جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "افراد سالمند" در نشریات گروه "پزشکی"
-
مقدمه
تاکنون مطالعاتی که به بررسی تاثیر تمرینات تعادلی در سالمندان پرداخته اند ارزیابی مولفه های تعادل و اختلالات این مولفه ها و اثرات آن در نوع تمرین تعادلی ارایه شده به سالمندان را کمتر مورد توجه قرار داده اند. لذا هدف اصلی این تحقیق مقایسه دو نوع تمرینات تعادلی اختصاصی و جامع در خانه بر روی شاخص های تعادلی در سالمندان سالم بود.
روشتعداد 40 سالمند سالم جوان بین سنین 60 تا 75 سال به طور تصادفی در یکی از سه گروه تمرینات اختصاصی (13 نفر)، تمرینات جامع (14 نفر) و گروه کنترل (13 نفر) قرار گرفتند. ارزیابی اختلال در مولفه های تعادلی به وسیله آزمون بس در هر سه گروه در ابتدا اندازه گیری شد. در گروه اختصاصی تمرینات تعادلی بر اساس ارزیابی اختلال در مولفه های تعادلی ارایه شد. تمرینات ارایه شده به گروه جامع بدون توجه به ارزیابی افراد بود. آزمون های تعادلی زمان برپا -رو، ایستادن تک پا و مقیاس اعتماد تعادل در فعالیت های خاص قبل و بعد از تمرین و پس از یک ماه پیگیری از تمامی شرکت کنندگان به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معناداری 05/0≥P توسط نرم افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفتند.
یافته هانتایج نشان دادند که برنامه های تمرینی تعادلی اختصاصی و جامع می تواند تاثیرات مثبتی در مراحل پیش آزمون - پس آزمون در آزمون های زمان برپا-رو (001/0=P)، ایستادن تک پا (001/0=P) و پرسشنامه اعتماد تعادل فعالیت های خاص (001/0=P) داشته باشد. همچنین پیگیری نتایج بعد از گذشت یک ماه از اتمام تحقیق در مرحله پس آزمون - پیگیری در سه شاخص تعادلی اثرات معناداری و مثبت را نشان دادند.
نتیجه گیرینتایج کلی پژوهش حاضر نشان داد که هر دو نوع تمرینات اختصاصی و جامع در خانه می تواند اثرات مثبت و ماندگاری در بهبود شاخص های تعادلی در مردان سالمند سالم داشته باشد.
کلید واژگان: تمرینات تعادلی, اختصاصی و جامع, تعادل, افراد سالمندIntroductionSo far, studies have been conducted to investigate the effect of exercise elderly people, Evaluation of the components of balance and the disorders of these components and its effects on the type of balance training provided to the elderly have received less attention. Therefore, the purpose of this study was to compare two types of specific and comprehensive balance exercises at home on balance indices in elderly men.
MethodsForty healthy young elderly people between the ages of 60 and 75 were randomly divided into one of three groups: specific training (13 people), comprehensive training (14 people) and control group (13 people). Evaluation of balance component disorder was measured by BEStest from participants in all three groups. In specific Group One balance exercises were presented based on the assessment of disorder in balance components. The exercises presented to the comprehensive group were without regard to the evaluation of individuals. Timed Up and Go Test, Single leg stance test and Activities Specific Balance Confidence Scale were measured before and after training and after one month of follow-up from all participants. Data were analyzed using Repeated measures analysis of variance at a significance level of P = 0.05 by SPSS software.
ResultsThe results showed that specific and comprehensive balance training programs can have positive effects on the pre-test-post-test stages in Timed Up and Go Test (P = 0.001), Single leg stance test (P = 0.001) and Activities Specific Balance Confidence Scale (P = 0.001). Also, follow-up of the results after one month from the end of the research in the post-test-follow-up phase in three balance indices showed significant and positive effects.
ConclusionThe final results of the present study showed that both specific and comprehensive exercises at home can have positive and lasting effects on improving balance indices in healthy elderly men.
Keywords: Balance training, specific, comprehensive, balance, aged -
مقدمه
هماهنگی وتعادل، شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف اصلی از انجام این مطالعه، برسی تاثیر یک دوره تمرینات فرانکل برهماهنگی، تعادل ایستا، پویا و عملکردی پویا مردان سالمند بود.
روشدر این مطالعه نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون _پس آزمون، تعداد 30 نفر از مردان سالمند مراجعه کننده به مرکز نگهداری سالمند شهر اراک با میانگین سنی (05/6±03/68 سال، وزن (50/9±20/62 کیلوگرم) و قد (93/6±77/163 سانتی متر) به صورت دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل، تقسیم شدند. گروه تمرینی در برنامه تمرینی فرانکل، به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه به مدت 30 دقیقه به تمرین پرداختند.. پیش آزمون گروه تمرینی قبل از شروع تمرینات و پس آزمون پس از 8 هفته اجرا تمرینات، انجام و نتایج حاصله هر دو گروه با هم مقایسه شدند. جهت اطمینان از طبیعی بودن داده هااز آزمون کلموگروف - اسمیرنوف و جهت تجزیه و تحلیل یافته های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون های t همبسته و t مستقل استفاده شد. سطح معناداری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته هایافته های مطالعه حاضر نشان داد 8 هفته تمرینات فرانکل بر هماهنگی، تعادل ایستا، پویا و تعادل پویا عملکردی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون گروه تجربی تاثیر معناداری داشت (001/0=P)، همچنین یافته ها نشان داد تمرینات فرانکل بر هماهنگی (042/0=P)، تعادل ایستا (02/0=P)، تعادل پویا (04/0=P) و تعادل عملکردی پویا (001/0=P) در پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل تاثیر معنادار داشت.
نتیجه گیریبه نظر می رسد، انجام تمرینات فرانکل را می توان به عنوان یک شیوه تمرینی خوب جهت بهبود هماهنگی، تعادل ایستا و پویا و بهبود تعادل عملکردی پویا مردان سالمند پیشنهاد نمود. بنابراین نتایج این مطالعه یک روش جدید برای توانبخشی افراد سالمند معرفی می کند.
کلید واژگان: تمرینات فرانکل, هماهنگی, تعادل ایستا, تعادل پویا, افراد سالمندIntroductionCoordination and balance is an indicator to determine the degree of independence of the elderly in performing daily activities.
MethodIn this quasi-experimental study, with a pre-test-post-test design, 30 elderly men referred to Arak nursing home with a mean age (68.03 ± 6.05 years), weight (62.20 ± 9.50 kg) height (163.77 ± 6.93 cm) was available as a sample and randomly divided into experimental and control groups of 15 people. The training group practiced in Frankel training program for 8 weeks and 3 sessions per week for 30 minutes. Pre-test was performed before training and post-test after 8 weeks of training and the results of both groups were compared. Kolmogorov-Smirnov test was used to ensure the normality of the data and paired t-test and independent t-test were used to analyze the findings within the group and between groups, respectively. Significance level was considered less than 0.05
FindingsThe results of the present study showed that 8 weeks of Frankel training had a significant effect on coordination, static, dynamic balance and functional dynamic balance in the post-test compared to the pre-test of the experimental group (P = 0.001). Frankel exercises had a significant effect on coordination (p = 0.042), static balance (P = 0.02), dynamic balance (P = 0.04) and dynamic functional balance (p = 0.001) in the post-test of the experimental group compared to the control group.
ConclusionIt seems that doing Frankel exercises can be suggested as a good training method to improve coordination, static and dynamic balance and improve dynamic functional balance in older men. Therefore, the results of this study introduce a new method for rehabilitation of the elderly.
Keywords: Hatha Yoga, coordination, Static balance, Dynamic balance, elderly -
مقدمه
فعالیتهای روزمره زندگی به سالمندان این امکان را میدهد که استقلال خود را حفظ نموده و با توجه به اینکه متغیرهای دموگرافیک میتوانند بر توانایی افراد سالمند در انجام این فعالیتها موثر باشند، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت فعالیتهای روزمره زندگی افراد سالمند و عوامل مرتبط با آن در افراد سالمند شهرستان بجنورد (شهری و روستایی) انجام شد.
روش کاردر این مطالعه مقطعی 450 فرد سالمند با نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند که از پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه های فعالیتهای اساسی و ابزاری زندگی و سوالات باز برای بررسی فعالیتهای پیشرفته روزمره زندگی استفاده شده است. داده ها توسط نرم افزار SPSS (نسخه 24) و آزمونهای ناپارامتریک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته هادر بررسی فعالیتهای اساسی زندگی روزمره سالمندان، 4 / 95 درصد مستقل، 9 / 3 درصد کمی وابسته و 7 / 0 درصد کام لاا وابسته با میانگین 74 / 1 ± 49 / 15 بودند که با سن، درآمد، بیماریهای مزمن و مصرف داروها ارتباط معنی دار آماری دارد (05 / 0 > P). در رابطه با فعالیتهای ابزاری زندگی روزمره، 5 / 71 درصد مستقل، 4 / 16 درصد وابسته و 1 / 12 درصد کاملاا وابسته با میانگین 36 / 3 ± 30 / 11 بودند و با سن، جنس، تحصیلات، تاهل، بیماریهای مزمن و مصرف داروها ارتباط معنی دار آماری دارد (05 / 0 > P77 / 9) درصد سالمندان مورد مطالعه در فعالیتهای اجتماعی شرکت مینمایند که با سن، جنس، تحصیلات، تاهل، درآمد، بیماری های مزمن و مصرف داروها ارتباط معنی دار آماری دارد (05 / 0 > P).
نتیجه گیریمتغیرهای دموگرافیک بر سطح فعالیتهای زندگی روزمره افراد سالمند موثر بوده و میتوان با در نظر گرفتن این عوامل، برنامه ریزی مناسب برای ارتقاء سطح فعالیتها و بهبود شیوه زندگی افراد سالمند، انجام داد.
کلید واژگان: افراد سالمند, فعالیتهای روزمره زندگی, فعالیتهای ابزاری زندگی روزمره, فعالیتهای پیشرفته روزمره زندگی, متغیرهای دموگرافیکIntroductionActivities of daily living allows older adults to maintain their independence. Moreover, demographic variables can affect their ability to perform these activities. The present study was conducted to assess the status of activities of daily living of older adults and associated factors in the city of Bojnurd (urban and rural).
MethodsIn the present cross-sectional study, a total of 450 older adults were selected by cluster sampling method. Data were collected using a demographic questionnaire, basic and instrumental life activities questionnaires. Open questions were used to assess advanced activities of daily living. Data were analyzed by SPSS-24 using non-parametric tests.
ResultsIn assessing necessary activities of daily living, 95.4% of older adults were independent, 3.9% somewhat dependent, and 0.7% dependent, with a mean (standard deviation) of 15.49(1.74), which showed significant relationships with age, chronic diseases, and constant use of medications (P < 0.05). About instrumental activities of daily living, 71.5% of older adults were independent, 16.4% dependent, and 12.1% total dependent, with a mean (standard deviation) of 11.3(3.36), which showed significant relationships in terms of age, gender, education, marital status, chronic diseases, and constant use of medications (P < 0.05). Of participating older adults, 77.9% took part in social activities. These activities had significant relationships with age, gender, education, marital status, income, chronic diseases, and constant medications (P < 0.05).
ConclusionsDemographic factors affect the level of activities of daily living in older adults. Proper planning may improve older adultschr('39') activities and their lifestyle.
Keywords: Older Adults, Activities of Daily living, Instrumental Activities of Daily Living, Advanced Activities of Daily Living, Demographic Variables -
پیش زمینه و هدف
مطالعات قبلی نشان داده اند که نقص در ریتم طبیعی اسکاپولوهومرال می تواند فرد را به پاتولوژی های شانه مبتلا کند. در این مطالعه هدف ما بررسی سیمتری کتف در پوزیشن استراحت و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال بین دست برتر و غیر برتر افراد سالمند در زوایای مختلف ابداکشن بازو می باشد.
مواد و روش کارتعداد 35 آزمودنی مرد سالمند با دامنه سنی 70-60 سال به صورت تصادفی به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. از دو اینکلینومتر برای اندازه گیری ابداکشن بازو و میزان چرخش بالایی کتف در پوزیشن استراحت کتف، 45، 90 و 135 درجه ابداکشن شانه استفاده شد. آزمودنی ها عمل ابداکشن بازو را با دست برتر و غیر برتر به صورت تصادفی در سطح فرونتال انجام می دادند. ریتم اسکاپولوهومرال از تقسیم میزان ابداکشن گلنوهومرال بر چرخش بالایی کتف از پوزیشن استراحت کتف تا 45، 90 و 135 درجه ابداکشن شانه در سطح فرونتال محاسبه شد. از آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر و آزمون تی همبسته برای تعیین اثرات متغیرهای مستقل و تعیین اختلافات درون گروهی استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی آزمون ها کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته هانتایج آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر (4×2) نشان داد که برتر و غیر برتر بودن دست و زاویه ابداکشن بازو تاثیر معنی داری بر چرخش بالایی کتف و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال دارد (05/0 >p) به طوری که چرخش بالایی کتف در دست برتر بیشتر و در مقابل نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در دست برتر کمتر بود، همچنین با افزایش زاویه ابداکشن بازو، چرخش بالایی کتف بیشتر و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال کمتر بود (05/0>p). از طرف دیگر نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که تفاوت معنی داری در میزان چرخش بالایی کتف بین دست برتر و غیر برتر افراد سالمند در پوزیشن استراحت کتف وجود ندارد (05/0>p)، اما در 90 و 135 درجه ابداکشن بازو، تفاوت معنی داری بین کتف برتر و غیر برتر در میزان چرخش بالایی کتف و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال وجود داشت به طوری که کتف برتر چرخش بالایی بیشتر و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال کمتر در این زوایا داشت.
بحث و نتیجه گیریکاهش معنی دار چرخش بالایی کتف در شانه غیر برتر افراد سالمند در مقایسه با شانه برتر و متعاقب آن افزایش نسبت ریتم اسکاپولوهومرال، توجه به طراحی تمرینات ورزشی جهت پیشگیری از این عدم تقارن در این گروه سنی را می طلبد.
کلید واژگان: چرخش بالایی کتف, ریتم اسکاپولوهومرال, افراد سالمندBackground & AimsPrevious studies have stated that the scapulohumeral rhythm dysfunction can make a person prone to glenohumeral joint pathologies. The purpose of this study was to survey symmetric resting scapular posture and scapulohumeral rhythm ratio between dominant and non-dominant shoulders in elderly subjects in different humeral abduction angles.
Materials & MethodsThirty-five healthy elderly male subjects (age: 60-70 years) participated in this study voluntarily. Two inclinometers were used to measure humeral abduction and scapular upward rotation in scapular resting position, 45, 90, and 135 shoulder abduction in the frontal plane. Subjects performed humeral abduction with dominant and non-dominant shoulders in the frontal plane randomly. The scapulohumeral rhythm was calculated from division humeral abduction to upward rotation of the scapula from scapular resting position to 45°, 90°, and 135° humeral abduction in frontal plane. ANOVA with repeated measure and dependent variable test were used for comparison of differences within-group and effect of independent variables on the scapular upward rotation and scapulohumeral rhythm ratio. The level of significance was set at p< 0.05.
ResultsANOVA with repeated measure test (2×4) indicated that dominance or non-dominance shoulder and humeral abduction angle had significant effects on scapular upward rotation and scapulohumeral rhythm ratio (p<0.05) as dominance scapula had more upward rotation and less scapulohumeral rhythm ratio. Also, scapula had more upward rotation and less scapulohumeral rhythm ratio with increasing humeral abduction angle (p<0.05). On the other hand, paired-sample test indicated there is no asymmetry between dominant and non-dominant scapula in scapular resting position but there are significant differences in scapular upward rotation and scapulohumeral rhythm ratio between dominant and non-dominant shoulders in 90° and 135° humeral abduction in the frontal plane (p<0.05).
ConclusionIt seems that clinicians should be careful in designing special training to prevent shoulder disorders regarding the significant decrease in scapular upward rotation and subsequent increase in scapulohumeral rhythm ratio in the non-dominant shoulders of elderly subjects.
Keywords: scapular upward rotation, scapulohumeral rhythm, elderly subjects -
در دهه های اخیر تعداد سالمندان در جهان به میزان زیادی افزایش یافته است و این افراد به دلیل شرایط سنی، نیازمند توجه ویژه ای برای تامین نیازهای بهداشتی، سلامت جسمانی و روانی هستند. پژوهش ها نشان داده است که بالا رفتن سن یکی از عواملی است که می تواند در ایجاد اختلال های خوب موثر باشد. از این رو، هدف مطالعه حاضر پیش بینی اختلالات خواب بر اساس مهارت های مقابله ای و ذهن آگاهی در افراد سالمند ساکن در سرای سالمندان کرمانشاه بود. روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه کلیه افراد سالمند مقیم آسایشگاه های سالمندان شهر کرمانشاه در سال 1397 بودند. از میان آنها تعداد 125 نفر بر اساس روش نمونه گیری خوش های به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه های ذهن آگاهی بائر و همکاران، راهبردهای مقابله ای اندلر و پارکر، بررسی آپنه خواب برلین، و اختلالات خواب زومر و همکاران استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از روش آماری رگرسیون چندگانه در نرم افزار آماری SPSS نسخه 23 استفاده شد. نتایج نشان داد ذهن آگاهی و مهارت های مقابله ای می توانند اختلالات خواب را در افراد سالمند را پیش بینی کنند. بر اساس نتایج توصیه می شود که دوره های آموزشی ذهن آ گاهی جهت افزایش تمرکز و کنترل خود در بین سالمندان برگزار شود و در سالمندانی که دارای اختلالات خواب هستند، مهارت مقابله ای مساله مدار تقویت تا بیشتر از مهارت های مقابله ای هیجان مدار و اجتنابی مورد استفاده قرار بگیرد.کلید واژگان: ذهن آگاهی, مهارت های مقابله ای, اختلالات خواب, افراد سالمندIn recent decades, the number of the elderly has been on the rise, and because of their age, they demand certain health, hygienic, mental and physical care. Research indicated aging as an influential factor leading to sleep disorders and, therefore, the present paper aimed to predict sleep disorders based on coping skills and mindfulness among the elderly in a nursing home in Kermanshah, Iran. It was a descriptive correlational study. The research sample included all the elderly people staying in the nursing homes in 2018-19. The sample size was 125 individuals who were selected based on cluster sampling. To collect data, Baer mindfulness questionnaire, Endler and Parker coping strategies questionnaire, Berlin sleep apnea questionnaire, and Zomer sleep disorders questionnaire were used. SPSS software and multiple regression analysis were used to analyze the data. The findings indicated that coping and mindfulness skills could predict sleep disorders among the elderly, so to improve control and concentration in the target group, it was recommended that they attend mindfulness skill workshops. It was also suggested that in elderly people suffering from sleep disorders, problem solving coping strategy must be prioritized over preventive and emotional-based coping skills.Keywords: Mindfulness, coping skills, sleep disorders, the elderly
-
زمینه و هدف
با توجه به شیوع بالای پوسیدگی و بیماری های دهان و دندان به خصوص در سالمندان و توجه روز افزون مردم به استفاده از مفهوم کیفیت زندگی، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط سلامت دهان و دندان بر کیفیت زندگی سالمندان شهر یزد انجام شد.
روش بررسیاین مطالعه علمی پژوهشی، با استفاده از داده های مطالعه سلامت مردم یزد (یاس) با حجم نمونه 9293 نفر در سال 94-1393 انجام شد. کلیه اطلاعات مورد نیاز از 1907 نفر از سالمندان 60 تا 70 سال از جمله کیفیت زندگی و شاخص های دهان و دندان از داده های پرسشنامه جامع مطالعه یاس استخراج گردید. داده ها با آزمون t مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن به وسیله نرم افزار SPSS16 تحلیل شد.
یافته هاارتباط معنی داری بین کیفیت زندگی و سلامت دهان و دندان مشاهده شد (01/0P<). همینطور نمره کیفیت زندگی و سلامت دهان و دندان با تحصیلات به طور معنی داری مرتبط بود (01/0P<).
نتیجه گیریاین مطالعه ارتباط مثبتی بین سلامت دهان و دندان و کیفیت زندگی نشان داد به طوری که سالمندان با سلامت دهان و دندان پایین تر از سطح کیفیت زندگی پایین تری برخور بودند.
کلید واژگان: سلامت دهان و دندان, کیفیت زندگی, افراد سالمندBackground and AimsRegarding the high prevalence of caries and oral dental diseases, especially in the elderly, and the increasing attention of people to using the concept of quality of life, this study was conducted to determine the relation between oral and dental health and the quality of life in elderly people in Yazd.
Materials and MethodsThis cross-sectional study was performed using data from the Yazd Public Health Survey (YAHS) with a sample of 9293 people, in 1393-94. All information was collected from 1907 elderly people aged between 60 to 70 years, including quality of life and oral and dental indexes from the comprehensive questionnaire of YAHS. Data were analyzed by independent t-test and Spearman correlation coefficient using SPSS16 software.
ResultsThere was a significant relationship between the quality of life and oral hygiene (P<0.01). Also, the score of quality of life and oral health was significantly related to education (P<0.01).
ConclusionThis study showed the positive relation between the oral health the quality of life. In addition, there was a quality of life level in the elderly people with poor oral hygiene.
Keywords: Oral health, Quality of life, Elderly people -
سابقه و هدف
حافظه شنیداری-کلامی با افزایش سن دچار ضعف عملکرد می شود. یکی از روش های پیشنهاد شده به منظور جبران این ضعف، استفاده از تحریک الکتریکی جریان مستقیم می باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک الکتریکی جریان مستقیم آندی بر عملکرد حافظه شنیداری- کلامی افراد سالمند سالم مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش هادر این مطالعه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سو کور انجام گرفت، 42 فرد سالمند سالم و فاقد مشکلات شناختی، در قالب دوگروه همتا آزمایشی و شاهد شرکت داشتند. تمامی افراد طی 10 جلسه تحریک الکتریکی را با شدت 2 میلی آمپر دریافت می کردند. به منظور ارزیابی وضعیت حافظه شنیداری- کلامی افراد مورد مطالعه، پیش از ارائه تحریک الکتریکی و پس ازآن، از نسخه فارسی آزمون یادگیری شنیداری-کلامی ری (Rey Auditory-Verbal Learning Test) استفاده شد.
یافته هابراساس نتایج حاصله ، در تمامی مراحل آزمون ری درگروه آزمایشی، بین میانگین امتیازات پس از تحریک الکتریکی درمقایسه با پیش از آن اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0>P). هم چنین مقایسه میان امتیازات مراحل آزمون ری پس از تحریک الکتریکی در دوگروه آزمایشی و شاهد، حاکی از آن بودکه جز در مرحله یادآوری پس از مداخله که اختلاف معنی داری میان امتیازات دو گروه مشاهده نشد (075/0= P)، درسایر مراحل این آزمون، اختلاف میان نتایج گروه های آزمایشی و شاهد از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0> P).
استنتاجتحریک الکتریکی جریان مستقیم آندی با تاثیر بر پتانسیل الکتریکی غشا سلول های عصبی در ناحیه خلفی جانبی قشر پیش پیشانی، منجر به افزایش فعالیت عصبی در ناحیه مذکور و در نتیجه بهبود عملکرد حافظه شنیداری-کلامی افراد می شود.
کلید واژگان: تحریک الکتریکی جریان مستقیم از طریق جمجمه, حافظه شنیداری-کلامی, افراد سالمندBackground and purposeAuditory-verbal memory decreases with age. One method to compensate this weakness is transcranial direct current stimulation. The current study investigated the effect of Anodal Transcranial Direct Current Stimulation on auditory-verbal memory performance of healthy elderly people.
Materials and methodsIn a randomized clinical trial, 42 healthy subjects with no history of cognitive problems were divided into experimental and control groups (n=21 per group). All participants received 10 sessions of electrical stimulation at 2 mA. In order to evaluate the auditory-verbal memory of the subjects, the Persian version of the Rey Auditory Verbal Learning Test (RAVLT) was used before and after electrical current delivery.
ResultsIn experimental group, the mean scores for all stages of the RAVLT, were found to be significantly different after electrical stimulation compared to those before stimulation (P<0.05). Also, the mean scores for all stages of the RAVLT showed significant differences between the control group and experimental group after electrical stimulation (P< 0.05) except in the reminder stage after the intervention (P= 0.075).
ConclusionAnodal Transcranial Direct Current Stimulation affects the electrical potential of nerve cells membrane in the dorsolateral prefrontal cortex (DLPFC) and increases neural activity of nerve cells in that area, which can lead to improvements in auditory-verbal memory.
Keywords: transcranial direct current stimulation, auditory-verbal memory, elderly -
هدفتعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود.هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی بر تعادل ایستا،پویا و عملکردی زنان سالمند بود.روش بررسیاین تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با یک گروه مداخله تمرینی و یک گروه شاهد بود. به همین منظور 30 زن که همگی از سلامت عمومی برخوردار بودند بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به روش تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند.یک روز قبل از شروع تمرینات،آزمون های عملکردی شامل تست هاس شارپند رومبرگ (تعادل ایستا با چشم باز و بسته)، تست ستاره(تعادل پویا) و مقیاس برگ (تعادل عملکردی) در هر دو گروه کنترل و تجربی به عمل آمد. سپس گروه تجربی به انجام یک دوره تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی 12 هفته ای (چهار جلسه در هفته) پرداختند. در حالی که در این مدت از گروه کنترل خواسته شد که فعالیت های روزانه خود را حفظ کنند. پس از اتمام دوره تمرین، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا گردید. داده ها به کمک روش-های آماری t مستقل و تحلیل کواریانس تحلیل شد.یافته هااعمال برنامه تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی بر بهبود تعادل زنان سالمند تاثیر معنی داری داشت(05/ 0>Р). همچنین نتایج حاکی از تفاوت معنی داری بین داده های پس آزمون آزمودنی های گروه تجربی و گروه شاهد بود(05/ 0>Р). با وجود این تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه شاهد مشاهده نشد(05/ 0<Р).نتیجه گیریبراساس یافته های این مطالعه، شاید به کارگیری تمرینات ترکیبی هوازی و تعادلی بتواند عاملی تاثیر گذار در بهبود تعادل سالمندان باشد.
کلید واژگان: تمرینات هوازی و تعادلی, % تعادل ایستا, تعادل پویا, تعادل عملکردی, افراد سالمندObjectiveBalance is an index to determine the level of independency of elderly(65 years and older) in their daily activities. The purpose of this study was to examine the effect of a combined aerobic and balance training on static, dynamic and functional balance of elderly women.Materials And Methodsthis was a semi- experimental study with pre-test and post- test with one exercise intervention and one control group. 30 healthy elderly women volunteered to participate in the training and randomly assigned into two experimental and control groups. One day before the training initiates, functional test including: sharpend Romberg’s test (static balance with opened and closed eyes), Star Excursion balance test (dynamic balance) and Berg’s scale (functional balance) were performed in both groups. Then the experimental group started a 12-week (four sessions per week) combined aerobic and balance training while the other group was asked to continue its normal daily performance. At the end of 12 week, two groups were post- tested. Data were analyzed by independent T test, and ANCOVA statistical methods.ResultsNo significant differences observed between pretest and post test scores in the control group (P< 0.05). Significant improvements observed in balance of the experimental group (P >0.05).ConclusionThe combined aerobic and balance training employed in this study resulted in considerable improvements in static, dynamic and functional balance in elderly women.Keywords: aerobic, balance training, static balance, dynamic balance, functional balance, elderly -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، سال پنجاه و هفتم شماره 9 (پیاپی 133، اسفند 1393)، صص 962 -968مقدمهکمبود ویتامین D یک مشکل مهم بهداشتی جامعه است که در افراد مسن شایع تر است و ممکن است در افراد مسن ساکن خانه سالمندان نیز بیشتر باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع کمبود ویتامینD در افراد مسن ساکن خانه سالمندان و مقایسه آن با افراد مسن خارج خانه سالمندان می باشد.روش کاردر یک مطالعه موردی- شاهدی که در سال 1387-1388 در شهر تبریز انجام شد، 140 فرد مسن ساکن خانه سالمندان و 140 فرد مسن خارج از خانه سالمندان وارد مطالعه شدند. سطوح سرمی 25(OH)D، هورمون پاراتورمون (PTH)، آلکالین فسفاتاز (Alp)،کلسیم (Ca)، فسفر(P)، آلبومین (Alb) در این افراد اندازه گیری شدند. از روش های تی، کای دو، آنوا وهمبستگی برای تجزیه وتحلیل آماری فرضیات استفاده شد.نتایجمیانگین سطح سرمی 25(OH)D در افراد ساکن خانه سالمندان ng/ml 65/16±10/16و در افراد خارج از خانه سالمندان ng/ml 78/24± 62/39 بود (001/0= p. شیوع کمبود ویتامین D (کمتراز 20 ng/ml) در گروه ساکن خانه سالمندان 75% و در گروه خارج خانه سالمندان 1/20% افراد را شامل می شد. سطح سرمی ویتامین D با سطح سرمی PTH در دو گروه مورد و شاهد و با سطح Alp در گروه مورد ارتباط معکوس داشت (001/0 = p).
نتیجه گیریدر این مطالعه شیوع بالایی از کمبود ویتامین D در افراد مسن ساکن خانه سالمندان نشان داده شد که میزان آن در مقایسه با افراد همسن و همجنس خارج از خانه سالمندان بیشتر بود. توصیه می شود از روش هایی همانند غنی سازی مواد غذایی با ویتامین D و یا مکمل های ویتامینD در گروه های در معرض خطر بیشتر استفاده شود.
کلید واژگان: افراد سالمند, خانه سالمندان, شیوع, ویتامین D, PTHIntroductionVitamin D (Vit D) deficiency is an important health problem that is prevalent the among elderly and probably is more prevalent in nursing home residents. So we conducted a study to evaluate the prevalence of Vit D deficiency in elderly nursing home residents and compared it with the other elderly population.Materials And MethodsIn a cross-sectional study 140 aged nursing home residents (G1) & 140 elderly in the community (G2) were enrolled. Serum 25(OH) D, parathyroid hormone (PTH), Alkaline phosphatase (alp), Calcium, Phosphor, Albumin were measured in all subjects. We used t test, chi square test, ANOVA and correlation for statistical analysis of hypothesis.Resultsmean serum 25(OH) Vit D was 16.1±16.64 ng/ml in G1 and 39.62 ± 24.78 in G2 (p= 0.000) Vit D level less than 20 IU/ml was found in 75% of G1 and 24% of G2. There was a significant correlation between serum 25(OH)D and PTH in both groups, and between 25(OH)D and Alp in cases.(P=.001)ConclusionIn this study we showed that Vit D deficiency among the elderly in nursing home residents was higher than the adjusted population out of nursing homes. So we recommend to use replenishment methods or Vit D for the elderly who were more at risk.Keywords: elderly, Nursing home, Parathyroid hormone, Prevalence, Vitamin D -
مقدمهکاهش قدرت و حجم عضلانی همراه با افزایش سن مسئله شناخته شده ای است که همراه با کاهش قابلیتهای عملکردی می باشد. کاهش قدرت عضله چهارسررانی به عنوان یکی از عوامل پیش بینی کننده افتادن و ترس از افتادن در سالمندان می باشد. با توجه به اهمیت قدرت عضله چهارسررانی در سالمندان، هدف از انجام این تحقیق تاثیر تمرین حرکت پرس پا نشسته بر قدرت اکستنشن مفصل زانوی سالمندان بود.مواد و روش ها24 مرد سالمند (با میانگین و انحراف استاندارد سنی 6±61/41 سال، وزن: 6/2±75/9 کیلوگرم، قد: 5/2±173/31سانتی متر) به طور تصادفی به دو گروه تمرین قدرتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین قدرتی شامل حرکت پرس پا نشسته با دستگاه، با شدت 70% 1RM در یک ست 12 تکراری به مدت هشت هفته و هفته ای دو جلسه در گروه تمرین قدرتی به اجرا درآمد. در این مدت گروه کنترل به فعالیتهای روزمره خود مشغول بودند. با استفاده از دستگاه ایزوکینتیک بایودکس سیستم 3 (/sec°60)، قدرت ایزوکینتیک اکستنشن زانو پای برتر و غیر برتر برای هر دو گروه قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد.یافته هاپس از هشت هفته تمرین قدرتی، قدرت اکستنشن مفصل زانو پای برتر و غیر برتر در گروه تمرینی به طور معنی داری افزایش یافت (به ترتیب P=0.002 و P=0.003) در حالی که این تغییرات برای گروه کنترل معنی دار نبود (به ترتیب 220/0p= و 168/0p=).نتیجه گیریهشت هفته دو جلسه ای تمرین قدرتی شامل یک ست 12 تکراری از حرکت پرس پا نشسته با دستگاه با 70% 1RM ممکن است منجر به بهبود قدرت اکستنشن زانوی سالمندان شود.
کلید واژگان: حرکت پرس پای نشسته, قدرت عضله چهارسررانی, افراد سالمندIntroductionAfter age 50 to 70 years, 15% of muscles strength is lost per decade. Elderly people need to 90% of knee extensor muscles strength for daily activities such as getting up from a chair, while this value is only slightly more than half in young people. Due to the importance of knee extensor muscles strength in elderly, the purpose of this study was effect of seated leg press exercise on knee extension strength in elderly.Materials And Methodstwenty-four elderly men (age 61.41±6 years, height 75.9±6.2 kg and weight 173.31±5.2) were randomly divided in two matched groups. Resistance training group performed one set of 12 repetitions with 70% of one repetition maximum (1RM) in each session, twice a week for eight weeks. Control group were engaged in their daily activities in this period. Isokinetic strength of the knee extensors of both legs was determined at 60°/s with a dynamometer (Biodex system 3).ResultsThe 8-week seated leg press exercise led to significant improvements in knee extension strength from pretest to posttest for both dominant and non-dominant leg in resistance training group (respectively P=0.002 and P=0.003). These changes were not significant in control group (respectively P=0.220 and P=0.168).Conclusionsperforming one set of 12 repetitions with 70% of 1RM in each session, twice a week for eight weeks, may led to significant improvement in knee extension strength in elderly people.Keywords: Seated leg press, Knee extension strength, Elderly -
فصلنامه سالمند، پیاپی 34 (پاییز 1393)، صص 218 -226هدفهدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی بر میزان عامل نوروتروفیک مغزی (BDNF)، عامل رشد شبه انسولین-1 (IGF-1) و پروتئین متصل به عامل رشد شبه انسولین-3 (IGFBP-3) در افراد سالمند بود.روش بررسیدر این مطالعه 22 فرد سالمند سالم (سن 23/4 ± 67 سال و 3/0 ± 24.5=BMI) شرکت داشتند. 72 ساعت پس از تعیین حداکثر قدرت بیشینه (با استفاده از آزمون 1-RM)، آزمودنی ها دریک جلسه فعالیت مقاومتی با شدت 75 درصد 1-RM شرکت کردند. در این پژوهش 3 نمونه خونی (هر وهله 10 میلی لیتر) در قبل، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت مقاومتی از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. به منظور تعیین میزان BDNF، IGF-1 و IGFBP-3 سرم، از روش الایزا استفاده شد. جهت تعیین تغییرات درون گروهی سه فاکتور مذکور در پاسخ به فعالیت مقاومتی، از روش آماری Repeated Measures (1×3) استفاده شد. سطح معنی داری 05/0P≤ در نظر گرفته شد.یافته هانتایج این پژوهش نشان داد که بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی، افزایش معنی داری در میزان BDNF سرم رخ می دهد، اما 30 دقیقه پس از اجرای پروتکل، نسبت به قبل از فعالیت تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0P≥). همچنین نشان داده شد که در میزان IGF-1، بلافاصله پس از یک جلسه فعالیت مقاومتی افزایش معنی داری وجود دارد، اما 30 دقیقه پس از اجرای پروتکل، نسبت به قبل از فعالیت تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0P≥). در نهایت نیز تغییر معنی داری در میزان IGFBP-3 در بلافاصله و 30 دقیقه پس از اجرای پروتکل مقاومتی، نسبت به قبل از فعالیت، مشاهده نشد (05/0P≥).نتیجه گیریبه طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد، در پاسخ به فعالیت مقاومتی میزان BDNF و IGF-1 در بلافاصله پس از فعالیت، افزایش معنی داری می یابند، اما تغییر معنی داری در میزان IGFBP-3، مشاهده نشد. بنا بر نتایج این پژوهش، به نظر می رسد، فعالیت مقاومتی باعث ایجاد تغییراتی مثبت، در میزان فاکتورهای نوروتروفیکی درگیر در فرآیند حافظه و یادگیری می گردد. این امر در نهایت ممکن است موجب کاهش میزان شیوع بیماری های عصبی مرتبط با اختلال حافظه و یادگیری همچون آلزایمر، افسردگی و دی منتیا در افراد سالمند گردد.
کلید واژگان: عامل نوروتروفیک مغزی, عامل رشد شبه انسولین, 1, پروتئین متصل به عامل رشد شبه انسولین, 3, فعالیت مقاومتی, افراد سالمندAimThis study investigated the effect of acute resistance exercise on brain-derived neurotrophic factor (BDNF), Insulin-like growth factor-1 (IGF-1) and Insulin-like growth factor binding protein-3 (IGFBP-3) in the elderly.Methodology22 healthy older men participated in this study (mean age of 60-75 years old). 72 hours after the determination of muscular maximal strength (by 1-RM test), subjects participated in acute resistance exercises via 75% 1-RM. Three blood samples were collected at before, immediately and 4hours after the exercise from Antecubital vein. Serum BDNF, IGF-1 and IGFBP-3 measured by ELISA methods. Also, for statistical analyses Pearson correlation test and Repeated Measures (1×3) were used. Significant level was set at P≤0.05.ResultsThe results showed that, occurs significantly increased in serum BDNF levels, immediately after a session of resistance exercise. But 30 minutes after completion of the protocol, there were no significant changes compared to the serums before the activity (P≤0.05). There was also a significant increase in the amount of IGF-1, after a session of resistance exercise. But 30 minutes after completion of the protocol, there was no significant change compared to the serums before the activity (P≤0.05). In the end, there was no significant change in the levels of IGFBP-3 in immediately and 30 minutes after resistance exercise protocol, compared to the serums before the activity.ConclusionSummery, the results of this study showed that, in response to resistance exercise, the amount of BDNF and IGF-1 significantly increased, at immediately after the exercise, but there was no significant changes in the levels of IGFBP-3. According to the results of this study, it seems, resistance exercise causes positive changes in the amount of neurotrophic factors which involved in learning and memory. Subsequently, it may causes reduction in the prevalence of neurological disorders associated with learning and memory impairments such as Alzheimers, depression and dementia in elderly.Keywords: BDNF, IGF, 1, IGFBP, 3, Resistance Exercise, Elderly people -
مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، سال سی و ششم شماره 1 (پیاپی 109، فروردین و اردیبهشت 1393)، ص 10زمینه و اهدافاضافه وزن و چاقی یکی از مهم ترین مشکلات سلامتی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه می باشد. بافت چربی محل تولید آدیپوکاین هایی است که در تنظیم متابولیسم گلوکز نقش دارند. هدف مطالعه ی حاضر، تعیین تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی بر سطوح آدیپونکتین سرم در مردان سالمند دارای اضافه وزن می باشد.مواد و روش ها12 مرد سالمند سالم (سن: 53/2±41/63 سال، قد: 27/6±17/173 سانتی متر، وزن: 37/7±9/76 کیلوگرم، شاخص توده ی بدنی: 52/1±61/25 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها یک جلسه فعالیت رکاب زنی بر روی چرخ کارسنج با شدت 75 -70 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 30 دقیقه اجرا کردند. خون گیری در دو مرحله ی قبل، بلافاصله بعد از فعالیت انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون تی وابسته و آزمون ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS18 در سطح معنی داری 05/0 بررسی شدند.یافته هاتغییرات معنی داری در مقادیر آدیپونکتین سرم در پاسخ به فعالیت ورزشی نشد و رابطه ی معنی داری نیز بین مقادیر آدیپونکتین سرم و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده نشد. میزان گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در پاسخ به فعالیت ورزشی به طور معنی داری کاهش یافت (001/0=P، 001/0=P و 0001/0=P) و همبستگی معنی داری بین انسولین و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده شد (996/0=r).نتیجه گیریبر اساس یافته های حاضر می توان نتیجه گرفت 30 دقیقه فعالیت رکاب زنی بر روی چرخ کارسنج، باعث تغییرات معنی داری در غلظت گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین شده ولی تاثیر معنی داری بر سطوح آدیپونکتین سرم ندارد.
کلید واژگان: فعالیت استقامتی, آدیپونکتین, افراد سالمند, اضافه وزن, مقاومت به انسولینBackground And ObjectivesObesity is one of the main causes of health problems in most countries. Adipose tissue secretes several proteins known as Adipokines, which have an important role in glucose metabolism system. The aim of this study was to evaluate the effect of acute endurance exercise on serum levels of adiponectin levels in elderly overweight individuals (men).Materials And Methods12 healthy male subjects were investigated. All subjects performed one session of endurance exercise including: 30 minutes of cycling at 70-75% of maximum heart rate. Blood samples were taken before exercise and immediately after exercise inorder to analyzing the serum levels of adiponectin, insulin and glucose. Data were analyzed using student's t-test and Pearson’s correlation. Statistical significance was set at p≤0.05.ResultsThere were no significant changes in the adiponectin levels following exercise (P>0.05). There was also no significant correlation between adiponectin and insulin resistance index (P>0.05). Glucose and insulin concentration and insulin resistance index significantly decreased following exercise (P<0.05). Furthermore, we observed a significant correlation between insulin and insulin resistance index (r=0/996).ConclusionsAlthough 30 minutes of cycling significantly altered glucose and insulin concentration and IR, had no significant effect on adiponectin levels.Keywords: Endurance Exercise, Adiponectin, Elderly Men, Overweight, Insulin Resistance -
سابقه و هدفهم زمان با افزایش سن میزان مایواستاین، به عنوان مهم ترین تنظیم کننده منفی حجم توده عضلانی، افزایش می یابد. این امر احتمالا با کاهش حجم توده عضلانی و قدرت عضلانی در افراد سالمند ارتباط دارد. از طرفی دیگر پاسخ این پروتئین در این افراد به فعالیت مقاومتی کاملا مشخص نمی باشد. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی میزان ارتباط مایواستاتین پلاسما با حجم توده عضلانی و حداکثر قدرت بیشینه و پاسخ آن به یک جلسه فعالیت مقاومتی در افراد سالمند بود.
مواد و روش هادر این مطالعه 12 مرد سالمند سالم 60 الی 75 ساله شرکت نمودند. 72 ساعت پس از اندازه گیری حجم توده عضلانی و تعیین حداکثر قدرت بیشینه، آزمودنی ها در یک جلسه فعالیت مقاومتی شرکت نمودند. در این پژوهش 3 نمونه خونی در قبل، بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت مقاومتی از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. به منظور تعیین میزان مایواستاتین پلاسما از روش الایزا استفاده شد.یافته هانتایج این پژوهش نشان دادکه بین میزان مایواستاتین پلاسما با حجم توده عضلانی و حداکثر قدرت بیشینه در مردان سالمند ارتباط معناداری وجود دارد (05/0P≤). بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت مقاومتی میزان مایواستاتین پلاسما، نسبت به قبل از فعالیت، در مردان سالمند به طور معناداری کاهش یافت (05/0P≤). هم چنین میزان مایواستاتین پلاسما در چهار ساعت بعد از فعالیت نسبت به بلافاصله بعد از فعالیت کاهش یافت، اما این کاهش معنادار نبود.
نتیجه گیریبنابر نتایج این تحقیق به نظر می رسد در افراد سالمند افزایش میزان مایواستاتین با کاهش حجم توده عضلانی و قدرت عضلانی هم راه است. از طرفی دیگر فعالیت مقاومتی موجب کاهش مایواستاتین می گردد. این امر در نهایت ممکن است موجب کاهش میزان شیوع آتروفی عضلانی وابسته به سن (سارکوپنیا) در افراد سالمند گرددکلید واژگان: حجم توده عضلانی, حداکثرقدرت بیشینه, مایواستاتین, سارکوپنیا, افراد سالمندKoomesh, Volume:15 Issue: 1, 2013, PP 102 -109IntroductionConcomitant with aging the amount of myostatin، as most important negative regulator of muscular mass، increases. Presumably، this issue has correlation with decrement of muscular mass and muscular strength. On the other hand، the response of this protein to resistance exercise in these people is not perfectly clear. Therefore، the aim of this study was to investigative the relationship between plasma myostatin with muscular volume and muscular maximal strength and it’s response to acute resistance exercise in elderly.Materials And Methods12 healthy old men participated in this study (60-75 years old age). 72 hours after the determination of muscular volume and muscular maximal strength، subjects participated in acute resistance exercise. Three blood samples were collected immediately before، and 4 hours after the exercise from antecubital vein. Plasma myostatin measured by ELISA methods.ResultsThere was a significant correlation between muscular mass and muscular strength with plasma myostatin in older men (P<0. 05). Immediately and 4 hours after the resistance exercise the amount of myostatin significantly decreased (P<0. 05). Furthermore، the amount of myostatin 4 hours after the exercise showed a non-significant decrease as compared to immediately after the exercise.ConclusionOur findings indicate that the increment of myostatin is along with decrement of muscular mass and strength in elderly. On the other hand، resistance exercise can decrease the plasma myostatin. This may decrease the prevalence of age-related muscular atrophy (sarcopenia) in the elderlyKeywords: Muscular, muscular strength, Myostatin, Sarcopenia, Aged -
هدفتعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین عملکردی برتعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم بود.روش بررسی30 مرد سالمند (سن: 3 ± 83/70 سال، وزن: 44 /2 ± 60/70 کیلوگرم، قد:28/2 ± 78/1 متر (که از سلامت عمومی برخوردار بودند، بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها یک روز قبل از شروع تمرینات توسط تست های شارپند رومبرگ [1] (تعادل ایستا با چشمان باز و بسته) و زمان برخاستن و رفتن [2] (تعادل پویا) به عمل آمد. گروه تجربی به انجام یک دوره تمرین عملکردی شش هفته ای (سه جلسه در هفته) پرداختند و گروه کنترل فعالیت های روزانه خود را انجام داد. پس از اتمام تمرینات از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون بین و درون گروهی به ترتیب از t مستقل و وابسته در سطح معنی داری 05/0 ≥ P استفاده شد.یافته هانتایج نشان داد که بین دو گروه تجربی و کنترل در تست های سه گانه تعادل ایستا و پویا در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد اما در پس آزمون، گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت. نتایج آزمون t همبسته نیز اختلاف معنی داری بین پیش و پس آزمون گروه تجربی در هر سه تست تعادلی را نشان داد در حالی که بین پیش و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیرینتایج به دست آمده از این تحقیق، موید نقش تمرینات عملکردی در بهبود تعادل ایستا و پویای افراد سالمند بود که به علت عدم بهبود تعادل آزمودنی های گروه کنترل، می توان بهبود تعادل گروه تجربی را به اثر این تمرینات نسبت داد، اما با توجه به کوتاهی دوره تمرینی (شش هفته) مطالعات تکمیلی دراز مدت برای بررسی ماندگاری اثرات و پیامدهای بلند مدت این تمرینات ضروری است.
1. Sharpened Romberg Test2. Timed Get Up and Goکلید واژگان: تمرینات عملکردی, تعادل ایستا, تعادل پویا, افراد سالمندObjectiveBalance is an index to determine the level of independency of elderly(65 years and older) in their daily activities. The purpose of this study was to examine the effect of a functional training program on static and dynamic balance of elderly male able-bodied subjects.Materials And MethodsThirty elderly male subjects (age: 70/83±3 y, weight: 70/60±2/44 kg, height: 1/78±2/28 m) participated in this study where they randomly divided in two control and experimental groups. The pre-test of Sharpened-Romberg (static balance with eyes open and close) and Timed-get up and go (dynamic balance) balance tests applied a day before starting functional training program. Experimental group participated in functional training program three days a week for six weeks. Control group asked to continue their daily activity. The post-test applied afterward. Descriptive statistics, T-test for independent samples and paired sample T-test (α ≤ 0.05) applied for statistical analysis.ResultsNo significant differences seen in all three balance tests between two groups, but experimental group had better performance than control group in post-test. Paired sample T-test showed significant differences between pre and post-tests in all three tests for experimental group while no differences observed in control group.ConclusionDue to results, static and dynamic balance among participants of this study is improved as a result of using functional training program. However, further evaluation needed to be done for long-term effects of using functional training program.Keywords: functional training, static balance, dynamic balance, elderly
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.