جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "زمان ریکاوری" در نشریات گروه "پزشکی"
-
نشریه آنستزیولوژی و مراقبتهای ویژه ایران، سال چهل و پنجم شماره 2 (پیاپی 118، تابستان 1401)، صص 13 -24
تشنج مداوم یکی از اورژانس های شایع نرولوژیک در کودکان می باشد. تابحال درمان قطعی و مشخصی برای تشنج های مداوم مقاوم به درمان با بنزودیازپین ها یا سایر داروهای ضد تشنج ارایه نشده است. پروتکل های متفاوتی بعنوان خط دوم درمان بعد از بنزودیازپین ها معرفی شده که شامل فنی تویین، والپرات سدیم، لووتیراستام، باربیتورات ها و پروپوفول می باشد. در صورت شکست درمان در خط اول (بنزودیازپین ها) یا خط دوم (سایر داروهای ضدتشنج) کتامین با دوز بولوس 1mg/kg و سپس انفوزیون 2 mg/kg/h تا حداکثر7 mg /kg/h همراه با سایر داروها توصیه می شود. کتامین یک آنتاگونیت غیر رقابتی گیرنده ان متیل دی آسپارتات (NMDA) است که با اثرات محافظتی از نرون ها و خواص ضدالتهابی و ضد اپی لپسی در خط دوم و سوم سبب کنترل تشنج می گردد. ما با مرور چند مقاله به نقش بالقوه کتامین در درمان تشنج مقاوم به درمان به عنوان خط دوم و سوم پی بردیم و به این نتیجه رسیدیم که بهترین روش درمان تشنج های مداوم، شروع درمان به موقع، استفاده چند دارویی بجای تک دارویی و انتخاب داروهای با اثرات محافظتی نرون با کم ترین عارضه جانبی می باشد. بنابراین به نظر می رسد استفاده از کتامین با سایر داروها این برای کنترل تشنج موثر است.
کلید واژگان: آرامبخشی, اندوسکوپی, پروپوفول, کتامین, لیدوکایین وریدی الکتروشوک درمانی, اسمولول, طول مدت تشنج, زمان ریکاوری, همودینامیک پره مدیکاسیون, کلونیدین, میدازولام, کودکان, درد, اضطرابResistant Status Epilepticus (RSE) is one of the most common neurological emergencies in children. So far, there is no definitive treatment for resistant Status epilepticus refractory to benzodiazepines or other anticonvulsants. Different protocols have been introduced as the second line of treatment after benzodiazepines, which include phenytoin, sodium valproate, levotiracetam, barbiturates, and propofol. In case of failure of the first-line (benzodiazepines) or second-line (other anticonvulsants) ketamine with a bolus dose of 1 mg/kg and then an infusion of 2 mg/kg/h up to a maximum of 7 mg/kg/h along with other drugs is recommended. Ketamine is a non-competitive N-Methyl- D-Aspartate (NMDA) receptor antagonist, which controls seizures with neuron-protective effects and anti-inflammatory and anti-epileptic properties in the second and third lines. We reviewed the literature to demonstrate the potential role of ketamin as an advanced second and thirdline agent in the treatment of RSE and we concluded that the best way to treat resistant status epilepticus is to start treatment on time, use multiple drugs instead of one drug, and choose drugs with neuron protective effects with the least side effects. Therefore, using ketamine with other drugs seems to be effective for seizure control.
-
سابقه و هدف
هیپوترمی عارضه ای شایع در حین بیهوشی و جراحی می باشد که خود نیز منجر به بروز عوارضی از جمله لرز، تاخیر در زمان ریکاوری و طولانی شدن زمان بستری بیماران می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه پیشگیری از هیپوترمی بر لرز و زمان ریکاوری در بیماران تحت عمل های جراحی شکم، طراحی و انجام شد.
مواد و روش هااین مطالعه کارآزمایی بالینی یک سوکور، بر روی 80 بیمار که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و به طور تصادفی در یکی از دو گروه مداخله (برنامه پیشگیری از هیپوترمی) و کنترل قرار گرفتند، انجام شد. بیماران از نظر لرز و زمان ریکاوری ارزیابی شدند. داده های مطالعه در نرم افزار 21SPSS وارد و با آزمون آماری t_test و کای دو تجزیه و تحلیل آماری شدند.
یافته هانتایج نشان داد تغییرات درجه حرارت در دو گروه در طی زمان متفاوت است (0/001= P). گروه کنترل 82/5درصد لرز را تجربه کردند، ولی در گروه مداخله 7/5درصد بیماران دچار لرز شدند و میزان بروز لرز در دو گروه اختلاف آماری معناداری داشت (0/001=P). مدت زمان ریکاوری نیز در گروه کنترل و مداخله متفاوت بود و این تفاوت به نفع گروه مداخله بود(0/001 =P).
استنتاجباتوجه به عوارض ناشی از هیپوترمی، اجرای برنامه پیشگیری از هیپوترمی می تواند از بروز لرز، و طولانی شدن زمان ریکاوری و بروز دیگر عوارض تا حد زیادی پیشگیری کند. لذا توصیه می شود این برنامه مراقبتی کم هزینه و موثر برای بیماران تحت اعمال جراحی بزرگ مانند شکم و توراکس و در بیماران سالمند تحت عمل جراحی بکار برده شود.
کلید واژگان: برنامه پیشگیری از هیپوترمی, لرز, زمان ریکاوری, جراحی شکمBackground and purposeHypothermia is a common complication during anesthesia and surgery which leads to complications such as shivering, delay in recovery, and prolonged hospital stay. Therefore, the aim of this study was to determine the effect of hypothermia prevention program on shivering and recovery time in patients undergoing abdominal surgery.
Materials and methodsThis single-blind clinical trial was performed in 80 patients who met the inclusion criteria and were randomly assigned to either an intervention group that received hypothermia prevention program (using warm prep solution, warm serum during surgery, and hot water bag to retain heat in recovery) or a control group. The patients were evaluated for shivering and recovery time. Data analysis was performed in SPSS V21 using t-test and Chi-square.
ResultsAccording to findings, temperature changes were different over time between the two groups (P=0.001). In control group, 82.5% had shivering, while in intervention group only 7.5% experienced shivering (P= 0.001). Recovery time was also significantly lower in intervention group (P= 0.001).
ConclusionDue to the complications of hypothermia, implementing a hypothermia prevention program can greatly prevent the chills, shorten recovery time, and lower the risk of other complications. Therefore, it is recommended as a low-cost and effective care program in patients undergoing major surgeries such as abdomen and thorax and also in surgical practices of elderly patients.
(Clinical Trials Registry Number: IRCT20200304046691N1)Keywords: hypothermia prevention program, shivering, recovery time, abdominal surgery -
مقدمهالکتروشوک تراپی به عنوان یکی از روش های درمانی بیماری های روانپزشکی در طی سالهای گذشته تغییرات بسیاری یافته است. امروزه استفاده از داروهای بیهوشی و شل کننده عضلانی از اجزای مهم الکتروشوک درمانی میباشد. تغییرات همودینامیک بیماران پس از انجام الکتروشوک درمانی گاهی آن چنان زیاد است که باعث عوارض قلبی عروقی و حوادث مغزی به ویژه در سالمندان می گردد که در این باره پژوهشهای بسیاری انجام گرفته است؛ لذا محققان به دنبال یافتن روش هایی برای کنترل همودینامیک بیماران پس از الکتروشوک درمانی میباشند به گونه ای که پیامدهای ناخوشایند آن مانند کاهش مدت زمان تشنج که هدف نهایی در الکتروشوک درمانی میباشد را به همراه نداشته باشد. در این میان داروهای بسیاری مورد مطالعه قرار گرفته اند. باتوجه به بروز حداکثر تغییرات همودینامیک در دقایق نخست پس از الکتروشوک درمانی، دارویی ایده آل است که سریع اثر باشد، با زمان تشنج و زمان ریکاوری بیماران تداخل نداشته باشد و همودینامیک بیماران را به خوبی کنترل نماید. در این پژوهش بر آن شدیم تا اثر اسمولول (Esmolol) را در بیماران کاندیدای الکتروشوک درمانی از جهت کنترل همودینامیک ، زمان تشنج و زمان ریکاوری بررسی نماییم.مواد و روش هاتعداد 40 بیمار کاندیدای الکتروشوک درمانی در دو گروه 20 تایی نمونه و کنترل پس از اطمینان از سلامت عمومی در مطالعه کارآموزی بالینی به صورت دوسوکور مورد بررسی گرفتند. تکنیک آنستزی در هر دو گروه یکسان بود و تنها در گروه مورد 100mg از داروی اسمولول و در گروه شاهد به همان حجم از نرمال سالین به صورت بولوس وریدی پیش از ECT تزریق می گردید. تغییرات فشار خون، نبض ، زمان تشنج و زمان ریکاوری تمام بیماران در دقایق مختلف ثبت و مورد مقایسه قرار گرفت.نتایجپس از بررسی و آنالیز یافته ها به این نتیجه رسیدیم که اسمولول در دقایق 1،3و5 بطور معناداری(P<0.05)باعث کاهش ضربان قلب بیماران و کنترل همودینامیک بیماران گردید.همچنین در تحقیق حاضر اسمولول تاثیری برمدت زمان تشنج بیمار نداشت و زمان ریکاوری بیماران در دو گروه مورد و کنترل اختلاف معناداری نداشتند (P>0.05).نتیجه گیریاسمولول در بیماران تحت ECT سبب ثبات همودینامیک در دقایق نخست شده و اثر ناخوشایندی بر مدت زمان تشنج و ریکاوری ندارد.کلید واژگان: الکتروشوک درمانی, اسمولول, طول مدت تشنج, زمان ریکاوری, همودینامیکIntroductionElectroconvulsive Therapy (ECT), as a treatment in psychiatric disorders has changed over the years. Nowadays, using hypnotic and muscle relaxant drugs are important part of ECT. Following ECT there are major changes in hemodynamic indices, making the cardiovascular and cerebral events as potential outcomes especially in elderly so the scientist is researching to find better ways to control hemodynamic changes with minimal effect on convulsion duration and recovery time in ECT candidates. The ideal medication is the one which controls hemodynamic indices but does not affect the convulsion and recovery time so different drugs tested. In this study we decided to evaluate the effect of Esmolol.
Methods and Materials: Forty patients candidate for ECT were randomly assigned into two groups of Esmolol (E) and placebo (P). Anesthetic drugs were the same in both groups, in E group patients received 100 mg of bolus intravenous esmolol and in P group they received equal volume of normal saline just before ECT. Patients were under close monitoring during and after procedure and the hemodynamic indices, convulsion time and duration of recovery recorded for each patient.ResultsWe found a meaningful difference in heart rate and blood pressure in both groups in 1PstP, 3PrdP and 5PthP minutes after ECT (PConclusionEsmolol could provide stable hemodynamic indices in ECT candidates without affecting the convulsion time and recovery duration (P>0/05).Keywords: Electroconvulsive therapy, Esmolol, Convulsion time, Recovery duration, Hemodynamic -
مقدمهبی حسی زیر ملتحمه ای در جراحی استرابیسم، سیکلوفوتوکواگولاسیون با لیزر و جراحی گلوکوم مفید گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بی حسی زیر ملتحمه ای همراه با آرام بخشی (Sedation) سیستمیک و بی حسی موضعی (Topical) در جراحی فیکوامولسیفیکاسیون بود.روش هاپس از تایید کمیته ی اخلاق و اخذ رضایت کتبی از بیماران 64 بیمار کاندیدای جراحی فیکوامولسیفیکاسیون در این مطالعه ی دو سو کور وارد شدند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی مورد و شاهد تقسیم شدند. همه ی بیماران مراقبت قبل از عمل مشابه، آرام بخشی وریدی و بی حسی موضعی دریافت نمودند. در گروه مورد 1/0 میلی لیتر بوپیواکایین 5/0 درصد و در گروه شاهد محلول دارونما در هر محل برش جراحی فیکوامولسیفیکاسیون تزریق شد. رضایتمندی و همکاری بیمار حین عمل، رضایتمندی جراح، شدت درد حین و پس از عمل، نیاز به مسکن اضافه، تهوع و استفراغ بعد از عمل و زمان ریکاوری بررسی و ثبت شد. آنالیز داده ها توسط آزمون های Mann-Whitney، 2χ، Fisher’s exact و Student-t انجام شد.یافته هااطلاعات دموگرافیک دو گروه یکسان بود. فراوانی رضایتمندی و همکاری عالی بیمار و رضایتمندی عالی جراح به ترتیب 28 نفر (5/87 درصد) در برابر 15 نفر (9/46 درصد، 25 نفر (1/78 درصد) در برابر 18 نفر (3/56 درصد) و 24 نفر (75 درصد) در مقابل 19 نفر (4/59 درصد) در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بود (05/0 > P). فنتاتیل اضافه ی مورد نیاز حین جراحی، شدت درد حین و پس از عمل و زمان ریکاوری در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (05/0 > P).نتیجه گیریاین مطالعه نشان داد افزودن بلوک زیر ملتحمه ای به آرام بخشی وریدی و بی حسی موضعی در جراحی فیکوامولسیفیکاسیون می تواند رضایت بیمار و شرایط جراحی را بهبود بخشد.
کلید واژگان: زمان ریکاوری, بی حسی زیر ملتحمه ای, فیکو امولسیفیکاسیونBackgroundSubconjunctival block (SCB) had been reported to be useful for strabismus surgery, laser cyclophotocoagulation, and glaucoma surgery. The aim of this study was to evaluate the efficacy of adding SCB to intravenous sedation and topical anesthesia for phacoemulsification surgery.MethodsAfter the approval from the institutional ethics committee and obtaining written consents from the patients, 64 adults scheduled for phacoemulsification were enrolled in this double-blind clinical trial. The subjects were randomly allocated to two equal groups of case and control. All patients received similar preoperative preparation, intravenous sedation (1.5 µg/kg fentanyl and 0.15 mg/kg ketamine), and topical anesthesia (0.05% tetracaine) before surgery. Intraoperative additional fentanyl and ketamine was administered as needed. The cases received SCB with 0.1 ml of bupivacaine 0.5% at the site of incision. The controls received equal volume of balanced salt solution. Patient cooperation and satisfaction, severity of intraoperative pain, additional drug requirement, postoperative nausea and vomiting, recovery time and surgeon satisfaction were determined and recorded. Data was analyzed using t-test, and chi-square, Fisher’s exact, and Mann-Whitney tests. P < 0.05 was considered significant.FindingsDemographic data was similar in the two groups. The frequency of excellent patient satisfaction was 28 (87.5%) in the case group and 15 (46.9%) in the control group. The corresponding values were 25 (78.1%) and 18 (56.3%) for patient cooperation and 24 (75.0%) and 19 (59.4%) for surgeon satisfaction (P < 0.05). Intraoperative additional fentanyl requirement, intra- and postoperative severity of pain, and recovery time were significantly lower in the case group than in the control group.ConclusionThis study showed that adding subconjunctival block to intravenous sedation and topical anesthesia in phacoemulsification surgery may enhance patients’ comfort and the conditions of the operation.Keywords: Recovery time, Subconjunctival block, Phacoemulsification -
زمینه و اهدافلزوم ریکاوری سریع و بدون عارضه بیماران جهت برگشت به روال عادل زندگی در کنار گسترش روزافزون اعمال جراحی سرپایی مساله ای است که نیازمند توجه می باشد. این مطالعه به مقایسه بین مدت زمان ریکاوری و میزان تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی پس از استفاده از انفوزیون دو داروی مخدر سریع الاثر آلفنتانیل و رمی فنتانیل در حین بیهوشی افراد مسن می پردازد.روش بررسیدر این کارآزمایی بالینی دوسویه کور، 40 بیمار مسن کاندیدای جراحی کاتاراکت تحت بیهوشی عمومی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بصورت تصادفی در دو گروه 20 نفره تقسیم و در هر گروه آلفنتانیل و یا رمی فنتانیل یک دقیقه قبل از القای بیهوشی در عرض 30 ثانیه تزریق شد. هر دو گروه به روش یکسان تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند و در طی بیهوشی از انفوزیون آلفنتانیل برای گروه اول و رمی فنتانیل برای گروه دوم استفاده شد.در انتهای بیهوشی فاصله زمانی بین ختم بیهوشی تا برگشت تنفس خود بخودی، باز کردن چشم ها با تحریک، پاسخ کلامی، میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری و زمان ترخیص از ریکاوری ثبت شد.یافته هازمان برگشت تنفس خود بخودی در گروه آلفنتانیل نسبت به گروه رمی فنتانیل 1.3 دقیقه کوتاهتر بود ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.08). زان باز کردن چشم ها با تحریک، برگشت پاسخ کلامی و ترخیص از ریکاوری در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت. میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری در گروه رمی فنتانیل بطور معنی داری بیشتر از گروه آلفنتانیل بود (به ترتیب 30% در مقابل 5% بیماران با (P=0.045.نتیجه گیریبا در نظر گرفتن اینکه پس از انفوزیون دارو در گروه آلفنتانیل نسبت به گروه رمی فنتانیل برگشت تنفس خود بخودی سریعتر بوده و مخصوصا میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل در گروه آلفنتانیل به طور معنی داری کمتر از گروه رمی فنتانیل بود، انفوزیون آلفنتانیل به عنوان داروی مخدر در حین بیهوشی افراد مسن مخصوصا در اعمال جراحی سر پایی پیشنهاد می گردد.
کلید واژگان: آلفنتانیل, رمی فنتانیل, زمان ریکاوری, تهوع و استفراغ -
مقدمهاقامت بیماران در ریکاوری دارای ریسک و عوارض خاص خود بوده و هزینه بر است. کاهش زمان ریکاوری می تواند ضمن بالا بردن ضریب اطمینان، هزینه های بیمارستانی را کاهش دهد. در این رابطه ماسک حنجره ای (LMA) وسیله ای جدید است که کاربرد روز افزونی در کنترل راه هوایی پیدا کرده و در این تحقیق اثر آن روی زمان ریکاوری بررسی می گردد.روش کاردر یک مطالعه بالینی دوسوکور شاهددار، 62 بیمار در کلاس I ASA و II، به طور تصادفی به دو گروه 31 نفری (ماسک حنجره ای و لوله تراشه) تقسیم شدند. داروهای مورد استفاده برای القا و نگهداری بیهوشی در تمام بیماران یکسان بود. بیماران مبتلا به عفونت های تنفسی فوقانی و نیز بیماران انتخاب شده جهت اعمال جراحی توراکس و بالای شکم وارد مطالعه نشدند. بیماران با زمان بیهوشی بالای یک ساعت و نیز زمان لوله گذاری بالای 30 ثانیه از مطالعه خارج شدند. زمان های بیهوشی و ریکاوری (بر حسب دقیقه) و نیز عوارض ریکاوری (بر اساس معیارهای مشخص و استاندارد) اندازه گیری و ثبت گردیدند. یافته ها با آزمون های مربع کای و من ویتنی یو آنالیز شدند.نتایجبر اساس نتایج ثبت شده، بیماران دو گروه از نظر سن، جنس و میانگین زمان بیهوشی تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند، اما میانگین زمان ریکاوری در گروه LMA برابر با 10.65 دقیقه و در گروه لوله تراشه برابر با 16.71 دقیقه بود که از نظر آماری معنی دار بود (p=0.007). در گروه LMA دو نفر 6.45) درصد(از بیماران و در گروه لوله تراشه 11 نفر 35.48) درصد(از بیماران دچار عارضه شدند که به لحاظ آماری این اختلاف هم معنی دار است (p=0.004).
بحث: ماسک حنجره ای زمان ریکاوری را در مقایسه با لوله تراشه کاهش می دهد. از سوی دیگر عوارض ریکاوری (استریدور، نگهداشتن تنفس، لارنگواسپاسم، افت اشباع اکسیژن خون شریانی) و شدت این عوارض هم در گروه ماسک حنجره ای به طور قابل توجهی از گروه لوله تراشه کمتر بوده است. لذا می توان به منظور کاهش زمان اقامت بیماران و نیز کاهش عوارض آنان در ریکاوری از ماسک حنجره ای به جای لوله تراشه استفاده نمود.
کلید واژگان: ماسک حنجره ای, زمان ریکاوری, عوارض در ریکاوریIntroductionPatients` staying in recovery unit is associated with risks and complications and is expensive. Decreasing the duration of staying can both increase patients` safety and decrease hospital costs. Laryngeal mask airway (LMA) as a new instrument has been widely used for airway management and in this study, its effect on recovery time is investigated.Materials And MethodsIn a double blind randomized controlled clinical trial, 62 ASA Ι & Π patients were divided into two equal groups. In one group laryngeal mask and in the other, tracheal tube was used. The anesthetic drugs were similar in both groups. Patients with upper airway infections, as well as patients undergoing thoracic and upper abdominal surgeries were excluded. Those with more than one hour duration of anesthesia and more than 30 seconds need for intubations were also excluded. Duration of anesthesia was measured in minutes. Duration of recovery staying (in minutes) and complications were also recorded. Data was analyzed using Chi Square and Mann Whitney U tests.ResultsThere were no significant differences in age, sex and mean time of anesthesia between the two groups. But mean recovery time in LMA group with 10.65 minutes and tracheal tube group with 16.71 minutes was significantly different (P=0.007). Two patients (6.45%) in LMA and 11 patients (35.48%) in tracheal tube group developed complications during recovery period which was a statistically significant difference (P = 0.004).ConclusionLaryngeal mask airway, decreased recovery time and the number and severity of respiratory complications. Complications such as cough, laryngospasm, bronchospasm, and arterial hypoxemia were significantly less in patients with laryngeal mask airway compared to patients with tracheal tube, so the use of LMA is recommended.Keywords: Laryngeal mask airway, recovery time, recovery complications -
مقدمه
هیپوترمی بعد از عمل جراحی با افزایش فشار خون شریانی، ضربان قلب و غلظت کاتکولامین پلاسما همراه است. این عامل به طور فیزیولوژیک استرس زا بوده و خطرات زیادی را برای بیمار به دنبال دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر میزان دمای سرم تزریقی بر اوضاع همودینامیک بیمار طی عمل جراحی، لرز بعد از عمل و زمان ریکاوری حین اعمال جراحی ارتوپدی بود.
روش کاراین تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. در این بررسی ضربان قلب، فشار خون شریانی، دمای پوستی و ازوفاژیال طی اعمال جراحی ارتوپدی در 60 بیمار داوطلب که به طور تصادفی به دو گروه براساس دمای سرم تزریقی تقسیم شده بودند، اندازه گیری شد. در یک گروه سرم با استفاده از یک گرم کننده سرم حین تزریق گرم شد و به بیمار تزریق می گردید (گروه نورموترم). در گروه دیگر، سرم در دمای محیط تزریق می شد (گروه هیپوترم). بعد از عمل هم زمان ریکاوری وشدت لرز بیماران ثبت گردید.
نتایجمیانگین دمای ازوفاژیال و پوستی حین عمل، میانگین فشار خون شریانی بعد از عمل در گروه هیپوترم در مقایسه با گروه نورموترم به ترتیب کاهش و افزایش معناداری را نشان داد. میزان بروز لرز و زمان ریکاوری به طور معناداری در گروه نورموترم پایین تر بودند.
نتیجه گیریگرم نمودن سرم تزریقی طی عمل جراحی جهت کاهش میزان تغییرات فشار خون شریانی، دمای بدن، میزان بروز لرز و زمان ریکاوری ضروری است.
کلید واژگان: اعمال جراحی ارتوپدی, دمای سرم تزریقی, وضعیت همودینامیک, لرز بعد از عمل, زمان ریکاوریIntroductionPostoperative hypothermia is physiologically stressful by elevating blood pressure, heart rate and plasma catecholamine concentration. This study conducted to evaluate the effects of intravenous fluids temperature on perioperative hemodynamic situation.
Materials and MethodsThis was a randomized clinical trial study Perioperative pulse rate, blood pressure, intraoperative esophageal and skin temperature were measured in 60 volunteer patients undergoing orthopedic surgeries subjects randomly divided into two groups according to intraoperative IV fluids management. In 30 patients (hypothermia group) all IV fluids infused were at room temperature. In the other 30 patients (normothermia group) all IV fluids were warmed using and dry IV fluid warmer.
ResultsThe core and skin temperature of hypothermia and normothermia group decreased significantly from induction of anesthesia toward end of surgery but its reduction was more in hypothermia group (P<0.005). Postoperative mean arterial blood pressure increased significantly more in hypothermia group versus normothermia group (P<0.005). Shivering was observed in 21 of 30 hypothermia and 11 of 30 normothermia group (p<0.005) and recovery time was significantly lower in normothermia group (36±5 vs. 26±3 min, P<0.005).
ConclusionInfusion of warm fluids helps to reduce the variation of postoperative mean arterial blood pressure, core and skin temperature, occurrence of shivering and recovery time.
Keywords: Hemodynamic, Situation, Intravenous, Fluids, Temperature, Orthopedic, Surgery, Recovery, Shivering
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.