جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « سرکوب » در نشریات گروه « علوم سیاسی »
تکرار جستجوی کلیدواژه «سرکوب» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
طی سال های 1332 تا 1357 محمدرضا پهلوی از شیوه حفظ ثبات سیاسی از طریق زور و سرکوب استفاده کرد. رژیم وی هم مانند پدرش، سرانجام متکی به درآمد های نفتی و ارتش شد؛ حتی در جایگاه وابستگی شدیدتری به آمریکا قرار داشت. بر این اساس در این مقاله، خشونت رژیم پهلوی در سه بعد سیاسی، فرهنگی، اجتماعی بررسی شده است و ابزارهای خشونت نیز به دودسته اطلاعاتی - امنیتی و نظامی تقسیم شده است، با رویکرد توصیفی و تحلیلی: در پی پاسخ این پرسش هستیم که قدرت سرکوب و خشونت در رژیم پهلوی به چه شکلی بوده است؟ در پاسخ این فرضیه مطرح می شود که فروپاشی رژیم پهلوی دوم، با میزان و ابعاد به کارگیری ابزار قدرت سرکوب و خشونت این رژیم در ارتباط است. این نوشتار بنا روش کیفی مبتنی بر تحلیل اسنادی و ابزار آن داده های تاریخی، به ویژه متن خوانی و فیش برداری است که با استفاده از نرم افزار ویزیو انجام گرفته است. تنظیم شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که رژیم پهلوی دوم، همچون پهلوی اول برای حفظ قدرت و منافع شخصی خود، به سرکوب و خشونت متوسل شد؛ در همه ابعاد خشونت سیاسی، فرهنگی، اجتماعی از طریق دستگاه ارتش و ساواک و کمیته مشترک ضدخرابکاری به اجرای این برنامه ها در جهت منافع خود استفاده کرد؛ در نتیجه برخلاف برخی از نظریه های غربی به ویژه نظریه ماکیاولی که استفاده از هر نوع ابزار زور و خشونت را در راستای حفظ و تداوم قدرت حاکم لازم می دانند؛ بکارگیری عوامل مختلف سرکوب و خشونت، باعث فروپاشی رژیم پهلوی دوم و پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن سال 1357 شد.
کلید واژگان: خشونت دولتی, رژیم پهلوی, سرکوب, قدرت, محمدرضاشاه}During the years 1332 to 1357, Mohammad Reza Pahlavi used the method of maintaining political stability through force and repression. Like his father, his regime eventually relied on oil revenues and the military; it was even more heavily dependent on the United States. The main purpose of this article is to study the power of repression and violence in the Pahlavi regime. The data collection method is a qualitative analysis of the type of documentary analysis and the tools of text and fish collection that have been performed using Visio software software. In this article, the violence of the Pahlavi regime is examined in three political, cultural, and social dimensions, and the tools of violence are examined in two categories: intelligence, security, and military. He himself resorted to repression and violence; he used all aspects of political, cultural, and social violence through the military and SAVAK and the Joint Anti-Sabotage Committee to carry out these programs for his own benefit; The second was the victory of the Islamic Revolution
Keywords: Violence, Pahlavi Regime, Repression, Power, Mohammad Reza Shah} -
حکومت پهلوی دوم علاوه بر نهادهای دولتی و رسمی مانند شهربانی، ژاندارمری و ساواک از شبه نظامیان نیز برای سرکوب مخالفان خود استفاده می کرد و این بکارگیری بازیگران غیردولتی مسلح در سرتاسر این دوره (1320-1357) تداوم داشته است. در واقع زور و خشونت که می بایست در انحصار دولت و نیروهای رسمی دولتی باشد، به بازیگران غیردولتی نیز سپرده می شد. تحقیقات آکادمیک پیشین نقش چنین نیروهای غیررسمی/ نیمه رسمی را در عرصه سیاست و نظامی گری دولت نادیده گرفته اند و یا تداوم این گروه ها در این دوره، مسیله آنها نبوده است. هدف تحقیق پیش رو این است که چرایی تداوم و بقای شبه نظامیان حامی حکومت در عصر پهلوی دوم را واکاوی نماید. به منظور تبیین این موضوع، دیدگاه های برخی از صاحبنظران حوزه شبه نظامیان و بازیگران خشن غیردولتی بعنوان فرضیه های تحقیق مورد استفاده قرار گرفته است. روش تحقیق، تبیین تاریخی از نوع کارکردی و روش گردآوری داده ها، تلفیقی از کتابخانه ای، اسنادی، میدانی است. این تحقیق ضمن شناسایی سازمان های شبه نظامی عصر پهلوی دوم، با بررسی و تحلیل عملکرد آنها نشان می دهد که در فراز و فرود بحران های سیاسی و امنیتی مختلفی که حکومت پهلوی دوم از آغاز تا پایان با آن درگیر بود، بتدریج برخی مزایای نیروهای شبه نظامی نسبت به نظامیان رسمی و دولتی نیز دخیل بوده اند. این مزایا شامل هزینه پایین در نگهداری و آموزش آنها، کارآمدی بهتر در کسب اطلاعات محلی، توانایی در کمک به تقویت مشروعیت حکومت و قابلیت انکار کردن مسیولیت شبه نظامیان از سوی حکومت بود. بنابراین شاه که در مقاطع مختلف مانند رشد اتحادیه های کارگری، بحران آذربایجان، قدرت گیری حزب توده و جبهه ملی، بسط اقتدارگرایی، تثبیت خودکامگی و سرانجام اعتراضات سراسری در انقلاب اسلامی از این مزایا بهره مند شد، از آنها بعنوان نیروهای مکمل نظامیان استفاده کرد.کلید واژگان: شبه نظامیان حامی حکومت, سرکوب, انکارپذیری, مشروعیت, سازمان نیروی پایداری}In addition to government and official institutions such as the police, the gendarmerie, and the National Organization for Security and Intelligence (SAVAK), the second Pahlavi government used militias to suppress its opponents. This use of armed non-state actors continued throughout this period (1942-1979). In fact, force and violence which should have been the monopoly of the state were also entrusted to non-state actors. Previous academic studies have ignored and underestimated the role of such informal/semi-official forces in the politics and militarism of the government. Moreover, these studies have paid little attention to their persistence. Therefore, the purpose of the present study was to explain why pro-government militias continued to exist in the second Pahlavi period. To explain this issue, the views of experts in the field of militias were used as the research hypotheses. The research method was functional-historical explanation and library, documentary, and field methods were used for data collection. The present study examined the performance of militias during the events and political developments of this period. The research showed that during the various political and security crises that the Pahlavi government was involved in from the beginning to the end, gradually, some of the advantages of the militias over the official and government military were realized. These advantages included the low cost of managing and training them, local and specialized knowledge, strengthening the legitimacy of the government, and their deniability. Therefore, the government insisted on strengthening and developing the militias.Keywords: Pro-government Militias, repression, Deniability, legitimacy, Resistance Force Organization}
-
انقلاب 1357 را از آن رو اسلامی می نامند که عمده جریان حاضر در رهبری، ایدیولوژی و سازمان آن را نیروهای مذهبی تشکیل می دادند. هدف مقاله حاضر آن است که نوع تقابل حکومت پهلوی با این جریان وسیع حاضر در انقلاب را بررسی کند. بر همین اساس پرسشی که در این مقاله به آن پرداختیم از این قرار است: حکومت پهلوی دوم در راستای تضمین بقا چه موضعی را در قبال اپوزیسیون مذهبی اتخاذ کرد؟ روش این مقاله توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری داده ها نیز کتابخانه ای است. از منظر نظری، این مقاله از چارچوب مفهومی سه گانه (سرکوب، تسهیل و تساهل) که چارلز تیلی در کتاب «از بسیج تا انقلاب» به آن پرداخته بهره برده است. در ادبیات پژوهش این مقاله تاکید کردیم که سه گانه چارلز تیلی تاکنون به شکل خاص و متمرکز درباره انقلاب اسلامی مورد استفاده قرار نگرفته است و عمده پژوهش های صورت گرفته، نظریه «بسیج منابع» تیلی را «به شکل کلی» درباره انقلاب اسلامی بکار برده اند. محدوده زمانی این پژوهش دهه 40 و 50 شمسی است. واکاوی داده های متعدد تاریخی نشان می دهد در حکومت پهلوی دامنه «سرکوب» نیروهای مذهبی گسترده، «تساهل» اندک و «تسهیل» به مراتب کمتر بوده است. حکومت پهلوی اندک تسهیلات ارایه شده را برای مخالفین میانه رو به کار برد. تیلی نظام های سیاسی را به چهار دسته سرکوبگر، توتالیتر، متساهل و ضعیف تقسیم می کند. بر اساس شواهد تاریخی موجود که از موضع حکومت پهلوی نسبت به مخالفین مذهبی بدست می آید، این حکومت را باید یک نظام سرکوبگر نامید.
کلید واژگان: انقلاب اسلامی, نیروهای مذهبی, حکومت سرکوبگر, سرکوب, تسهیل, تساهل}The 1979 revolution is called Islamic because the main current in its leadership, ideology and organization were religious forces. The purpose of this article is to examine the type of confrontation between the Pahlavi government and this large current present in the revolution. Accordingly, the question we addressed in this article is: What position did the second Pahlavi government take towards the religious opposition in order to ensure its survival? The method of this article is descriptive-analytical and the method of data collection is library. Theoretically, this article uses the three conceptual frameworks (repression, facilitation, and tolerance) that Charles Tilly discusses in From Basij to Revolution. In the research literature of this article, we emphasize that the Charles Tilly trilogy has not been used specifically and focused on the Islamic Revolution, and most of the research has used Tilly's "mobilization of resources" theory "in general" about the Islamic Revolution. The time frame of this research is 40s and 50s. Analysis of numerous historical data shows that in the Pahlavi regime, the scope of "repression" of religious forces was extensive, "tolerance" was low, and "facilitation" was far less. The Pahlavi government made little use of the facilities provided for the moderate opposition. Tilly divides political systems into four categories: oppressive, totalitarian, tolerant, and weak. Based on the available historical evidence from the Pahlavi government's position on religious dissidents, this government should be called a repressive system.
Keywords: Islamic Revolution, Religious Forces, oppressive government, repression, facilitation, tolerance} -
مقاله حاضر ضمن بررسی تحولات و جنبش های اعتراضی در جامعه عربستان به بررسی چرایی و ریشه های این اعتراض ها و چگونگی واکنش عربستان سعودی در قبال آن می پردازد. این بررسی نشان می دهد رژیم نئوپاتریمونیال عربستان سعودی به رغم بهره گیری از راهبرد چهاروجهی سرکوب- توزیع منابع مالی- ابزارهای مذهبی و کنترل فضای مجازی در قبال این جنبش ها، در بلندمدت نمی تواند از بروز تحولات بنیادین جلوگیری کند، چراکه به سبب آگاهی روزافزون جامعه، توان مندسازی نیروهای اجتماعی در عصر اطلاعات و همچنین پیوند جامعه مدنی عربستان با جامعه مدنی جهانی این جنبش ها از این قابلیت برخوردار خواهند بود تا ثبات رژیم سعودی را در بلندمدت با چالش جدی و فراگیر مواجه کنند.کلید واژگان: جنبش های اجتماعی, عربستان سعودی, نئوپاتریمونیالیسم, شیعیان, فرقه گرایی, سرکوب}
-
با گذشت چند سال از فروپاشی حکومت مبارک در مصر، بررسی های متعددی در زمینه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی درباره علل وقوع این رخداد ارائه شده است. در همین زمینه، مقاله حاضر تلاش می کند با تکیه بر رهیافتی ساختاری و با توجه به تحلیلی دولت محور به مهم ترین علل وقوع انقلاب در مصر بپردازد. بر این اساس، سوال اصلی مقاله مربوط به «چرایی» آسیب پذیری حکومت حسنی مبارک در مصر است. به نظر می رسد بررسی نقش سه عامل/ متغیر اصلی ساختاری در قالب یک چارچوب تحلیلی و نظری بتواند به این پرسش پاسخ دهد. عامل اول به ماهیت خاصی از رژیم های اقتدارگرا اشاره دارد به این صورت که ماهیت سلطانی حکومت مبارک، رژیم را به مرحله فروپاشی نزدیک کرد. عامل دوم معطوف به ماهیت اقتصاد سیاسی رژیم های اقتدارگراست بدین گونه که رژیم های اقتدارگرای رانتیر و یا نیمه رانتیر در آسیب پذیری و تغییر رفتار سیاسی آن نقش مهمی دارند. عامل سوم مربوط به رابطه رژیم های اقتدارگرای منطقه با ابرقدرت ها است بدین شکل که وابستگی سیاسی و اقتصادی به ابر قدرت ها، و مشخصا ایالات متحده، رژیم را در معرض آسیب پذیری بیشتر قرار می دهد. ترکیب این سه عامل/ متغیر، وضعیتی را ایجاد می کند که یک رژیم را در آستانه فروپاشی قرار می دهد. این نوشته مبتنی بر داده های تاریخی درباره سه دهه حکومت مبارک در مصر (1981-2011) است که به شیوه اسنادی و کتابخانه ای جمع آوری شده است.
کلید واژگان: حکومت مصر, رژیم های سلطانی, دولت رانتیر, سرکوب, وابستگی سیاسی}Among other analyses addressing the collapse of Mubarak regime in Egypt, the present study attempts to explain the Egyptian 2011 revolution on the basis of the state’s structure in the country. Indeed, the focal point of the study is to reveal “why” Mubarak’s regime was so vulnerable towards the social turbulency. It seems that a three-pillar approach can lead to a proper answer, whose pillars consist of: 1. The patrimonial structure of the state; 2. The nature of the political economy in authoritarian states (which leads to vulnerability towards the changes in socio-political behavior); and 3. The economic and political dependency of the authoritarian regimes on the super-powers (which makes them more vulnerable). On the basis of the historical data on the Mubarak regime (1981- 2011), the present study attempts to credit this three-pillar approach towards the regime change in Egypt.
Keywords: Egyptian State, Patrimonial State, Rentier State, Suppress, Political Dependency} -
در مقاله حاضر، با استفاده از نظریه بسیج منابع چارلز تیلی به شناسایی فرایند بسیج منابع در انقلاب اسلامی ایران پرداخته شده است. سوال اصلی این مقاله آن است که بسیج منابع در انقلاب اسلامی بر اساس الگوی نظری بسیج منابع چارلز تیلی چگونه بوده است؟روش تحقیق مورد استفاده، روش قیاسی و تاریخی است. در این مقاله، بر پایه سوالات مستخرج از مدل نظری مورد استفاده به مفاهیمی همچون منافع گروه های مختلف، سازمان ها و اقدامات سازمانی، چگونگی فرایند بسیج هر یک از گروه های انقلابی، شناسایی وضعیت متغیر فرصت/ تهدید و سرکوب/ تسهیل و عناصر سازنده آن، چگونگی فرایند کنش جمعی در انقلاب اسلامی پرداخته شده است.
کلید واژگان: انقلاب اسلامی, منافع, سازمان, بسیج منابع, کنش جمعی, سرکوب, تسهیل, قدرت, فرصت, تهدید}Using the Charles Tilly's theory, this article has tried to study the process of the resource mobilization in Iranian Islamic Revolution. The main question of this article was to investigate the question of how the mobilization of resources in Islamic Revolution was based on the Charles Tilly's theory. The research method used was deductive and historical. Therefore, based on the constructing concepts of Charles Till's theory, the interest of challenger groups, revolutionary organizations and their actions, process of the mobilization of each revolutionary group, opportunity– threat situation, opportunity, repression – facilitation situation and collective actions in Islamic Revolution were explored.
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.