جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "جراحی ارتوگناتیک" در نشریات گروه "پزشکی"
-
هدف
مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر گوش دادن به قرآن بر درد بعد از عمل در بیماران کاندید جراحی ارتوگناتیک انجام شده است.
مواد و روش هااین مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بر روی بیماران با طبقه بندی وضعیت فیزیکی یک (ASA I) که تحت جراحی ارتوگناتیک قرار گرفتند انجام شده است. پس از انجام بیهوشی عمومی متخصص بیهوشی با کمک جدول اعداد تصادفی یکی از فایل های صوتی قرآن (گروهQ) یا صدای سفید (گروهW) را برای بیمار انتخاب کرد. پس از ورود بیمار به ریکاوری علایم حیاتی اندازه گیری می شد و میزان درد بیمار توسط شاخص بصری آنالوگ درد سنجیده شد.
یافته هادر این مطالعه 40 بیمار به صورت تصادفی در دو گروه قرآن (Q) و صدای سفید (W) تقسیم شدند. میانگین درد در گروه W بیشتر بود، به علاوه دو گروه از لحاظ آماری اختلاف معنی داری داشتند.
نتیجه گیریشنیدن آوای قرآن در هنگام بی هوشی می تواند باعث کاهش درد گزارش شده در بیماران درمان شده با جراحی ارتوگناتیک پس از عمل گردد.
کلید واژگان: واژگان کلیدی : بیهوشی, جراحی ارتوگناتیک, شاخص آنالوگ دردPorpose:
The present study was conducted with the aim of investigating the effect of listening to the Quran on postoperative pain in orthognathic surgery candidates.
Materials and methodsThis clinical trial study was conducted on patients with ASA I classification who underwent orthognathic surgery. After general anesthesia, the anesthesiologist selected one of the Quran audio files (Q group) or white noise (W group) for the patient with the help of a random number table. After the patient entered recovery, vital signs were measured and the pain level of the patient was measured by visual analog pain index.
FindingsIn this study, 40 patients were randomly divided into two groups: Quran (Q) and white noise (W). The average pain in group W was higher, and the two groups had statistically significant differences.
ConclusionListening to the sound of the Quran during unconsciousness can reduce pain reported in patients treated with orthognathic surgery after surgery.
Keywords: Analog pain scale, Anesthesia, Orthognathic surgery -
سابقه و هدف
هدف اولیه جراحی های ارتوگناتیک بهبود پارامتر های زیبایی و استتیک صورت و دندانی و تبدیل آن به یک استاندارد بالینی قابل قبول است. که اغلب با هدف ثانویه بهبود عملکرد اکلوژن همراه است. جراحی های ارتوگناتیک بایمگزیلاری (Bimaxillary) برای تصحیح ناهنجاری های فکی-صورتی بیماران مبتلا به مال اکلوژن کلاس III یکی از روش های معمول درمان است و طرح ریزی درمان نیازمند آگاهی کامل از آداپتاسیون بافت نرم در برابر حرکات بافت استخوانی زیرین می باشد. لذا، یک طرح درمان جامع باید بتواند هم نتایج فانکشنال و هم زیبایی را بر مبنای فاکتور های پروگنوستیک جراحی ارتوگناتیک، در بر گیرد .
مواد و روش هاا ین مطالعه ی مروری از طریق جست و جو با واژگان کلیدی "جراحی ارتوگناتیک" و "ماگزیلا"و "بافت نرم "و" بینی"در پایگاه های PubMed و Google scholar در مطالعات چاپ شده طی سال های2012-2021 صورت گرفت. و در نهایت 14 مطالعه مورد بررسی قرار گرفت.
یافته هامطالعات حاکی از آن بود که تغییرات در بافت نرم و سخت بینی و ماگزیلا تقریبا بعد از تمامی جراحی های استیوتومی ماگزیلا رخ خواهد داد. افزایش عرض آلار و تغییر زاویه نازولبیال به طور مکرر گزارش شده است. روش های پیشگیرانه ی رایج مانند Alar Cinch suture در پیشگیری از این تغییرات تاثیر چندانی نداشته است. همچنین بروز این تغییرات ممکن است در راستای بهبود زیبایی صورت عمل کند که وابسته به نژاد و قومیت بیماران و استاندارد های زیبایی رایج در میان آنها می باشد.
نتیجه گیریارزیابی فانکشنال و زیبایی شناختی بینی باید به عنوان بخشی از فرایند تشخیص و طرح درمان برای جراحی ارتوگناتیک در نظر گرفته شود و همچنین استراتژی های مرتبط برای مدیریت این تغییرات باید با بیماران در میان گذاشته شود. تاثیر Cinch Suture بر کنترل تغییرات بیس آلار چالش برانگیز و نیاز به مطالعات بیشتری دارد.
کلید واژگان: جراحی ارتوگناتیک, ماگزیلا, بینی, بافت نرم, استئوتومی لفورتBackground and AimThe primary aim of orthognathic surgery is to improve the aesthetic parameters of the face and dentition and to transform it into an acceptable clinical standard, which is often associated with the secondary aim of improving occlusal function. The most common treatment option for maxillofacial abnormalities in Class III malocclusion patients is bimaxillary surgery, treatment planning of which requires complete knowledge of soft tissue adaptation with the underlying hard tissue movements,so a complete treatment plan should be included both functional and esthetic results according to orthogenatic surgical prognosthic factors.
Material and MethodsThis review study was conducted by searching the keywords "orthognathic surgery", "maxilla", "soft tissue" and "nose" in Medline library and Google scholar databases among the studies published between the years 2012 and 2021. Finally, 14 studies were selected and reviewed.
ResultsReview of the previous studies have shown that changes in the soft tissue of maxilla and nose occurred after almost all maxillary osteotomies. Widening of alar width (AW) and alteration of nasolabial angle (NLA) have been reported frequently. Common preventative methods such as Alar Cinch suture have had little effect on preventing these changes. Conversely, the occurrence of these alterations may improve the beauty of the face, which depends on the race and ethnicity of patients and the perception of the aesthetic standards among them.
ConclusionFunctional and aesthetic evaluation of the nasal soft tissue should be considered as a part of the diagnosis and treatment planning for orthognathic surgeries and also the strategies considering the management of these changes should be shared with patients. The effect of Alar cinch suture on the control of alar base changes is challenging and requires further study.
Keywords: orthognathic surgery, maxilla, nose, soft tissue, Lefort Osteotomy -
مقدمههدف از این مطالعه، ارزیابی بروز آپنه ی انسدادی خواب(OSA/obstructive sleep apnea) بعد از جراحی عقب بردن مندیبل به صورت تک فکبا استفاده از ترکیبی از پرسشنامه های Berlin، STOP-BANG و Epworth بود.مواد و روش هااین مطالعه بصورت کارآزمایی نیمه تجربی مداخله ای، قبل و بعد، انجام گرفت. بیماران مبتلا به دفورمیتی کلاس III کاندید درمان جراحی ارتوگناتیک وارد این مطالعه شدند. سن، جنس، BMI، قطر دور گردن و میزان جابجایی رو به عقب مندیبل در چک لیست مطالعه، ثبت گردید. بروز OSA یک هفته قبل، یک ماه و شش ماه پس از عمل، توسط پرسشنامه ها زیر نظر متخصص ریه ثبت شد. سطح معناداری، 05/0 تعیین شد.یافته هادر این تحقیق، 30 نفر (15 زن و 15 مرد) با میانگین سنی 76/4±77/25 سال مشارکت داشتند.نتایج عددی پرسشنامه هادر بازه یک ماه بعد از جراحی عقب بردن مندیبل نسبت به قبل از آن افزایش داشت، ولی شش ماه بعد از جراحی کاهش یافتو به حالت نرمال بیمار نزدیک تر شد. میزان جابه جایی مندیبل به سمت عقببا بروز OSA در بیماران، یک ماه و شش ماه بعد از جراحی براساس هر سه پرسشنامه ارتباط مستقیم ولی با پرسشنامه STOP-BANG ارتباط مستقیم و معناداری داشت (به ترتیب 022/0p = و 003/0p =).نتیجه گیرینتایج حاکی از عدم وجود موارد شدید OSA، شش ماه بعد از جراحی عقب بردن مندیبل بود. همچنین شانس بروز OSA در بیماران با اضافه وزن و کسانی که جابه جایی مندیبل به مقدار زیاد انجام داده بودند بیشتر بود.تغییرات نتایج عددی پرسشنامه های خواب و بروز OSA یک ماه و شش ماه بعد عمل نسبت به قبل از آن، در بیماران با عقب بردن مندیبل تا mm5، بصورت معناداری کمتر از موارد مساوی یا بیشتر از mm5جابه جایی بود.کلید واژگان: آپنه انسدادی خواب, جراحی ارتوگناتیک, جراحی عقب بردن مندیبلIntroductionThe present study aimed to evaluate the incidence of obstructive sleep apnea (OSA) after monomax mandibular setback surgery using a combination of Berlin, STOP-BANG, and Epworth SleepScale questionnaires.Materials and MethodsThis double-blind quasi-experimental before-after study was carried out on a total of healthy patients with class III deformity and eligible for orthognathic mandibular setback surgery. Age, gender, body mass index, neck circumference, and amount of mandibular setback were recorded in the study checklist. The incidence of OSA was assessed for allthe patients 1 week before the operation and 1 and 6 months following the surgery using the aforementioned questionnaires under the supervision of a pulmonary specialist. Descriptive and analytical statistics were analyzed by SPSS software (version 17). A p-value of less than 0.05 was considered statistically significant.ResultsA total of 30 patients, including 15 males and 15 females, with a mean age of 25.77±4.76 years participated in this study. The mean scores of OSA questionnaires increased a month after mandibular setback surgeryusing bilateral sagittal split osteotomy, compared to those reported before the operation; however, 6 months following the surgery, the results numerically reduced closer to the patient’s normal condition. The amount of mandibular setback was directly correlated with the incidence of OSA in patients 1 and 6 months after the surgery based on all the three questionnaires; nevertheless, it was significantly and directly correlated with STOP-BANG questionnaire (p < /em><0.05).ConclusionThe obtained results of the present study indicated that there was no evidence of severe OSA 6 months following mandibular setback surgery. Additionally, obese patients and those submitted to a large amount of mandibular setback presented a higher chance of developing OSA. The findings of the present study showed that the results of the numerical changes of the sleep questionnaires and incidence of OSA 1 and 6 months after the surgery and before the operation were significantly lower in patients with mandibular setback up to 5 mm, compared to those with equal or greater than 5 mm.Keywords: Obstructive sleep apnea (OSA), Orthognathic Surgery, Mandibular setback surgery
-
شکاف لب و کام شایع ترین بدشکلی های مادرزادی در ناحیه دهانی صورتی است. مراقبت تیمی برای برطرف کردن نیازهای پزشکی، جراحی، ارتودنسی و روانی بیماران مبتلا به شکاف لب و کام ضروری است. استاندارد مراقبت پذیرفته شده در حال حاضر برای مبتلایان به شکاف فقط در صورتی قابل اجرا هستند که متخصصان در برنامه ریزی تشخیص و طرح درمان با یکدیگر همکاری کنند. مراقبت تیمی بین رشته ای بهترین نتایج را برای این بیماران فراهم کرده و موثرترین و مقرون به صرفه ترین روش برای دستیابی به اهداف درمان است.در این مقاله مروری از 21 مقاله چاپ شده بین سال های 2018-2000 موردبررسی قرار گرفت. جستجو در منابع الکترونیScopus,PubMed,Google Scholar انجام گردید. از لغات کلیدی زیر استفاده گردید: نازوآلویلار مولدینگ، شکاف لب و کام، مراقبت تیمی، مدیریت بین رشته ای، ترمیم لب، جراحی ارتوگناتیک. هدف درمان بازسازی زیبایی و برگرداندن فانکشن های مختل شده مرتبط با شکاف است. طبیعت و گستردگی مشکلات پزشکی و دندانپزشکی در مبتلایان به شکاف لب و کام، نیاز به رویکرد درمان تیمی متشکل از متخصصین پزشکی و دندانپزشکی را ایجاب می نماید. هدف از این مقاله بررسی مقالات مرتبط با مدیریت ناهنجاری شکاف لب و کام از بدو تولد تا بزرگ سالی است.
کلید واژگان: شکاف لب و کام, مدیریت چند رشته ای, ترمیم لب, ترمیم کام, جراحی ارتوگناتیکCleft lip and palate (CLP) is the most common congenital deformity of the orofacial. Team care is essential to meet the medical, surgical, dental, orthodontic, and psychological needs of individuals with cleft lip and palate. The currently accepted standards of care can only be met if the specialists work together in the diagnosis and treatment planning. Interdisciplinary team care provides the best overall outcomes for the individual and is also the most efficacious and cost-effective way of meeting the goals of treatment. In this review article, published 21 articles were reviewed between years (2000-2018), the electronic databases PubMed,Scopus and Google Scholar were searched. The following search terms were used: nasoalveolar molding, cleft lip and palate, team care, and multidisciplinary management, lip repair, orthognathic surgery.The goal of treatment is to restore esthetics and functional impairments associated with clefts. The nature and the extent of medical and dental problems among CLP patients dictate the need toward multidisciplinary approach where different medical and dental specialists are involved in the treatment. The purpose of this article is to review management of cleft lip and palate deformity from birth until adulthood. In this regard, feeding plates, nasoalveolar molding (NAM), lip and palate repair, palatal expansion, alveolar bone grafting, rhinoplasty, orthodontic treatment, and orthognathic surgery will be discussed.
Keywords: Cleft Lip, Palate, Multidisciplinary Management, Lip Repair, Palate Repair, Orthognathic Surgery -
مقدمه
هدف این مطالعه، تعیین میزان و دلایل خارج سازی مینی پلیت ها در بیماران جراحی ارتوگناتیک طی سالهای 1397-1395 در دانشکده دندانپزشکی مشهد بوده است.
مواد و روش هادر این مطالعه مقطعی، همه بیمارانی که به بخش جراحی دانشکده دندانپزشکی مشهد جهت جراحی ارتوگناتیک در طی سال های 95 تا 97 مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. خارج سازی پیچ و پلاک بعد جراحی، علل مربوط به خارج سازی پلیتها، سن و جنس و نوع عمل ارتوگناتیک تعیین شد. در نهایت نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS با ویرایش 21 آنالیز آماری گردید.
یافته هادر این مطالعه خارج سازی پیچ و پلیت و عوامل مرتبط با آن در 69 بیمار جراحی ارتوگناتیک شده بین سالهای 95 تا 97، مورد ارزیابی قرار گرفتند. شیوع خارج سازی پیچ و پلیت در این بیماران 7 نفر (14/10 درصد) بود. عفونت و اکسپوژر پلیت شایعترین علت خارج سازی بود. خارج سازی پیچ و پلیت در فک پایین بیشتر از فک بالا بود ولی معنی داری نبود (05/0<p). همچنین با مصرف مشروبات الکلی ارتباط معنی داری داشت (05/0<p).
نتیجه گیریبا توجه به میزان کم خارج سازی پلیتهای فک و صورت در بیماران جراحی ارتوگناتیک (14/10 درصد) ، نیازی به خارج سازی مینی پلیت های تیتانیومی بدون علامت و مشکل نبوده و فقط وقتی لازم است پلیت ها خارج شوند که اندیکاسیون کلینیکی و علامت واضح داشته باشند. عفونت و اکسپوژر پلیت شایعترین علت خارج سازی پیچ و پلیت بعد جراحی ارتوگناتیک بود.
کلید واژگان: خارج سازی پلیت, جراحی ارتوگناتیک, فیکساسیون سختIntroductionThe present study aimed to evaluate the rate ofminiplate and miniscrew removal and its etiology after orthognathic surgery during 2016-2018. Materials &
MethodsFor the purposes of this cross-sectional study, all the patients who referred to the surgical department of Dental School of Mashhad University of Medical Sciences, for orthognathic surgery were included. All cases were assessed to determine whether the miniplate and miniscrew were removed after the surgery or not. Subsequently, the age, gender, cause of removal, and type of their orthognathic surgery were identified. Finally, the collected data were analyzed in SPSS software (version 21).
ResultsThe present study was performed on 69 subjects with the average age of 24.9±4.09 who underwent orthognathic surgery during 2016-2018. The aim was to analyze the miniplate and miniscrew removal and related variables. Based on the results, the rate of miniplate and miniscrew removal was 10.14% (7 cases out of 69 patients). It was found that infection and plate exposure were the most common reasons for miniplate and miniscrew removal after orthognathic surgery. Moreover, miniplate and miniscrew removal was more frequent in the mandible, compared to the maxilla. Furthermore, the removal had a significant relationship with the type of jaw movement and usage of alcoholic drinks (P<0.05).
ConclusionRegarding the low rate of miniplate removal after orthognathic surgery (10.14%), it can be concluded that there is no need to remove asymptomatic titanium miniplates. It is only necessary to do so when there are indications and clear symptoms for the removal.
Keywords: Miniplate Removal, Orthognathic Surgery, Rigid Fixation -
مقدمهجراحی ارتوگناتیک از روش های مطمئن در درمان بدشکلی های فکی- صورتی است که در کیفیت زندگی و جنبه های روان شناختی بیماران موثر می باشد. هدف از این مطالعه تاثیر جراحی ارتوگناتیک بر حیطه های مختلف سلامت فرد یعنی جنبه اجتماعی، زیبایی سیستم دندانی-صورتی، عملکرد دهانی و آگاهی از زیبایی دهانی - صورتی بود.مواد و روش هادر این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 75 فرد 18 تا 35 سال از هر دو جنس کهبه دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد خوراسگان مراجعه کرده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. 30 نفر از آنها برای روابط فکی کلاس III، تحت درمان جراحی قرار گرفته بودند و حداقل 6 ماه از زمان جراحی آنها گذشته بود. 30 فرد فاقد ناهنجاری دندانی-صورتی و 15 نفر از افراد کلاس IIIدرمان نشده نیز انتخاب شدند. سپس پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با وضعیت ارتوگناتیک در اختیار آنها قرار گرفت. این پرسشنامه شامل سوالاتی در چهار حیطه جنبه اجتماعی، زیبایی سیستم دندانی-صورتی، عملکرد دهانی و آگاهی از زیبایی دهانی-صورتی بود. داده ها با استفاده از آزمون کای اسکوئر، آزمون آنالیز واریانس یکطرفه، آزمون تعقیبی LSD و ضریب همبستگی پیرسونتجزیه و تحلیل شدند.یافته هامیانگین نمره کل کیفیت زندگی (02/0P=) و حیطه های زیبایی دندانی-صورتی (003/0P=)، عملکرد دهانی (04/0P=) و جنبه اجتماعی (03/0P=) بین سه گروه اختلاف معنادار داشت؛ اما میانگین نمره کیفیت زندگی در حیطه آگاهی از زیبایی دندانی-صورتی بین سه گروه تفاوت معنادار نداشت (81/0P=). میانگین نمره کیفیت زندگی در حیطه زیبایی دندانی-صورتی در دو گروه بدون ناهنجاری و دارای ناهنجاری جراحی شده تقریبا یکسان بوده و در گروه دارای ناهنجاری جراحی نشده از دو گروه دیگر کمتر بود.نتیجه گیریکیفیت زندگی بیماران دارای ناهنجاری دندانی-صورتی (کلاس III) بعد از جراحی ارتوگناتیک به سطح گروه کنترل (افراد بدون ناهنجاری دندانی-صورتی) و بالاتر از گروه دارای ناهنجاری کلاس III درمان نشده رسید.این تفاوت در حیطه های اجتماعی و عملکرد دهانی از سایر حیطه ها بیشتر و در حیطه آگاهی از زیبایی دندانی-صورتی کمتر از سایر موارد بود.کلید واژگان: جراحی ارتوگناتیک, کیفیت زندگی, مال اکلوژن کلاس III, بد شکلی دندانی-صورتیIntroductionOrthognathic surgery is one of the safe methods for treating dentofacial abnormalities that is effective in a patient’s quality of life and psychological aspects. The aim of this study was to compare the effect of orthognathic surgery on the quality of life of patients with class III deformity treated by orthognathic surgery with patients without dentofacial deformity and nontreated class III patients. Materials &MethodsIn this descriptive-analytic study, 75 individuals aged 18 to 35 years from both genders who referred to Dental Faculty of Islamic Azad University, Isfahan branch, Isfahan, Iran, were chosen. Thirty subjects had undergone the surgery for class III malocclusion, and at least 6 months passed from their surgery. Thirty individuals with no dentofacial deformity and fifteen untreated patients with class III malocclusion were selected. Then the orthognathic quality of life questionnaires were provided for the patients, and the results were compared. The questionnaire included four aspects of social, dentofacial esthetics, oral function, and awareness of dentofacial aesthetics. The data were analyzed using the Chi-square test, one-way analysis of variance, least significant difference follow-up test, and Pearson correlation coefficient.ResultsThe mean scores of total quality of life (P=0.02), dentofacial esthetics (P=0.003), oral function (P=0.04), and social domain were significantly different among the three groups; but there was no significant difference between the mean scores of quality of life in awareness of dentofacial aesthetics among the three groups (P=0.81). The mean score of quality of life in the awareness of dentofacial aesthetics domain was the same in the group of treated class III individuals and the group with no dentofacial deformity. Moreover, it was lower in nontreated class III cases.ConclusionThe quality of life of the patients with class III malocclusion after orthognathic surgery improved, compared to the level of the control group (with no dentofacial deformities), and it was greater than that of the untreated class III group. This difference was greater in oral function and social domains and lower in the awareness of dentofacial aesthetics domain.Keywords: Orthognathic Surgery, Quality of life, class III malocclusion, Dentofacial deformity
-
مقدمههدف از درمان های ارتوسرجی، نه تنها شامل درمان اجزای عملکردی و بهبود زیبایی ناهنجاری های فکی- دندانی است، بلکه توجه به عوامل روانی بیمار نیز می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تعیین اثرات روانی- اجتماعی درمان های ارتودنسی و جراحی فک در بیماران کاندیدای جراحی فک و صورت بود.مواد و روش هادر این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، تعداد 27 بیمار متقاضی جراحی ارتوگناتیک انتخاب شدند که وضعیت روانی- اجتماعی آن ها با پرسش نامه ی شخصیت سنج MMPI (Minnesota multiphasic personality inventory) یک ماه قبل از عمل جراحی و دو ماه بعد از آن، مورد بررسی قرار گرفت و نتایج با 30 دانشجوی دندان پزشکی دارای اکلوژن کلاس I که از نظر سن و جنس تقریبا مشابه بودند، به عنوان گروه شاهد مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های تی زوجی، تی مستقل و کای اسکوئر انجام شد (0/05 = α).یافته هانمره ی اسکیزوفرنی، ضعف روانی، پارانویا و افسردگی در گروه بیماران قبل از جراحی، به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (0/05 > p value)، اما سایر نیمرخ های روانی- اجتماعی بین گروه شاهد و گروه آزمون، اختلاف معنی دار نداشت. میانگین نمره ی افسردگی بعد از عمل، به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (0/04 = p value)، اما سایر نیمرخ های روانی، اختلاف معنی داری نداشتند. میانگین نمره ی اسکیزوفرنی و ضعف روانی بعد از عمل نسبت به قبل از عمل، به طور معنی داری کاهش یافته بود (0/04 = p value) ولی در مورد سایر جنبه های روانی، تفاوت معنی دار نبود.نتیجه گیریناهنجاری های فکی- صورتی، می تواند سبب ایجاد برخی از اختلالات روانی- اجتماعی در بیماران گردند و جراحی ارتوگناتیک، ممکن است کمک به کاهش برخی از این اختلالات کند.کلید واژگان: جراحی دهان, جراحی ارتوگناتیک, روان شناسیIntroductionThe aim of orthosurgery treatment is not only to improve the function and esthetic appearance of dentofacial deformities but also to pay attention to patients’ psychological functions. The aim of this study was to evaluate the psychosocial effects of orthognathic treatment and maxillofacial surgeries on candidates for maxillofacial surgeries.Materials & MethodsIn this descriptive‒analytical study, 27 patients who were candidates for orthognathic surgery were selected and assessed by MMPI questionnaire one month before surgery and two months after surgery. Then, the results were compared with a control group consisting of 30 dental students with Angle class I occlusion, who were matched in terms of sex and age. Data were analyzed with t-test, paired t-test and chi-squared test (α = 0.05).ResultSchizophrenia, psychasthenia, paranoia and depression scores in the test group were significantly higher than those in the control group before the surgery (p value < 0.05). However, there were no significant differences in other psychosocial profiles between the test and control groups before surgery. The mean depression score was significantly higher in the test group compared to the control group after surgery (p value < 0.04); however, other psychological profiles were not significant different between the two groups. The mean schizophrenia and psychasthenia scores decreased significantly after surgery (p value < 0.05), with no significant differences in other psychological aspects.ConclusionMaxillofacial deformities might result in some psychological disorders in patients and orthognathic surgery might help decrease some of these disorders.Keywords: Oral surgery, Orthognathic surgery, Psychology
-
مقدمهناهنجاری های دندانی- صورتی به طور کلی به نقص های مرتبط با فکین و دندان ها نسبت داده می شود. این ناهنجاری ها می تواند در یک فک و یا در هر دو فک وجود داشته باشند. جراحی ارتوگناتیک فرایندی است که در آن ناهنجاری و مال اکلوژن به وسیله ی ارتودنسی و جراحی اسکلت صورت اصلاح می شود. این فرایند در بعضی از مواقع همراه با جراحی های بافت نرم نیز صورت می گیرد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی شاخص های اپیدمیولوژیک و چند ویژگی مرتبط با جراحی ارتوگناتیک و مقایسه ی اطلاعات حاصل از بررسی بیماران نیازمند جراحی با سایر کشورها و جوامع بود.مواد و روش هااین مطالعه، یک مطالعه ی توصیفی- مقطعی در بیماران مراجعه کننده به یک مرکز جراحی فک و صورت در شهر اصفهان بود. این بیماران در طی سال های 1390 تا 1394 برای جراحی مراجعه کردند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 22 و آزمون های 2χ، تی، آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری (p value ≤ 0/05) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته هامیانگین کلی سن بیماران 25/9 (بازه ی سنی 16 تا 45 سال)، که از این تعداد 64/7 درصد زن و 32/3 درصد مرد (203 زن و 97 مرد) بودند. اکلوژن کلاس III (62 درصد) شایع ترین اکلوژن بود و پس از آن کلاس II (32/7 درصد) و کلاس I (5/3 درصد) بود. شایع ترین جراحی، جراحی Bimaxillary (57/3 درصد) و پس از آن جراحی (Bilateral sagittal split osteotomy) BSSO (21/3 درصد)،Lefort1 (16/3 درصد) و SARPE (5 درصد) بود. همچنین 5/7 درصد از بیماران، تحت عمل جنیوپلاستی قرار گرفتند. بر روی افراد کلاس III بیشتر جراحی Bimaxillary انجام شد.بحثجراحی ارتوگناتیک در بین جوانان و زنان شایع تر است. دفورمیتی کلاس III، فراوان ترین پروفایل صورتی در بیماران خواستار جراحی در منطقه ی مورد بررسی می باشد.کلید واژگان: اپیدمیولوژی, جراحی ارتوگناتیک, اصفهانIntroductionDentofacial deformities have been described as changes that affect the jaws and dentition. Such deformities can be found in one jaw or in both jaws. Orthognathic surgery is a process in which dentofacial deformities and malocclusions are corrected with orthodontic and surgical operations of the facial skeleton. The aim of this study was to investigate epidemiological indices and some characteristics related to orthognathic surgery and compare data collected from patients requiring surgery with those from other communities and countries.Materials and MethodsThis cross-sectional study was carried out on patients referring to an oral and maxillofacial surgery center in Isfahan. The subjects had undergone orthognathic surgery in 2011‒2015. Data were analyzed with SPSS 22, with t-test, one-way ANOVA and chi-squared test (α = 0.05).ResultsThe mean patient age was 25.9 (range, 16‒45 years) with 67.7% (n = 203) and 32.3% (n = 97) female and male subjects, respectively. The most common facial pattern was class III (62%), followed by class II (32.7%) and class I (5.3%). The most common surgery was bimaxillary (57.3%), followed by BSSO (bilateral sagittal split osteotomy, 21.3%), Lefort I (16.3%) and SARPE (5%). Data showed 5.7% of patients had undergone genioplasty. Bimaxillary surgery was more often performed on patients with class III occlusal relationship.ConclusionOrthognathic surgery was more common among women and young people. Class III deformity was the most common profile among patients seeking surgery in this region.Keywords: Epidemiology, Orthognathic surgery, Isfahan
-
مقدمهبا پیشرفت ابزارهای مورد استفاده در جراحی دهان، شیوه های جایگزین برای اسکالپل سنتی مانند الکتروسرجری، لیزر و مواد شیمیایی مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، مقایسه مشکلات حین و پس از جراحی در تکنیکهای الکتروسرجری و اسکالپل در برشهای داخل دهانی جراحی های ارتوگناتیک بود.مواد و روش هادر این مطالعه Split-mouth ، 20 بیمار کاندید جراحی اورتوگناتیک انتخاب شدند. در هر فرد شرکت کننده، در یک سمت فک با روش الکتروسرجری و در سمت دیگر به طریق معمول با اسکالپل شماره 15 برشهایی قرینه ایجاد شد. عملکرد این دو وسیله حین و 6 هفته پس از جراحی از نظر زمان برش، بروز Dehiscence و میزان تشکیل بافت اسکار ارزیابی شد. در نهایت اطلاعات به دست آمده از پیامدهای این دو روش با استفاده از آزمون من ویتنی مقایسه شد.یافته هامیانگین زمان برش در گروه کوتر الکتریکی 22/1±63/6 و درگروه تیغ بیستوری 95/1±19/10 دقیقه بود و تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد(P<0.001). همچنین میانگین میزان بافت اسکار در گروه کوتر 95/10±73/1 و در گروه تیغ 33/0±40/1 بود و تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد. (028/0=P).نتیجه گیریمطالعه حاضر نشان داد که استفاده از کوتر در مقایسه با اسکالپل باعث کاهش معنادار زمان ایجاد برش می شود. از طرفی، بافت اسکار ایجاد شده در تکنیک الکتروسرجری به طور معناداری نسبت به روش استفاده از اسکالپل بیشتر بوده است که این امر را می توان ناشی از آسیب گرمایی القایی به بافت های مجاور دانست.کلید واژگان: الکتروسرجری, جراحی ارتوگناتیک, فلپ, اسکالپلIntroductionWith the advancement of the instruments for oral surgeries, use of alternative methods instead of traditional scalpels has been evaluated, The present study aimed to compare the complications associated with electrosurgery techniques and use of scalpel during and after orthognathic surgery.Materials And MethodsIn this split-mouth designed study, 20 patient who were candidate for orthognathic surgery were enrolled. Symmetrical incisions were made using electrosurgical methods on one side of the jaw and routine techniques with a scalpel number 15 on the other side. Evaluation of the techniques was performed during the surgery and six weeks postoperatively based on specific parameters, including the cutting time, and rate of scar tissue formation. Finally, the collected data from the implications of the two methods were compared using Man-Whitney U- test.ResultsMean cutting time was 6.63±1.22 and 10.19±1.95 minutes in the electrical cautery and scalpel groups, respectively, which denoted a significant difference between the groups (PConclusionAccording to the results, cautery could lead to a more significant reduction in the cutting time compared to use of scalpel. Furthermore, the scar tissue produced in the electrocautery technique was significantly higher compared to scalpel, which could be due to the induced heat damage to the adjacent tissues.Keywords: Electrosurgery, Orthognathic Surgery, Flap, Scalpel
-
IntroductionRecently, orthognathic surgery is widely used in reconstruction and aesthetics over the world and has found its place in plastic surgery, especially in moderate to severe skeletal deformities. The relationship between facial hard and soft tissues consequently has been raised in planning the surgery and assessment of postoperative changes. Photogrammetry is the reasonable and simple technique to assess the surgeries in this regard which was applied through the current research to evaluate pre- and postoperative facial parameters.MethodsBetween 2012 and 2014, 29 patients including 13 females and 16 males enrolled the study. The mean±SD of age was 27.3±4.65 years in men and 25.71±2.41 years in women. Patients who referred to a hospital in Tehran, Iran, were reviewed using their charts and enrolled the study regarding inclusion and exclusion criteria before being invited to get postoperative 6-24 months after their surgery for photogrammetry in this cross-sectional performance.Results29 patients including 13 females and 16 males enrolled the study. The mean±SD of age was 27.3±4.65 years in men and 25.71±2.41 years in women. The facial convexity and the total facial contour had the most changes after the cervicomental and mentolabial angles which was about 5 degrees. In terms of longitudinal parameters, the bigonial breadth showed the most changes followed by the lower lip height and the central lower lip height. The surgery was effective to change physiognomic and morphologic face parameters with much more changes in women (PConclusionIt seems that orthognatic surgery, disregarding the standards of the face, and the criteria of beauty between men and women in different races, help people to have better face besides malocclusion correction. The present study showed that the facial parameters changed towards more normal measures following the surgeries done in the surveyed referral center in Iran.Keywords: Malocclusion, Orthognathic Surgery, Photogrammetry
-
مقدمهتخمین دقیق میزان اتلاف خون حین جراحی های ارتوگناتیک دوفکی جهت پیش بینی نیاز به تزریق خون یا فرآورده های خونی برای جراح و متخصص بیهوشی اهمیت دارد. هدف این مطالعه تعیین میزان اتلاف خون حین انواع مختلف جراحی های ارتوگناتیک بود.مواد و روش هاتعداد 92 بیمار در دو گروه یک فک و دوفک وارد مطالعه شدند.جراحی ها در بیمارستان قائم (عج) مشهد و تحت بیهوشی با کم فشاری القایی انجام شد. فشار خون حین جراحی در حد متعادل زیر 100 میلی متر حفظ شد. میزان خونریزی حین عمل با اندازه گیری ساکشن و شمارش گازها توسط تیم بیهوشی صورت پذیرفت و در پایان عمل ثبت شد. در پایان، میزان خونریزی با تفکیک نوع جراحی مشخص و داده ها با آزمون من-ویتنی مورد بررسی قرار گرفت.یافته هاتعداد 92 بیمار، با میانگین سنی 64/3±6/23 سال جامعه مورد مطالعه را تشکیل می داد. میانگین میزان اتلاف خون کلی 63/351 میلی لیتر به دست آمد. آزمون من ویتنی نشان داد که میزان خونریزی هم در یک فک و هم در دو فک درگیر در کلاس II به طور معنی داری بیشتر از کلاس III بود (به ترتیب برابر 008/0P= و 040/0P=) میزان خونریزی در جراحی های تک فک به طور معنی داری کمتر از دو فک بود (برای هر دو 001/0P<).نتیجه گیریبا توجه به مطالعه حاضر میزان خونریزی در میان انواع جراحی های ارتوگناتیک بسته به نوع جراحی و تعداد عمل متفاوت می باشد، این فاکتورها در تخمین میزان اتلاف خون و تعیین و پیش بینی اقدامات لازمه جهت جایگزینی حجم از دست رفته مؤثر است.کلید واژگان: خونریزی, جراحی ارتوگناتیک, کم فشاری القایی, استئوتومیIntroductionAccurate estimation of the amount of blood loss for predicting the need for transfusion during bimaxillary orthognathic surgery is important for maxillofacial surgeons and anesthesiologists. The aim of this study was to determine the amount of blood loss during various types of orthognathic surgery.Materials and MethodsA total of 92 patients were selected and were separated into two groups of monomaxillary & bimaxillary. All the surgeries were performed in Ghaem Hospital of Mashhad University of Medical Sciences under anesthesia with deliberate hypotension.Blood pressure during surgery was maintained under 100 mm/hg. Surgical blood losses was measured by the amount of blood in the surgical suction unit and counting the number of gauze pads saturated with blood by the anesthesiologiste and at the end of surgery was recorded. In the end, the amount of blood loss was determined separately according to the type of surgery & was statistically analyzed.ResultsThe study sample consisted of 92 subjects with a mean age of 23.6±3.64 years and all of the subjects completed the study. The average surgical blood loss was 351.63 ml. Mann-Whitney Test showed that the amount of blood loss in class II was significientlya higher than class III (monomaxillary P=0.040 and bimaxillary P=0.008). Blood loss in monoaxillary surgery was significiently less than bimaxillary surgery (PConclusionAccording to the present study, the amount of bleeding among different types of orthognathic surgeries is different depending on type & number of surgery and these factors are important in estimating the amount of blood loss and peredicting the necessary actions in order to replace the lost blood volume.Keywords: Bleeding, maxillofacial orthognathic surgery, hypotensive anesthesia, osteotomy
-
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، سال هفتاد و سوم شماره 11 (پیاپی 179، بهمن 1394)، صص 812 -818زمینه و هدفکنترل درد پس از جراحی های فک و صورت (Orthognathic) به دلیل شدت درد و محدودیت های استفاده از مواد مخدر در این بیماران دارای اهمیت خاصی است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر گاباپنتین و کتورولاک برای کنترل درد پس از عمل در این جراحی ها بود.روش بررسیاین پژوهش، یک کارآزمایی بالینی تصادفی (RCT) بود که در 75 بیمار با محدوده سنی 18 تا 60 سال و با American Society of Anesthesiologists (ASA) physical status classification system I-II که تحت Orthognathic surgeries در بیمارستان سینا در فاصله زمانی خرداد 1392 تا مرداد 1393 قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی در سه گروه تقسیم شدند. همه گروه ها g 1 استامینوفن داخل رگی نیم ساعت پیش از پایان جراحی دریافت کردند. گروه کنترل (25 نفر) پلاسبو دریافت کردند. گروه دوم (25 نفر) 30 دقیقه پس از القای بیهوشی mg 30 کتورولاک عضلانی دریافت کردند. گروه سوم (25N=) mg 600 گاباپنتین به صورت خوراکی پیش از القای بیهوشی دریافت کردند. شدت درد، مقدار نیاز به مخدر و میزان بروز تهوع و استفراغ در ریکاوری و 1، 3، 6، 12 و 24 ساعت پس از عمل ثبت شد. برای کنترل درد مورفین وریدی تجویز شد.یافته هاتعداد 75 بیمار در این مطالعه وارد شدند. استفاده از کتورولاک و گاباپنتین نمره درد، آژیتاسیون و نیاز به مورفین در اتاق ریکاوری و ساعات اولیه در بخش را کاهش داد (011/0P=). مصرف مخدر، تهوع و استفراغ 24 ساعته در گروه کنترل در مقایسه با دو گروه مداخله به طور معناداری بالاتر بود (05/0P<) (mg 5/0±5 vs. 4/1±15). میزان تغییرات متوسط فشار خون شریانی و ضربان قلب در گروه گاباپنتین و کتورولاک کمتر از گروه کنترل بود (05/0P<).نتیجه گیریاین مطالعه نشان می دهد که کتورولاک مشابه گاباپنتین می تواند شدت درد و نیاز به مخدر را با بروز کمتری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی فک و صورت کاهش دهد.کلید واژگان: بی دردی پس از عمل, گاباپنتین, کتورولاک, جراحی ارتوگناتیکBackgroundPain control after orthognathic surgeries due to severity of pain and limitations of opioids use in these patients are particular importance. The aim of this study was to evaluate the effect of oral gabapentin and intramuscular ketorolac in combination with intravenous acetaminophen for pain control after this surgery.MethodsThis study was a randomized clinical trial (RCT) on 75 patients (18-60 years old American Society of Anesthesiologists (ASA) physical status classification system, I, II) that undergo orthognathic surgery in Sina University Hospital, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran from June 2013 to August 2014. The patients were randomly divided in 3 groups. All of groups received 1 gr (intravenous acetaminophen) 30 minutes before the end of surgery. The control group (n= 25) received placebo. The second group (n= 25) received 30 mg ketorolac intramuscular after induction of anesthesia and the third group (n= 25) received 600 mg Gabapentin orally 30 minute before the induction of anesthesia. The pain severity score assessed by visual analogue scale (VAS), the level of sedation assessed by Ramsey scale, opioid requirement, nausea and vomiting was recorded in the post-anesthesia care unit (PACU) at 1, 3, 6, 12 and 24 hours after surgery. For rescue pain management intravenous morphine was administered.ResultsSeventy-five patients were enrolled in this study. Use of Ketorolac and gabapentin declines the pain intensity, level of agitation and morphine requirement in the recovery room and early hours in the ward (P= 0.011). The 24-hour opioid consumption, nausea and vomiting was significantly higher in control group compared with the both intervention groups (15±1.4 vs. 5±0.5 mg) (PConclusionThe result of this study suggest that ketorolac as well as gabapentin can decline the pain intensity and opioid requirement with less nausea and vomiting and good hemodynamic control after orthognathic surgery.Keywords: acetaminophen, analgesia, gabapentin, ketorolac, orthognathic surgery
-
زمینه و هدفدر درمان های ارتودنسی، آلیاژهای فلزی مختلفی استفاده میشوند، که برای مدت طولانی در تماس با بافت های دهان قرار می گیرند. خصوصیت میکروبی و آنزیمی محیط دهان، شرایط مناسبی را برای خوردگی فلزات تامین می نماید و باعث آزادسازی عناصری مانند نیکل، کروم، مس و نقره از سیم ها، بندها و براکت های ارتودنسی می گردد. هدف از این تحقیق، اندازه گیری میزان یون نیکل آزاد شده از دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده در بیماران ارتوگناتیک در بزاق مصنوعی و مقایسه این میزان با سطح ایمن نیکل است.مواد و روش هادر این مطالعه نیمه تجربی تعداد 60 دستگاه ارتودنسی شبیه سازی شده معادل با یک چهارم فکی در 3 نوع متفاوت (گروه های20 تایی) مورد بررسی قرار گرفتند. 3 گروه به ترتیب بعد 3،6 و 2 ماه از نظر میزان یون نیکل آزاد در بزاق مصنوعی به روش جذب اتمی با دستگاه اسپکتروفوتومتری اندازه گیری شدند و سپس میزان نیکل برای کل دهان در هر یک از سه گروه محاسبه و با میزان ایمن نیکل مقایسه شد. آنالیز آماری با آزمون One sample t-test انجام شد.یافته هامیانگین و انحراف معیار میزان یون نیکل محاسبه شده برای کل دهان در گروه اول 45/ 533±1198، در گروه دوم 40/ 390±5 /825 و در گروه سوم 47/ 455±5/ 1290 میکروگرم بر پیکولیتر بود. میانگین نیکل آزاد شده در هر سه گروه از آستانه ایمن 2500 کمتر بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار شد (001/ 0>p).نتیجه گیریمقدار یون نیکل آزاد شده و محاسبه شده برای کل دهان در هر گروه کمتر از حد سمی آن بود که پیشنهاد کننده کاربرد ایمن دستگاه های فوق می باشد.
کلید واژگان: ارتودنسی, نیکل, جراحی ارتوگناتیکBackground And ObjectiveIn orthodontic treatment,the various alloys are widely used. These materials are placed in contact with the oral tissues for months or even years. Microbiological and enzymatic properties of the oral cavity provide appropriate conditions for metals corrosion, causing the release of elements such as nickel, chromium, copper and silver from wires, bands and orthodontic brackets. The purpose of this study is to measure the amount of nickel ions released from the simulated appliance in orthognathic patients and compare the amount of releasing nickel with its safe level.Materials And MethodsIn this semi-experimental study, 60 stimulated appliances in three different types (groups of 20) were studied. Theses three groups examined by spectophotometer to measure free nickel in artificial saliva using atomic absorption after 3, 6 and 2 months respectively and then calculated the rates of three groups, after that compared to safe nickel’s level. Statistical analysis was done by one sample t-testResultsThe mean and standard deviation rates of the released nickel in four quadrants of the oral cavity were 1198±533.45 in first group and 825.5±390.40 and 1290.5±455.47 microgram per picoliter in second and third groups, respectively. The mean amount of released nickel in all groups were less than the safe threshold (2500) and statistical analysis showed a significant difference (p<0.001).ConclusionThe amount of released nickel in the whole oral cavity (four quadrants) in each group was less than the toxic dose so this appliance may be safe.Keywords: Nickel, Orthodontic appliance, Orthognathic surgery -
مقدمهبا توجه روز افزون جامعه مدرن به زیبایی و جراحی های زیبایی از جمله جراحی های ارتوگناتیک، ضرورت ارزیابی توانایی این جراحی در تغییر پارامترها و نسبت های بافت نرم و درنتیجه تغییر در جذابیت و زیبایی صورت مشخص می شود.بافت نرم توانایی تغییرات قابل توجهی در زیبایی صورت و پوشاندن ایراد های بافت سخت را دارا می باشد لذاهدف این پژوهش بررسی تغییرات بافت نرم در جراحی های ارتوگناتیک می باشد.مواد و روش هادر این مطالعه کارآزمایی بالینی غیر تصادفی 16نمونه بین 30-20 سال کاندید جراحی استئوتومی ماگزیلا مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد حداقل 8 نمونه در هر گروه جراحی وجود داشت.سفالومتری های استاندارد قبل و 6 ماه بعد از عمل تهیه و آنالیزهای انتخابی بافت نرم انجام شد. این سفالومتری ها با هم مقایسه شده و با استفاده از آزمون T زوج آنالیز شد. در ضمن تغییرات پارامترها در دو گروه جراحی استئوتومی ماگزیلا (یک گروه همزمان با قطع ANS (Anterior Nasal Spine) و دیگری بدون قطع ANS) با هم مقایسه و آنالیز شد.یافته هادر تمام پارامترها و نسبت ها بعد از جراحی استئوتومی ماگزیلا تغییراتی مشاهده شد. در گروه Uncutبین میانگین طول لب بالا قبل و بعد از جراحی اختلاف معنی داری مشاهده شد(05/0 (p value <. در بقیه متغیرها در حالات مختلف از لحاظ آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد. زاویه نازولبیال با بیشترین تغییر عددی، به دلیل داشتن انحراف معیار بزرگ نسبت به تغییر ایجاد شده، از نظر آماری معنی دار نشده است. در میانگین طول لب بالا قبل و بعد از جراحی در گروه تحت جراحی بدون قطع ANS اختلاف معنی دار آماری مشاهده شد (05/0 p value <). علیرغم تغییرات میانگین در اکثر متغیرهای مورد مطالعه تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیریجراحی استئوتومی ماگزیلا بیشترین تغییر را روی زاویه نازولبیال ایجاد کرد. کاهش ورمیلیون لب بالا و افزایش طول لب بالا و زاویه نازولبیال در طول 6 ماه پیگیری مشاهده شد. با وجود اختلافات عددی که در اغلب موارد از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد، تغییرات کلینیکی بافت نرم متعاقب استئوتومی لفورت I ماگزیلا قابل توجه می باشد و پیش بینی تغییرات تاحدودی امکان پذیر است.
کلید واژگان: جراحی ارتوگناتیک, آنالیز بافت نرم, نسبت های صورتی, استئوتومی لفورت I, طول لب بالاIntroductionHigh attention of modern society to beauty and beauty surgery specially orthognathic surgery shows the importance of assessment of the ability of this surgery in changing parameters and soft tissue proportion and finally changing in attraction and beauty. Because of the ability of soft tissue in beauty and masking the defects of hard tissue, assessment of the changes during the orthognathic surgery seems important.Materials And MethodsIn Ghaedi clinic (that is for Isfahan university) the patients are among the candidates of maxillary osteotomy (only lefortⅠosteotomy or Bimax surgery). With coordination of surgeon, the standard cephalometrices are prepared before and six months after the surgery and then soft tissue selected analysis are done. The cephalometrices, that are prepared before and after the surgery, are compared and according to paired T-test are analysed. The changes in parameters between two groups of surgery (one group with ANS-cut and another without ANS-cut) are compared, too. The data of two groups according to independent T-test are analysed. The total samples were sixteen (eight samples in each group). A sincere statistics adviser helped me in this way.ResultsAccording to the results, after the surgery, we see some changes in all of the parameters and proportions. We have statistical significant difference between the means of upper lip length before and after the surgery in uncut group (p value < 0.05). We didnt have statistical significant differences in other parameters in different situations (before and after the surgery or the difference between two groups). The differences might be so little that these are not significant with the samples. Also the nasolabial angle with the most differences, isnt significant. It's because of the high standard deviation.ConclusionAs a result, we can assert that the maxillary osteotomy has the most changes on nasolabial angle. During of the follow (6 months), we observed a decrease in upper lip vermilion and increase of upper lip length & also nasolabial angle. Despite of the numerical differences that almost were not statistically significant, clinical changes of soft tissue following the maxillary lefort Ⅰosteotomy are noticable. Also we can nearly predict the changes.Keywords: Orthognathic surgery_Soft tissue analysis_Facial proportions_Lefort I osteotomy_Upper lip length -
زمینه و هدفدر جراحی های مدرن ارتوگناتیک و خصوصا استئوتومی ساژیتال اسپلیت، برای حفظ ثبات، فانکشن و راحتی بیماران به میزان زیادی از روش های نوین فیکساسیون سخت استفاده می شود. کاربرد این نوع فیکساسیون علاوه بر مزایای بسیار فراوان، مشکلاتی از قبیل: نیاز به خارج کردن این ابزار در دوران بعد از جراحی را در تعدادی از بیماران به همراه دارد. هدف از این مطالعه بررسی نیاز به خارج سازی پیچ و پلاک پس از استئوتومی ساژیتال اسپلیت می باشد.روش بررسیدر یک مطالعه تحلیلی آینده نگر، 67 بیمار نیازمند عمل جراحی استئوتومی ساژیتال اسپلیت به صورت تنها و یا به صورت دو فکی در فاصله سالهای 1384- 1386به بخش جراحی دهان و فک و صورت دو مرکز دانشگاهی مراجعه و پس از انجام جراحی تعداد پیچ و پلاک های خارج شده در طی یک دوره 14 ماهه پیگیری و بعد از عمل ثبت گردید. اطلاعاتی از قبیل سن، جنس، طول عمل جراحی، شرایط عمومی بیمار، جداشدگی نامطلوب در حین جراحی، سیگاری بودن بیمار و نیاز به خارج شدن دندان عقل بیمار در حین جراحی نیز ثبت و مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 12 و A binary logistic regression model مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته هاعفونت تنها دلیل خارج کردن این نوع پلاک بود. از مجموع 134 پلاک به کار رفته در 67 بیمار، 14 پلاک در ده بیمار خارج گردید. سن به عنوان تنها عامل معنی دار برای خارج کردن پلاک مورد محاسبه قرار گرفت (001/0=P) در سایر عوامل، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیریعفونت شایعترین دلیل خارج کردن پلاک ها و سن به عنوان تنها عامل خارج کردن پلاک های به کار رفته می باشد. تنها در تعداد کمی از بیماران، پیچ و پلاک به کار رفته نیاز به خارج کردن پیدا می نماید و نیازی به خارج کردن معمول این ابزار فیکساسیون نمی باشد. کلید واژه ها: استئوتومی – ساژیتال اسپلیت – پیچ و پلاک – جراحی ارتوگناتیک.
کلید واژگان: استئوتومی, ساژیتال اسپلیت, پیچ و پلاک, جراحی ارتوگناتیکBackground And AimIn contemporary orthognatic surgery, osteotomy and rigid internal fixation procedures are commonly used to restore stability and function of the jaws, and to obtain comfort for patients. Although there are many good reasons for utilization of this type of fixation, in some patients the need to remove plates and screws after surgery may arise due to related complications. The present study investigated plate removal after sagital split osteotomy and its reasons.Materials And MethodIn this prospective study, 67 patients in need of sagital spilt osteotomy or bimaxillary osteotomy were selected from two university departments during the period of 2005 to 2007. All patients were followed up for 14 month after surgery and number of plates removed was recorded. In addition, information regarding age, sex, duration of operation, medical condition, splitting during surgery, smoking habits, and need to extract wisdom teeth at the time of surgery were gathered. The data were analyzed using a linear logistic regression model with the SPSS software version 12.ResultsInfection was the sole reason for plate removal in this study. From 134 plates used in 67 patients 14 plates (10.5%) were removed in 10 patients. Age was the only statistically significant factor to affect plate removal and the effect of other factors were not statistically significant.ConclusionsAccording to the findings of this study only a few patients needed plate removal. Routine removal of plate does not appear to be clinically indicated. -
مقدمههدف جراحی ارتوگناتیک تصحیح ناهنجاری صورتی، مال اکلوژن دندانی و برگرداندن عملکرد دهانی- صورتی به حالت طبیعی میباشد. مفصل گیجگاهی - فکی اساس اکلوژن است و دستیابی به نتایج با ثبات و ایدهآل در ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک در حضور یک مفصل بی ثبات و در حال تغییر غیرممکن است. همچنین تغییر در موقعیت دیسک مفصلی میتواند سرآغازی برای سایر مشکلات در مفصل TMJ(Temporo Mandibular Joint) باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر جراحی ارتوگناتیک بر روی موقعیت دیسک مفصلی و کاهش یا افزایش علایم TMJ بود.مواد و روش ها15 بیمار (10 زن و 5 مرد) با ناهنجاری اسکلتال CI II که به طور میانگین 12 ماه تحت درمان ارتودنسی ثابت بودند، برای جراحی ارتوگناتیک انتخاب شدند. سن بیماران بین 32-19 (میانگین 23) سال متغیر بود. هر 15 بیمار تحت جراحی SSRO (Sagital Split Ramus Osteotomy) دو طرفه و استئوتومی لفورت I قرار گرفتند. از تمام بیماران 1 روز قبل از جراحی و 3 ماه بعد از آن، MRI تهیه و علائم ابژکتیو و سابژکتیو TMJ ارزیابی و ثبت شد. از آزمونهای Wilcoxon، MC-Nemar و آمار توصیفی برای انجام آنالیزهای آماری استفاده شد.یافته هامقادیر موقعیت دیسک قبل از عمل بیماران 25/4 تا 09/8 متغیر بودند (21/1 ± 74/5). مقادیر موقعیت دیسک بعد از عمل بیماران 36/4 تا 40/7 متغیر بودند (06/1 ± 65/5). با انجام آنالیز آماری مشخص شد که هر چند دیسک مفصلی پس از جراحی SSRO دوطرفه در بیماران تمایل داشت که به قدام جابهجا شود ولی این تفاوت از لحاظ آماری معنیدار نبود (05/0p value >).نتیجه گیریبا انجام این تحقیق مشخص گردید که جراحی ارتوگناتیک سبب تغییر در رابطه مجموعه دیسک کندیل نمیشود و تاثیر ناچیزی روی مفصل گیجگاهی فکی سالم و فانکشنال داردکلید واژگان: دیسک مفصلی, MRI, جراحی ارتوگناتیکIntroductionThe purpose of orthognathic surgery is to correct facial deformity and dental malocclusion and to obtain normal orofacial function. However, there are controversies of whether orthognathic surgery might have any negative influence on temporomandibular joint. The purpose of this study was to evaluate the influence of orthognathic surgery on articular disc position and temporomandibular joint symptoms of skeletal CI II patients by means of Magnetic Resonance Imaging.Materials And MethodsFifteen patients (10 women and 5 men) with skeletal CI II malocclusion, aged 19-32 years (mean 23 years), from the Isfahan Department of Maxillofacial surgery were studied. All received lefort I & bilateral sagittal split osteotomy (BSSO) and all patients received pre- and post surgical orthodontic treatment, Magnetic Resonance Imaging was performed 1 day preoperatively and 3 month post operatively. Statistical analysis of the positional change of the disk was done by Wilcoxon rank sum test.ResultsThe change of articular disc position after mandibular advancement surgery by means of sagittal split ramus osteotomy was not statistically significant, but it tended to be positioned anteriorly.ConclusionIt can be suggested that orthognathic surgery dose not significantly change the position of the articular disc.
-
سابقه و هدفاختلالات اکلوژن به نظر می رسد یکی از مهمترین عواملی باشند که در بیماران با مشکلات دنتوفاسیال سبب ایجاد اختلالات گفتاری می گردند. طی جراحی های ارتوگناتیک که جهت تصحیح فانکشن و زیبایی انجام می شود. در واقع این معیار به سمت نرمال شدن پیش می رود و در نتیجه، انتظار می رود با تصحیح در فرم حفره دهان که خود نیز یکی از مهمترین مکانهای تولید صوت است، اختلالات گفتاری نیز بهبود یابند. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر جراحی های ارتوگانیک برروی نحوه تکلم در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی طی سالهای 79-1378میباشد.مواد و روش هااین تحقیق از نوع clinical trial بوده و به صورت cross sectional انجام شده است. این مطالعه بر روی 18 بیمار (5 مرد و 13 زن) صورت گرفت. همگی این بیماران به علت ناهنجاری های مختلف دنتوفاسیال به مرکز درمانی بیمارستان آیت الله طالقانی مراجعه نمودند و اعمال ارتوسرجری انجام شده بر روی این بیماری شمال استئوتومی BSSRO و LEFORT I و نیز BIMAX می شد.
بیماران فاقد مشکلات ناشی از شکاف کام و آلوئول، اختلالات کرانیوفاسیال، عقب ماندگی ذهنی، انکیلوگلوسی، مشکل شنوایی و سابقه جراحی یا گفتار درمانی قبلی بودند. قبل از عمل، این بیماران جهت بررسی نحوه تکلم به متخصص گفتار درمانی در بیمارستان آیت الله طالقانی مراجعه و تست فونتیک جهت بررسی کیفی صدا بر روی آنها انجام شد. سه و شش ماه پس از جراحی مجددا نحوه گفتار و تولید صدا توسط همین تست ارزیابی گردید. صداهای مورد نظر شامل صداهای دولبی، لبی- دندانی، زبانی- دندانی، زبانی – آلوئولی و زبانی- کامی بودند. تغییرات قبل از عمل در تولید صداها با یکدیگر مقایسه و میانگین اشتباهات در تولید صدا، از طریق آزمون Paired t-test مورد بررسی قرار گرفتند.یافته هابیشترین اشکال قبل از عمل در تولید صداهای زبانی- آلوئولی است. با توجه به بررسی های آماری تغییرات واضحی در تعداد اشتباهات قبل و بعد از عمل وجود دارد.نتیجه گیریجراحی های ارتوگناتیک اثر مثبتی را بر بهبودی اختلالات تولید صدا دارند. این نکته نیز حائز اهمیت است که بیشترین بهبودی در اختلالات تولید صدا در سه ماه اول اتفاق می افتد.
کلید واژگان: جراحی ارتوگناتیک, تکلم, تولید صداBackground And AimAbnormal occlusion is one of the most important etiologic problems in patients with dento – facial and cranio – facial abnormalities. In orthognathic surgery this parameter (occlusion) would become normal. Probably it is acceptable to correct the skeletal and occlusal problems to improve speech and articulation. This study was designed to evaluate the effect of orthognathic surgery on articulation and speech on 1999 in Taleghani Hospital. Methods & Materials: This clinical trial study was performed cross – sectionally on 18 patients that consist of 5 male and 13 females. All patients had dentofacial deformities. BSSRO osteotomy and bimaxillary ostetomy were performed on each patient to correct their skeletal deformities. There was no palatal defect or dentocranial problem, mental retardation and hearing problem in the patients. Phonetic test was done before surgery. This test was repeated 6 months after surgery. Findings before and after surgery were evaluated and data were compared with paired t - test.ResultsResults showed significant changes after surgery which means these kind of surgery have a positive effect on speech and articulation.ConclusionIt seems an advantage to use orthognathic surgery with speech therapy to improving speech and articulation. -
مقدمهامروزه در دندانپزشکی مدرن، یکی از اهداف اصلی انجام درمانهای ارتودنسی یا جراحی های ارتوگناتیک، علاوه بر بهبود شکل ظاهری بیمار و تامین فانکشن صحیح سیستم جونده، حفظ نسوج پریودنتال و پیش گیری از بروز نقایض و بیماری های پریودنتال می باشد، لذا هدف از این تحقیق بررسی اثرات استئوتومی های بین دندانی بر روی نسوج پریودنتال می باشد.مواد و روش هادر یک مطالعه تحلیلی آینده نگر، 18 بیمار مبتلا به مال اکلوژن کلاس II انتخاب و برای آنها اعمال جراحی ارتوگناتیک قطعه ای انجام پذیرفت. شرایط پریودنتال بیماران در ناحیه استئوتومی شده بین دندانی در قبل و بعد از جراحی با کمک رادیوگرافی های پری آپیکال و پروب پریودنتال در فواصل زمانی 1، 3، 6 و 12 ماه بعد از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها1- از مجموع 40 مکان استئوتومی بین دندانی در 6 منطقه ضایعات پاتولوژیک پریودنتال مشاهده گردید.
2- از مجموع 6 منطقه دارای ضایعات پاتولوژیک پریودنتال، در 4 منطقه نقایض استخوانی پریودنتال و در 2 منطقه از دست رفتن دندانها مشاهده گردید.
3- بروز نقایض پریودنتال، بدنبال استئوتومی قطعه ای در آقایان 2 برابر بیشتر از خانمها می باشد.نتیجه گیریبدنبال انجام استئوتومی های بین دندانی، در تعداد اندکی از بیماران نقایض پریودنتال و از دست رفتن دندانها، مشاهده می گردد.
کلید واژگان: استئوتومی بین دندانی, نسوج پریودنتال, جراحی ارتوگناتیکIntroductionToday, in modern dental practice, one of the main reasons for orthodontics and orthognathic surgery, in addition to improvement in morphology and function, is prevention of periodontal problems. The purpose of this study was to evaluate. the effects of interdental osteotomies on periodontal tissues.Materials And MethodsIn this prospective Cohort study, 18 patients with class II Malocclusions were selected and for them, interdental osteotomies was done. Using periodontial probes and periapical radiographies, the patient’s preoperative periodontal conditions at the site of osteotomy were evaluated as well as postoperative conditions (1,3,6 and 12 months).Results1) 6 pathological periodontal lesions were found in 40 segmental osteotomy sites. 2) Among 6 pathological periodontal lesions, 4 areas were with osseous periodontal defects and 2 areas with missing teeth. 3) The prevalence of periodontal defects after segmental surgery in men was two times more than women.ConclusionA low incidence of dental loss and periodontal defects occurs in the region of segmental osteotomies.Keywords: Interdental osteotomies, Periodontal tissue, Orthognathic Surgery -
در مطالعات متعددی به کاهش دامنه حرکات فک پایین پس از جراحی های ارتوگناتیک اشاره شده است. این مطالعه به منظور ارزیابی این مساله که کدام یک از روش های متداول جراحی ارتوگناتیک اثر کمتری بر روی حرکات فک پایین دارند، انجام شد. در این مطالعه 60 بیمار بر اساس روش جراحی ارتوگناتیک به سه گروه تقسیم شدند و در هر گروه 20 بیمار مورد عمل جراحی قرار گرفتند. در گروه اول استئوتومی به روش Sagital، در گروه دوم استئوتومی به روش Vertical خارج دهان جهت عقب بردن فک پایین و در گروه سوم استئوتومی های همزمان Bimax فک بالا و پایین انجام شد. روش جراحی فک بالا استیوتومی Lefort I جهت جلو آوردن فک بالا و روش جراحی فک پایین Vertical خارج دهانی بود. میزان باز کردن دهان در ناحیه دندانهای سانترال و میزان حرکات طرفی راست و چپ و حرکات پیشگرایی در هر سه گروه قبل و سه ماه پس از جراحی اندازه گیری و ارزیابی شد. بیشترین میزان تغییرات و کاهش این حرکات، در روش استئوتومیSagital (گروه اول) و کمترین میزان در روش Vertical خارج دهانی (گروه دوم) مشاهده شد.
کلید واژگان: جراحی ارتوگناتیک, دامنه حرکات فک پایین, استئوتومی Sagital SplitDept. of Oral and Maxillofacial Surgery, Ghazvin University of Medical Sciences A lot of studies have discussed the reduction of mandibular movements range after orthognatic surgeries. The present study focuses on the conventional orthognatic surgery methods to determine the method with the least effects on mandibular movements. Sixty patients were investigated in a prospective study. They were divided, based on the surgical method, into three groups. In the first group (20 patients) sagital osteotomy, in the second group extra oral vertical osteotomy for mandibular retrusion, and in the third group simultanouse Bimax osteotomies of the upper and lower jaws, were performed. The surgical method applied for maxilla was Lefort 1 osteotmy to protrude the upper jaw and of the lower jaw was extraoral vertical osteotmy. The range of mouth opening, in centrals region, right and left lateral movements and protrusive movements, before and three months after surgery, were measured. Sagital osteotomy method (the first group) showed the most changes and reduction in movements, while the least changes were observed in extraoral vertical method (the second group).Keywords: Orthognatic Surgery, Mandibular Movement
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.