به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "child parent relationship" در نشریات گروه "روانشناسی"

تکرار جستجوی کلیدواژه «child parent relationship» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی child parent relationship در مقالات مجلات علمی
  • محمد نریمانی*، سارا تقی زاده هیر

    پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک بر استرس والدگری و رابطه والد-کودک مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش کلیه مادران دارای کودک با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی که به مراکز روان شناختی شهر اردبیل مراجعه کرده بود ند. از جامعه مذکور 30 نفر از مادران دارای کودک بیش فعال به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. طرح پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون -پس آزموزن و پیگیری بود. به منظور جمع-آوری داده ها از شاخص استرس والدگری- فرم کوتاه آبیدین (1983) و پرسشنامه رابطه والد-کودک پیانتا (1994) استفاده شد. گروه آزمایش درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک را10 در جلسه 60 دقیقه ای، هفته ای دوبار دریافت کردند؛ اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. پس از یک ماه ونیم مرحله پیگیری انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین نمرات گروه های آزمایش و کنترل در استرس والدگری و رابطه والد- کودک تفاوت معنی داری وجود دارد و درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک بر کاهش استرس والدگری و ارتقاء رابطه والد-کودک مادران کودکان با اختلال نقص توجه/ بیش فعالی اثربخش بود. این نتیجه در مرحله پیگیری نیز تداوم داشت.

    کلید واژگان: درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک, استرس والدگری, رابطه والد-کودک, اختلال نقص توجه, بیش فعالی
    Mohammad Narimani *, Sara Taghizadeh Hir

    The present study was conducted with the aim of determining the effectiveness of child-parent relation therapy on parenting stress and child- parent relationship of mothers of children with attention deficit/ hyperactivity disorder. The statistical population was whole mothers of the children with attention deficit/ hyperactivity disorder who referred to the psychological clinic in Ardebil city whom 30 of them were selected using convenience sampling method and assigned randomly in experimental (n=15) and control group (n=15). The research was quasi-experimental study, included pretest, posttest and follow-up with control group. Subjects were measured by Abidin Parenting Stress Index- short form (1983) and Pianta Child-Parent Relationship Scale (1994). The experimental group participated in 10 sessions (60 minutes) of parent – child relationship therapy and the control group didn’t receive any intervention. Follow up was done after a month and a half. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance (MANCOVA) and analysis of covariance (ANCOVA). The results indicated that child- parent relationship therapy (CPRT) made a significant difference between the two groups in terms of their means scores in parenting stress and child- parent relationship (p < 0/05). The results showed that therapy based on the parent-child relationship could be considered as an effective way to reduce parenting stress and promote the parent-child relationship of mothers of children with attention deficit / hyperactivity disorder. This finding should be used to treat mothers of children with attention deficit / hyperactivity disorder. The results were persistent during the follow up.

    Keywords: Child-parent relation therapy, parenting stress, child-parent relationship, attention deficit, hyperactivity disorder
  • معصومه یزدانی پور، محمد عاشوری*، احمد عابدی

    فرزنددرمانی یکی از سبک های بازی درمانی است که از بازی والدین و فرزندان به عنوان ابزاری برای درمان مشکلات کودکان بهره می گیرد. این سبک درمانی که از ترکیب رویکردهای مختلفی چون نظریه ی روان پویشی، انسان گرایانه، رفتاری، شناختی و همچنین، نظریه ی تحولی دلبستگی و نظام خانواده شکل گرفته است، والدین و فرزندان را تشویق می کند تا در طول بازی، احساسات خود را به شکلی مطلوب بیان نمایند. این مطالعه با هدف معرفی و مروری بر تاریخچه، اهداف و ویژگی های فرزنددرمانی و نیز، ارایه شواهد پژوهشی در خصوص اثربخشی و مزایای آن برای طیفی از مشکلات کودکان صورت گرفته است. روش مطالعه توصیفی بوده و از مقالات پایگاه های علمی معتبر جهت گردآوری اطلاعات استفاده شده است. نتایج بررسی توصیفی و تحلیل پژوهش ها نشان داد که برنامه مداخله فرزنددرمانی منجر به کاهش استرس والدینی، بهبود تعامل والد و کودک، کاهش مشکلات رفتاری و اضطراب کودک و بهبود مهارت و رفتارهای مطلوب اجتماعی می شود. درنتیجه، می توان از فرزنددرمانی به عنوان مداخله ای موثر در بهبود مشکلات رفتاری و اجتماعی کودکان و نیز ترمیم روابط میان والد و فرزندان استفاده کرد.

    کلید واژگان: فرزند درمانی, بازی درمانی, روابط والد- کودک, کودکان
    Masoume Yazdanipour, Mohammad Ashori*, Ahmad Abedi

    Filial Therapy (FT) is a style of play therapy that uses parental play as a tool to treat childrenchr('39')s problems. This style of therapy, which is a combination of different approaches such as psychodynamic, humanistic, behavioral, cognitive theory, and the developmental theory of attachment and family system, encourages parents and children to express their feelings during the game in a desirable way. The aim of this study was to introduce and review the history, goals, and characteristics of Filial Therapy and providing research evidence on its effectiveness and benefits for a range of problems in children. The study method is descriptive and the articles of reputable scientific databases have been used to collect information. The results of the descriptive study and analysis of the research showed that the Filial Therapy intervention program reduces parental stress, improves parent-child interaction, reduces behavioral problems and anxiety, and improves social skills and behaviors. As a result, Filial Therapy can be used as an effective intervention in improving childrenchr('39')s behavioral and social problems. Also, it can use to repair parent-child relationships.

    Keywords: Filial Therapy, Play therapy, Child Parent Relationship, children
  • مرجان کریمی، پریساسادات سیدموسوی*، کارینه طهماسیان

    هدف این پژوهش تعیین اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد کودک بر افزایش خودکارآمدی و بهبود رابطه مادر کودک بود. طرح پژوهش از نوع شبه تجربی همراه با پیش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمام مادران دارای کودکان 3 تا 5 سال که به مهدکودک های تهران می رفتند، بود. از بین مادرانی که در مقیاس رابطه والد کودک (پیانتا، 1992) و خودکارآمدی والدگری (دومکا و دیگران، 1996) نمره پایینی کسب کردند، 30 نفر انتخاب شدند و به طور تصادفی در 2 گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. مادران در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مقیاس ها را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. بر اساس نتایج،بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد کودک منجر به افزایش چشمگیر خودکارآمدی والدگری شد. همچنین این مداخله، باعث افزایش معنادار نمره کلی مادران در مقیاس رابطه مادر کودک و حوزه نزدیکی و کاهش معنادار نمره ها در حوزه های تعارض و وابستگی شد. به نظر می رسد بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد کودک می تواند به عنوان مداخله ای اثربخش در حوزه کودک مورد استفاده قرارگیرد.

    کلید واژگان: رابطه والد کودک, خودکارآمدی والدگری, درمان مبتنی بر رابطه والد کودک
    Marjan Karimi, Parisa Seyed Mousavi*, Karineh Tahmasian

    The aim of this study was to investigate the effectiveness of child-parent relationship therapy in enhancing self-efficacy and improving mother-child relationship. The study design was quasi-experimental with pretest-posttest, control group, and follow-up. The study population consisted of all mothers with 3 to 5 year-old children attending to Tehran kindergartens. 30 mothers were selected among mothers who had received low scores in Child-Parent Relationship Scale (Pianta, 1992) and Parenting Self-Agency Measure (Dumka et. al, 1996). Mothers completed the scales in pre-test, post-test and follow-up steps. The data were analyzed using repeated measurement analysis of variance. Based on the results, child-parent relationship therapy significantly increased parental self-efficacy. It also resulted in a significant increase in overall score of child-parent relationship scale and closeness dimension and a significant reduction in the dependency and conflict dimensions. It seems that child-parent relationship therapy is an effective intervention in increasing parental self-efficacy and improving child-parent relationship

    Keywords: child-parent relationship, parental self-efficacy, child-parent relationship therapy
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال