به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
مقالات رزومه:

دکتر عباس کریمی

  • اکبر باقری، مرتضی رئیسی، محمدرضا پاشایی، لیلا علیزاده، یوسف روستا، سمیه متین، عباسعلی حسین پور فیضی، عباس کریمی*
    مقدمه

    این مقاله به تشخیص و پایش بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال با استفاده از روش بیوپسی مایع می پردازد. سرطان کولورکتال یکی از رایج ترین نوع های سرطان در جهان است و باتوجه به عوامل مختلفی مانند سبک زندگی، عوامل محیطی و ژنتیکی، تشخیص و پایش آن از اهمیت بالایی برخوردار است. روش های مختلفی برای تشخیص و پایش سرطان کولورکتال وجود دارد که می تواند مبنای انتخاب روش درمانی مناسب از قبیل جراحی، شیمی درمانی، درمان هدف مند، ایمونوتراپی، ژن درمانی و درمان های ترکیبی قرار گیرد.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه کلید واژه های Liquid biopsy, colorectal cancer, Tumor educated platelet, biomarker,chemotherapy در پایگاه های اطلاعاتی PubMed, Scopus, web of science, google scholar تا دسامبر سال 2023 مورد جستجو قرار گرفتند. از تعداد 297 مطالعه به دست آمده بر اساس معیارهای ورود و خروج 49 مقاله وارد مطالعه گردید. 

    یافته ها

    بیوپسی مایع مبتنی بر سلول های تومور در گردش DNA تومور آزاد در گردش و پلاکت های آموزش دیده با تومور، ابزارهای مناسبی برای تشخیص زودهنگام، پایش پاسخ به درمان، تشخیص عود و شناسایی ناهمگونی و مکانیسم های مقاومت دارویی درسرطان کولورکتال هستند.

    بحث و نتیجه گیری

    بیوپسی مایع به عنوان یک روش تشخیصی نوین، به دلیل قابلیت آن در تشخیص ویژگی های مولکولی تومور در طول دوره بیماری و همچنین شناسایی ناهمگونی ژنتیکی و فنوتیپی بین ضایعات اولیه و متاستاتیک، می تواند به عنوان یک راه حل موثر برای تشخیص و پایش بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال مورداستفاده قرار گیرد.

    کلید واژگان: بیوپسی مایع, سرطان کولورکتال, نشانگر زیستی, شیمی درمانی, پلاکت های آموزش دیده با تومور
    Akbar Ba, Mortaza Raeisi, Mohammadreza Pashaei, Leila Alizadeh, Yousef Roosta, Somaieh Matin, Abbasali Hosseinpour Feizi, Abbas Karimi*
    Introduction

    This article discusses the diagnosis and monitoring of patients with colorectal cancer using liquid biopsy. Colorectal cancer is one of the most common types of cancer worldwide; moreover, its diagnosis and monitoring is of great importance due to various factors such as lifestyle, environmental and genetic factors. There are various methods for diagnosing and monitoring colorectal cancer which can be used as the basis for selecting appropriate treatment methods such as surgery, chemotherapy, targeted therapy, immunotherapy, gene therapy and combination therapies.

    Methods and Materials:

    the current study has been performed through searching “Liquid biopsy”, “Colorectal Cancer”, “Tumor educated platelets”, “Biomarker”, and “Chemotherapy” keywords in various databases including PubMed, Scopus, Web of Science, and Google Scholar until Dec 2023. Out of the 297 articles, 49 articles were selected and they were included in the study based on the inclusion and exclusion criteria.

    Results

    Liquid biopsy-based analysis of circulating tumor cells (CTCs), circulating tumor DNA (ctDNA), and tumor-educated platelets (TEPs) provide useful tools for early detection, monitoring treatment response, detecting disease recurrence, and identifying tumor heterogeneity and drug resistance mechanisms in colorectal cancer.

    Discussion and Conclusion

    This article examines that due to the molecular characteristics of the tumor during the course of the disease and the genetic and phenotypic heterogeneity of the tumor between primary and metastatic lesions, liquid biopsy can be used as a new solution for diagnosis and monitoring of patients with colorectal cancer.

    Keywords: Liquid Biopsy, Colorectal Cancer, Biomarker, Chemotherapy, Tumore-Educated Platelets
  • Abbas Karimi *, Farzaneh Ghadiri-Moghaddam, Masoumeh Valipour, Yahya Yahyavi
    The Human endogenous retroviruses (HERVs) are ancient remnants of exogenous retroviral infections. Their abnormal activation is associated with several diseases, such as cancer and autoimmunity. Epigenetic and environmental factors are probably playing essential roles in the expression of these elements. This study aimed to examine the 96-hour effects of ELF-EMF on HERV-H, K, and W expression in human melanoma cells. SK-MEL-37 cells (the human skin malignant melanoma) were continuously exposed to ELF-EMF (50 Hz) at 1.5 and 3 mT intensity for 96 hours. Following mRNA extraction, the expression level of HERV-H, K, and W was assessed by qPCR. According to our results, exposure to ELF-EMF intensities for 96 hours could significantly downregulate HERV-H, K, and W env gene expression (P<0.001). Our obtained data suggest that low intensity and long-term exposure to ELF-EMF may pave using this type of radiation as a novel therapeutic approach by neutralizing the HERVs upregulated expression in melanoma cells.
    Keywords: Extremely low-frequency electromagnetic fields (ELF-EMFs), Prolonged exposure, Human Endogenous Retrovirus, Melanoma
  • N. Mosavari, A. Karimi, K. Tadayon, Gh. Shahhosseini *, A. Zavaran Hosseini, M. Babaie
    Tuberculin skin test, also known as the tuberculin or purified protein derivative (PPD) test, is an extensively applied diagnostic test for the detection of primary infection with Mycobacterium tuberculosis (Mtb). The production of PPD is accompanied by some difficulties that require a series of modifications in the production and purification processes. The present study aimed to determine the facilitation level of the manufacturing process by modifying evaluation methods for the production of PPD tuberculin. Mtb strains were cultured in Lowenstein-Jensen media, and the cultured strains were inoculated into the Dorset-Henley liquid medium by the biphasic medium of potato-Dorset-Henley. After incubation, flasks containing cultured strain were selected for bacterial inactivation, and the optimal gamma radiation dose(s) was determined. Tuberculoproteins were precipitated by ammonium sulfate (AS) and Trichloroacetic acid (TCA). Protein concentration was determined using the Bradford and Kjeldahl protein assay methods. Finally, the lymphocyte transformation test and potency test were performed. Based on the results, the Dorset-Henley liquid medium is suitable for the massive growth of the bacterium. The transferal of Mtb from solid to liquid medium was directly carried out without intermediate culture. It was found that during tuberculoprotein production, heating at 100°C for 3 h would be safe for killing mycobacterium. Furthermore, the simultaneous use of heating and gamma irradiation (8 kGgy) killed all of the mycobacteria, while doses of 1, 1.5, and 7 kGy decreased a significant number of bacterial cells. The results also indicated that the concentration of tuberculoprotein extracted by TCA precipitation method was higher than that obtained by AS precipitation. The tuberculoproteins which were produced by these two methods in the lymphocyte transformation test were not significantly different in terms of potency (P>0.05). Moreover, due to the high volume of produced protein, the protein measurement was more efficiently carried out by the Kjeldahl method, compared to the Bradford method. Finally, the results of the present study demonstrated that in addition to the novel approach of gamma irradiation, optimum methods are efficient and applicable in the production of PPD tuberculin.
    Keywords: Mycobacterium tuberculosis, PPD, gamma radiation, Lymphocyte Transformation Test
  • Shirin Saberianpour, Arezoo Rezaie Nezhad Zamani, Abbas Karimi, Mahdi Ahmadi, Neda Khatami, Ayda Pouyafar, Reza Rahbarghazi*, Mohammad Nouri
    Purpose

    Today, there is an urgent need to develop a three-dimentional culture systems mimicking native in vivo condition in order to screen potency of drugs and possibly any genetic alterations in tumor cells. Due to the existence of limitations in animal models, the development of three dimensional systems is highly recommended. To this end, we encapsulated human colon adenocarcinoma cell line HT29 with alginate-poly-L-lysine (Alg-PLL) microspheres and the rate of epithelial-mesenchymal transition was monitored.

    Methods

    Cells were randomly divided into three groups; control, alginate and Alg-PLL. To encapsulate cells, we mixed HT-29 cells (1 × 106) with 1 mL of 0.05% PLL and 1% Alg mixture and electrosprayed into CaCl2 solution by using a high-voltage power. Cells from all groups were maintained at 37˚C in a humidified atmosphere containing 5% CO2 for 7 days. Cell viability was assessed by MTT assay. To monitor the stemness feature, we measured the transcription of genes such as Snail, Zeb, and Vimentin by using real-time PCR analysis.

    Results

    Addition of PLL to Alg in a hallowed state increased the cell survival rate compared to the control and Alg groups (P<0.05). Cells inside Alg-PLL tended to form microcellular aggregates while in Alg microspheres an even distribution of HT-29 cells was found. Real-time PCR analysis showed the up-regulation of Snail, Zeb, and Vimentin in Alg-PLL microspheres compared to the other groups, showing the acquisition of stemness feature (P<0.05).

    Conclusion

    This study showed that hallow Alg-PLL microspheres increased the epithelialmesenchymal transition rate after 7 days in in vitro condition. Such approaches could be touted as appropriate in vitro models for drug screening.

    Keywords: Alginate, Epithelial-mesenchymal transition, Human colon adenocarcinoma cell line HT29, Poly-L-lysine, Microspheres
  • G. Shahhosseini, A. Karimi *, S. Amanpour, M.A. Mansouri
    Laboratory animal models are an important part of test design. Certain conditions such as microbial contamination in diets of these models could affect the results of experiments. One of the most important routes that predispose to contamination is generated through feeding of laboratory animals. This study aimed to show the effect of gamma irradiation in reducing bacteria concentrations, crude nutrient content, and concentrations of some minerals and trace elements in laboratory animal diets. Large-sized pellets with 10–15 mm diameter (commonly used for rats and hamsters) and small-sized pellets with 3–5 mm diameter (used for rabbits and guinea pigs) along with skimmed milk powder (SMP) as a food additive were exposed to gamma irradiation with different doses ranging from 3 to 30 kGy. The total microbial contamination and any possible changes in some mineral nutrient composition and the crude nutrient content were determined pre- and post-irradiation. Our data revealed that 25 kGy in pelleted diets and 18 kGy in SKM had superior effects in the reduction of bacterial contamination with little change in crude nutrient content and minerals and trace elements in nutrient requirements of laboratory animals. According to the results, gamma irradiation had minimal effects on crude nutrient content and the concentrations of some minerals and trace elements of laboratory animal diets, and it also eliminated bacterial and fungal contamination load. By using gamma irradiation, this method could yield a favorable outcome in controlling microbial contamination of animal diets.
    Keywords: Gamma Irradiation, Laboratory animal, Diet, Bacteria, Pellet
  • نفیسه اسماعیلی، طاهره سوری، نوشین شیرزاد، مریم وحیدمقدم، عباس کریمی *
    هدف

    پمفیگوس ولگاریس شایع ترین بیماری تاولی خودایمنی است. درمان استاندارد بیماری پردنیزولون به همراه یک داروی کمکی سرکوب کننده ی ایمنی مثل آزاتیوپرین یا سیکلوفسفامید می باشد. حدود 5% تا 15% از مرگ ومیر بیماری به دلیل عوارض استروئیددرمانی است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی و عوامل خطرساز دیابت ناشی از درمان با گلوکوکورتیکوئید در بیماران پمفیگوسی بستری شده در بیمارستان رازی طی سال های 1388 و 1389 بود.
    روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی، 177 بیمار با تشخیص اولیه ی پمفیگوس ولگاریس که برای اولین بار جهت دریافت درمان بستری شده بودند ازنظر سن، جنس، پرفشاری خون، شاخص توده ی بدنی (BMI)، سابقه ی خانوادگی دیابت، نوع داروهای مصرفی قبل و بعد درمان، مقادیر قند خون ناشتا، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با تراکم کم و لیپوپروتئین با تراکم زیاد در بدو بستری و طی سه هفته بعد از درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    یافته ها

    براساس مقدار قند خون ناشتا، طی سه هفته ارزیابی، 8/15% بیماران (29 بیمار) مبتلا به دیابت تشخیص داده شدند (05/0P<). ارتباط معنی داری بین سن، BMI، HbA1c، لیپوپروتئین با تراکم زیاد و مصرف داروهای اعصاب با بروز دیابت در افراد موردمطالعه به دست آمد (05/0P<) ولی بین جنسیت، سابقه ی خانوادگی، پرفشاری خون، مقادیر تری گلیسیرید و لیپوپروتئین با تراکم کم با بروز دیابت ارتباط معنی داری وجود نداشت (05/0P>).

    نتیجه گیری

    اندازه گیری قند خون ناشتا قبل از شروع درمان و طی سه هفته ی بستری، امکان تشخیص زودهنگام دیابت را در مبتلایان به بیماری خودایمنی تاولی تحت درمان با گلوکوکورتیکوئید امکان پذیر می کند. به علاوه بررسی عواملی مانند سن، BMI، HbA1c و لیپوپروتئین با تراکم زیاد، سابقه ی مصرف داروی اعصاب در زمان بستری و طی درمان می تواند امکان اقدامات سریع تری را برای تشخیص و درمان دیابت ناشی از گلوکوکورتیکوئید فراهم سازد.

    کلید واژگان: پمفیگوس, دیابت, گلوکوکورتیکوئید
    Nafiseh Esmaeili, Tahereh Soori, Nooshin Shirzad, Maryam Vahid-Moghadam, Abbas Karimi
    Background And Aim

    Pemphigus vulgaris is the most common autoimmune blistering disease. Prednisone، commonly in combination with an immunosuppressive adjuvant such as azathioprine or cyclophosphamide، is the standard treatment for pemphigus vulgaris. Approximately 5% to 15% of mortality of the disease is due to the complications of corticosteroids therapy. The aim of this study was to determine the prevalence and risk factors of steroid-induced diabetes in pemphigus patients hospitalized in Razi hospital، Tehran in 2009 and 2010.

    Methods

    In this cross-sectional study، 177 first-time admitted pemphigus vulgaris patients were studied regarding presence of risk factors for steroid-induced diabetes. Those risk factors were included age، sex، blood pressure، body mass index (BMI)، family history of diabetes، medications used before and after initiation of treatment، fasting blood sugar (FBS)، triglyceride (TG) high density lipoprotein (HDL)، low density lipoprotein (LDL) levels at the time of admission، and three weeks after the treatment was started.

    Results

    Twenty-nine patients (16. 3%) were diagnosed with diabetes based on three weeks FBS levels evaluations. There were significant associations between BMI، HbA1c and taking nervous system agents and diabetes (P<0. 05)، but the differences between sex، family history، blood pressure، TG، LDL levels and occurrence of diabetes were not significant (P>0. 05).

    Conclusion

    Close monitoring of FBS levels before and within the first three weeks of the initiation of steroid therapy allows early detection of storied-induced diabetes in pemphigus patients. Moreover، evaluation of other risk factors associated with diabetes may provide the opportunity of early diagnosis and treatment of steroid-induced diabetes.

    Keywords: pemphigus, diabetes, glucocorticoid
  • نفیسه اسماعیلی، زهرا کریمی، طاهره سوری *، عباس کریمی
    زمینه و هدف

    پمفیگوس یک بیماری تاولی خودایمنی مزمن است که با تاول های داخل اپی درمی مشخص می شود. این تاول ها به سد دفاعی پوست صدمه رسانده و امکان ابتلا به عفونت های تهدیدکننده ی حیات را افزایش می دهند. کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بینی، در افزایش خطر ابتلا به عفونت موثر بوده و موجب تاخیر در روند بهبود زخم می شود. هدف از این مطالعه تعیین شیوع ناقلین استافیلوکوک اورئوس در مبتلایان به پمفیگوس بستری بود.
    روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی، اطلاعات دموگرافیک و پزشکی 72 بیمار مبتلا به پمفیگوس بستری در بیمارستان رازی طی سال های 1392 و 1393 جمع آوری شده و نتایج نمونه های تهیه شده از سوراخ قدامی بینی جهت کشت، در بدو بستری و 1 هفته پس از بستری، تهیه و مقاومت به متی سیلین با روش انتشار دیسک در آگار ارزیابی گردید.

    یافته ها

    چهل و پنج نفر از بیماران (5/62%) مرد و 27 نفر (5/35%) زن بودند. فراوانی ناقلین استافیلوکوک اورئوس (3/58%) به دست آمد. سی نفر (7/41%) دارای کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بدو بستری بودند که از این تعداد 22 نفر (3/73%) مقاوم به متی سیلین بودند. تعداد 40 نفر (6/55%) از بیماران یک هفته بعد از بستری کلونیزه شدند که 33 نفر (5/82%) از آن ها مقاوم به متی سیلین بودند. ارتباط معنی داری بین کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بدو بستری و یک هفته پس از بستری وجود نداشت (05/0P<).

    نتیجه گیری

    ناقلین استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین (Methicillin Resistant Staphylococcus aureus [MRSA]) (شامل ناقلین اکتسابی از جامعه و بیمارستان) در میان بیماران پمفیگوس شیوع زیادی دارند. باتوجه به اهمیت شناخت و جداسازی ناقلین استافیلوکوک اورئوس و MRSA جهت پیشگیری از سرایت به سایر بیماران، ممانعت از گسترش سویه های MRSA و بهبودی سریع زخم ها، مطالعاتی با حجم نمونه ی بزرگ تر روی مبتلایان به پمفیگوس توصیه می شود.

    کلید واژگان: استافیلوکوک اورئوس, استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین, فراوانی, پمفیگوس
    Nafiseh Esmaeili, Zahra Karimi, Tahereh Soori, Abbas Karimi
    Background And Aim

    Pemphigus is a chronic autoimmune blistering disease characterized by intraepidermal blisters. These blisters damage the skin barrier and increase the risk of life-threatening infections. Nasal colonization of Staphylococcus aureus can increase the risk of infections and delay the wound healing process. The aim of this study was to determine the frequency of staphylococcal carriers in hospitalized patients with pemphigus.

    Methods

    In this prospective cross-sectional study، medical records of 72 hospitalized patients with pemphigus in the period from March 2013 to March 2014 were reviewed. Samples were collected from anterior nares and cultured at the time of admission and one week after hospitalization for evaluation of S. aureus colonization and Methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) types.

    Results

    Forty-five patients (62. 5%) were male and 27 patients (37. 5%) were female. The frequency of S. aureus carriers was 58. 3%. Thirty patients had colonization at the time of hospital admission; among them، 22 (73. 3%) patients had MRSA. In forty (55. 6%) patients colonization were found one week after hospitalization. Thirty-three (82. 5%) patients in this group were MRSA positive. There was no significant difference between S. aureus colonization at the time of admission and one week after hospitalization (P>0. 05).

    Conclusion

    S. aureus and MRSA carriers (communityacquired and hospital-acquired carriers) were prevalent among patients with pemphigus. With identifiction and isolation of carriers of S. aureus in pemphigus patients، not only could prevent spreading S. aureus and MRSA associated infections، bul also would facilitate wound healing. More robust studies are required to assess the role of potential riskfactors.

    Keywords: Staphylococcus aureus, methicillin, resistant Staphylococcus aureus, prevalence, pemphigus
  • نفیسه اسماعیلی، طاهره سوری، زینب نورایی، عباس کریمی *
    زمینه و هدف

    پمفیگوس ولگاریس بیماری نادر خودایمنی است که با پدیدآمدن تاول داخل اپیدرمی که پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می کند، تظاهر می کند. مس و روی از عناصر کمیاب ضروری در بدن هستند که با داشتن خواص آنتی اکسیدانی در التیام زخم ها نقش موثری دارند. هدف از این مطالعه بررسی سطح سرمی روی و مس در مبتلایان به پمفیگوس جدید تشخیص داده شده، بود.
    روش اجرا: در این مطالعه از 50 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس جدید مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران در سال های 1391 و 1392، پس از اخذ رضایت نامه ی آگاهانه، نمونه گیری خون به عمل آمد. سطح سرمی مس و روی با روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. علاوه بر آن سن، جنس، شاخص توده ی بدن، استعمال دخانیات و ابتلا به بیماری های مزمن مورد ارزیابی قرار گرفت.

    یافته ها

    هجده درصد (9 نفر) از بیماران کمبود مس و 50% (25 نفر) کمبود روی داشتند. ارتباط معنی داری بین سطح مس و روی با سیگارکشیدن، ابتلا به بیماری مزمن، سن و شاخص توده ی بدن وجود نداشت (P>0.05). تفاوت معنی داری بین اندازه ی سطح سرمی مس زنان و مردان با مقدار طبیعی آن به دست نیامد (P>0.05). متوسط سطح روی زنان اختلاف معنی داری با مقدار طبیعی آن نشان نداد (P>0.05)، ولی میانگین سطح سرمی روی مردان با مقدار طبیعی آن تفاوت آماری معنی داری داشت (P<0.05).

    نتیجه گیری

    در این مطالعه مقادیر سرمی عناصر کمیاب مس و روی اختلافی با مقادیر طبیعی جامعه نداشت. از آن جایی که کاهش مس و روی منجر به افزایش اکسیدان ها در بیمارهای خودایمن و تشدید بیماری می گردد. پیشنهاد می شود با انجام یک مطالعه ی مورد شاهدی با حجم نمونه ی مناسب ارتباط این عناصر با شدت بیماری مورد ارزیابی قرار گیرد.

    کلید واژگان: پمفیگوس ولگاریس, روی, مس, بیماری های خودایمن
    Nafiseh Esmaeili, Tahereh Soori, Zeinab Nooraei, Abbas Karimi
    Background And Aim

    Pemphigus vulgaris is a rare autoimmune intraepidermal blistering disease affecting the skin and mucous membranes. Copper and zinc are two necessary trace elements in the human body that have antioxidant activity in the wound healing process. The aim of this study was to determine the serumic level of zinc and copper in newly diagnosed patients with pemphigus vulgaris.

    Methods

    In this study, 50 newly diagnosed patients with pemphigus vulgaris admitted to Razi Hospital in Tehran were studied with regards to their serum levels of copper and zinc alongside age, sex, body mass index (BMI), smoking and drug abuse status.

    Results

    Eighteen percent (9 cases) and 50% (25 cases) of the patients showed copper and zinc deficiency, respectively. There was no significant association between copper and zinc levels and smoking, age, BMI or suffering from a chronic disease (P>0.05). Mean copper levels in women and men were not significantly with their respective different normal levels (P>0.05). Serum zinc level in men was lower than its normal range (P<0.05), but in women was not significantly different from its normal level.

    Conclusion

    Serum concentration of copper and zinc did not show any association with pemphigus disease. Since decreased levels of copper and zinc may result in an increase of oxidative activity in autoimmune diseases enhancing disease severity, therefore conducting a robust case-control study for evaluating the their roles in disease severity may pave the way to treatment of those diseases.

    Keywords: pemphigus, zinc, copper, autoimmune diseases
  • Nafiseh Esmaili, Cheyda Chams, Davatchi, Mahin Valikhani, Maryam Daneshpazhooh, Siavash Toosi, Abbas Karimi, Hossein Mortazavi
    Background
    Pemphigus is an autoimmune blistering mucocutaneous disorder. Common treatments include corticosteroids and immunosuppressive drugs. This study aimed to assess the therapeutic effects of oral prednisolone along with the common adjuvant therapy in pemphigus vulgaris.
    Methods
    Eighty-seven patients with pemphigus vulgaris from the first stage of a previously randomized clinical trial were enrolled in the present non-blinded clinical trial. The patients were divided into four groups and treated accordingly with prednisolone alone (P; N = 23), prednisolone and azathioprine (P/A; N = 23), prednisolone and mycophenolate mofetil (P/M; N = 21), and prednisolone and cyclophosphamide (P/C; N = 20). These patients were followed-up for an extended one-year period.
    Results
    The primary localization of the recurrence occurred in the oral cavity of 7, 6, 2, and 5 patients in the P, P/A, P/M, and P/C groups, respectively. There was no significant difference between them (P = 0.40). The mean total dose of prednisolone administered in groups P, P/A, P/M, and P/C was accordingly 7.5, 8.4, 9.2, and 8.6 mg/day. Minor recurrence of the disease in the above-mentioned groups was observed in 7 (30.4%), 5 (21.7%), 6 (28.6%), and 7 (35.0%) of the patients, respectively. With regard to the minor recurrence of the disease, there was no significant difference among the four treatment groups (P = 0.80).
    Conclusion
    Since in this follow-up study no therapeutic benefit of oral prednisolone and common adjuvant therapy was found in terms of the number of minor and major recurrences, the extent to which treatment of PV can be improved upon treatment with these agents remains to be elucidated.
    Keywords: Adjuvant drug therapy, pemphigus vulgaris, prednisolone, randomized controlled trial
  • نفیسه اسماعیلی، منصوره اخوان، حسین مرتضوی، عباس کریمی *
    زمینه و هدف

    پمفیگوئید تاولی (bullous pemphigoid) یک بیماری اکتسابی خودایمنی با تاول های زیراپی درمی است که معمولا در گروه سنی بالای 60 سال دیده می شود. آمار دقیقی در ارتباط با بقای این بیماران در ایران در دسترس نیست. این مطالعه به منظور بررسی عوامل خطرساز موثر در افزایش مرگ ومیر بیماران مبتلا به پمفیگوئید تاولی انجام شد.
    روش اجرا: در این مطالعه ی گذشته نگر، 66 بیمار پمفیگوئید تاولی مراجعه کننده به بیمارستان رازی از ابتدای سال 1365 تا انتهای سال 1385 مورد مطالعه قرار گرفتند. سن، جنس، نوع کورتیکوستروئید مورد استفاده، مدت زمان بستری در بیمارستان، شکل بالینی بیماری، میزان رسوب سلول های قرمز (ESR) و بیماری های همراه جهت تعیین عوامل خطرساز دخیل در میزان مرگ ومیر 5 ساله ی بیماران مورد بررسی قرار گرفتند.

    یافته ها

    در این مطالعه، 47 نفر (2/71%) از بیماران میزان بقای 5 ساله داشتند. شایع ترین بیماری های زمینه ای را بیماری های قلبی و عروقی (8/28%)، دیابت (15%) و بیماری های تنفسی مزمن (9%) تشکیل می داد. بین سن و بقای 5 ساله ارتباط معنی داری یافت شد، بدین ترتیب که بیماران با سن بالای 70 سال از میزان بقای 5 ساله کمتری برخوردار بودند (001/0P<). ارتباط معنی داری بین جنسیت، نوع کورتیکوستروئید مورد استفاده، شکل بیماری، مدت زمان بستری، ESR و میزان بقای 5 ساله بیماران به دست نیامد (05/0P>).

    نتیجه گیری

    در مطالعه ی حاضر ارتباط معنی داری بین سن و میزان بقای 5 ساله به دست آمد. با توجه به این که در این مطالعه سایر عوامل ارتباطی با میزان بقای 5 ساله بیماران مبتلا به پمفیگوئید تاولی نداشتند، انجام مطالعه ای بزرگ تر و با طراحی مناسب با لحاظ کردن عوامل خطرساز احتمالی دیگر برای تعیین دقیق تر میزان بقای این بیماران توصیه می شود.

    کلید واژگان: میزان بقا, پمفیگوئید تاولی, عامل خطرساز
    Nafiseh Esmaeili Mansoureh Akhavan Hossein Mortazavi Abbas Karimi
    Background And Aim

    Bullous pemphigoid is an acquired autoimmune disease with subepidermal blisters commonly seen in the elderly over 60 years old. The exact survival rate of the patients with bullous pemphigoid was not available in Iran. The aim of this study was to evaluate the risk factors of 5-year mortality of bullous pemphigoid patients.

    Methods

    In this retrospective study, 66 bullous pemphigoid patients referred to Razi hospital from 1986 to 2006 were studied. Age, sex, consumed corticosteroid type, duration of hospitalization, and clinical form of bullous pemphigoid, ESR and comorbidities were evaluated to determine the risk factors associated with patients’ 5-year mortality rate.

    Results

    Forty-seven patients (71.2 %) had 5-year survival. The most common comorbidities were cardiovascular diseases (28.8%), diabetes (15%) and chronic respiratory diseases (9%). There was a significant relationship between the age and the 5-year survival rate, in other words patients aged over 70 years had a less 5-year survival rate (P<0.001). There was no statistically significant association with gender, the type of corticosteroid, the disease clinical forms, duration of hospitalization or ESR and 5-year survival (P>0.05).

    Conclusion

    The current study found a significant relationship between the age of the patients and 5-year survival. Larger studies considering more potential risk factors and more appropriate designs might help to estimate the survival rate of patients with bullous pemphigoid more precisely.

    Keywords: survival rate, bullous pemphigoid, risk factors
  • نفیسه اسماعیلی، زهرا حلاجی، امیرهوشنگ احسانی، محبوبه اقبالیان، عباس کریمی *
    زمینه و هدف

    آلوپسی آره آتا بیماری التهابی مزمن است که با درگیری فولیکول های مو همراه است. هدف از این مطالعه بررسی پاسخ اثرات سولفاسالازین در درمان بیماران آلوپسی آره آتای مقاوم به درمان می باشد.

    روش کار

    بیماران آلوپسی آره آتای مقاوم به درمان دارای شرایط لازم جهت ورود به مطالعه، با اخذ رضایت نامه ی آگاهانه به مدت 6 ماه تحت درمان با سولفاسالازین قرار گرفتند. پس از اتمام دوره ی درمان، رشد مجدد موهای کرکی و انتهایی با معاینه و مقایسه با فوتوگرافی اولیه تعیین شد.

    یافته ها

    شانزده بیمار وارد مطالعه شدند که 5 بیمار مطالعه را تا آخر ادامه دادند. در 3 بیمار هیچ پاسخی به درمان مشاهده نشد. در 1 بیمار بعد از 4 ماه درمان، 60-55% پاسخ به درمان مشاهده شد که از اواخر ماه چهارم عود بیماری مجددا آغاز گردید. در یک بیمار پاسخ 15% رشد دوباره موها مشاهده شد که بر اثر عوارض دارویی، درمان بعد از ماه دوم قطع گردید. دو بیمار دچار عوارض جانبی ناشی از مصرف دارو شدند.

    نتیجه گیری

    در این مطالعه چون بیماران مقاوم به درمان وارد مطالعه شده بودند، نتایج را به همه بیماران آلوپسی نمی توان تعمیم داد. در بیماران مقاوم به درمان های معمول به طور کلی پاسخ به درمان بسیار ناامید کننده است و پاسخ درمانی ضعیف یا شکست درمان در انواع مقاوم نمی تواند رد کننده تاثیر دارو در انواع خفیف بیماری باشد.

    کلید واژگان: آلوپسی آره آتا, سولفاسالازین, بیماری های خود ایمنی
    Nafiseh Esmaeili, Zahra Halaji, Amirhooshang Ehsani, Mahboubeh Eghbalian, Abbas Karimi
    Background And Aim

    Alopecia Areata is a chronic inflammatory disease which involves hair follicles. The aim of this study was to assess the efficacy of oral sulfasalazine in the treatment of recalcitrant alopecia areata.

    Methods

    Patients with refractory alopecia areata who were eligible for the study, after providing informed consent were treated with oral sulfasalazine for 6 months. After completion of treatment, regrowth of vellus and terminal hairs were determined based on clinical examination and comparing the new photographs with the baseline ones.

    Results

    Sixteen patients were enrolled in the present study but only 5 patients completed it. No response was seen in 3 patients. After 4 months, 55-60% response to treatment was observed in 1 patient, but the disease relapsed at the end of fourth month. In 1 patient, 15% hair regrowth was observed but treatment was discontinued after the second month due to side effects. Side effects were observed in 2 patients.

    Conclusion

    Since only refractory alopecia areata patients had been enrolled to the study, the results could not be generalized to all patients with alopecia areata. Therapeutic response in the patients with alopecia areata is disappointing and any poor treatment response or failure of treatment in refractory cases of the disease cannot rule out the efficacy of the drug in the milder forms of the alopecia areata.

    Keywords: alopecia areata, sulfasalazine, autoimmune disease
  • Mohammad Soleiman Soltanpour, Zahra Soheili, Ali Shakerizadeh, Ali Akbar Pourfathollah, Shahram Samiei, Reza Meshkani, Mohammad Shahjahani, Abbas Karimi
    Background
    Elevated plasma homocysteine (Hcy) level has been established as a significant risk factor for venous thrombosis and cardiovascular disease. Homozygosity for the methylenetetrahydrofolate reductase (MTHFR) C677T mutation has been associated with elevated plasma Hcy concentration and may contribute to retinal vein thrombosis (RVT) development. The aim of the present study was to investigate whether the hyperhomocysteinemia and/or homozygosity for the MTHFR C677T mutation are associated with an increased risk for RVT.
    Materials And Methods
    Our study population consisted of 73 consecutive patients (50-78 years old) with RVT and 73 control subjects (51-80 years old), matched for age and sex. Genotyping for the MTHFR C677T mutation was performed by polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism technique and Hcy level was determined by an enzyme immunoassay kit.
    Results
    The prevalence of 677TT genotype was higher in patients than control subjects, but the difference in frequency didn’t reach a significant value (P = 0.07). The frequency of the 677T allele was 26% and 21.2% in patients and controls, respectively and did not differ significantly between the two groups (odds ratio = 1.3, 95% confidence interval (0.75-2.24), P = 0.33). Fasting plasma total Hcy level was significantly higher in patients than controls (P = 0.001).
    Conclusion
    Our study demonstrated that hyperhomocysteinemia, but not the MTHFR C677T mutation, is associated with RVT.
    Keywords: Methylenetetrahydrofolate reductase, mutation, polymerase chain reaction, restriction fragment length polymorphism, retinal vein thrombosis, thrombophilia
  • نفیسه اسماعیلی، امیرهوشنگ احسانی، مهدی محسنی بدل آبادی، کامبیز کامیاب، عباس کریمی *
    زمینه و هدف

    پاراپسوریازیس نوعی درماتوز مزمن ایدیوپاتیک نادر می باشد که با پلاک های گرد یا بیضوی، قرمز و پوسته ریزی دهنده و خارش دار در اندام ها و تنه تظاهر می یابد و به لحاظ اندازه ضایعات به دو نوع با پلاک کوچک و با پلاک بزرگ تقسیم می شود. شناخت وضعیت دموگرافیک بیماری در اطلاع داشتن از گروه های در معرض خطر بیشتر که مستعد لنفوم های پوستی با مرگ ومیر بالا هستند، می تواند به تخصیص صحیح خدمات سلامت کمک کند.
    روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی گذشته نگر، بیماران مبتلا به پاراپسوریازیس مراجعه کننده به بیمارستان رازی در بین فرودین 82 تا اسفند 88، مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه 320 بیمار مبتلا برای متغیرهایی نظیر سن، جنس، محل سکونت، محل ضایعه و زیرگروه بالینی با استفاده از برگه های آسیب شناسی پرونده ی بیماران جهت به دست آوردن شیوع بیماری مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    در این مطالعه 4/53% بیماران زن بودند. پیک سنی بیماری در افراد 20 تا 50 ساله و میانگین سن بیماران 3/43 سال بود. 85% بیماران ساکن شهر تهران بودند. 1/88% بیماران ضایعه پلاک بزرگ و 9/11% بیماران ضایعات پلاک کوچک داشتند. شایع ترین محل ضایعات بیماری به ترتیب تنه (4/53%) و اندام ها (7/38%) بود.

    نتیجه گیری

    بر اساس یافته های به دست آمده، مشخص شد که پاراپسوریازیس عمدتا در زنان میانسال و در ناحیه ی تنه و اندام ها مشاهده می شود و اکثرا از نوع پلاک بزرگ می باشد.

    کلید واژگان: پاراپسوریازیس, پیتیریازیس لیکنوئید, مطالعه ی مردم شناختی پیمایشی
    Nafiseh Esmaeili, Amirhooshang Ehsani, Mehdi Mohseni, Badalabadi, Kambiz Kamyab, Abbas Karimi

    Background an

    Aim

    parapsoriasis is a rare chronic idiopathic dermatosis which commonly manifests with round or oval scaling and itching erythematosus plaques on trunk and extremities. Considering the size of the lesions, parapsoriasis is divided into two groups: small plaque and large plaque. Study of demographic characteristics of this disease may help to identify the high risk groups who are more susceptible to cutaneous lymphoma with high mortality as well as proper allocation of health service resources.

    Methods

    In this retrospective cross-sectional study, affected parapsoriasis patients whom were referred to Razi Hospital in Tehran between April 2003 to March 2009 were studied. Three hundred and twenty patients were investigated for variables: age, sex, place of residence, location of the lesions and clinical subgroups according to the histopathology reports.

    Results

    53.4% of patients were female. The disease was most commonly observed in age group of 20 to 50 years and the mean age of the patients was 43.3 years. Eighty-five percent of the patients were inhabitant of Tehran province. 88.1% of patients had large plaque lesions and 11.9% had small plaque lesions. The most common sites of lesions were on the trunk (53.4 %) followed by the extremities (38.7%).

    Conclusion

    Based on these findings, it was determined that parapsoriasis most commonly affects middle-aged women. Involvement of trunks and extremities were most commonly observed. Large plaque type was the most common type.

    Keywords: parapsoriasis, pityriasis lichenoides, demographic survey
فهرست مطالب این نویسنده: 14 عنوان
  • دکتر عباس کریمی
    دکتر عباس کریمی
نویسندگان همکار
  • اکبر باقری
    : 1
    اکبر باقری
    (1403) دکتری پزشکی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز
  • یوسف روستا
    : 1
    یوسف روستا
    (1398) دکترای حرفه‌ای(پزشکی و پیراپزشکی) فوق تخصص خون و سرطان بالغین، tabriz university of medical science
  • دکتر محمدرضا پاشائی
    : 1
    دکتر محمدرضا پاشائی
    استادیار پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ، ایران
بدانید!
  • این فهرست شامل مطالبی از ایشان است که در سایت مگیران نمایه شده و توسط نویسنده تایید شده‌است.
  • مگیران تنها مقالات مجلات ایرانی عضو خود را نمایه می‌کند. بدیهی است مقالات منتشر شده نگارنده/پژوهشگر در مجلات خارجی، همایش‌ها و مجلاتی که با مگیران همکاری ندارند در این فهرست نیامده‌است.
  • اسامی نویسندگان همکار در صورت عضویت در مگیران و تایید مقالات نمایش داده می شود.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال