به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "عضلات شکم" در نشریات گروه "پزشکی"

  • سهیلا مینائی*، آذر آقایاری، علی اکبر جدیدیان
    مقدمه و هدف

    تمرینات متنوعی به صورت موضعی یا فراگیر، برای تقویت عضلات شکمی که در ثبات ناحیه مرکزی بدن نقش مهمی دارند، توصیه شده است. تاکنون پژوهش های اندکی اثربخشی این تمرینات را در جوامع هدف ارزیابی و مقایسه کرده اند؛ بنابراین هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات موضعی، جامع و ترکیبی بر ضعف عضلات شکم دانش آموزان دختر می باشد.

    مواد و روش ها

    بدین منظور 60 نفر دانش آموز دختر (17-15 سال) غیر ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب، سپس به صورت تصادفی به چهار گروه موضعی، جامع، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه های آزمایش به مدت 12 هفته برنامه های تمرینی را اجرا کردند. از آزمون دراز نشست برای اندازه گیری استقامت و آزمون پایین آوردن مستقیم دو پا برای اندازه گیری قدرت عضلات شکم استفاده شد.

    نتایج

    نتایج نشان داد، ضعف عضلات شکم آزمودنی ها به طور معناداری پس از شرکت در برنامه تمرینات تقویتی بهبود یافت، به طوری که اختلاف میانگین های استقامت و قدرت عضلات شکمی آزمودنی ها در تمرینات موضعی، جامع و ترکیبی در پیش آزمون و پس آزمون معنادار بود (0.05˂P). کواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد تمرینات ترکیبی و جامع بهتر از تمرینات موضعی منجر به بهبود استقامت و قدرت عضلات شکمی شدند (0.05˂P).

    نتیجه گیری

    نتایج این پژوهش از اثربخشی بهتر تمرینات جامع و ترکیبی در بهینه سازی عملکرد، حمایت می کند. به نظر می رسد اثربخشی بهتر تمرینات ترکیبی نیز به خاطر گنجاندن تمرینات جامع در آن پروتکل باشد؛ بنابراین به درمانگرها و مربیان ورزشی توصیه می شود بیشتر از تمرینات جامع برای بهبود استقامت و قدرت ناحیه شکمی استفاده کنند.

    کلید واژگان: تمرین, ثبات مرکزی, دانش آموزان دختر, عضلات شکم
    Soheila Minaei *, Azr Aghayari, Aliakbar Jadidian
    Background and Objective

    Various local and comprehensive exercises are recommended to strengthen abdominal muscles that play an important role in core stability. Few studies have compared the effectiveness of these exercises in populations yet. Thus, the aim of this study was investigating the effect of local, comprehensive and combined exercises on the weakness of abdominal muscles of schoolgirls.

    Materials and Methods

    For this purpose, 60 non-athlete 15-17 years old schoolgirls selected by purposive sampling then randomly divided into four groups including: local, comprehensive, combined and control. Experimental groups performed training programs for 12 weeks. Sit-up and Double Straight Leg Lowering (DSLL) tests were used to evaluate abdominal muscles endurance and strength, respectively.

    Results

    Results showed that the abdominal muscles weakness significantly improved after exercise programs, so that the pre and post-test mean difference of abdominal muscles’ endurance and strength in local, comprehensive and combined exercises were significant (p < 0.05). MANCOVA and Bonferroni post-hoc test showed that comprehensive and combined exercises improved endurance and strength of the abdominal muscles better than that of local exercises (p < 0.05).

    Conclusion

    The comprehensive and combined exercise protocols showed better results in endurance and strength tests in terms of abdominal muscles strengthening. The results of this study support better effectiveness of comprehensive and combined exercises in optimizing performance. It seems that the better effectiveness of the combined exercises is due to the comprehensive exercises involved in. Therefore, it is recommended to therapists and coaches to perform comprehensive exercises more than the others for improving abdominal muscles’ endurance and strength.

    Keywords: Exercise, core stability, schoolgirls, Abdominal muscle
  • علیرضا اکبرزاده، ناهید طحان، محمد علی محسنی بندپی، سعید میکائیلی
    سابقه و هدف
    التراسوند یک روش غیر تهاجمی برای مشاهده تغییرات ضخامت عضلات شکمی می باشد که این تغییر ضخامت به عنوان شاخصی برای فعالیت عضله در نظر گرفته می شود. اندازه گیری صحیح سونوگرافی وابسته به کنترل تمام منابع احتمالی ایجاد خطا حین اندازه گیری ها می باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح پر بودن معده بر روی ضخامت عضلات شکم در وضعیت استراحت و در حین انقباض طی مانور گود کردن شکم می باشد.
    مواد و روش ها
    تعداد 30 مرد سالم با دامنه سنی 18 تا 26 سال برای شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. ضخامت 4 عضله شکمی در هر دو سمت در وضعیت استراحت (در انتهای بازدم) و طی مانور گود کردن شکم قبل و بعد از صرف غذا توسط دستگاه سونوگرافی با پروب خطی 5/3 مگاهرتز اندازه گیری شد.

    یافته ها
    میانگین ضخامت عضلات راست شکمی مورب خارجی و داخلی و عرضی شکم در سمت راست و چپ در حالت استراحت قبل از صرف غذا به ترتیب 8/10 و 7/10، 2/6 و 1/6، 6/8 و 3/8، 1/4 و 1/4 میلی متر و بعد از صرف غذا به ترتیب 3/10 و 3/10، 6/5 و 5/5، 3/7 و 3/7، 4/3 و 6/3 میلی متر بود. میانگین ضخامت عضلات راست شکمی مورب خارجی و داخلی و عرضی شکم در مانور گود کردن شکم قبل از صرف غذا به ترتیب 11 و 8/10، 1/6 و 3/6، 10 و 10، 3/5 و 5/5 میلی متر و بعد از صرف غذا به ترتیب 5/10 و 6/10، 7/5 و 7/5، 8/8 و 7/8، 4/4 و 5/4 میلی متر بود.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان می دهد که بعد از مصرف غذا ضخامت عضلات شکم در هر دو سمت به طور معنی داری کاهش یافت، بنابراین مصرف غذا باید در اندازه گیری سونوگرافیک ضخامت عضلات شکم مد نظر قرار گیرد
    کلید واژگان: سونوگرافی, عضلات شکم, خوردن
    Alireza Akbarzadeh Bagheban, Nahid Tahan, Mohammad Ali Mohseni Bandpei, Saeed Mikaeili
    Introduction
    Ultrasound imaging is a non-invasive method for observing changes in muscle thickness of the abdominal muscles. Accurate measurements depend on the control of all potential sources of error. In this study we investigated whether the level of stomach fullness might be a source of error not only in the resting thickness but also in contractile thickness (abdominal hallowing maneuver) abdominal muscles.
    Materials And Methods
    Thirty healthy male subjects ranging in age from 18 to 26 years volunteered for this study. Ultrasound image of the four abdominal muscles on both sides were obtained at rest (at the end of exhalation) and during abdominal hallowing maneuver before and after food consumption. Abdominal muscle thickness was assessed using a 3.5 MHZ linear head transducer in B-mode condition.
    Results
    The mean thickness for right and left rectus abdominis, external oblique, internal oblique, and transversus abdominis muscles at rest before food consumption were 10.8-10.7, 6.2-6.1, 8.6-8.3, 4.1-4.1 mm, respectively and after food consumption were 10.3-10.3, 5.6-5.5, 7.3-7.3, 3.4-3.6 mm, respectively. The mean thickness for right and left rectus abdominis, external oblique, internal oblique, and transversus abdominis muscles during Abdominal Hollowing Maneuver before food consumption were 11-10.8, 6.1-6.3, 10-10. 5.3-5.5 mm, respectively and after food consumption were 10.5-10.6, 5.7-5.7, 8.8-8.7, 4.4-4.5 mm, respectively.
    Conclusion
    After food consumption the thicknesses of all abdominal muscles in both sides are decreased, and therefore, food consumption must be considered when measuring abdominal muscle thickness using sonography
    Keywords: Ultrasonography, Abdominal Muscle, Eating
  • ناهید رحمانی، محمد علی محسنی بندپی *، مهیار صلواتی، روشنک وامقی، ایرج عبداللهی
    سابقه و هدف
    کمردرد یک اختلال اسکلتی عضلانی و شکایت نسبتا شایع می باشد. عضلات، به عنوان مهمترین عامل ثبات دهنده ستون فقرات، در افراد مبتلا به کمردرد دچار اختلال می گردند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تقارن ابعاد عضلات شکم بین دو سمت غالب و غیر غالب و همچنین بین دو سمت دردناک و غیر دردناک بین نوجوانان سالم و مبتلا به کمردرد می باشد.
    مواد و روش ها
    این مطالعه مورد-شاهدی بر روی 80 نوجوان سالم و 80 نوجوان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی 15 تا 18 ساله انجام شد. نمونه ها بصورت غیر احتمالی ساده در دسترس همراه با همسان سازی از نظر قد، وزن و شاخص توده بدن انتخاب شدند. ابتدا اطلاعات دموگرافیک جمع آوری و سپس اندازه گیری ابعاد عضلات شکمی (عرضی شکم، مایل داخلی و مایل خارجی) و چربی زیر پوست شکم آنها بکمک سونوگرافی انجام گرفت.
    یافته ها
    اختلاف میانگین و مقدار احتمال برای عضله عرضی شکم (0/189 و 0/024p=)، مایل داخلی (0/861 و 0/000p=)، مایل خارجی (0/287 و 0/031p=) و چربی زیر پوست شکم (0/081 و 0/762p=) تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه از نظر اندازه عضلات شکم نشان داد و اندازه چربی زیر پوست تفاوت معنی دار نداشت. نتایج همچنین تفاوت معنی دار آماری در ابعاد عضلات شکمی (بجز عضله مایل خارجی و چربی زیر پوست) بین دو سمت غالب و غیر غالب (0/05p<) و بین سمت دردناک و غیر دردناک در نوجوانان مبتلا به کمردرد نشان می دهد (0/05p<).
    نتیجه گیری
    نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اندازه عضلات شکمی در سمت غالب و دردناک کوچکتر از سمت غیر غالب و بدون درد می باشد
    کلید واژگان: نوجوانان, عضلات شکم, کمردرد, سونوگرافی
    N. Rahmani, Ma Mohseni Bandpei *, M. Salavati, R. Vameghi, I. Abdollahi
    Background And Objective
    Low back pain (LBP) is a musculoskeletal disorder and a relatively common complaint. Muscles, as the most important stabilizers of the spine, are impaired in patients with LBP. The aim of this study is to compare the symmetry of abdominal muscle size in the dominant and non-dominant sides as well as the painful and painless sides between healthy adolescents and adolescents with LBP.
    Methods
    This case-control study was conducted on 80 healthy adolescents and 80 adolescents with chronic nonspecific LBP, aged 15 to 18 years. Samples were chosen using convenience sampling method while being matched in terms of height, weight and body mass index. First, the demographic data were collected; then, their abdominal muscle size (transverse abdominus, internal oblique and external oblique) and intra-abdominal fat were measured by sonography.
    FINDINGS: The difference in mean value and possibility value for transverse abdominus (p=0.024 and 0.189), internal oblique (p=0.000 and 0.861), external oblique (p=0.031 and 0.287) and intra-abdominal fat (p=0.762 and 0.081) was significant between the two groups in term of abdominal muscle size while the difference in intra-abdominal fat size was not statistically significant. Results also revealed a statistically significant difference in abdominal muscle size (except for external oblique and intra-abdominal fat) between the dominant and non-dominant sides (p
    Conclusion
    The results of the present study demonstrated that abdominal muscle size in dominant and painful side is smaller than non-dominant and painless side.
    Keywords: Adolescents, Abdominal muscle, Low back pain, Sonography
  • نرگس پوریافر، رزیتا هدایتی*، امیر هوشنگ بختیاری، راهب قربانی، عبدالحمید حاجی حسنی
    سابقه و هدف
    افراد مبتلا به کمردرد، دچار کاهش ضخامت عضله عرضی شکمی می باشند. هدف از انجام این تحقیق مقایسه تاثیر تمرین فرو بردن شکم به داخل (Abdominal hollowing) و هم انقباضی عضلات شکم با هم (Abdominal bracing) بر ضخامت عضله عرضی شکمی در زنان مبتلا به کمردرد غیراختصاصی بود.
    مواد و روش ها
    این مطالعه یک کارآزمایی بالینی از نوع کنترل شده تصادفی بود که بر روی 60 زن مبتلا به کمردرد غیر اختصاصی تکرارشونده (گروه کنترل و آزمایش) انجام گرفت. افراد گروه آزمایش به طور تصادفی در دو گروه مداخله تمرین فرو بردن شکم به داخل و هم انقباضی عضلات شکم قرار گرفتند. تمرینات 3 بار در روز با 10 تکرار به مدت 6 هفته انجام شدند. ضخامت عضله عرضی شکمی در سمت راست و چپ قبل و بعد از شش هفته مداخله، به وسیله سونوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفت. درصد تغییرات نسبت ضخامت عضله عرضی شکمی در حین انقباض محاسبه گردید.
    یافته ها
    نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین درصد تغییرات نسبت ضخامت عضله عرضی شکمی در حین فرو بردن شکم به داخل و هم انقباضی عضلات شکم در دو سمت راست و چپ وجود نداشت (0/21=P).
    نتیجه گیری
    علی رغم عدم وجود تفاوت آماری معنی دار بین دو تمرین مذکور، میانگین درصد تغییرات نسبت ضخامت عضله عرضی شکمی حین تمرین هم انقباضی عضلات شکم بیش تر از درصد تغییرات نسبت ضخامت این عضله در حین تمرین فرو بردن شکم به داخل بود، این نکته ممکن است از نظر کاربردی حائز اهمیت باشد.
    کلید واژگان: کمر درد, ورزش درمانی, عضلات شکم, سونوگرافی, زنان
    Narges Pouriafar, Rozita Hedayati *, Amir Hushang Bakhyiari, Raheb Ghorbani, Abdolhamid Hajihasani
    Introduction
    Patients with low back pain usually suffer from reduction in the thickness of their transverse abdominis muscle. The purpose of this study was to compare the effect of abdominal hollowing and bracing practices on the transverse abdominis muscle thickness in the population of the young women with non-specific low back pain.
    Materials And Methods
    This study was a randomized-controlled clinical trial conducted in two groups of 60 women altogether (control and experimental) with recurrent non-specific low back pain. Subjects in the experimental group were randomly assigned to either perform abdominal hollowing or abdominal bracing. Exercises were performed 3 times a day, with 10 repeats for 6 weeks. Transverse abdominis muscle thickness was measured on both right and left sides, using ultrasonography, before and after six weeks of practice. Percent of ratio of changes in the transverse abdominis muscle thickness during contraction was also measured.
    Results
    The result of one way ANOVA test revealed no significant difference between the changes of mean percent of transverse abdominal muscle thickness during the hollowing and bracing practices on both right and left sides (P=0.21).
    Conclusion
    Although there was no statistically significant difference between the two practices mentioned, the mean percent of changes in the transverse abdominis muscle thickness ratio during abdominal bracing was greater than that during the hollowing practice. This latter finding may warrant more consideration in prospective clinical studies
    Keywords: Low back pain, Exercise therapy, Abdominal muscles, Ultrasonography, Women
  • طاهره سید حسین پور، صدیقه کهریزی*، بهرام مبینی
    مقدمه

    خستگی عضلات کمر یکی از عوامل خطرزا در محیط کار و زندگی محسوب می شود. در شرایط خستگی، بار بین بافت های فعال و غیرفعال به صورت غیربهینه پخش می شود که ممکن است خطر آسیب حتی با اعمال بار کم را نیز به دنبال داشته باشد. با توجه به اهمیت عضلات شکمی در ایجاد و حفظ پایداری ستون فقرات در شرایط ناپایدار بررسی این عضلات در مقابله با خستگی عضلات کمر ضروری به نظر می رسد. با توجه به اینکه بررسی عضلات عمقی با روش الکترومیوگرافی سطحی امکان پذیر نیست و در این مطالعه روش تصویربرداری اولتراسونیک روش جایگزین مناسبی برای بررسی این عضلات در نظر گرفته شده است.

    مواد و روش ها

    پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی است که بر روی 15 زن سالم غیر ورزشکار انجام شده است. ضخامت عضلات شکمی این افراد توسط دستگاه اولتراسوند real-time از بخش لترال شکم (عضله عرضی شکمTransverse abdominis (TrA)، مایل داخلی شکم Internal oblique abdominis (IO)، مایل خارجی شکم External oblique abdominis (EO)) قبل و بعد از پروتکل خستگی عضلات اکستانسور کمری در حالت ایستاده حین تحمل بار 25% وزن بدن و بدون تحمل این مقدار بار مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر برای بررسی اثر دو متغیر بار محوری و خستگی عضلات اکستانسور کمر بر تغییرات ضخامت عضلات شکمی استفاده شد.

    یافته ها

    اگر چه بار قرینه محوری به اندازه 25% وزن بدن هر فرد شرکت کننده، نتوانست تغییر ضخامت معنی داری در هیچ یک از عضلات شکمی ایجاد کند. اما به دنبال خستگی عضلات اکستانسور کمر افزایش معنی دار در ضخامت عضله مایل داخلی شکم دیده شد (009/0P=).

    نتیجه گیری

    نتایج نشان داد به دنبال خستگی عضلات اکستانسور کمر، رفتار عضلات شکمی به صورت افزایش ضخامت عضلات شکمی تغییر می کند تا احتمالا پایداری ستون فقرات در آن وضعیت حفظ شود.

    کلید واژگان: خستگی عضلات اکستانسور کمر, ضخامت, عضلات شکم, بار
    Tahere Seyed Hoseinpoor, Sedighe Kahrizi, Bahram Mobini
    Introduction

    Back muscles fatigue is one of the risk factors in workplace and throughout daily activities. Under fatigue conditions، loads will be redistributed among active and passive tissues in a non-optimal manner، where a single tissue may become overloaded and thus increasing the risk of injury with minimal loads. Because of the importance of abdominal muscles in producing and maintaining spinal stability in unstable conditions، it was necessary to investigate the response of these muscles in the presence of back muscles fatigue. Since it is not possible to study deep muscles with surface electromyography (EMG) techniques، in this study the function of abdominal muscles after lumbar extensor fatigue was investigated by ultrasound imaging technique.

    Materials And Methods

    Fifteen healthy women participated in this experimental study. Abdominal muscles thickness was measured from the lateral abdominal wall (Transverse abdomen (TrA)، Internal oblique abdomen (IO)، External oblique abdomen (EO)) using ultrasound imaging technique before and after the back extensor muscles fatigue protocol in upright standing with and without axial loading equal to 25% of the participants’ body weight. Repeated measure ANOVA was used to test the main effects of the load and back extensor muscle fatigue on the thickness of the abdominal muscles.

    Results

    Although، symmetric axial loads equal to 25% of each participant weight had no significant effect on the thickness of abdominal muscles، back extensor muscles fatigue increased IO thickness significantly (P=0. 009).

    Conclusion

    The results showed that abdominal muscles response changes with back extensor muscles fatigue. By increasing the thickness of abdominal muscle، the stability of the spine could be maintained.

    Keywords: back extensor muscles fatigue, thickness, abdominal muscles, load
  • مطهره هاشم بروجردی*، امیرمسعود عرب، نورالدین کریمی
    هدف
    این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین روش الکترومیوگرافی سطحی وسونوگرافی برای تعیین سطح فعالیت عضلات شکم در طی انقباض عضلات کف لگن در افراد سالم انجام شده است
    روش بررسی
    دراین مطالعه 15 زن سالم شرکت داشتند. انقباض عضلات کف لگن توسط هر فرد انجام شده و ثبت همزمان الکترومیوگرافی سطحی و سونوگرافی عضلات شکم (عضله عرضی، مایل داخلی و مایل خارجی) صورت گرفته است. از ضریب همبستگی درون گروهی و میزان خطای استاندارد به منظور بررسی تکرار پذیری نسبی و مطلق الکترومیوگرافی و سونوگرافی استفاده شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون جهت تحلیل رابطه بین الکترومیوگرافی و سونوگرافی استفاده شده است.
    یافته ها
    نتایج آزمون بیانگر تکرارپذیری بالای الکترومیوگرافی سطحی ونیز سونوگرافی، جهت ثبت فعالیت عضلات شکم در حین انقباض عضلات کف لگن بوده است. گرچه افزایش فعالیت الکترومیوگرافی و تغییرضخامت در عضلات عرضی و مایل داخلی و خارجی شکم در هنگام انقباض عضلات کف لگن دیده شده است، اما از نظر آماری ارتباط معناداری بین حداکثر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات شکم و حداکثر تغییرضخامت ثبت شده توسط سونوگرافی در این عضلات مشاهده نشده است (ضریب همبستگی عضله عرضی =0.31، مایل داخلی=0.38، مایل خارجی=0.05 و عضله عرضی =0.10ٰٰ، مایل داخلی=0.04، مایل خارجی=0.81)P value
    نتیجه گیری
    الکترومیوگرافی سطحی و سونوگرافی هردو روشی تکرارپذیر برای بررسی فعالیت عضلات شکم در حین انقباض عضلات کف لگن می باشند، اما نتایج بدست آمده از این دو روش قابل تعمیم به یکدیگر نبوده و ارتباط معنادار آماری میان آنها وجود ندارد.
    کلید واژگان: عضلات شکم, عضلات کف لگن, الکترومیوگرافی, سونوگرافی
    Miss Motahare Hashem Boroojerdi *, Dr Amir Masoud Arabloo, Dr Noreldin Karimi
    Objective
    To asses relationship between abdominal muscles superficial Electromyography (EMG) and ultrasound measurement during Pelvic Floor Muscles (PFM) contraction in healthy people.
    Methods
    15 healthy women participated in the study. Their abdominal muscles activation (transversus abdominis, internal oblique and external oblique muscles) was measured by EMG and sonography during maximal PFM contraction. Inter Correlation Coefficient (ICC) and Standard Error Measurement (SEM) was used for reliability assessment and Pearson correlation coefficient to analyze data.
    Results
    EMG and ultrasound had high reliability to assess abdominal muscles activity during PFM contraction. Although increase in abdominal muscles EMG activity and muscles thickness changes in ultrasound imagine was showed but there was no significant relationship between EMG activity and changes in thickness of abdominal muscles(Transverse (r=0.31, P=0.10) Int Oblique (r=0.38, P=0.04) Ext Oblique (0.05, P=0.81).
    Conclusion
    According to this study, EMG and Ultrasound were reliable methods to study abdominal muscles activity during PFM contraction but maybe we could not use them instead of each other, because there was not any significant relationship between them.
    Keywords: Abdominal muscles, Pelvic floor muscles, Electromyography, Ultrasonic imaging
  • مهناز ابوفاضلی، امیر مسعود عرب، نورالدین کریمی، عنایت بخشی، زهرا مصلی نژاد، مهری سیروس
    مقدمه
    کمردرد از شایع ترین اختلالات سیستم عضلانی- اسکلتی می باشد که به طور تقریبی 80 درصد افراد در طول زندگی خود حداقل یک بار آن را تجربه کرده اند. با توجه به نقش عضلات شکم در ثبات کمری- لگنی، بررسی ضخامت و عملکرد این عضلات نیازمند ابزاری با تکرارپذیری بالا است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تکرارپذیری سونوگرافی در ارزیابی ضخامت عضلات دیواره شکم در زنان سالم و مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.
    مواد و روش ها
    مطالعه متدولوژیک حاضر روی 10 نفر، 5 زن سالم و 5 زن مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی انجام گرفت. ضخامت عضلات دیواره شکم با استفاده از دستگاه سونوگرافی و اندازه گیری ها دو بار در یک روز با فاصله زمانی 2 ساعت و بار سوم با فاصله 5 روز از اندازه گیری روز اول انجام و ثبت شدند. آزمون ضریب همبستگی (Intraclass correlation coefficient یا ICC) برای تکرارپذیری نسبی و آزمون خطای معیار اندازه گیری برای بیان تکرارپذیری مطلق استفاده گردید.
    یافته ها
    یافته های حاصل برای آزمون تکرارپذیری نسبی در همه تست ها به جز عضله مایل داخلی راست و عضله عرضی سمت چپ عالی بود و در افراد مبتلا به کمردرد در دامنه متوسط تا خوب بود. همه تست ها دارای تکرارپذیری مطلق بودند.
    نتیجه گیری
    روش سونوگرافی به عنوان یک روش تکرارپذیر جهت بررسی ضخامت عضلات دیواره شکم می تواند استفاده شود.
    کلید واژگان: تکرارپذیری, عضلات شکم, سونوگرافی
  • مطهره هاشم بروجردی، امیرمسعود عرب، نورالدین کریمی، ناهید طحان
    هدف
    این مطالعه با هدف بررسی تکرارپذیری روش الکترومیوگرافی برای تعیین فعالیت عضلات شکم در طی انجام دو مانور گود گردن و سفت کردن شکم با و بدون انقباض عضلات کف لگن در افراد سالم و مبتلا به کمردرد مزمن انجام شد.
    روش بررسی
    در یک مطالعه متدولوژیک ثبت سطحی فعالیت الکترومیوگرافی از عضلات شکمی (عرضی شکمی و مایل داخلی و خارجی) در 21 نفر (12فرد سالم و 9 فرد مبتلا به کمردرد) که به طور ساده و در دسترس انتخاب شده بودند، صورت گرفت. هر مانور در سه تکرار انجام می شد و تکرار تست در همان روز با فاصله زمانی حداقل 30 دقیقه صورت می گرفت. آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و محاسبه ضریب همبستگی درون گروهی جهت تحلیل داده ها استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج آزمون بیانگر تکرارپذیری بسیار خوب (90-80=ICC) طی مانورهای گود کردن و سفت کردن عضلات شکم به تنهایی و گود کردن همراه با انقباض عضلات کف لگن و همچنین انقباض ایزوله عضلات کف لگن و تکرار پذیری خوب (80-70=ICC) برای مانور سفت کردن شکم همراه با انقباض عضلات کف لگن بود.
    نتیجه گیری
    الکترومیوگرافی روشی قابل اعتماد و تکرارپذیر برای بررسی فعالیت ارادی و غیرارادی عضلات شکم در شرایط مختلف طی مانورهای ذکر شده می باشد.
    کلید واژگان: کمردرد, عضلات شکم, عضلات کف لگن, تکرارپذیری الکترومیوگرافی
    Motahareh Hashem Boroojerdy, Amir Massoud Arab, Noureddin Karimi, Nahid Tahan
    Objective
    The purpose of this study was to determine the reliability of electromyography measurements of abdominal muscles activity during different manoeuvres (pelvic floor muscle (PFM) contraction، abdominal hollowing and abdominal bracing with and without PFM contraction) in subjects with and without chronic low back pain (LBP).
    Materials and Method
    In this methodology research 21 subjects (9 with LBP، 12 without LBP) who were selected simply & conveniently participated in the study. Abdominal muscle activation amplitude was assessed. Each maneuver was performed in triplicate and repeating of the test was done on the same day with a period of at least 30 minutes. Data were analyzed by Kolmogroff–Smirnoff test and Interclass correlation coefficient.
    Result
    The results showed high reliability for the muscle activation amplitude during abdominal hollowing with and without pelvic floor muscle contraction and isolation pelvic floor muscle contraction and abdominal bracing (ICC=80–90). Also moderate reliability in abdominal bracing with pelvic floor muscle contraction (ICC=70–80).
    Conclusion
    Electromyography is a reliable method for assessment of voluntary and automatic activity of abdominal muscles during different conditions.
    Keywords: Low back pain, Pelvic floor muscles, abdominal muscle, Electromyography Reliability
  • ناهید طحان، امیرمسعود عرب، نورالدین کریمی
    هدف
    هدف از این مطالعه بررسی ارتباط میان شاخص های سونوگرافی و الکترومیوگرافی عضلات شکم حین مانور انقباضی گود کردن عضلات شکم در افراد سالم و مبتلا به کمردرد مزمن می باشد.
    روش بررسی
    ضخامت عضلات عرضی شکم، مورب داخلی و مورب خارجی در سمت راست توسط ثبت همزمان سونوگرافی و الکترومیوگرافی در 15 فرد سالم و 15 فرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی ارزیابی گردید.
    یافته ها
    نتایج نشان داد که ارتباط قوی و معنی دار آماری میان شدت فعالیت عضلات شکم در الکترومیوگرفی و افزایش ضخامت عضله در سونوگرافی در مانور انقباضی گودکردن شکم وجود ندارد. ضریب همبستگی میان تغییرات ضخامت و حداکثر شدت فعالیت برای عضله عرضی شکم در افراد سالم 27/0 و برای افراد کمردردی 11/0 می باشد. این همبستگی برای عضلات مورب داخلی17/0و 08/0 و برای مورب خارجی 17/0 و 07/0 به ترتیب در افراد سالم و کمردردی ثبت گردید.
    نتیجه گیری
    ارتباط معنی داری میان شاخص های الکترومیوگرافی و التراسونوگرافی عضلات شکم در انقباض گودکردن عضلات شکم وجود ندارد.
    کلید واژگان: عضلات شکم, الکترومیوگرافی, التراسونوگرافی, عضلات کف لگن
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال