فهرست مطالب نویسنده:
عبدالغنی إیروانی زاده
-
هجو یکی از گونه های مهم ادبی است، که بیش از غرض های شعری دیگر، بیانگر عواطف و احساسات شاعر و تصویر گر زندگی فردی و اجتماعی به زبانی ساده است؛ از این رو توجه بسیاری از منتقدان و پژوهشگران را به خود معطوف داشته است. در عصر عباسی – عصر طلایی ادبیات عرب – هجو طنز گونه پا به عرصه ظهور نهاد که از یک سو به سبب برخورداری از روح طنز، آرامش بخش و نشاط انگیز بوده و از سوی دیگر از فحش و ناسزایی که سرشت انسان از آن گریزان است، به دور است.
مقاله حاضر گونه ای طنز آمیز از هجو علی بن دعبل الخزاعی، یکی از بزرگترین شاعران عصر عباسی را با تکیه بر مهم ترین جنبه ی کاریکاتوری آن که بزرگنمایی عیب های هجو شوندگان در قالب تصویر است- بررسی می کند و برای تبیین عملکرد کاریکاتوری شاعر، نمونه هایی از هجو او را در مضمون های شخصی، اجتماعی و سیاسی تحلیل نموده و کوشیده است در هر مضمون، برجسته ترین موضوعات را بررسی نماید تا از رهاورد آن، توانایی شاعر را در آفرینش تصویرهای کاریکاتوری در شعر به نمایش گذارد و عمل او را به کاریکاتوریست های امروزی نزدیک گرداند.کلید واژگان: هجو, کاریکاتور, دعبل خزاعی, تصویر, طنزSatire is an important literary form representing the poet’s feelings and emotions more vehemently than other types of poetry, and depicting social and individual life in a simple language; therefore, it has attracted the attention of many critics and researchers. In the Abbasid Era – the golden era of Arabic literature – Satirical lampoon came into being which on one hand, because of possessing a satirical spirit, was calming and joyful and, on the other hand, was far from the impolite language by which human soul is repelled. The present article studies the satirical lampoon of Ali Ibn Debel Alkhozai, the Abbasid court’s poet, with regard to the most important caricaturist aspect of it, that is, the overstatement of the faults of those who are satirized. The poet’s caricaturist achievement will be analyzed based on examples from his sarcastic treatment of the individual, social and political subjects. We will attempt to examine the most important satirized subjects in every field to indicate the ability of the poet in the creation of caricature pictures in poetry and his similarity to the present caricaturists.Keywords: Caricature Satire, Debel Alkhozai, Picture, Satire -
فن طباق یکی از صنایع بلاغی در متون عربی است که از دیرباز تاکنون در انواع مختلف ادب(شعر یا نثر) به کار رفته است و دانشمندان بلاغت همانند سایر فنون بلاغی، آن را ذیل عنوان بدیع یا بیان ثبت کرده اند؛ صنعتی که از زمان تقسیم علوم بلاغی به سه فن معانی، بیان و بدیع تاکنون به عنوان یکی از آرایه های بدیع معنوی بررسی شده است؛ اما چون حق طباق در میان این سه فن ادا نشده است، از این رو ضروری است که جایگاه و موقعیت حقیقی و اثر آن در بیان وکاربردش در فنون ادبی مانند گفتار و نوشتار و در نقد و سنجش نصوص بیان شود. لذا این مقاله با استشهاد به آیات قرآن کریم به این امر می پردازد.
کلید واژگان: طباق, بیان, بدیع معنوی, تداعی معانی, دلالت مطابقه, دلالت الت -
توقیعات، فن نثری متداول در دوره های گوناگون است که در صدر اسلام زایش، و در عصر اموی انتشار یافت و در عصر عباسی به شکوفایی رسید، به اندلس انتقال یافت و سپس در گستره گیتی پراکنده شد و در فرجام کار، پس از تهاجم سراسر خونبار مغول همچون سایر انواع ادبی، رو به اضمحلال نهاد و اثری از آن باقی نماند؛ اما در زمان حکومت مملوکیان و عثمانی ها جامه ای نو بر تن کرد و با نام نگارش انشایی، رویشی دوباره یافت.
توقیعات در عصر عباسی در اسلوب، چندان تفاوتی با توقیعات عصر اموی ندارد؛ چرا که در اسلوب، مبتنی بر تمرکز و وضوح تفکر، ایجاز، کوتاه گویی در شکل و زیبایی تصویر و لطافت اشاره است. با وجود شکوفایی توقیعات در عصر عباسی، اواخر این دوران، نثر فنی به آرایه های ادبی و درازگویی متمایل شد؛ اگرچه پایه و شالوده توقیعات، ایجاز و تمرکز بود.
دلایلی که به رواج و تداوم این فن در عصر عباسی منجر گردید، به طور خلاصه، عبارت است از تنوع امور حکومتی و نیاز شدید مردم و درخواستهای آنان از حاکمان و طبیعت تظلم خواهی هایی که متضمن پاسخ سریع و دقت نظر رهبران و گستره فرهنگ آنان بود.
این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به ارائه تاریخچه مختصری از سیر تحولات توقیعات و میزان تاثیر گذاری آن در پیشرفت و شکوفایی ادب عربی می پردازد.
کلید واژگان: عصر عباسی, آرایه های ادبی, ایجاز, توقیعاتTowqyat is the common art of prose of different eras that were produced in early Islam, published during the Umayyad period and flourished during Abbasid period. It was then transferred to Andalusia and finally scattered around the world. However, after the mortal invasion of Mogul, similar to other literary forms, it disappeared without any trace. Again at the time of Ottoman and Mamluk appeared in different form and regenerated with the name of writing composition. Towqyat during Abbasid dynasty is not very different in style form the time Umayyads. Style is based on, concentration, clarity of thinking, ellipses, and brevity in form. Despite effloresce of Towqyat during Abbasid period, the latter part of their dynasty, artistic prose went towards literary devices and verbosity; even though, the base of Towqyat was ellipses and concentration. Factors that led to the spread and persistence of this technique in can be summarize as variety of state's affairs, and urgent need of the people, and their applications from rulers, nature of the petition that demands rapid response and accuracy of the leader's thought and their cultural width. -
دعبل خزاعی بزرگ ترین شاعر شیعه در دوره عباسی اول و آغاز دوره دوم به شمار می رود، دوره ای که از نظر سیاسی، به استقرار ثبات و آرامش، و از نظر فکری و مذهبی به کثرت مذاهب و عقائد معروف بود. دعبل در کوفه زاده شد و از سرچشمه تعالیم شیعه بهره برده و روحش بدان سرشته گشت. ظلم وستم را از همان آغاز احساس کرد و ملقب به شاعر هجایی شد که چوبه دارش را پنجاه سال به دوش کشید و کسی را جست وجو می کرد که تنش را بالای آن ببرد. این شاعر در بسیاری از اشعار خود به مقابله با انحراف و اوضاع سیاسی فاسد پرداخته و در بیداری افکار عمومی جامعه عباسی نقش مهمی ایفا کرد. در بررسی اشعار دعبل با رویکرد سیاسی مشخص شد که او در هجو خلفا و وزرا و والیان حکومت عباسی ونقد اوضاع سیاسی طنز را دستمایه خود قرار داده و بواسطه آن توانسته حکومت عباسیان و اوضاع واحوال پریشان آن، و انحطاط و هرج ومرج موجود در این دوره تاریخی را به تصویر کشد. با دقت در اشعار سیاسی دعبل با رویکرد مورد اشاره مشخص شد که قصد وی طنز صرف به منظور خنداندن مردم نبوده، بلکه از این کار اهداف سیاسی و اجتماعی سازنده ای داشته است. این مقاله به بررسی رویکرد طنز در شعر سیاسی دعبل پرداخته است.
کلید واژگان: ادبیات شیعه, طنز, شعر سیاسی, دعبل خزاعی, عصر عباسیDeabel-el-Khozaai was one of the most prominent Shiite poets in First and Second abbasid Period Was Known from Political to Stability and known Intellectual to Multiplicity Religions. Deabel was born in Kufah hence; he was influenced by the spirit of Shiite instructions in his thought and spirit. He began to feel injustice and wrongdoing from there and went on irony and satire for more than fifty years, as if he was seeking his crucifixion for a long time. His poems reflect a sense of duty and responsibility and show a sarcastic style in criticizing and dispraising the Abbasid caliphs. He dared enough to reveal corruptions of the rulers fearlessly. In a very unique and delicate way, he illustrated the corrupt government, deviation and anarchy in an agitated society.It is confirmed that Deabel's irony has no fun but social and political reformatory aims. In this article, an attempt is made to deal with Deabel's political responsibility and discuss his viewpoints. The main outcome reveals that Deabel was too daring to criticize caliphs, viziers and other agents directly and fearlessly. Sarcasm and irony is the gist of this great poet.
Keywords: Shiite Literature, Deabel el, Khozaai, Political Poem, Satire, Abbasid Era -
تنقسم بلاد العرب بسبب الظروف الطبیعیه إلی قسمین کبیرین یختلفان اختلافا متباینا فی الحیاه عامه، و تبعا لذلک ینقسم سکانها إلی قسمین ایضا هما الجنوبیون فی الیمن المتحضرون و هم القحطانیون او الحمیریون، و الشمالیون فی الحجاز الذین یعیشون معیشه بداوه و هم العدنانیون و هذه الظروف التی سببت اختلاف حیاتهم لاشک و لاریب سببت اختلاف لغتهم.
فالقحطانیون و العدنانیون شعبان عرفهما التاریخ و خلفا لنا من لغتیهما نصوصا لا تقبل شکاولا جدالا و اذا اخضعنا هذه النصوص للدرس العلمی فنستخلص من هذا الدرس نتائج مختلفه فی اللغه و الادب و التاریخ ایضا، و العلماء اللغویون القدماء کانوا یرون ان لسان قحطان غیر لسان عدنان و إنما کانوا یقولون إن العرب العدنانیین اخذوا عربیتهم من القحطانیین، ولکنهم لم یحاولوا معرفه لغه قحطان، و کان ابوعمرو بن العلاء مطمئنا الی وجود اختلاف جوهری بین العربیه و الحمیریه، لکن المستشرقین المحدثین وفقوا الی اکتشاف اللغه القطحانیه بل وفقوا الی اکتشاف اللغات القحطانیه و هی اللغه الحمیریه و السبئیه و المعینیه و عنوا باللغه الحمیریه خاصه فعرفوا نحوها و صرفها فکانت النتیجه ان الحمیریه لغه و العربیه الفصحی لغه اخری و اذا کانت اللغه الحمیریه تختلف عن اللغه العدنانیه فنحن بإزاء لغتین کانت احداهما فی شمال الجزیره العربیه و هی هذه التی نسمی ها لغه القرآن و الثانیه کانت فی الجنوب و هی هذه التی تمثلها النصوص الحمیریه و السبئیه و المعینیه.
و هذا المقال یعنی بنص او نصین لتبیین الفروق الاساسیه بین القحطانیه او الحمیریه و بین الفصحیٰ او لغه القرآن الکریم.کلید واژگان: لغه القرآن, اللغه العربیه الحمیریه, اللغه العدنانیه, اللغه القحطانیه, المستشرقونIn the past, residents of Arabic Island were divided into GHAHTANIS or HEMIERIS in South and ADNANIS in North.
These two were great nations that left several texts from their own language that there is no doubt about the authenticity of them.
By scientific analysis of these texts, historical and literary results can be drawn.
The ancient linguists believed that GHAHTANI's language is different from ADNANI's language; but people who study about the East succeeded in discovering GHAHTANI's language including their HEMIERI's languages.
They discovered that HEMIERI's language and found that this Language is different from the Koran s language.
This Article considers two texts to show basic differences between HEMIERI S language, eloquent Arabic language and the Koranic language.Keywords: The Koran Language, Arabic Himyarian Language, Adnanian Language, Qahtanian Language, Orientalism -
از هر زاویه که به قرآن کریم نگاه شود، در آن ظرافت ها و ویژگی هایی دیده می شود که در اوج فصاحت و بلاغت است و انسان را وادار می کند به فوق بشری بودن آن اعتراف کند. در طول تاریخ، قرآن پژوهان در پاسخ به این پرسش که قرآن از چه نظر معجزه است به خاطر بلاغت آن، به سبب اسلوب خاص آن، به خاطر معنی و محتوای آن، به علت اخبار غیبی آن و یا به خاطر همه اینها به بررسی این کتاب آسمانی پرداخته اند.
تناسب و هماهنگی بین کلمات و جمله ها و لفظ و معنی از اصول زیبایی کلام است، این تناسب ها و هماهنگی ها به شکل کامل در قرآن کریم وجود دارد. به کارگیری این قاعده در سوگندهای قرآن کریم در اوج خود نمایان می شود، به طوری که با کلام بشری تفاوت های چشمگیر دارد.
با تامل در سوگندهای قرآن کریم، می بینیم که هم میان مقسم به هایی که در پی هم آمده اند تناسب وجود دارد؛ و هم میان مقسم به ها و مقسم علیه ها؛ و از سوی دیگر، محور و محتوای سوره و سوگند موجود در آن نیز با یکدیگر مرتبطند.
این مقاله به طور فشرده، با رویکرد معجزه بودن قرآن کریم، ابتدا به بیان و بررسی نکات بلاغی این هماهنگی ها و تناسب ها در سوگندهای قرآن کریم می پردازد؛ سپس نظرات قرآن پژوهان درباره هدف و کارکردهای سوگندهای قرآن کریم را ذکر می کند.
کلید واژگان: قرآن کریم, قسم, بلاغت, معجزهThe Quran has been analyzed by many commentaries from many aspects including its rhetoric and style. It is questionable to grasp the arcane outstanding position of the Quran in terms of its form, meaning, or rhetoric. Of the rhetoric of the Quran, oaths indicate miracle of the Quran. Oaths and their answers are in line with aggregates of all contexts as well as form and meaning. Then, what is the aim of God by oath? In other words, why God oaths while He is the creator of the word? This article deals with oaths and their answers in terms of aims, results and aggregates of contexts.Keywords: The Holy Quran, Rhetoric, Oaths, Miracle -
یعد دعبل الخزاعی اکبر شعراء الشیعه فی العصر العباسی الاول فی تصدیه للانحراف والاوضاع السیاسیه القاتمه، وفی تنویر الرای العام وتوعیته المجتمع العباسی. من خلال نظرتنا إلی اشعاره تبین انه استخدم فی ادبه روحا تهکمیه ساخره فی هجاء الخلفاء العباسیین ونقد النظم السیاسیه القائمه، واستطاع ان یصور الحکم المتقلب والحاله القلقه والانحطاط السائد وتبلبل الامور وفوضی الاعمال فی هذه الفتره. کما تبین ان الشاعر لم یقصد من هجائه الساخر، الإضحاک والهزل، بل کانت سخریته ذات اهداف سیاسیه واجتماعیه بناءه. هذه المقاله درست الجانب الساخر من هجاء دعبل السیاسی.
کلید واژگان: دعبل الخزاعی, الشعر السیاسی, السخریه, الهجاء, ادب الشیعهDebel Al-Khozaai was the most prominent Shiite poet who opposed the corruption and unfair political conditions through Abbasids I period of ruling. He tried to illuminate public thoughts and awaken people.His poems show that he has used a sarcastic style in criticizing the dominant political conditions and dispraising the Abbasids Caliphs.In a very unique was he has illustrated the corrupt government, deviation, anarchy and the agitated situation. It is confirmed that Debel’s irony had no fun that social and political reformatory aims.In this article we have tried to deal with political ridiculous satire in Debel’s poems.Keywords: Political satire, Abbasids period, Shiite, Debel Al Khozaai -
همانندی اندیشه های فروغ فرخزاد و غاده السمان
-
وصف چشم، یکی از مهم ترین موضوعات غزل بوده و ارتباط ژرفی با مساله زیبایی شناسی دارد. پژوهش حاضر در صدد است با پرداختن به روند تغییرات این عنصر زیبایی شناختی در نزد شاعران غزل پرداز عربی از زمان جاهلی تا عصر عثمانی (مملوکی) به نوعی به توصیف و تبیین تاریخی از زیبایی شناسی چشم در نزد شاعران عربی دست یازد.
مهم ترین یافته های این پژوهش که با روشی تحلیلی- توصیفی نگاشته شده است، بیانگر آن است که ذوق «زیبایی شناختی» چشم در نزد شاعران عرب با سقوط خلافت بغداد و بر سر کار آمدن ترکان، دچار یک تغییر بنیادی شد، به طوری که عرب هایی که تا آن زمان «چشم درشت» را زیبا می دانستند، روی به سوی وصف «چشمان تنگ» و تحسین آن آوردند. این مساله، تاثیر بالای حکومت و نظام سیاسی- اجتماعی را بر ادبیات بیان می دارد.
کلید واژگان: زیبایی شناسی, شعر عربی, وصف چشم, غزل -
احکام نقدی توحیدی در میان کتاب ها و رسائل وی پراکنده شده است. وی این احکام را با هدف توضیح یک نظریه نقدی مشخص، بیان نکرده است. چارچوب این پژوهش بر استخراج متون و دیدگاه های نقدی از کتاب های ابوحیان توحیدی، به ویژه کتاب «الإمتاع و الموانسه» و دسته بندی و بررسی تحلیلی آن مبتنی است و اگر تلاش های توحیدی را در عرصه نقد تطبیقی و کاربردی مورد بررسی قرار دهیم، درخواهیم یافت که این احکام و دیدگاه ها در صدور احکام سریع و کوتاه خلاصه می شود.
توحیدی، مساله لفظ و معنا را مورد بررسی قرار می دهد و تفاوتی میان آن دو قائل نیست، هرچند میان انواع درک و فهم گوینده و شنونده تفاوت قائل می شود، اما اگر بخواهد یکی را بر دیگری ترجیح دهد، توحیدی معنا را مقدم بر لفظ می داند چرا که معنا به عقل نزدیک تر است و لفظ به حس. بلاغت از دیدگاه وی به معنای تصنع ساختگی و مردود و در پی واژگان وحشی و نامانوس بودن نیست و بلاغتی را که شنونده به علت کوتاهی طبعش یا دوری از عوامل برتری دادن ادب فاخر، توان درک آن را ندارد، مورد توجه قرار نمی دهد و بلاغت در نگرش او، جز با دو شرط محقق نخواهد شد: اول: فراهم بودن استعداد هنری و دوم تلاش طاقت فرسا و یادگیری فراگیر. یکی از پدیده های کلی که حیات فکری را از طریق کتاب «الإمتاع و الموانسه» متمایز می سازد، کشمکش فکری میان اصیل (بومی) و دخیل (وارداتی) است. این کشمکش فکری، گویای آزادی فکری حاکم بر جامعه، پیشرفت شیوه های مناظره فکری، جنبش فکری بزرگ حاکم در جامعه و نیز وجود گفتگوی فکری بر گرد پایه های بنیادین مسلمانان یعنی زبان، دین و ادبیات است.
کلید واژگان: الإمتاع والموانسه, نقد ادبی, ابوحیان توحیدی, بلاغت, اصیل و دخیلAnalysis of Literary and Critical Viewpoints of Abuhaian Al- Towhidi at " Al Emta Val Moa nesa" bookThe book of “Al Emta’ Val Moa’nasa” is enjoyable. Abuhaian’s criticisms are distributed among his works and treatises, and he didn’t give these criticisms to describe specific critic theory.The frame of this research is based on the extraction of texts and critic viewpoints from Abuhaian’s books; in particular “Al Emta’ Va moa’nasa” book, and assorting and analysis study.If we study Abuhaian’s efforts conserving the comparative and applied criticism, we will find that these dictums and views, didn’t transgress the declaring the rapid, and brief and extensive dictums.Tovhidi studies the issue of letter and implication, also he discriminates between all kinds of understanding and between the auditor, but if he had to prefer one to another he would prefer the implication, because of its closeness to the intellect, while the closeness of the letter is to the sense.Eloquence in his view point, is not the factitious and denounced mannerism and isn’t pursuing the strange terms. It is no matter that the hearer didn’t understand them because of his illiteracy and barbarity, if the Eloquence is existed. Eloquence in his view exists with two stipulation: first: possessing the aesthetic talent, and the second: the arduous effort and constant learning.Keywords: Al Emta Va Moanasa, literary criticism, Eloquence, foreign, the native -
إن الفکاهه قصه مترامیه الاطراف، ربما جاءت صدی لما حفت به حیاه الانسان من آلام و محن و مصائب و لیس من شک فی ان النفس المعذبه کثیرا ما تلتمس فی الهزل و الفکاهه ترویحا و تنفیسا عن نفسها، فلا تکون الفکاهه بالنسبه الی ها سوی منفذ للتنفیس عن آلامها و محنها، و الفکاهه عند ابی حیان التوحیدی لیست الا اداه للتهرب من الواقع الذی کان ینوء بحمله و یثقل علی کاهله.
إن جمله النوادر التی رواها التوحیدی عن لسان النساء لا تخرج عن کونها مجموعه من الفکاهات المجونیه التی یقبحها الذوق السلیم و لیس سبب الإتیان بها الا لانه کان مکبوت الغریزه الجنسیه و ذلک بحکم فقره و تقشفه الجبری و لم یکن یری فی ها سوی مجرد«موضوع جنسی» و اداه للمتعه!
اما الفکاهات التی یروی ها التوحیدی عن الاطفال و عن لسانهم فإنها اکثر طرافه و ابعث علی الضحک؛ لانها تکشف لنا عن منطق الطفوله بمفارقاته العجیبه.
إن التوحیدی کان مولعا بالنکات العقلیه و النوادر اللفظیه، خصوصا ما کان منها شاهدا علی ذکاء صاحبه و سرعه بدیهته و براعته فی الرد.
و من النوادر التی کان یعنی به التوحیدی، ذکر فکاهات عن السنه البخلاء و الطفیلیین و اصحاب الشره و البطنه الذین حکی نوادرهم مرشده، الجاحظ فی بعض ملامحه.
کلید واژگان: الفکاهه, الهزل, ابوحیان التوحیدیSatirizing and humor have wide scope that sometimes echo severities and sufferings of human life. Undoubtedly, the self that is suffering from grave circumstance and crisis, escapes itself from this vortex through humor and satirical tools. Abuhayyan is one who despite skepticism to his life, gives comfort to the uncomfortable-self and saves it. Witticism of Abuhayyan about women is often abnormal and absurd because being suppressed from sexual instinct and being deprived of married life and motherly affection, he sees women merely a means of sexual pleasure and benefit. Similarly, his witticism about kids is a sort of childish dialect which is much considerable. In other instances, satirizing of Abuhayyan shows moral points and interplaying with words, that is the testimony of his intelligence and repartee. Another type of witticism Abuhayyan pays heed to them, is mention the facetiae on the tongue of cheeseparing and parasites and gluttons that is preceded to his master Jahiz in many aspects. The last section of Abuhayyan facetiae is ridicule and comic portrait from people like Ben Abbad. These facetiae show that Abuhayyan replaces cries with laughter and his joking is mixed with a kind of latent bitterness.Keywords: Spoof, Ridicule, Caricature, Pessimism, Cheeseparings -
إن الهجاء الکاریکاتیری فن ادبی یتناول التناقضات فی الشخصیه والمجتمع والممارسات السلبیه والاحداث والشخصیات السیاسیه والمشاکل الاجتماعیه وحتی النفسیه والمادیه وغیرها من المواضیع غیر المتناهیه، عبر امتزاج الهجاء والرسم الکاریکاتیری بالالفاظ والمعانی؛ کما یبرز دور الشاعر ومساهمته فی تحصین الروح الإنسانیه وإظهار الذوات علی حقیقتها. وهذا ما یقربه کثیرا إلی الکاریکاتیر ویجعله الفن الذی لا مثیل له.
تقوم هذه المقاله بمعالجه عناصر الهجاء الکاریکاتیری فی شعر العصر العباسی، من خلال دراسه هجاء من برعوا فی هذا الفن الادبی، امثال: دعبل، وابی نواس، والمتنبی، وابن الرومی، الذین إذا ما تناولوا عیبا من عیوب الجسد او عدم تناسب الاعضاء او عاهه من العاهات النفسیه او عیبا من العیوب المعنویه او قضیه من القضایا الاجتماعیه او السیاسیه، فبفضل براعتهم فی التصویر یمسخون صاحبه مسخا مزریا، مصورین إیاه بصوره خارجه عن الخلق والطبیعه، وذلک بتضخیم عیوبه لتمییزه وجذب الانظار إلیه، مثیرین الضحک والبکاء معا، ناقمین علی المفاسد الاخلاقیه والإجتماعیه والسیاسیه، داعین بصوره غیر مباشره إلی الإصلاح والتطویر من اجل واقع افضل، کما یصنع الکاریکاتیریون الیوم.
کلید واژگان: الشعر, الهجاء, السخریه, _ الکاریکاتیر, الهجاء الکاریکاتیری, العصر العباسیThe caricature sarcasm highlights the role of the poet in strengthening the truth and spirit of human being through showing personality ambiguities, inappropriate behaviors, the society and its social, mental and even material problems, political happenings and the related personalities and many other issues.Such kind of sarcasm approaches itself to caricature as a unique art through shouting a warning and painful laugh over unfair powerful people and social and political deceivers and the killers of live and hope.Finally, the current study introduces and recognizes the caricature sarcasm as a kind of satire is more involved in courage and criticism in contrast to other artistic and literary satires because it highlights greatly and skillfully personal, ethical, social and political faults and features.In the present study, the caricature sarcasm has been investigated in a number of Abbasid period poets` poems such as Debel, Abunovas, Ebne-rumi and Motenabbi. In case such poets want to deal with physical or mental faults, or desid to transact with social and political issues, they depict such issues skillfully with a caricature view. This is mostly done for sake of attracting the society members toward that issue through highlighting it.Keywords: Poem, Abbasid period, Caricature satire, Satire., Caricature, Sarcasm -
ابوحیان توحیدی در آثار خویش توجه خاص و ویژه ای به ایرانیان و زبان پارسی مبذول داشته است و می توان گفت مسایل مربوط به ایرانیان و روابط آنان با اعراب در آثار او در چند زمینه قابل بررسی است.بررسی حاکمان و قدرت مداران ایرانی و ارتباط آنان با فرهنگ اسلامی و بررسی اخلاق و رفتار و نقد آنان،مساله دوم مربوط به توصیف دانشمندان،خردورزان ایرانی از زبان توحیدی، مساله سوم پدیده کشمکش فرهنگی زبانی میان ایرانیان و اعراب است.توحیدی به مظاهر پیوند و همبستگی میان اعراب و ایرانیان نیز می پردازد که نشان دهنده دیدگاه بی طرفانه و افق دید بلند اوست و مظاهر پیوند تمدنی میان این دو ملت ریشه دار را از آغاز اسلام تا دوران خویش مورد بررسی قرار می دهد.می توان گفت برجسته ترین مظهر پیوند دو ملت، زبان فارسی است که زبان فارسی به گونه ای در زبان عربی رخنه کرده که گستره نفوذ آن از دوران جاهلیت آغاز گردید و تا دوران زندگی نگارنده این آثار تداوم داشت. توحیدی بیان می کند که گستره نفوذ واژه های زبان فارسی تا حدی بوده که جزیی جدایی ناپذیر از زبان عربی گردیده و معنای آن ها نیازی به توضیح بیشتر نداشته است و عادات و آداب و رسوم ایرانی به گونه ای در میان آنان رواج داشته که با فرهنگ و باورهای آنان عجین گردیده است.
کلید واژگان: عربی, زبان فارسی, عادت ها, پیوند تمدنی, ضرب المثلTohidi has paid close attention to Iranians and Persian language therefore Iranians and their relation with Arabs could be traced and examined in several areas of Iranian kings and rulers and their relationship with Islamic culture، observing and criticizing their ethics and conducts; Secondly Iranian scientists and intellectuals from Tohidi''s point of view; Lastly، linguistic and cultural conflict between Iranians and Arabs. Tohidi indicates his impartial perspective in dealing with the correlation between the two nations from pre-Islamic era to the present time. It could be said that the most prominent element in connecting the two nations is the Persian، for the wide spread of this language has found its way into Arabic from the time of barbarism and continued to the author''s day. He believes that this range of Persian words has made it an inseparable part of Arabic and the meaning of these words requires no explanation since Iranian habits and customs has intertwined with that of Arabic. -
ابوالاسود دولی شخصیت برجسته ی صدر اسلام، از پیشتازان نوآوری می باشد که نقش بسزایی در پیشبرد اندیشه اسلامی در زمینه های علمی و فرهنگی دارد. وی در واقع موسس بسیاری از علوم قرآنی، و علوم زبان عربی است او صاحب مکتب نحوی و زبانی است، که با راهنمایی های حضرت علی (ع) ایجاد کرد، و اولین کسی بود که قواعد نحو عر بی را وضع نمود. سپس توسط شاگردانش بسط و گسترش یافت تا به خلیل و سیبوی رسید. و از ابتکارات دیگر او در زمینه زبان عربی و صیانت قرآن مجید از هر گونه لهجه و لحن، اقدام افتخارآمیز و مبتکرانه او در نقطه گذاری و اعراب حروف مبارک قرآن مجید است. که آثار بسیار عظیمی در تفسیر و درک معنای قرآن مجید داشته است، اما با کمال تاسف این پرچم دار علم و دانش مانند دیگران مورد توجه باحثان و محققان بطور شایسته قرار نگرفته است. و شبهاتی در دوران معاصر توسط بعضی از خاورشناسان یا محققان عرب نسبت به پیشتازی او در ابتکار قواعد و نحو عربی مطرح شده است. ایشان علاوه بر تسلط بر این علوم، شاعری زبردست که در اغلب فنون شعری شعر سروده است، و در حقیقت او مبتکر شعر ولایی و متعهد اهل بیت (ع) است. در این مقال سعی شده است صفحه روشنی از تلاش های ابوالاسود و پرچم داری او در زمینه علمی و ادبی تاحد ممکن پرداخته شود.
کلید واژگان: ابوالاسود دولی, شعر, نحو, تعهد, فرهنگIn this study, we generally introduced this singular the recognition of unique character among the various, scientific and octagonal aspects, while we intended to make known one of the pioneers of thought, culture and education during early Islam era. Abo Aswaddoali or zalem Bin Amro Bin Jandal Bin Sofian Bin Kanana -wad one the great personalities in the early Islam era and one of pioneers in invention and of great personality who in the deepen of Islamic Thought in all of its aspects has had the mostactivate role.He was one of the prophets followers who was of a great star in the early period of Islam and in the time of Imam Ali government. Abo Aswas was not only a great poet spinally in commitment poems but also he was a statesman a man of ethics, a man of judgment and a man of war. He is of grammar school by the supervision of Imam Ali, he also was of great role in the grammar and writing of Quran.In this study, we generally introduced this singular the recognition of unique character among the various, scientific and octagonal aspects, while we intended to make known one of the pioneers of thought, culture and education during early Islam era.Keywords: Doali – poem – grammer – commitment -
برای ادب عربی دو چشمه جوشان وجود دارد که منبع هر دو به قرآن کریم باز می گردد: یکی ادب النبی است و دیگری ادب الإمام علی در نهج البلاغه. با طلوع اسلام جوشش ادب عربی از قرآن و سنت (ادب نبوی و ادب علوی) آغاز گردید. قرآن کریم که سرچشمه اصلی همه ادب عربی است خود، صحت انتسابش را به خدای متعال اثبات می کند، اما صحت دو ادب دیگر در ارتباط با قرآن معلوم می گردد. البته در مورد ادب النبی این امر ما را کفایت می کند که حضرت فرمود: «انا افصح من نطق بالضاد بید انی من قریش» (من فصیح ترین عربی زبانان ام، به ویژه که از قریش ام). همچنین ادب الإمام علی به ویژه آنجا که در نامه مالک اشتر تجلی نموده، از تعابیری عالی و عباراتی جمیل و بلیغ جهت پرورش سیاستمداران حاکم بر بلاد اسلامی سرشار است. نویسندگان مهم ادب عربی، در نامه مالک اشتر ملاحظات فراوانی نموده و آن را اساس و نمونه ممتازی در پیوند ادب و سیاست تلقی کرده اند. بسیاری از آنان مقالات و رسائل ادبی خود را بر آن منوال تنظیم نموده اند؛ از آن جمله طاهر بن حسین (از مهم ترین افراد سلسله طاهریان در خراسان) که وقتی از سوی مامون عباسی والی شهر رقه شد، نامه ای ادبی سیاسی خطاب به فرزندش نگاشت. در این پژوهش تلاش ما بر آن است این دو نامه (عهدنامه امام علی به مالک اشتر، و عهدنامه طاهر بن حسین به فرزندش) را از جهت مضمون با هم بسنجیم و معلوم سازیم تا چه میزان عهدنامه دوم از اولی تاثیر پذیرفته است.
کلید واژگان: امام علی, مالک اشتر, طاهر بن حسین, عهدنامه, مقایسه و تطبیق -
«مدح»گسترده ترین گونه ادبی و رایج ترین آن در شعر کلاسیک فارسی و عربی است. جستار پیش رو، به بررسی مدح به طور کلی و به ویژه در شعر ابن رومی شاعر عرب زبان قرن سوم هجری از دید جامعه شناسی می پردازد؛ تا از یک سو کارکرد متون مدحی در گذشته، و از سوی دیگر وظیفه خواننده معاصر را در برابر آن معین کند. نیز با کشف آرمان شهر شاعر و جامعه آرمانی مردم از میان این اشعار، به این نتیجه می رسد که اگر چه مدایح، نوشته هایی بدون تعهد در برابر جامعه اند، اما شناخت جامعه همزمان با آن و حاکمان و مردمان و خواسته هایش را به راحتی می توان در آن یافت. از جمله نکاتی که درباره جامعه قرن سوم از مدایح ابن رومی برداشت می شود، عبارتند از: پیوند دو سویه حاکم و شاعر، قهرمان پروری در جامعه، وجود استبداد و دیکتاتوری با تکیه بر ایدئولوژی دینی، نبود امنیت سیاسی و اقتصادی، کشاکش برای صاحب شدن قدرت، و ناخشنودی مردم از وضع موجود و حسرت بر گذشته.
کلید واژگان: کلیدواژه ها: ابن رومی, مدح, آرمان شهرEulogy is the most prevalent literary genres in classic Persian and Arabic poems. So far, some studies have been carried out on this genre. Since, eulogists (Eulogy poems) lack any moral responsibility for society and people; they are often regarded as nonsensical words written for flattering kings and those holding powers. Taking into account the sociological perspective, the present study attempts to analyze eulogy in general and Ibn-e-Rumi's (a third century poet) poems in particular. It aims to specify the role of eulogy texts in the past and to determine the responsibility of modern readers while going through such texts. Furthermore, through discovering the utopia of poet and that of people in the poems, the authors are able to come up with the ideas and aspirations of the people and the authorities at those particular periods of time. The present study opens a window to better understand and perceive such a literary genre.Keywords: Ibn, e, Rumi, Court poems, Eulogy, Real society, Utopia -
محمد مهدی جواهری از مشهورترین شاعران معاصر در کشور های عربی است که پیوند عمیقی با جامعه خود برقرار ساخته، سروده های بسیاری در نقد مسائل اجتماعی از خود به یادگار گذاشته است. انتقاد جواهری از مسائل و مشکلات جامعه عراق و نیز جامعه جهانی به یک محور خاص محدود نمی شود؛ هر چند اغلب آنها اهدافی مانند هم دنبال می کند. این مسائل را می توان در محورهای سه گانه مظالم اجتماعی، خفقان سیاسی و استعمارگری جای داد که بررسی تمامی این محورها در یک یا دو مقاله میسر نیست. از این رو، این مقاله به بررسی مظالم اجتماعی و نقد آن در دو طبقه کشاورز و کارگر می پردازد.Mohammad Mehdi Javaheri is one of the most famous contemporary poets in Arab countries. He has created deep relations with his own society and has composed many poems on the criticism of the social problems.His criticism of the problems of Iraq and also the world society is not limited to a special topic, although most of them have the same purposes. These problems can be classified in 3 categories such as social oppression, political despotism and colonialism. It is not possible to study all of the above-mentioned categories in the frame work of one or two articles. The author studies social oppression and its critique within the two classes of workers and farmers.
-
در این جستار قصد داریم تا از نزاهت در گفتار و بیان پروردگار پیراسته از هر زشتی و ناراستی پرده برداریم؛ زیرا بر آن باوریم که ایزد پاک علاوه بر اینکه در جای جای کتاب مقدس خویش، قرآن کریم، بر ادب و احترام به دیگران تاکید خاص دارد خود نیز عملا در گفتارش عفت کلام داشته و قصد آبروریزی و پرده دری از هیچ کس را نداشته است. همچنین در پی آنیم تا چگونگی تعبیر خداوند از زشتی ها را هویدا سازیم؛ این که آن ذات مقدس به هنگام بیان ناهنجاری ها، زشتی ها و هر آنچه که ممکن است برای بشر زشت جلوه کند، چگونه عمل و از چه هنری استفاده کرده است. با توجه به این که بسامد نزاهت قرآن در کنایه، سخریه و تهکم بیشتر رخ نموده است، با ذکر نمونه های فراوان از این منظر آنها را به بوته نقد و تطبیق می کشیم و سعی می کنیم نزاهت و عفت کلام را در این مجال در گستره دید مخاطبان قرار دهیم، امید است تحصیل حاصل نباشد و سخن به درازا نکشد.
کلید واژگان: نزاهت, قرآن, کنایه, تهذیب, سخریهThis essay is meant to reveal the immaculateness in Lord's Speech and manner of statement, free of any obscenities or dishonesty. For we believe that in addition to His particular emphasis on politeness and courtesy toward others noticed everywhere in His Holy Book, Quran, Holy God himself has purity of speech and no intention of dishonoring anyone. Also we intend to show how God interprets obscenities; how His Holiness has performed and what art he has taken advantage of in talking of indecencies, obscenities and whatever that may seem obscene in men's eyes. Regarding the fact that the intensity of immaculateness of Quran is more deeply shown in statements of sarcasm, satire and command, we will analyze them in this regard, mentioning frequent examples and trying to expose to the addressee in this opportunity, the immaculateness and purity of speech, hoping that it would not be explaining what is already explained.
-
شاعران عرب از دیر باز شخصیت ها و داستان های قرآنی را در شعر خویش بکار برده اند. شاعر معاصر عرب نیز از این داستانها بهره برده ومی برد. زیرا این بخش ازمضامین قرآنی مانند سایر مضامین آن بر ارزش وغنای شعر وی می افزاید.
بدوی الجبل از داستانهای قرآنی وشخصیتهای آن بصورت تلمیحی برای غنی تر شدن شعر خویش وانتقال مضمون آن به مخاطبان یاری جسته است.
در این پژوهش ابتدا علل رویکرد شاعر معاصر عرب به داستانهای قرآنی آورده شده است. سپس به نحوه بهروری بدوی الجبل از داستان های قرآن وبازتاب انها در شعر وی پرداخته شده است. کما اینکه مضمون کلی قصیده وربط آن به داستان قرانی مورد بررسی واقع شده است. همچنین توانایی ها و ابتکارات وی در استفاده از مضمون قرآنی - بگونه ای که متناسب با نیاز امروز جامعه گشته - مورد بررسی واقع شده است.
کلید واژگان: قرآن, داستان, شعر معاصر, بدوی جبلArabic poetries have often been benefited from the Quranic stories and its characters. The modern poetry benefited from it, as well. The Quranic stories enrich the Arabic poetries.Badawi al-Jabal utilized the Quranic story in his poetries and thus enriched his poems. However, he didnt mention the names of those Quranic characters. The present study tries to highlight the causes which, prompted the poet to utilize such stories. Then, the paper points some of the Quranic stories in his poetical works. Furthermore, the general meaning of his ode and connected theme with the Quranic stories has been mentioned.I, short, the research tries to focus on the poet's ability to link the Quranic stories to the general concept of the ode.Keywords: Quran, Story, Poetry, Badawi al Jabal -
اهالی شبه جزیره عربستان با ادیان توحیدی پیش از اسلام همچون حنفیت، یهودیت، مسیحیت، صابئیت و مجوسیت (زرتشتی) هرچند به شکل ناقص و جزئی آشنایی داشته اند. از این رو طبیعی است که اندیشه دینی در شعر شعرای دوره جاهلیت بازتاب هایی لااقل در برخی جنبه ها داشته باشد. این مقاله بر آن است تا با تحقیق و تفحص در شعر دوره جاهلیت به بررسی و نمایاندن نمونه هایی از اندیشه دینی در شعر این دوره بپردازد. اندیشه دینی در شعر جاهلی در قالب موضوعات متعدد و متعددی رخ می نمایاند از جمله: خداوند و صفات او نظیر علم، فدرت، عدل، جاودانگی و... همچنین افکار و اعتقادات دینی دیگر پیرامون توکل، قضا و قدر، داستان ها دینی، شعائر دینی، ماه های حرام، اماکن مقدسه، آداب و رسوم حج همانند: احرام، تلبیه، طواف و قربانی کردن و غیره.
کلید واژگان: دین, شعر جاهلی, اندیشه دینیThe people of Arabian Peninsula have been partially and slightly familiar with unifying religions prior to Islam such as Hanifiyat, Judaism, Christianity, Sābaeyat, and Zoroastrian (Majusyat). It is bit natural that religious thought has had reflections in the poems of the era of Ignorance era, at least in some aspects. By investigating some of the poems, this study attempts to represent samples of religious thought in that era.Religious thought appears in the forms of numerous subjects in the poetry of ignorance i.e. God (Allah) and his characteristics such as Knowledge and Power, Justice, and Eternity, etc. Also other religious thought and beliefs concerning reliance, Judgment and destiny, religious stories and, mottos, prohibited months, holy places, the customs of hajj such as Ehram (limiting oneself to specified affairs), Talbieh (Here am I, yes), circumambulation (of the Kaaba) and victimizing etc.Keywords: Religion, Poetry, Religious thought, Ignorance, Allah -
درجه شناخت انسان ها نسبت به آنچه انجام می دهند، تکرار می کنند و می گویند، متفاوت است. این شناخت حاصل تجربیات ودریافت هایی است که از مطالعه امور پیرامون خود داشته و گفتار و رفتار خود را در راستای آن ترسیم نموده اند. برخی اعمال ما با علاقه و به صورت روزمره انجام می شود. اگر بر آن باشیم که این تکرار بر کمالات ما بیفزاید، شایسته است از جزء جزء محتوای آنها در حد توان آگاه شویم. تحقیق حاضر با نگاهی تازه به (ال) و کلمات مزین به آن در فاتحه الکتاب، دریچه های نوی را در شناخت از این غزل هستی بخش ربانی فرا روی ما خواهد گشود.کلید واژگان: الله, آل, زائده لازمه, اسمیه, عهد ذهنیThe extent of human recognition to what they do, repeat, and say is different. This recognition is the result of the experiments and understandings which is obtained through the study of actions in their surroundings and form their behaviours and dialogue according to them. Some our actions are done with enthusiasm regularly. If we intend to add to our accomplishment through such repetitions, we must be aware of their details within our limits. This study tries to approach ‘ AL” in Soorat ‘ al Hamd from a new perspective and exposes the beaty and excellence of this divine verse.Keywords: Allah, AL, Needful additional(zaedeh lazemeh), Nominal (esmeih), Mental promise (ahd zehne)
-
خداوند حکیم که به انسان بیان را آموخت، در قرآن کریم از تمام طرفیت های موجود در گفتار وبیان استفاده نموده است تا از آن ها برای دعوت فعال و موثراستفاده کند. یکی از ظرفیت های موجود درگفتار وبیان که می تواند باعث تاکید یک کلمه شود تکرا ر حرکات علی الخصوص تکرارحرکت ضمه است که به قول ابن جنی: «ضمه ثقیل ترین حرکت ها است» (ابن جنی، 1955، ج1،ص69).
فراز وفرود وحرکات وسکنات می تواند درموسیقی وآهنگ یک کلمه تاثیر بگذارد و بار تاکیدی و معنایی بیشتری به یک کلمه بدهد.
تکرار حرکت دریک کلمه می تواند به یک کلمه جان تازه ای دهد و آن را به موجودی زنده و قوی ومعنی دارتبدیل کند که وقتی شنونده آن را می شنود، تصویر وسیعی از معنی به ذهنش خطور نماید.
کلید واژگان: تکرار, کثرت, مفهوم, منطوق, حرکات کوتاه: فتحه, ضمه, کسرهThe wise God that taught human being speech has used in the Holy Quran the whole comprehensively potentials of speech to affect and preach human actively. One such good potentials in speech which could cause to emphasize a word is repetition of (Erab),specially ZAMME. Ebn Jenni says; ''ZAMME is the most weighty and heaviest motions of letters. ''Rising and falling, motions, and stops in music and tone can affect a word emphatically and semantically. Repetitions of ERAB can revive and change a word into lively, powerful, and fruitful meaning. That on hearing it a very wide range of meanings occurs to him.Keywords: Repetition, Abundance, Concept, Speech, Short ones: (FATHE), (ZAMME), (KASRE) -
نگاهی گذرا به قرآن کریم به نیکی روشن می سازد که برخی از آیاتش در نقد جامعه جاهلی همزمان با آن نازل شده است؛ نقدی که از کاستی ها و عیوب نقد انسانی پاک است. در قرآن کریم انواع متعددی از نقد - چون نقد اجتماعی، ادبی، تاریخی و روان شناسانه - دیده می شود و این به ما امکان می دهد که قرآن را اولین کتاب مسلمانان بنامیم. گرچه اسامی بسیاری از انواع نقدهای یاد شده، جدید و نو ظهوراند به راستی ریشه بیشتر آن ها در قرآن وجود دارد. جستار پیش رو نگاهی کوتاه است بر مهمترین ویژگی های نقد اجتماعی در قرآن و تفاوت های آن با نقد از نوع انسانی و نیز بیان شیوه های مختلف قرآن در بررسی رفتار های جامعه جاهلی و اسلامی آن زمان. از این رهگذر به بررسی موضوع کرم و بخشش نزد عرب جاهلی می پردازد و به این نتیجه می رسد که ظاهرا صفت بخشندگی آن ها به آن اندازه که زبانزد گشته نیست و در نسبت دادن آن به اعراب پیش از اسلام تا حد زیادی غلو شده است. دلایل نگارندگان بر این مدعا نوشته های برخی مورخان، نهج البلاغه، اندیشه و رفتار گروه صعالیک و از همه مهمتر استناد به آیات قرآن کریم است. به این معنا که بر خلاف شعر جاهلی که معمولا اعراب را بسیار بخشنده معرفی می کند، تاکید قرآن بر لزوم انفاق، به شیوه موازنه معکوس نوعی تناقض را برای خواننده معاصر آشکار می کند.
کلید واژگان: قرآن, نقد اجتماعی, نقد قرآنی و انسانی, جامعه جاهلی, بخشش, انفاقA brief look at the Holy Quran would clearly show that some of its verses have been revealed in criticizing the pagan (jāhilī) community contemporary to the time of Revelation, a criticism that is free from the deficiencies and defects of human criticism. Different kinds of criticisms – such as social, literary, historical, and psychological – are seen in the Holy Quran and this allows us to name the Quran as the first book of the Muslims. Although the appellations of many of the above-mentioned criticisms are newly devised, most of them are in truth rooted in the Quran. The present research is a brief glance at the most significant features of social criticism in the Quran and its difference with a human-type criticism as well as statement of various methods used by the Quran in examining the pagan and Islamic conducts of that era. In this respect, the writers examine the issue of bounty and generosity with the pagan Arabs and conclude that their attribute of generosity is not as strong as it has become known to be and the attribution of generosity to the pre-Islamic Arabs has been greatly exaggerated. The writer's reasons for this claim is the writings of some historians, Nahj al-Balāgha, the thoughts and behavior of the vagabonds and tramps (ṣ‘ālīk), and more important of all reference to the Holy Quran. That is to say, contrary to the pagan poetry that usually introduces the Arabs as very generous, the Quran's emphasis on the necessity of infāq (spend in charity) would reveal a kind of contradiction to the contemporary reader in a reverse balance manner. -
معانی القرآن الکریم و صوره فی شعر ثلاثه من شعراء الصحوه الاسلامیهبدیهی است که قرآن کریم با اسلوب بلاغی و معانی اعتقادی و احکام آسمانیش اعراب را متحیر و متعجب ساخت، از این رو برای پاسداری از آن از هیچ کوششی دریغ نورزیدند. معانی قرآن، ویژه عصر و زمانی خاص نیست چرا که قانون جاویدان الهی و سازنده فرهنگ و تمدن امت اسلامی و بزرگترین منبع و سرچشمه آن است. پیوند و ارتباط زبان عربی با قرآن بدان سبب که کتابی است تشریعی، ادبی و در اوج بلاغت، آن را سرچشمه ای برای ادبا، شعرا و نویسندگان و خطبا قرار داده است و آنان زیباترین معانی و دل انگیزترین واژه ها را از آن وام می گیرند.
مقاله حاضر تاثیر قرآن کریم را در اسلوب سه تن از شعرای معاصر عرب: معروف الرصافی، محمدمهدی الجواهری و احمد شوقی مورد بررسی قرار می دهد.
کلید واژگان: القرآن الکریم, الصوره القرآنیه, المفرده القرآنیه, شعراء الصحوه -
إن شعر الکتاب فی القرن الرابع وإن تمیز بمیزات وسمات من شعر هذا القرن فإنه بما فیه من قیم العصر الفنیه السائده فی شعرهذا القرن صار جزءا من نسیجه.إلا ان الشهره الکتابیه لهؤلاء الشعراء ذهبت بشهرتهم فی میدان الشعر وجعلتهم من الشعراء الثانویین و المهملین المغمورین.
هذه المقاله دراسه لظاهره ادبیه عرفها العصر العباسی وهی ظاهره شعر الکتاب الشعراء، مثقفی العصر الذین جمعوا بین فنی القول: الشعر والنثر؛وسنحاول فی ها معالجه شعرهم مبینین موضوعاته خلال دراسه شعر الصابیء و هو علم من اعلام الکتاب الشعراء فی هذا العصر.
کلید واژگان: الشعر, الصابیء, القرن الرابع, الکتاب
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.