اثرات بتائین بر تغییرات بافتی و التهابی تخمدان موش صحرایی ناشی از القای تجربی سندرم تخمدان پلی کیستیک

سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) یکی از مهم ترین اختلالات غدد درون ریز است که حدود 5 تا 10 درصد از زنان در سنین باروری را تحت تاثیر قرار می دهد.  بتائین یک پپتید فعال زیستی است که دارای فعالیت ضد التهابی است.  مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات بتائین بر شاخص های مقاومت به انسولین و نشان گرهای سایتوکین های التهابی و تغییرات بافت شناسی در تخمدان موش صحرایی با PCOS تجربی انجام شد.  این مطالعه تجربی روی 48 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد ویستار (200-170 گرم) انجام شد.  سندرم تخمدان پلی کیستیک با تجویز تستوسترون انانتات (1 میلی گرم/100 گرم در روز در طی 35 روز) القا گردید.  موش های PCOS با بتائین (1 درصد در آب آشامیدنی) به مدت 30 روز تحت درمان قرار گرفتند.  در پایان دوره آزمایشی، نشان گرهای مقاومت به انسولین (غلظت انسولین و گلوکز سرم، ارزیابی مدل هموستاز مقاومت به انسولین پایه (HOMA-IR)، استرادیول (E2)، پروژسترون (P4) سرم و سایتوکاین های التهابی اندازه گیری شد.  تخمدان ها نیز برای مطالعه بافت شناسی پردازش شدند.  القای PCOS منجر به مقاومت به انسولین، اختلال در تولید E2 و P4 و افزایش سطح TNF-α، IL-1β بافتی شد، همچنین افزایش قابل توجهی در کیست های تخمدان و فولیکول های آترتیک به همراه داشت.  کاهش جسم زرد اولیه در بافت تخمدان گروه های PCOS مشاهده شد.  درمان با بتائین، سیتوکین های التهابی را کاهش داده و تولید استروئیدها را در موش های PCOS بهبود بخشید.  بتائین همچنین با کاهش فولیکول های آترتیک و کیستیک، فولیکولوژنز طبیعی را بازیابی کرد.  یافته های این پژوهش نشان داد که بتائین در موش های PCOS با بهبود فولیکولوژنز و سرکوب التهاب در تخمدان می تواند اثرات سودمندی را اعمال کند.