شیما حسینی فر
-
سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) یکی از مهم ترین اختلالات غدد درون ریز است که حدود 5 تا 10 درصد از زنان در سنین باروری را تحت تاثیر قرار می دهد. بتائین یک پپتید فعال زیستی است که دارای فعالیت ضد التهابی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات بتائین بر شاخص های مقاومت به انسولین و نشان گرهای سایتوکین های التهابی و تغییرات بافت شناسی در تخمدان موش صحرایی با PCOS تجربی انجام شد. این مطالعه تجربی روی 48 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد ویستار (200-170 گرم) انجام شد. سندرم تخمدان پلی کیستیک با تجویز تستوسترون انانتات (1 میلی گرم/100 گرم در روز در طی 35 روز) القا گردید. موش های PCOS با بتائین (1 درصد در آب آشامیدنی) به مدت 30 روز تحت درمان قرار گرفتند. در پایان دوره آزمایشی، نشان گرهای مقاومت به انسولین (غلظت انسولین و گلوکز سرم، ارزیابی مدل هموستاز مقاومت به انسولین پایه (HOMA-IR)، استرادیول (E2)، پروژسترون (P4) سرم و سایتوکاین های التهابی اندازه گیری شد. تخمدان ها نیز برای مطالعه بافت شناسی پردازش شدند. القای PCOS منجر به مقاومت به انسولین، اختلال در تولید E2 و P4 و افزایش سطح TNF-α، IL-1β بافتی شد، همچنین افزایش قابل توجهی در کیست های تخمدان و فولیکول های آترتیک به همراه داشت. کاهش جسم زرد اولیه در بافت تخمدان گروه های PCOS مشاهده شد. درمان با بتائین، سیتوکین های التهابی را کاهش داده و تولید استروئیدها را در موش های PCOS بهبود بخشید. بتائین همچنین با کاهش فولیکول های آترتیک و کیستیک، فولیکولوژنز طبیعی را بازیابی کرد. یافته های این پژوهش نشان داد که بتائین در موش های PCOS با بهبود فولیکولوژنز و سرکوب التهاب در تخمدان می تواند اثرات سودمندی را اعمال کند.
کلید واژگان: سندرم تخمدان پلی کیستیک, تخمدان, بتایین, فولیکولوژنز, التهابPolycystic ovary syndrome (PCOS) is one of the most important endocrine disorders affecting about 5-10% of women in reproductive age. Betaine is a bioactive peptide that has an anti-inflammatory activity. The present study aimed to evaluate the effects of betaine on insulin resistance indices and inflammatory cytokines markers and histology alteration in rat ovary with experimental PCOS. This experimental study was performed on 48 female Wistar rats (170-200 g). PCOS was induced by administration of testosterone enanthate (1 mg/100g/day during 35 days). PCOS rats were treated with betaine (1% in drinking water) for 30 days. At the end of the experimental period, the insulin resistance markers (serum insulin and glucose concentrations the homeostasis model assessment of basal insulin resistance (HOMA-IR), serum estradiol (E2), progesterone (P4) and inflammatory cytokines were measured. The ovaries were also processed for histological study. PCOS induction resulted in insulin resistance, impaired E2, P4 production and elevation of tissue TNF-α, IL-1β levels. Moreover, a significant increase of ovarian cysts and atretic follicles and also a significant reduction in the early corpus luteum were observed in the ovarian tissue of the PCOS groups. Betaine treatment could reduce the inflammatory cytokines and improve steroid productions in PCOS rats. Betaine also restored normal Folliculogenesis by reducing atretic and cystic follicles. Our findings showed the beneficial effects of betaine in PCOS rats by improvement of folliculogenesis, suppression of inflammation in ovary.
Keywords: Polycystic Ovary Syndrome, Ovary, Betaine, Folliculogenesis, Inflammation -
این پژوهش به منظور ارزیابی اثرات کم کاری و پرکاری غده تیرویید بر فراسنجه های عملکردی، خونی و تولیدمثلی در بلدرچین ژاپنی انجام شد. تعداد 320 قطعه جوجه بلدرچین یک روزه در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار استفاده شد. تیمارها شامل 1- شاهد بدون درمان، 2- لووتیروکسین (70 میکروگرم در لیتر)، 3- پروپیل تیواوراسیل (15 میلی گرم در لیتر) و 4- پروپیل تیواوراسیل در ابتدا و سپس لووتیروکسین بود. صفات عملکردی هر هفته اندازه گیری شد. در روز 42 پرورش، از هر تکرار یک پرنده نر و یک ماده انتخاب و خونگیری برای ارزیابی فراسنجه های خونی صورت گرفت. در روز 62 پرورش، تخم پرنده ها جمع آوری و به دستگاه جوجه کشی منتقل شد. ضریب تبدیل غذایی، میزان مصرف خوراک و افزایش وزن تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفتند. در سرم نرها، غلظت تری گلیسیرید در کل تیمارهای درمانی و غلظت آلانین آمینوترانسفراز در تیمار پروپیل تیواوراسیل- لووتیروکسین کاهش معنی داری داشت (05/0≥P). در پرنده ماده، غلظت LDL خون در تیمار لووتیروکسین نسبت به شاهد کاهش و آلانین آمینوترانسفراز در این تیمار نسبت به گروه های دیگر افزایش یافت (05/0≥P). بیش ترین غلظت آلکالین فسفاتاز سرم خون ماده ها در تیمار پروپیل تیواوراسیل بود (05/0≥P). سایر فراسنجه های بیوشیمایی خون و درصد باروری تحت تاثیر تیمارهای آزمایش قرار نگرفتند. کم ترین درصد جوجه در آوری کلی و جوجه در آوری تخم های بارور و بیش ترین درصد تلفات رویانی مربوط به تیمار پروپیل تیواوراسیل- لووتیروکسین بود (05/0≥P). به طورکلی، داروهای القاکننده پرکاری و کم کاری غده تیرویید، نتوانستند تاثیر قابل ملاحظه ای بر اغلب فراسنجه های عملکردی، تولیدمثلی و خونی در بلدرچین ژاپنی داشته باشند.کلید واژگان: بلدرچین ژاپنی, پرکاری تیروئید, عملکرد, کم کاری تیروئیدThis study was performed to evaluate the effects of hypothyroidism and hyperthyroidism on performance, blood and reproductive parameters in Japanese quail. 320 one-day-old quail chicks were used in a completely randomized design with 4 treatments and 4 replications. Treatments were included 1- untreated (control), 2- levothyroxine (70 μg / l), 3- propylthiouracil (15 mg / l) and 4- propylthiouracil first and then levothyroxine. Performance parameters were recorded weekly. On day 42 of rearing, one male and one female were selected from each replicate and blood samples were taken to evaluate blood parameters. On day 62 of rearing, the bird's eggs were collected and transferred to the incubator. Food conversion ratio, feed intake and weight gain were not affected by the treatments. In male blood serum, triglyceride concentration in all therapeutic treatments and alanine aminotransferase concentration in propylthiouracil-levothyroxine treatment significantly reduced (P≤0.05). In female birds, blood LDL concentration decreased in levothyroxine treatment compared to control and alanine aminotransferase increased in this treatment compared to other groups (P≤0.05). The highest serum alkaline phosphatase concentration of females was observed in propylthiouracil treatment (P≤0.05). Other blood biochemical parameters and fertility percentage were not affected by the treatments. The lowest percentage of total hatching and hatching of fertile eggs and the highest percentage of embryonic mortality were related to the treatment of propylthiouracil-levothyroxine (P≤0.05). In conclusion, induction of hyperthyroidism and hypothyroidism with drugs did not have a significant effect on most functional, reproductive and blood parameters in Japanese quail.Keywords: Hyperthyroidism, Hypothyroidism, Japanese quail, Performance
-
این مطالعه به منظور بررسی اندازه ذرات جو و مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم بر عملکرد، سیستم ایمنی و قابلیت هضم ایلیومی با استفاده از 400 قطعه جوجه گوشتی مخلوط دو جنس دورگه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×4 و با 8 تیمار و 5 تکرار از سن 1 تا 35 روزگی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل نوع افزودنی (بدون افزودنی، آنزیم، مخمر اتولیز شده و مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم) و اندازه ذرات جو (ریز،2 میلی متر و درشت، 8 میلی متر) بودند. افزودن مخمر اتولیز شده و آنزیم، باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک نسبت به تیمار بدون افزودنی گردید (p<0/05). مخمر اتولیز شده با اندازه ذرات درشت جو، سبب افزایش فاکتور بازدهی اروپایی، نسبت بازدهی انرژی و پروتیین نسبت به سایر تیمارها گردید (0/05>P). افزودن آنزیم چربی محوطه ی بطنی را نسبت به سایر تیمارها کاهش داد (p<0/05). مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم باعث افزایش طول و درصد ماده خشک استخوان درشت نی نسبت به تیمار فاقد افزودنی شد (p<0/05). افزودن مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم پاسخ ایمنی را نسبت به سایر تیمارها بهبود بخشید (p<0/05). مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم، قابلیت هضم ایلیومی را نسبت به سایر تیمارها بهبود بخشید (05/0>P). مخمر اتولیز شده به تنهایی و به همراه آنزیم باعث کاهش میزان pH بستر، نسبت به تیمار دریافت کننده ی آنزیم به تنهایی و تیمار فاقد افزودنی گردید (0/05>P). در مجموع، می توان استفاده از مخمر اتولیز شده به همراه آنزیم را در جیره های حاوی جو جوجه های گوشتی توصیه نمود.کلید واژگان: استخوان درشت نی, بستر, چربی محوطه ی بطنی, فاکتور بازدهی اروپایی, نسبت بازدهی انرژیAn experiment was conducted to determine the effects of autolyzed yeast with enzyme supplementation and barley particle size on energy and protein efficiency ratio, immune system and ileal digestibility with 400 one-day-old Ross 308 broiler chickens from both sexes in completely randomized design with factorial arrangement 2×4 with 8 treatments, 5 replicates from 1 to 35 days of age. The experimental treatments included type of additive (without additive, enzyme, autolyzed yeast and autolyzed yeast with enzyme) and barley particle size (fine (2 mm) and coarse (8 mm)). Supplementation of autolyzed yeast and enzyme improved FCR compared to the treatment without additives (P>0.05). Autolyzed yeast with coarse barley particles increased the European efficiency factor, energy and protein efficiency ratio compared to other treatments (P>0.05). Supplementation of enzyme led to a decrease in abdominal fat percentage compared to other treatments (P<0.05). Autolyzed yeast with enzyme increased the length and dry matter percentage of the tibia compared to the treatment without additives (P<0.05). Addition of autolyzed yeast with enzyme improved the response immune system compared to other treatments (P<0.05). Supplementation of autolyzed yeast with enzyme improved the ileal digestibility compared to other treatments (P<0.05). Addition autolyzed yeast alone and with enzyme decreased litter pH compared to the treatment receiving enzyme alone and the treatment without additive (P<0.05). As summary, autolyzed yeast with enzyme can be used to improve the performance of broiler chickens fed diets containing barley.Keywords: Abdominal Fat, Energy efficiency ratio, European efficiency factor, litter, tibia
-
با هدف بررسی تاثیر استفاده از سطوح مختلف میوه بلوط (صفر یا 20 درصد جیره) و افزودنی خوراکی کاهش دهنده سطح تانن (بدون افزودنی، 10 گرم پلی اتیلن گلیکول در کیلوگرم جیره و 25/0 درصد بی کربنات سدیم در جیره) بر عملکرد، تغییرات بافتی کلیه و کبد جوجه های گوشتی، تعداد 480 قطعه جوجه سویه راس 308 (میانگین وزن 41 گرم و نسبت مساوی نر و ماده) بر پایه طرح کاملا تصادفی در یک آزمایش فاکتوریل 3×2 بین 6 تیمار آزمایشی (هر تیمار با 4 تکرار 20 قطعه ای) توزیع و به مدت 42 روز پرورش یافتند. نتایج آزمایش نشان داد که کاربرد میوه بلوط بر ضریب تبدیل خوراک کل دوره آزمایش، اثر معنی داری نداشت اما افزایش وزن بدن کل دوره را به طور معنی داری کاهش داد. همچنین، بی کربنات سدیم مقدار افزایش وزن بدن کل را در مقایسه با جیره بدون افزودنی، بهبود داد. تغذیه با میوه بلوط وزن نسبی سنگدان، ایلیوم و روده کور را در 24 روزگی و وزن نسبی دوازدهه و روده کور را در 42 روزگی افزایش داد. در 24 روزگی، تورم سلولی شدیدتری در بافت کبد جوجه های تغذیه شده با میوه بلوط مشاهده شد و در 42 روزگی، تعداد واکویل چربی در کبد این جوجه ها، کم تر بود. تغذیه با میوه بلوط، قطر جسمک کلیوی را افزایش داد. به طور کلی، کاربرد 20 درصد میوه بلوط در جیره، بر ضریب تبدیل خوراک، بافت کبد و کلیه جوجه های گوشتی، اثر معنی داری نداشت اما به دلیل کاهش معنی دار افزایش وزن کل دوره و شاخص کارآیی تولید، این میزان توصیه نمی شود. کاربرد افزودنی ها از این کاهش جلوگیری نکرد.کلید واژگان: بی کربنات سدیم, پلی اتیلن گلیکول, تانن, جوجه گوشتی, میوه بلوطWith the aim of investigation, the effects of oak acorn (OA) (0 or 20 % of diet) and tannin-reducing feed additives (without additive, 10 g polyethylene glycol (PEG)/kg of diet and 0.25 % diet sodium bicarbonate) on performance and liver and kidney tissues of broiler chickens, a total of 480 Ross 308 broiler chicks (average body weight of 41 gram and same male to female ratio) were distributed among 6 experimental treatments (4 replicates of 20 birds) in a 2×3 factorial arrangement and reared for 42 days. The results indicated that application of OA had no significant effect of overall feed conversion ratio, but significantly decreased overall body weight gain. However, sodium bicarbonate improved overall body weight gain, compared to the diet without additive. Feeding birds with OA significantly increased relative weight of gizzard, ileum and caecum at 24 d of age and relative weight of caecum and duodenum at 42 d of age. On d 24, more sever cellular congestion was observed in liver tissue of OA fed birds, but on d 42, the number of liver fat vacuole was less in these birds. Feeding with OA increased diameter of renal corpuscle. In conclusion, dietary inclusion of 20% OA had no significant effects on feed conversion ratio and liver as well as kidney tissue of broilers, but because of significant reduction in overall body weight gain and production efficiency factor, this level is not recommended. However, inclusion of additives did not prevent this reduction.Keywords: broiler, Oak acorn, polyethylene glycol, sodium bicarbonate, tannin
-
مقدمه
بتایین میتواند در بهبود عملکرد بافت چربی و فعالیت انسولین نقش داشته باشد. رژیم غذایی پرکالری، تغییرات پیچیدهای روی محور هیپوتالاموس- هیپوفیز دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بتایین بر هیستومورفومتری هیپوفیز و شاخصهای اکسیداتیو موشهای تغذیه شده با جیرهی پرکالری انجام گردید.
روشها24 سر موش صحرایی نژاد ویستار به چهار گروه شاهد: تغذیه شده با غذای استاندارد، چاقی: 10 هفته تغذیه با جیرهی پرکالری و تزریق 20 میلیگرم در کیلوگرم استرپتوزوسین (Streptozotocin یا STZ) داخل صفاقی، چاقی- بتایین: 10 هفته تغذیه با جیرهی پرکالری و STZ و سپس خوراندن بتایین به مدت 28 روز و بتایین: خوراندن بتایین به مدت 28 روز تقسیم شدند. در پایان دوره، ساختار هیستومورفومتری هیپوفیز به روش هماتوکسیلین- ایوزین (Hematoxylin and Eosin یا H&E) و شاخصهای استرس اکسیداتیو شامل سوپراکسید دیسموتاز (Superoxide dismutase یا SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (Glutathione peroxidase یا GPX)، مالون دیآلدیید (Malondialdehyde یا MDA) و کاتالاز به روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافتههاوزن بدن، قند خون، میزان انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در گروه چاقی نسبت به گروه شاهد افزایش معنیداری را نشان داد. شمار سلولهای اسیدوفیل و بازوفیل در قسمتهای حاشیهای و مرکزی هیپوفیز خلفی، در گروه چاقی کاهش یافت. افزایش معنیداری در سطح سرمی SOD، GPX و کاتالاز گروه چاقی نسبت به گروه شاهد و در گروه چاقی- بتایین نسبت به گروه چاقی مشاهده گردید. سطح سرمی MDA در گروه چاقی نسبت به گروه شاهد افزایش و در گروه چاقی- بتایین نسبت به گروه چاقی کاهش داشت.
نتیجهگیریبه نظر میرسد که مصرف بتایین با کاهش مقاومت به انسولین، کاهش استرس اکسیداتیو و بهبود ساختار بافتی هیپوفیز، بتواند اثرات سودمند و محافظتی بر غدهی هیپوفیز موشهایی با جیرهی پرکالری داشته باشد.
کلید واژگان: جیره, دریافت کالری, استرس اکسیداتیو, هیستولوژی, مورفولوژیBackgroundBetaine has improving role in adipose tissue function and insulin activity. On the other hand, a highcalorie diet has complex effects on the hypothalamic-pituitary axis. The aim of this study was to evaluate the effect of betaine on pituitary histomorphometry and oxidative index of rats fed with high-calorie diet.
Methods24 wistar rats were divided into 4 groups of control, fed with standard food, obesity with 10 weeks of feeding with high-calorie diet and then intraperitoneal injection of streptozotocin (20 mg/kg), obesity/betaine with 10 weeks of feeding with high-calorie diet, intraperitoneal streptozotocin, and then oral betaine for 28 days, and betaine with oral betaine for 28 days. At the end of the study, the histomorphometric structure of the pituitary glands [using hematoxylin and eosin (H&E)] and oxidative stress indices such as superoxide dismutase (SOD), glutathione peroxidase (GPX), and malondialdehyde (MDA) [using enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA)]were evaluated.
FindingsBody weight, blood sugar, insulin level, and insulin resistance index increased significantly in the obese group compared to the control group. The number of acidophilic and basophilic cells in the peripheral and central parts of the posterior pituitary gland decreased in the obese group. Serum levels of SOD, GPX, and catalase showed a significant increase in the obese group compared to the control group and in obese/betaine group compared to the obese group. Serum MDA levels increased in the obese group compared to the control group, and decreased in the obese/betaine group in compared to the obese group.
ConclusionIt is seems that betaine consumption had beneficial and protective effects on the pituitary gland and antioxidant capacity in rat fed with high-calorie diet, by reducing insulin resistance, reducing oxidative stress, and improving the pituitary tissue structure.
Keywords: Diet, Calorie intake, Oxidative stress, Histology, Morphology -
زمینه و هدف
دانه ی گیاه کنجد حاوی ترکیبات فیتواستروژن و آنتی اکسیدان داشته که می تواند روی دستگاه تولیدمثل تاثیرگذار باشد. با توجه به اهمیت کیسه ی منی در فعالیت های تولیدمثلی جنس نر، در این پژوهش اثرات مصرف دانه ی کنجد و افزایش سن بر ساختار هیستومورفومتری کیسه ی منی در موش صحرایی بالغ جوان و مسن ارزیابی شد.
روش بررسیبه این منظور 40 سر موش صحرایی جوان و مسن به 4 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل جوان و مسن هر کدام به 2 گروه (30 روزه و 60 روزه) تقسیم و روزانه 28 گرم پلت دریافت نمودند. گروه تیمار جوان و مسن نیز هر کدام به 2 گروه (30 روزه و 60 روزه) تقسیم شدند و روزانه 5/8 گرم دانه ی کنجد و 5/19 گرم پلت (30 و 70 درصد جیره ی غذایی) دریافت کردند. در پایان دوره ی پرورش، پس از آسان کشی، نمونه گیری انجام شد. از کیسه ی منی به روش استاندارد تهیه ی مقاطع بافتی، برش هایی به ضخامت 6-5 میکرومتر تهیه و با روش هماتوکسیلین-ایوزین رنگ آمیزی گردیدند. از سوی دیگر، سطح هورمون تستوسترون خون نیز اندازه گیری شد.
یافته هاارزیابی هیستومورفومتریک کیسه ی منی نشان داد که تیمار 30 و 60 روزه با کنجد در موش های جوان، موجب افزایش معنی دار ضخامت بافت پوششی، ضخامت طبقه ی عضلانی و ضخامت کل دیواره شده است. در تیمار 30 و 60 روزه در موش های مسن ضخامت طبقه ی عضلانی و ضخامت کل دیواره افزایش معنی داری را نشان داد. به دنبال مصرف کنجد، هورمون تستوسترون در موش های جوان افزایش پیدا کرد. همچنین به دنبال مصرف کنجد در ساختار بافتی کیسه ی منی موش های مسن نسبت به موش های جوان بهبود قابل توجهی مشاهده نگردید.
نتیجه گیریبه نظر می رسد روند افزایش سن تغییر چندانی در بافت کیسه منی ایجاد نکرده، ولی دانه ی کنجد توانسته موجب بهبود ساختار بافتی کیسه ی منی موش های صحرایی جوان و مسن از جمله افزایش ضخامت بافت پوششی، طبقه ی عضلانی و کل دیواره ی آن گردد.
کلید واژگان: هیستومورفومتریک, کنجد, کیسه ی منی, موش صحراییIntroductionSesame seeds contain phytoestrogens and antioxidants that can affect the reproductive system. As the seminal vesicle is important in male reproductive activity, in the present study, effects of Sesame seeds consumption on histomorphometric structure of seminal vesicle in young adult rats were evaluated.
MethodsIn this study, 40 adult and young rats were divided into 4 groups. Each young and old control group, were divided into 2 groups (30 days and 60 days) and fed with pellet (28 grams) daily. The treatment group was divided into two groups (30 and 60 days old) and fed with 8.5 grams of Sesame seeds and 19.5 grams of pellet (30% and 70% of the diet) daily. At the end of study, rats were euthanased and seminal vesicle were collected. The tissue sections of samples were prepared using standard tissue sectioning (thickness of 5-6 μm) and stained with Hematoxylin-Eosin. Blood testosterone levels were measured too.
ResultsHistomorphometric evaluation of seminal vesicle in young rats fed with sesame for 30 and 60 days showed that the thicknesses of the epithelial tissue, muscular and whole wall layer were significantly increased. In old rats fed for 30 and 60 days, the thickness of muscular layer and whole wall were significantly increased. Testosterone level was increased in young rats fed with Sesame. There were no significant effects in the structure of the seminal vesicle in older rats compared with young rats following sesame consumption.
ConclusionFollowing age, a little tissue changes were seen in the seminal vesicle structure and it seems that Sesame can increasing the thickness of seminal epithelial tissue.
Keywords: Sesame seed, Age, Seminal vesicle, Rat, Histomorphometry -
آلوئه ورا در طب سنتی کاربردهای فراوانی داشته، هم چنین دارای اثر کاهندگی قند خون نیز می باشد. در این مطالعه، اثر کاهندگی قند خون توسط ژل آلوئه ورا و هم چنین اثر محافظتی آن بر غده فوق کلیه موش های صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.در مطالعه حاضر 50 سر موش صحرایی نر بالغ 3 -2 ماهه با وزن 250-200 گرم در 5 گروه تقسیم بندی شدند. گروه شاهد هیچ دارویی دریافت نکردند.گروه دوم که با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 65 میلی گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند (قند بیش از 250 میلی گرم در دسی لیتر) . گروه سوم، بعد از دیابتی شدن، ژل آلوئه ورا را روزانه با دوز 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم دریافت نمودند. گروه چهارم، بعد از دیابتی شدن انسولین را با دوز 10 واحد به ازای هر سر موش صحرایی دریافت نمودند. گروه پنجم، موش های سالمی که آلوئه ورا دریافت نمودند. تمامی گروه ها در دو زمان 15 و 30 روزه، پس از اندازه گیری قند خون، آسان کشی و غده فوق کلیه جدا و در فرمالین سالین 10 درصد تثبیت گردید. سپس مقاطع بافتی تهیه و با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شده و مورد ارزیابی هیستومتریک قرار گرفتند. در غده فوق کلیه موش های صحرایی دیابتی، ضخامت لایه فاسیکولاتا و هم چنین قطر سلول های اسفنجی ناحیه فاسیکولاتا افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت (05/0≥P). متعاقب تجویز آلوئه ورا در موش های صحرایی دیابتی ضخامت لایه فاسیکولاتا به شکل معنی داری کاهش داشت (05/0≥P). علاوه بر این، ژل آلوئه ورا موجب کاهش معنی دار قند خون موش های صحرایی دیابتی گردید. آلوئه ورا می تواند اثرات سودمند و محافظتی روی بافت غده فوق کلیه دیابتی داشته باشد.کلید واژگان: آلوئه ورا, دیابت, فوق کلیه, هیستومورفومتری, موش صحراییArticle 6, Volume 13, Issue 2 - Issue Serial Number 55, Summer 2017, Page 48-57 XML PDF (477 K)
Document Type: Research Paper
DOI: 10.22055/ivj.2017.28887.1550
Abstract
Aloe vera has many applications in traditional medicine .In present study, the hypoglycemic effects of the Aloe vera and its protective effects on the adrenal gland on diabetic rats were studied. 50 mature male rats (2-3 months old) and weighing 200-250 were divided randomly into 5 groups (10 rats in each groups) as following: Group I (control), has not received any treatment. Group II (Diabetic) which received 65 mg/kg Streptozotocin (IP). and rats with blood glucose more than 250 mg/dL were considered as diabetic. Group III, diabetic rats which received the Aloe vera gel with dose of 400 mg/kg daily. Group IV, diabetic rats which received insulin in 10 units/rat. Group V,received Aloe vera gel only. On days 15 and 30 of experiment, blood glucose of all groups were measured. Animals were euthanized with ether. Then, tissues samples were collected from adrenal glands, and fixed in 10% neutral buffered formalin solution. The sections were made using routine paraffin embedding method and stained by haematoxylin-eosin (H & E). Histomorphometrical parameters were evaluated using Digital Dino-Lite lens and Dino capture software 1. The results showed that thickness of fasciculata layer and the size of the spongiocyte were increased significantly in diabetic rat (P≤0. 05) but the thickness of fasciculata layer was decreased significantly in diabetic rats which received Aloe vera and insulin (P≤0. 05). The blood glucose was decreased significantly in diabetic rats. Conclusion, Aloe vera can be has beneficial and protective effects on adrenal glands in diabetic rats.Keywords: Aloe vera, Diabetes, Adrenal gland, Histomorphometry, rat -
هدففاکتور مهارکننده لوسمی (LIF) اثرات مفیدی بر عملکرد سلول های بنیادی عصبی و درمان بیماری های نورودژنراتیو دارد. اما اطلاعات محدودی در خصوص تاثیر بیان بالای LIF در سلول های بنیادی عصبی بر تغییرات بافت مغز وجود دارد. در این پژوهش موشهای ترانسژن با بیان بالای هدف دار LIF تحت پروموتور نستین تولید و ساختار بافتی هیپوکامپ در آن ها مطالعه شد.مواد و روش هابه منظور تولید موش های ترانسژن، نواحی پروموتوری پلاسمید pIRES2-EGFP با پروموتور دوم اینترون نستین و توالی تشدیدکننده Hsp68 جایگزین و به صورت درون بیضه ای (25 میکروگرم) به 10 موش صحرایی نر تزریق شد. پس از جفت گیری با موشهای ماده، تایید ترانسژنی با استفاده از PCR معمولی، Real time PCR و میکروسکوپ فلوئورسنت انجام شد. از مغز موش های صحرایی ترانسژن بالغ (4 ماهه) نمونهگیری و پس از تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی H&E ساختار بافتی هیپوکامپ در آن ها بررسی شد.نتایجژن LIF در سلول های بنیادی هیپوکامپ نسبت به گروه های کنترل بیان بیشتری داشت (05/0P<). این یافته به همراه مشاهده حضور پروتئین EGFP در نواحی تجمع سلول های بنیادی نشان دهنده بروز ترانسژنی در زاده ها بود. تعداد سلول های الیگودندروسیت در هیپوکامپ موش های ترانسژن نسبت به گروه های کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (05/0 P <).نتیجه گیریبیان بالای LIF در سلول های بنیادی مغز موش های صحرایی ترانسژن منجر به افزایش جمعیت سلول های الیگودندروسیت در هیپوکامپ شد. از آنجا که تخریب سلول های الیگودندروسیت در پیشرفت ضایعات نورودژنراتیو دارای نقش مهمی است ممکن است بتوان درصورت انتقال موفقیت آمیز LIF به مغز از این روش به منظور احیای توده سلولهای الیگودندروسیت استفاده نمود.کلید واژگان: فاکتور مهارکننده لوسمی, موش های صحرایی ترانسژن, هیپوکامپ, تغییرات بافتیAim: Leukemia inhibitory factor (LIF) has beneficial effects on neural stem cell function and neurodegenerative disease treatment. However limited data is available about the effects of LIF over-expression in neural stem cells on brain tissue changes. In this study transgenic rats (TR) with over expression of LIF under the control of nestin gene promoter were produced and histological changes of their hippocampus were studied.
Material andMethodsTo produce transgenic rats, promoter regions of pIRES2-EGFP vector were replaced with 2nd intron nestin promoter and Hsp68 enhancer sequence, and injected into testes (10 μg) of 10 male rats. After mating with female rats, trangenesis confirmation was done using conventional PCR, real time PCR and fluorescent microscopy. Brain of mature transgenic and control rats (4 months of age) were obtained, sectioned and stained with H & E and then their hippocampus structure were studied.ResultsLIF gene was significantly expressed in higher levels in hippocampus stem cells of TR comparing to control (PConclusionOver expression of LIF in neural stem cells resulted in elevation of oligodendrocytes in hippocampus of rat brain. Because oligodendrocytes destruction are importance in neurodegenerative diseases progression, it is possible that successful LIF transmission into the brain can be used in the future to restore the oligodendrocyte mass.Keywords: Luekemia inhibitory factor, transgenic rats, hippocampus, histological changes -
مقدمهگیاه آلوئه ورا دارای خواص دارویی زیادی است. در این مطالعه، اثر محافظتی ژل آلوئه ورا بر جزایر و سلول های بتای پانکراس مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی50 سر موش صحرایی نر بالغ 3 -2 ماهه با وزن 250-200 گرم در پنج گروه 10 تایی به شکل زیر تقسیم گردید. گروه کنترل که هیچ دارویی دریافت نکردند، گروه دوم که با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 65 میلی گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند، در ادامه خون گیری از ورید دم پس از یک هفته انجام گرفت و موش های با میزان قند بیش از 250، به عنوان دیابتی قلمداد شدند. گروه سوم، 10 روز پس از دیابتی شدن، ژل آلوئه ورا را با دوز 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم، مدت 15 و 30 روز دریافت نمودند. گروه چهارم، 10 روز بعد از دیابتی شدن، انسولین را با دوز 10 واحد به ازای هر سر موش صحرایی دریافت نمودند. گروه پنجم، موش های سالمی بودند که آلوئه ورا را به مدت 15 و 30 روز دریافت نمودند. در روزهای 15 و 30، پس از آخرین تجویز آلوئه ورا، مجددا قند خون و وزن همه گروه ها اندازه گیری شد. سپس موش ها با اتر آسان کشی و بافت پانکراس آنها جدا و در فرمالین سالین 10 درصد تثبیت گردید. سپس مقاطع بافتی تهیه و با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین و آلدئید فوشین رنگ آمیزی شد و در نهایت تعداد و اندازه جزایر لانگرهانس و تعداد سلول های بتا مورد ارزیابی قرار گرفتند.نتایجمیانگین تعداد و اندازه جزایر پانکراس و تعداد سلول های بتا جزایر لانگرهانس در گروه دیابتی نسبت به گروه شاهد در پایان هر دو مرحله 15 و 30 روزه کاهش معنی داری داشت. همچنین، اندازه جزایر لانگرهانس و تعداد سلول های بتا پانکراس گروه درمان شده با ژل آلوئه ورا، نسبت به گروه دیابتی در پایان هر دو مرحله 15 و 30 روزه افزایش معنی داری داشت.نتیجه گیریبه نظر می رسد استفاده از ژل آلوئه ورا می تواند بر بازسازی و ترمیم جزایر لانگرهانس و سلول های بتا غده پانکراس دیابتی موثر است.
کلید واژگان: دیابت, آلوئه ورا, جزایر لانگرهانس, سلول های بتا, موش صحراییJournal of Shaeed Sdoughi University of Medical Sciences Yazd, Volume:23 Issue: 10, 2016, PP 969 -979IntroductionSince aloe vera plant has many medical benefits, the present study aimed to investigate the protective effects of Aloe vera gel on the pancreatic islets and beta cells.MethodsThis experimental study consisted of 50 mature male rats aged 2-3 months and weighed 200-250 g, who were randomly divided into five groups (n=10). Group I (control) did not receive any treatments, and group II were diabetized via Streptozotocin (IP) in 65 mg/kg, whose blood sample was taken after one week. Rats with blood glucose more than 250 mg/dL were considered as diabetic. Group III diabetic rats received the Aloe vera gel daily with dosage of 400 mg/kg, and group IV diabetic rats received insulin in 10 units/rat. Group V involved healthy rats which received only Aloe vera gel. After the last Aloe vera gel administration, blood glucose and body weight of all groups were measured on 15th and 30th days. Animals were euthanized with ether. Then tissues samples were collected from pancreas gland and fixed in 10% neutral buffered formalin solution. The 5-6 µ sections were made by paraffin embedding method and stained using haematoxylin-eosin (H&E) and Aldehyde fuchsin stains. Ultimately, the histomorphometrical parameters were evaluated.ResultsThe mean number and size of pancreatic islets and beta cells of Langerhans islets decreased significantly in the diabetic group compared to the control group. The number of beta cells and diameter of langerhans islets increased significantly in the rats treated by Aloe vera gel in comparison to diabetic group at the end of 15th and 30th days.ConclusionApplying Aloe vera gel seems to improve the renewal and restoration of langerhans islets and beta cells of pancreas gland in the diabetic rat.Keywords: Aloe vera, Beta cells, Diabetes, Pancreatic islets, Rat
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.