پیش از تمرین نیز کاهش معنی داری پیدا کرد؛ اما بعد از تمرین مقاومتی و مکمل مقدار آن نسبت به سایر گروه ها افزایش داشت.

    نتیجه گیری

    هر سه تمرین اجرا شده همراه با مکمل قهوه سبز، با افزایش مایوکاین هایی مانند آیریزین و مایونکتین، علاوه بر تاثیر بر ترکیب بدن و کاهش وزن، باعث بهبود عمل انسولین و کاهش مقاومت به انسولین شدند؛ با این حال اجرای تمرین ترکیبی و هوازی همراه با مکمل، در مقایسه با تمرین مقاومتی همراه با مکمل، بهبود بیشتری در انسولین و مقاومت به انسولین ایجاد کرد.

    کلید واژگان: تمرین ورزشی, قهوه سبز, مایونکتین, آیریزین, چاقی}
    Seyede Zolaikha Hashemi Chashmi, Soheil Azizi *, Ali Ghaemian, Mahna Gholami
    Background and Aim

    Exercise training along with green coffee consumption can be considered as an important strategy to control obesity. The aim of present study was to compare the effect of aerobic, resistance and combined exercise trainings along with green coffee supplement on serum levels of irisin, myonectin and insulin resistance in obese women.

    Materials and Methods

    In this quasi-experimental study, 60 women with a range of 25 ± 5 years old and body mass index of 30 ± 5 kg/m2 were purposefully selected and randomly divided into five groups (n=12) as aerobic training+supplement, resistance training+supplement, combination training+supplement, supplement and control. The intensity of aerobic training was considered 50 to 75% of the maximal heart rate and for resistance training it was 55 to 70% of one maximum repetition. Trainings were performed for three days per week during eight weeks. During the same period, green coffee was consumed at a dose of 400 mg daily before dinner. Fasting blood samples were taken 24 hours before the first training session and 48 hours after the last training session. For statistical analysis the covariance and Bonferroni tests were applied for results extraction at the significant level of p<0.05.

    Results

    Serum levels of irisin and myonectin in the both exercised and consumed green coffee, significantly increased as compared to pre-exercise and other groups. Moreover, insulin resistance significantly decreased after aerobic and combination training along with supplement compared to other groups and even before pre-exercise; however, after resistance training and supplement, its amount increased compared to other groups.

    Conclusion

    All three exercises performed together with green coffee supplement, could increase myokines such as irisin and myonectin, in addition it can affecting body composition and weight losing, and also improve insulin action and reduced insulin resistance. However, combined exercise and aerobic training with supplementation produced greater improvements in insulin and insulin resistance compared to resistance training with supplementation.

    Keywords: Exercise, green coffee, myonecti, Irisin, Obese women}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی*، سوری حیدری، خسرو جلالی دهکردی
    هدف

     کاردیومیوپاتی دیابتی عارضه ای از دیابت نوع دو است که می تواند منجر به اتوفاژی سلولی عضله قلب از طریق پروتیین های Beclin-1 و LC3 شود. هدف از این پژوهش بررسی اثرات 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی هوازی به همراه مصرف مکمل رزوراترول بر بیان ژن هایBeclin-1 و LC3 بافت قلب رت های نر دیابتی بود.

    روش شناسی

     به این منظور تعداد 56 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین (سن50-40 هفته و وزن430-373 گرم) به طور تصادفی به 8 گروه (7=n) کنترل (C)، دیابتی(D)، سالین(S)، رزواترول (Sup)، تمرین تداومی(E)، تمرین تناوبی HIIT))، تمرین تداومی/مکمل (E+Sup)، تمرین تناوبی/ رزوراترول (HIIT+Sup) تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن انجام شد. رت های تمرین تداومی سه روز در هفته به مدت 8 هفته و با سرعت 15متر بر دقیقه تمرین کردند. پروتکل تمرین تناوبی نیز شامل 10 ست یک دقیقه ای با شدت 50 درصد و دو دقیقه استراحت بین ست ها بود و با سرعت 14 متر در دقیقه شروع و هر هفته دو متر در دقیقه به سرعت افزوده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس دو راهه در سطح 05/0≥ α تحلیل شدند.

    یافته ها

    نتایج نشان داد Beclin-1 و LC3 در گروه القای دیابتی کاهش معنی داری نسبت به گروه (C) سالم داشت (001/0=P). در مقایسه با گروه دیابتی، گروه دیابتی+تمرین+مکمل افزایش معنی داری را در Beclin-1 و LC3نشان داد (001/0= P).

    نتیجه گیری

    تمرینات ورزشی به همراه مصرف مکمل رزوراترول می تواند باعث افزایش فاکتورهای اتوفاژی Beclin-1 و LC3 شود که موجب مهار آپوپتوز و کاهش آسیب بافت قلب در بیماران دیابتی می شود.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, رزوراترول, دیابت, Beclin-1, LC3I-II}
    Seyede Zolaikha Hashemi Chashmi *, Haidari Souri, Khosro Jalali Dehkordi
    Aim

    Diabetic cardiomyopathy is a complication of type 2 diabetes that can lead to myocardial cell autophagy through Beclin-1 and light chain 3 proteins. The aim of this study was to evaluate the effects of 8 weeks of continuous and intermittent aerobic exercise with resveratrol supplementation on Beclin-1 and LC3 gene expression in the heart tissue of diabetic male rats.

    Methods

     For this purpose, 56 male Wistar rats with mean (age 40-50 weeks and weight 430-373 g) were randomly divided into 8 groups (n = 7) control (C), diabetic (D), saline (S), Resveratrol (Sup), Continuous exercise (E), Interval exercise (HIIT), Continuous exercise/Supplement (E+Sup), Intervalt exercise/Resveratrol (HIIT+Sup).  Diabetes was diagnosed by intraperitoneal injection of streptozotocin at a dose of 50 mg / kg body weight. Continuous training rats trained three days a week for 8 weeks at a speed of 15 meters per minute.  The intermittent training protocol also included 10 one-minute sets with an intensity of 50% vo2max on the treadmill and two minutes of rest between sets, starting at 14 meters per minute and increasing rapidly by two meters per minute each week.  Data were analyzed using two-way analysis of variance at the α (α ≥0.05) level.

    Results

     The results showed that Beclin-1 and LC3 in the diabetic induction group had a significant decrease compared to the healthy control group (P = 0.001). Compared with the diabetic group, the diabetic + exercise + supplement group showed a significant increase in Bcline-1 and LC3 (P = 0.001).

    Conclusion

      Exercise combined with resveratrol supplementation can increase Beclin-1 and LC3 autophagy factors” which inhibit apoptosis and reduce heart tissue damage in diabetics.

    Keywords: Aerobic exercise, Resveratrol, diabetes, Beclin-1, lc3}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی*، ولی الله دبیدی روشن، سهیل عزیزی

    ازیک سو، اثرات مسموم کننده دوکسوروبیسین بر بافت های مختلف و ازسوی دیگر، اثرات پیش درمان فعالیت ورزشی قبل از القای  DOX بر بافت های قلب و کبد رت های صحرایی جوان شناخته شده است، اما تاثیر پیش درمان فعالیت ورزشی بر رت های سالمند به ویژه در بافت ریه کاملا مشخص نیست؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه تغییرات بافت ریه به دنبال مسمومیت با  DOX و اثر پیشگیرانه تمرین هوازی انجام شد. تعداد 48 سر موش صحرایی نر جوان (سه ماهه) و سالمند (32 ماهه) به سه زیر گروه کنترل (8/307 و 8/374)،  DOX (428/362 و 430) و تمرین +  DOX (142/370 و 383) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت سه هفته با سرعت 15 تا 17 متر/دقیقه و زمان 25 تا 39 دقیقه و پنج جلسه در هفته روی نوار گردان دویدند. گروه های دریافت کننده  DOX، محلول DOX (20 میلی گرم بر کیلو گرم) را 24 ساعت پس از آخرین تمرین دریافت کردند. چهل وهشت ساعت بعد از تزریق  DOX، بافت برداری انجام شد و به روش توصیفی تجزیه و تحلیل شد. بررسی هیستولوژیک بافت ریه نشان دهنده التهاب، ادم بین سلولی، احتقان عروقی، افزایش ضخامت دیواره عروقی در گروه های القای DOX و با تخریب بیشتر در گروه های سالمند بود. اجرای پیش درمان تمرین هوازی در هر دو گروه به بهبود آسیب های ایجادشده با  DOX منجر شد. نتایج پژوهش نشان داد که القای   DOX باعث آسیب بیشتر به بافت ریه رت های سالمند در مقایسه با رت های جوان شد؛ زیرا مقاومت بافت ریه سالمند در برابر  DOX کمتر است و پیش درمان با تمرین هوازی باعث تخفیف اثر تخریبی DOX  بر بافت ریه می شود و این التیام در ریه سالمند مشهودتر است.

    کلید واژگان: سمیت ریوی, دوکسوروبیسین, تمرین هوازی, رت های جوان و سالمند}
    Seyedeh Zoleikha Hashemi Chashmi *, Valiolah Dabidi Roshan, Soheil Azizi

    The toxic effects of Doxorubicin on various tissues from one hand, and the pre-treatment effects of exercise activity before the DOX induction on heart and liver tissues in young rats from other hand have already been recognized, but the pre-treatment effects of exercise on elderly rats, especially in the lung tissue is not well understood. The purpose of the present study was to compare changes in lung tissue following DOX intoxication and the preventive effect of aerobic exercise. 48 young (3 months) and elderly (32 months) male rats were divided into three subgroups: control (307.8, 374.8), DOX (422.368, 430) and DOX + exercise (372.370, 383). Training groups r an on treadmill for three weeks at a speed of 15-17 m/min and a time of 25-39 minutes and five sessions per week.  DOX receiver groups received DOX solution (20 mg / kg) 24 hours after the last exercise. 48 hours after DOX injection, biopsy and descriptive analysis were performed. Histological examination of lung tissue showed inflammation, intercellular edema, vascular congestion, increased vascular wall thickness in DOX induction groups and with more degradation in the elderly groups. Performing aerobic exercise pre-treatment in both groups improved the injuries caused by DOX. The findings showed that induction of DOX caused more damage to the lung tissue of elderly rats than young rats, because the resistance of elderly lung tissue to DOX was lower and pre-treatment with aerobic exercise mitigated the destructive effect of DOX on lung tissue and this healing is more evident in elderly lungs.

    Keywords: Pulmonary Toxicity, doxorubicin, Aerobic Exercise, old, young rats}
  • مینو دادبان شهامت، مسعود شکی، سیده زلیخا هاشمی چاشمی *
    مقدمه

    کبد چرب غیر الکلی، از آسیب‌های مزمن کبدی است که شیوع آن در جهان رو به افزایش است. از این ‌رو، هدف از انجام مطالعه‌ی حاضر، بررسی اثرات تمرین ورزشی به همراه مصرف مکمل سیلی‌مارین بر آنزیم‌های کبدی و وزن Ratهای نر مدل کبد چرب بود.

    روش‌ها

    در این پژوهش، 40 سر Rat نر بالغ نژاد Wistar با میانگین وزنی 3 ± 159 گرم به طور تصادفی به 5 گروه (8 = n) شامل رژیم غذایی معمولی/سالین، رژیم غذایی پر چرب/سالین، رژیم غذایی پرچرب/مکمل، رژیم غذایی پرچرب/تمرین/سالین، رژیم غذایی پرچرب/تمرین/مکمل تقسیم شدند. مدل‌سازی کبد چرب با رژیم غذایی پر چرب که حاوی 45 درصد انرژی از کربوهیدرات، 41 درصد از چربی و 14 درصد از پروتئین بود، با دز روزانه‌ی 10 گرم به ازای 100 گرم وزن بدن انجام شد. گروه شاهد، رژیم غذایی معمولی داشتند. گروه‌های تمرینی به مدت هشت هفته (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه) به تمرین تناوبی در شدتی نزدیک به VO2max پرداختند. مکمل سیلی‌مارین و سالین به مدت 2 هفته روزانه 140 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن گاواژ شد. 72 ساعت بعد از اتمام تمرین، نمونه‌برداری از بافت کبد جهت ارزیابی آنزیم‌های کبدی انجام گرفت. داده‌ها با روش One-way ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شدند (050/0 > P).

    یافته‌ها

    آنزیم‌های Alanine transaminase (ALT)، Aspartate aminotransferase (AST) و Alkaline phosphatase (ALP) کبدی در گروه‌های تمرین تناوبی و تمرین تناوبی/مکمل سیلی‌مارین کاهش معنی‌داری نسبت به گروه شاهد داشتند، اما تفاوت معنی‌داری در گروه‌های مکمل سیلی‌مارین نسبت به گروه شاهد دیده نشد.

    نتیجه‌گیری

    استفاده‌ی هم‌زمان از مکمل سیلی‌مارین در کنار تمرینات ورزشی به ویژه از نوع تناوبی و با شدت زیاد می‌تواند باعث تعدیل پاسخ‌های التهابی و اکسایشی شود و روش مناسبی برای درمان بیماران مبتلا به کبد چرب غیر الکلی باشد.

    کلید واژگان: تمرین تناوبی, سیلی مارین, کبد چرب}
    Minoo Dadban-Shahamat, Masooud Sheki, Seyedeh Zolaikha Hashemi-Chashmi*
    Background

    Non-alcoholic fatty liver disease includes a spectrum of clinical syndromes from early steatosis to liver cirrhosis. Therefore, the aim of the present study was to investigate the effects of exercise training with silymarin supplementation on liver enzymes and weight of male fatty liver rats.

    Methods

    In this study, 40 adult male Wistar rats weighing 159 ± 3 g were randomly divided into 5 equal groups of normal diet/saline, high-fat diet/saline, high-fat diet/silymarin supplement, high-fat diet/training/ saline, and high-fat diet/training/supplement. Modeling of fatty liver with high-fat diet containing 45% energy from carbohydrates, 41% fat, and 14% protein was performed at a daily dose of 10 g per 100 g of body weight; the control group had a normal diet. The training groups practiced intermittently for 8 weeks (5 sessions per week, each session lasting 30 minutes) at intensity close to VO2max. Silymarin and saline supplementation was gavaged as 140 mg daily per kg body weight for 2 weeks. Liver tissue sampling was performed 72 hours after exercise to evaluate liver enzymes. Data were analyzed using one-way analysis of variance and Tukey post hoc test (P <0.05).

    Finding

    Liver alanine transaminase (ALT), aspartate aminotransferase (AST), and alkaline phosphatase (ALP) enzymes significantly reduced in the periodic training and periodic exercise/silymarin supplement groups compared to the control group; but no significant difference was observed in silymarin supplement groups compared to the control group.

    Conclusion

    Use of silymarin supplement with exercise, especially intermittent and high-intensity exercise, can modulate inflammatory and oxidative responses, and can be a suitable method to treat patients with non-alcoholic fatty liver disease.

    Keywords: High-Intensity intermittent exercise, Silymarin, Fatty liver}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی*، صدیقه سادات حجتی، ولی الله دبیدی روشن، خسرو جلالی دهکردی

    دوکسوروبیسین (Doxorubicin; DOX) یک آنتی بیوتیک آنتراسیکین است که برای درمان طیف وسیعی از سرطان ها مورد استفاده قرار می گیرد. متاسفانه، درمان با DOX به دلیل تجمع آن در بافت های سالم منجر به عوارض جانبی سمیت سلولی می شود. سمیت سلولی ناشی از DOX در نتیجه افزایش آسیب اکسیداتیو رخ می دهد و منجر به آپوپتوز و مرگ سلول می شود. در حال حاضر هیچ روش درمانی مطمینی برای جلوگیری از سمیت ناشی از DOX به اندام های غیر هدف وجود ندارد. از این رو پژوهش گران به دنبال توسعه و بهبود هر چه بیش تر راه های درمانی برای مقابله با این بیماری مهلک می باشند. در این میان ترکیب ورزش و شیمی درمانی روشی نوید بخشی برای کارآیی و تحمل پذیری و کاهش اثرات جانبی و مقاومت دارویی است. فعالیت های بدنی، سازگاری های مفید بیوشیمیایی بی شماری را ایجاد می کنند که باعث ایجاد فنوتیپ سالم در بافت های آسیب پذیر می شوند، بدون اینکه روی خواص درمانی DOX تاثیر بگذارند، بنابراین تعیین برنامه تمرینی مناسب برای بیماران سرطانی که تحت درمان DOX قرار دارند، بسیار مهم است زیرا باید شرایط جسمانی و درمانی بیمار در نظر گرفته شود. مطالعه مروری حاضر با هدف تعیین اثرات سمیت سلولی DOX بر روی قلب، کبد، کلیه و ریه ها بررسی و فواید نقش فعالیت بدنی منظم و مکانیسم های بالقوه بحث می کند که به اثرات مثبت ورزش بر هر سیستم می پردازد.

    کلید واژگان: سرطان, دوکسوروبیسین, سمیت سلولی, تمرینات ورزشی}
    S. Z. Hashemi Chashemi*, S. S. Hojati, V. Dabidiroshan, Kh. Jalali Dehkordi

    Doxorubicin is an anthracycline antibiotic used for the treatment of a wide range of cancers. But unfortunately, due to its accumulation within healthy tissues, DOX treatment results in side effects of cellular toxicity. DOX-induced cellular toxicity occurs as a result of increasing oxidative damage, resulting in apoptosis and cell death. There is currently no standard of care practice to prevent DOX-induced toxicity to off-target organs. Therefore, scientists and researchers are seeking to further development and improvement of the treatment for this deadly disease. Meanwhile, the combination of exercise and chemotherapy is a promising method for efficiency and tolerance and reduction of side effects and drug resistance. Physical activities stimulate numerous beneficial biochemical adaptations resulting in a healthy phenotype in vulnerable tissues, without affecting the antineoplastic properties of DOX. Therefore, determining the appropriate exercise regimen is important to prescribe those cancer patients receiving DOX therapy because the patientchr('39')s physical and medical conditions must be considered. The present review study investigates the cytotoxic effects of DOX on the heart, liver, kidney and lungs, discussing the benefits of the role of regular physical activity and potential mechanisms dealing with the positive effects of exercise on each system.

    Keywords: Cancer, Doxorubicin, Cytotoxicity, Exercise}
  • صدیقه سادات حجتی*، سیده زلیخا هاشمی چاشمی
    زمینه و هدف

    MAO-A آنزیمی است که میانجی های عصبی مانند دوپامین و سروتونین را تجزیه می کند. این تحقیق به ارتباط بین پلی مورفیسم ژن مونوآمین اکسیداز A (MAO-A) با انگیزش به فعالیت بدنی و سطح آن در مردان و زنان سالم پردازد.

    روش بررسی

    یکصد و بیست و دو آزمودنی (میانگین سن 72/5 ± 37/24؛ شامل 55 مرد و 67 زن) پرسشنامه ساماندهی رفتاری فعالیت ورزشی 2 (BREQ-2) جهت بررسی انگیزش فعالیت ورزشی و پرسشنامه فرم کوتاه بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) را برای بررسی سطح فعالیت بدنی کامل نمودند. DNA از نمونه سلول های CHEEK جمع آوری و مجزا گردید. ژنوتیپ MAO-A با استفاده از روش PCR با پرایمرهای مخصوص ژن شناسایی گردید.

    یافته ها

    نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه برای مقایسه نمرات BREQ-2 و گروه های انگیزشی خاص نشان داد میانگین نمرات کل BREQ-2 بین ژنوتیپ ها تفاوت معنی داری نداشت. همچنین، تفاوت معنی داری در دسته های انگیزشی بین ژنوتیپ ها وجود نداشت (P >0.05). همچنین نشان داد شد که افراد حامل ژنوتیپ 3.5/3.5 فعالیت بدنی بیشتری در هفته نسبت به دو ژنوتیپ دیگر داشتند، هر چند این تفاوت معنی دار نبود (P >0.05).

    نتیجه گیری

    به طور کلی، مطالعه حاضر رابطه مورد انتظاری بین ژنوتیپ MAO-A و سطح فعالیت بدنی را نشان نداد زیرا هیچ تفاوتی بین میزان فعالیت بدنی بین ژنوتیپ ها وجود ندارد. این نشان می دهد که عوامل ذاتی نقش مهمی در تعیین سطح فعالیت بدنی ایفا می کنند.

    کلید واژگان: ژنتیک, انگیزش, پلی مورفیسم MAO-A, فعالیت بدنی}
    Sedigheh Sadat Hojjati *, Seyedeh Zoleykha Hashemi Chashemi
    Background and Objective

    MAO-A is an enzyme that breaks down neural mediators such as dopamine and serotonin. This study investigates the relationship between monoamine oxidase A (MAO-A) gene polymorphism with exercise motivation and physical activity level in healthy men and women. Subjects and

    Methods

    One hundred twenty-two participants (age mean 24.37 ± 5.72 years old, 55 males & 67 females) completed the behavioral regulation in exercise questionnaire–2 (BREQ-2) to assess their motivation to exercise and the international physical activity questionnaire (IPAQ) to assess their level of physical activity. DNA was isolated from a cheek cell sample. MAO-A genotype was identified by PCR with specific primers.

    Results

    One-way ANOVA test for comparing BREQ-2 scores and specific motivational groups showed that the mean of BREQ-2 total scores was not significantly different between genotypes. Also, there was no significant difference in motivational categories between genotypes (P>0.05). It was also found that individuals carrying the 3.5/3.5 genotype had more body activity per week than the other two genotypes, although this difference was not significant (P>0.05).

    Conclusion

    In general, the present study did not show the expected relationship between MAO-A genotype and level of physical activity because there is no difference between the amount of physical activity between genotypes. This suggests that intrinsic factors play an important role in determining the level of physical activity.

    Keywords: Genetics, Motivation, MAO-A polymorphism, physical activity}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی*، ولی الله دبیدی روشن
    مقدمه

    هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر پیش درمان تمرین هوازی بر شاخص های استرسی و التهابی (Heat shock protein یا HSP70</sub>، Superoxide dismutase یا SOD، Malondialdehyde یا MDA و C-reactive protein یا CRP) ناشی از القای دوکسوروبیسین در بافت ریه ی موش های صحرایی نر سالمند بود.

    روش ها:

    16 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه شاهد (سالمند + دوکسوروبیسین) و مورد (سالمند + دوکسوروبیسین + تمرین) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت سه هفته با سرعت 17-15 متر/دقیقه و زمان 39-25 دقیقه و پنج جلسه در هفته روی نوار گردان دویدند. آزمودنی ها 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین، محلول دوکسوروبیسین (20 میلی گرم/کیلوگرم) دریافت کردند. 48 ساعت بعد، بافت برداری انجام شد. برای تحلیل داده ها، از نرم افزار SPSS و آزمون One- way ANOVA و آزمون تعقیبی Scheffe استفاده شد.

    یافته ها:

    سه هفته تمرین هوازی فقط موجب افزایش معنی دار HSP70</sub> و SOD و کاهش معنی دار MDA بافت ریه ی گروه مورد نسبت به گروه شاهد گردید.

    نتیجه گیری:

    به نظر می رسد تمرینات ورزشی قبل از درمان با دوکسوروبیسین در سالمندان، به احتمال زیاد تاثیر خود را از طریق تغییرات پروتئین های حفاظتی سلول در مهار یا کاهش آسیب های اکسایشی ایفا می کنند.

    کلید واژگان: پیش درمان, تمرین هوازی, استرس اکسایشی ریه, سالمندی}
    Seyedeh Zolaikha Hashemi Chashmi*, Valiolla Dabidiroshan
    Background

    The purpose of this study was to determine the effect of pretreatment of aerobic training on stress and inflammatory indices [heat shock protein-70 (HSP70), superoxide dismutase (SOD), malondialdehyde (MDA) and C-reactive protein (CRP)] induced by doxorubicin in lung tissue of aging male rats.

    Methods

    16 male rats were randomly divided into aging + doxorubicin (AD) and aging + doxorubicin + training (ADT) groups. The training group ran on a treadmill for three weeks at speeds of 15-17 m/minute for 25-39 minutes and five sessions a week. Subjects received doxorubicin (20 mg/kg) 24 hours after the last training session. The biopsy was taken 48 hours later. Data were analyzed using one-way ANOVA and Scheffe post hoc test via SPSS software.

    Findings

    Three weeks of the aerobic training only resulted in a significant increase of HSP70 and SOD, and decrease of MDA in the lung tissue in the training group compared to the control group.

    Conclusion

    Doing exercises before treatment with doxorubicin appear to be effective in elderly people, probably due to changes in the protective proteins of the cell in inhibiting or reducing oxidative damage.

    Keywords: Pretreatment, Aerobic training, Pulmonary oxidative stress, Aging}
  • سهیل عزیزی، سیده زلیخا هاشمی چاشمی *، ولی الله دبیدی روشن، فاطمه ذوالفقارزاده، احمد پارسایی فر
    مقدمه
    دوکسوروبیسین دوکسوروبیسین یکی از مهم ترین دارو های شیمی درمانی در درمان تومور های جامد می باشد که از طریق تولید رادیکال های آزاد و کاهش آنتی اکسیدان ها به سمیت قلبی منجر می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر پیش درمان سه هفته تمرین هوازی بر تغییرات بافت قلب موش های جوان و سالمند به وسیله دوکسوروبیسین است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه 48 سر موش صحرایی نر در دو گروه سنی جوان و سالمند مورد مطالعه قرار گرفتند که هر گروه سنی نیز به سه زیر گروه کنترل، دوکسوروبیسین (DOX) و تمرین+ دوکسوروبیسین (T+DOX) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت سه هفته و پنج روز در هفته با سرعت 17- 15 متر بر دقیقه و زمان 39-25 دقیقه روی نوارگردان دویدند. همه گروه ها محلول دوکسوروبیسین (mg/kg 20) را 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین دریافت کردند. 48 ساعت بعد از تزریق DOX نیز بافت برداری انجام شد. نتایج بافت شناسی به روش توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته های پژوهش: اجرای پیش درمان تمرین هوازی موجب شد ادم شدید و آپوپتوزی که با القاء دوکسوروبیسین ایجاد شده بود، به تغییر بسیار جزئی کاهش یابد و این کاهش آسیب بافتی در سالمندان مشهود تر بود.
    بحث و نتیجه گیری
    یافته ها نشان دهنده آسیب شدید عضله قلب در سالمندان و اثرات پیش برنده به سوی آپوپتوز ناشی از القای دوکسوروبیسین بوده، هم چنین اجرای پیش درمان تمرین هوازی با طول دوره کوتاه تر برای بیماران سالمندی که با محدودیت فعالیت بدنی مواجه هستند، باعث افزایش نقش حفاظتی آنتی اکسیدانی بافت قلب می شود.
    کلید واژگان: تغییرات بافت شناسی, سمیت قلبی, دوکسوروبیسین, تمرین هوازی}
    Soheil Azizi, Zolikha Hashemichashmi *, Valiollah Dabidiroshan, Fatemeh Zolfagharzade, Ahmad Parsaei Far
    Introduction
    Doxorubicin is one of the most important chemotherapy drugs for the treatment of solid tumors caused by the production of free radicals and the reduction of antioxidants to cardiac toxicity. The aim of this study is to evaluate the effect of pretreatment of three weeks of aerobic exercise on histological changes in the heart tissue of young and old rats by doxorubicin.
    Materials and Methods
    In this study, 48 male rats were divided into two young and old age groups then each age group was also divided into three sub-groups: control, DOX, and exercise DOX. Exercise groups ran on a treadmill for three weeks and five days a week at a speed of 15-17 meters per minute and time of 25-39 minutes. All groups received the solution of doxorubicin (20 mg kg) at 24 hours after the last exercise session. Finally biopsy was done at 48 hours after injection of DOX. Histological results were analyzed by a descriptive and qualitative method.
    Findings: The preconditioning of aerobic exercise led to a significant reduction in severe edema and apoptosis induced by doxorubicin, and this reduction in tissue damage was more evident in the elderly.
    Discussion &
    Conclusion
    The findings indicate severe damage to the heart muscle in the elderly and the positive effects on doxorubicin induced apoptosis, and the effects of driving to apoptosis induced by doxorubicin. Also, the implementation of aerobic exercise pre-treatment with over a shorter period for elderly patients which were faced with the limitations of physical activity would be more appropriate and would lead to increasing the antioxidant protection role of heart tissue.
    Keywords: Histological changes, Cardio toxicity, Doxorubicin, Aerobic exercise}
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی، نورالله گراوند، خسرو جلالی دهکردی
    زمینه و هدف
    هورمون رشد علاوه بر اینکه در طول دوران رشد بر تحریک، تقسیم و رشد سلولهای بدن تاثیر دارد، در افراد بالغ آزاد سازی این هورمون به کاهش میزان استفاده از کربوهیدراتها و انتقال چربی ها به عنوان منبع انرژی کمک می کند. هدف اجرای این پژوهش، مقایسه اثر یک جلسه تمرین مقاومتی با شدت متوسط روی هورمون رشد در دو گروه از زنان فعال و غیرفعال می باشد.
    روش بررسی
    پس از تکمیل پرسشنامه ویژگی های فردی توسط 100دانشجو دختر، به صورت تصادفی20 نفر از آنها در دو گروه فعال و غیرفعال تقسیم شدند. ابتدا در یک جلسه تمرین قدرتی یک تکرار بیشینه آزمودنی ها ثبت گردید، سپس در یک پروتکل تمرینی با شدت های 70،60،50 درصد یک تکرار بیشینه به تمرین پرداختند. نمونه گیری خونی قبل و بلافاصله بعد از تمرین انجام شد. برای آنالیز داده ها از روش های آماری t همبسته و مستقل و تحلیل کواریانس استفاده شده است(05/0 P
    Background And Objective
    Growth hormone not only effects the stimulation, division and growth of cells throughout the body during growth period but also leads to a decrease in the use of the carbohydrates and transfer of Lipids as sources of energy. The aim of this study was to examine the effect of a one-session average -intensity resistance training the secretion of the growth hormone in two groups of active and inactive women. Subject and
    Methods
    twenty young women were divided in two active and inactive groups after they had filled out demographic questionnaires. First, one repetition maximum participants in one-session resistance training were determined and then all participants engaged in protocol training with intensities of 50,60 and 70 percent. Blood samples were taken immediately before and after the training. Statistical measures of Dependent -T and Independent-T and Co-variance Analysis were used for data analysis(P< 0/05).
    Results
    resistance training decreases the secretion of growth hormone in active women while it increased it in inactive women. However, this difference in the amounts of growth hormone between the two groups was not meaningful(P< 0/05).
    Conclusion
    one-session average- intensity resistance training had no meaningful effect on either increasing or decreasing growth hormone. Therefore, if active and inactive people want to gain desirable amount of growth hormone then they need to engage in resistance training with high-intensity to use the benefits of growth hormone.
  • لیلا ضامنی، احمد فرخی، سیده زلیخا هاشمی چاشمی

    هر چند نتایج تحقیقات روان شناسی عمومی حاکی از آن است که مردان نوعا پرخاشگرتر از زنان هستند، اما این مساله در حیطه ورزش هم چنان مبهم است. به همین منظور تحقیق حاضر با هدف بررسی مقایسه تمایلات پرخاشگری ورزشی دختران و 16 سال) دسته /46±2/ 13 ساله (3 - پسران نوجوان بسکتبالیست صورت گرفت. روش تحقیق: 123 ورزشکار (65 پسر و 58 دختر) 19 اول باشگاه های شهر تهران به روش تصادفی انتخاب شدند. ورزشکاران در فواصل استراحت تمرین تیم به ترتیب به تکمیل پرسشنامه پرسشنامه قضاوت در مورد رفتار اخلاقی در ورزش) JAMBYSQ ، سه بخشی پرداختند که شامل پرسشنامه های جمعیت شناختی TNQ نوجوانان ،که اطلاعاتی در مورد میزان قدرت معیارهای تیمی و میزان احتمال به پرخاشگری خود توصیف شده را ارایه می دهد و (پرسشنامه معیار تیمی که اطلاعاتی در مورد معیارهای هم تیمی ها برای تقلب و پرخاشگری ارایه می دهد) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های کای دو و همبستگی پیرسون در سطح معناداری 5 درصد استفاده شد. روایی محتوا و پایایی (آزمون _ آزمون مجدد) دو پرسشنامه بررسی شد و مشخص شد که هر دو پرسشنامه روا و پایا هستند .

    یافته ها

    نتایج کسب شده حاکی از آن است که اغلب بازیکنان مرد اظهار داشتند که تقلب می کنند تا یک مسابقه مهم را از دست ندهند. به علاوه بازیکنان مرد تمایل بیشتری به پرخاشگری نسبت به بازیکنان زن نشان دادند. بحث و

    نتیجهگیری

    نتایج با تکیه بر نظریه یادگیری اجتماعی بندورا و نظریه ساختاری تکامل اخلاقی کوهلبرگ به دست آمد. مجموع یافته ها ضمن جانبداری از این نظریه ها، به این واقعیت اشاره دارد که تمایل به پرخاشگری بیشتر در مردان نسبت به زنان، احتمال دارد ناشی از انتظارات متفاوت جامعه از دو جنس باشد. کلمات کلیدی: پرخاشگری ورزشی، جنسیت، نوجوانان بسکتبالیست

    کلید واژگان: پرخاشگری ورزشی, جنسیت, نوجوانان بسکتبالیست}
    Purpose

    The general psychological literature suggests that males are typically more aggressive than females. In the sport domain, however, results concerning the existence of gender differences in judgment about moral behavior have been equivocal. Based on problem, this study was to compare athletic aggressive tendencies in youth basketball girls and boys.

    Methods

    123 athletes (65 male & 58 female) who were member of different teams in a youth basketball league of Tehran, aged 13-19 years (M=16.46_+2.3), were selected and subjected in a random manner. These athletes completed in order three – section questionnaire in the rest time which including demographic, JAMBYSQ (judgment about Moral Behavior in youth Questionnaire), information about how strong the team norms and how athletes’ self – described likelihood to aggress has been collected, and TNQ (Team Norm Questionnaire), information about teammates and coach norms for violate a rule and aggressive. All data were analyzed by chi square and Pearson correlation (p<0.05). Internal consistency of the JAMBYSQ scenarios was established. Also, assessing reliability of both TNQ and JAMBYSQ Questionnaires were determined that those are reliable.

    Results

    The results indicate that male players have more aggressive Tendencies than female players. In particular, male players perceived that most players would cheat rather than lose an important game more than the female players.

    Conclusion

    The results obtained based on social learning theory and structural developmental theory. Gender differences in aggression have frequently been reported, such that males show more aggression than females that it can to result of different society expects for males and females.

    Keywords: Sport Aggression, Gender, Basketball Players}
سامانه نویسندگان
  • سیده زلیخا هاشمی چاشمی
    هاشمی چاشمی، سیده زلیخا
    عضو هئیت علمی
اطلاعات نویسنده(گان) توسط ایشان ثبت و تکمیل شده‌است. برای مشاهده مشخصات و فهرست همه مطالب، صفحه رزومه ایشان را ببینید.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال