جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "high intensity interval training" در نشریات گروه "پزشکی"
-
Objective (s)
This study aimed to evaluate the effects of pre-conditioning exercise on body lipid metabolism, leptin secretion, and the downstream pathways at the early stage of type 2 diabetes mellitus (T2DM).
Materials and MethodsThe T2DM model was established using an 8-week high-sugar, high-fat diet combined. The T2DM model was established using an 8-week high-sugar, high-fat diet combined with streptozocin (STZ) injection. Two exercise interventions, high-intensity interval training (HIIT) and moderate-intensity continuous training (MICT) were performed during the model-building process. One week following the STZ injection, rats were euthanized. Blood, gastrocnemius muscle, and epididymal fat pad were collected. Plasma leptin content was measured by ELISA. The expression of leptin-mRNA in epididymal adipose tissue was measured using RT-qPCR, and its protein expression was detected by a western blot. Leptin, leptin-R, and AMPK (AMP-activated protein kinase) - ACC (Acetyl-CoA carboxylase) expression in gastrocnemius muscle was also detected by western blot. Free fatty acids (FFA) and triglycerides (TG) contents in gastrocnemius muscle were measured using a biochemical assay.
ResultsIn the HIIT group, glucose tolerance and leptin receptor expression increased, as did the expression and phosphorylation of AMPK protein. At the early stage of T2DM, it increased significantly in the gastrocnemius muscle in the MICT group.
ConclusionAt the early stage of T2DM, pre-conditioning exercise in the form of HIIT was found to inhibit the leptin-mRNA expression in adipose tissue, suppress leptin synthesis, up-regulate AMPK-ACC signaling pathway, and promote lipid decomposition in skeletal muscle tissue. Pre-conditioning of MICT led to the accumulation of FFA and TG in skeletal muscle, likely due to exercise adaptation rather than ectopic deposition of lipids.
Keywords: Diabetes Mellitus, High-Intensity Interval Training, Leptin, Lipid Metabolism, Sports Medicine -
ObjectiveMyocardial ischemia (MI) and circulatory arrest are associated with unfavorable cardiovascular outcomes. This study aims to investigate the effects of proanthocyanidins (PC) and regular exercise with various intensity training protocols (low, moderate, and high) on cardiac protection in a rat model of MI induced by isoproterenol.Materials and MethodsBased on bioinformatics, a pool of microRNAs and mRNAs was assessed according to significant differential expression in MI condition. Further, the networks of hub genes and mRNA-microRNAs were constructed. After 14 weeks of low, moderate, and high-intensity interval training and oral administration of 300 mg/kg of PC, MI was established in the rats by injecting isoproterenol. The real-time qPCR assessed the relative expressions.ResultsBased on the in-silico analysis, Fn1 (fibronectin-1) and Myh7 (myosin heavy chain 7) are potentially druggable cut points to reduce cardiac tissue damage. High-intensity interval training (HIIT) and consumption of PC modified the relative expression of Myh6 (myosin heavy chain 6), Myh7, and Nf1. Moreover, High-intensity interval training and PC regulated the mir92a-3p, mir181a-5p, mir29a-3p, and mir133a-3p.ConclusionHere, the data indicated that the HIIT protocol could have an effective strategy compared to low-intensity interval training (LIIT) and moderate-intensity interval training protocols (MIIT). Furthermore, HIIT and PC might have protective effects on the MI condition.Keywords: Proanthocyanidins, High-Intensity Interval Training, Myocardial Ischemia, Mrna, Micrornas
-
Objective(s)
Alzheimer’s disease (AD) is a major public concern and one of the primary types of dementia characterized by memory impairment and cognitive decline. Although the properties of exercise training and cannabidiol (CBD) treatments for improving AD have recently been revealed, the exact mechanisms remain unknown. Therefore, this study highlights the interactive impact of high-intensity interval training (HIIT) and CBD administration on improving cognitive impairment in a rat model of amyloid beta (Aꞵ)-induced AD through modulating the expression of apolipoprotein E (APOE), presenilin-1, and glutamate proteins.
Materials and MethodsAfter acclimatization, the animals were randomly assigned into seven subgroups: control (CNT), Sham, Alzheimer (AL), Alzheimer + HIIT (AL + HIIT), Alzheimer + cannabidiol (AL + CBD), Alzheimer + CBD + HIIT (AL + CBD + HIIT), and model (sacrificed ten days after surgery to confirm the induction of AD) groups. To induce AD, rats received an intrahippocampal injection of Aꞵ. The animals in exercise groups performed the HIIT protocol, and the rats in CBD groups were administered 20 mg/kg CBD suspended in sesame oil for six weeks. Following the experimental protocol, serum and hippocampus tissue were collected for histopathological and western blot analysis.
ResultsOur findings indicated that both HIIT and CBD treatments were efficacious in ameliorating Aꞵ deposition and modulating biomarkers of AD, including APOE, presenilin-1, and glutamate. However, the interactive effect of HIIT and CBD supplementation was more effective.
ConclusionOur findings demonstrated the positive therapeutic effect of HIIT and CBD interventions, particularly HIIT combined with CBD, on alleviating AD.
Keywords: Alzheimer’S Disease, Apolipoprotein E, Cannabidiol, Cognitive Impairment, Glutamate, High-Intensity Interval - Training, Presenilin-1 -
مقدمه و هدف
برهم خوردن تنظیم سطوح آدیپوکاین ها در پاتوژنز دیابت نوع2 نقش مهمی دارد. باوجود این، تمرینات ورزشی بواسطه تعدیل سطوح آدیپوکاین ها می تواند در بهبود کنترل گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع2 موثر باشد. در مطالعه حاضر، تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر سطوح سرمی پروگرانولین و MCP-1 در زنان دیابتی نوع 2 بررسی شد.
مواد و روش هاتعداد 36 زن دیابتی نوع2 واجد شرایط و داوطلب در سه گروه کنترل، HIIT و MICT به صورت تصادفی تقسیم شدند. پروتکل HIIT (90 درصد ضربان قلب بیشینه) و MICT (60 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه) هر دو به مدت 12 هفته روی نوارگردان اجرا شدند. نمونه های خونی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. تغییرات بین گروهی با آزمون آنالیز کوواریانس تعیین شد و سطح معناداری 05/0>p بود.
نتایجنتایج حاضر نشان داد که HIIT (001/0>p) و MICT (014/0=p) هر دو به کاهش معنادار سطوح سرمی MCP-1 منجر شده اند. باوجود این، کاهش پروگرانولین نسبت به گروه کنترل تنها در گروه HIIT مشاهده شد (001/0>p) و MICT تاثیر معناداری بر سطوح پروگرانولین نداشت (077/0=p). کاهش درصد چربی بدن و مقاومت به انسولین نیز با هر دو پروتکل HIIT و MICT در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود (001/0>P).
نتیجه گیریتمرینات HIIT و MICT هر دو در تعدیل آدیپوکاین ها در بیماران دیابتی نوع2 موثر هستند. باوجود این، تاثیرگذاری HIIT در مقایسه با MICT از جمله در کاهش سطوح پروگرانولین بیشتر بود که اهمیت توجه بیشتر به HIIT در مدیریت دیابت نوع2 را نشان می دهد.
کلید واژگان: دیابت نوع2, عامل جاذب شیمیایی مونوسیت1, پروگرانولین, تمرین تناوبی شدید, تمرین تداومی با شدت متوسطBackground and ObjectiveAdipokines dysregulation plays important role in the type 2 diabetes (T2D) pathogenesis. However, exercise training can be effective in improving the glycemic control in T2D patients by modulating the adipokines levels. In the present research, the effects of 12 weeks of high intensity interval training (HIIT) and moderate intensity continuous training (MICT) on the serum levels of progranulin and MCP-1 in type2 diabetic women have been investigated.
Materials and Methods36 qualified and volunteer women with T2D were randomly assigned in the three groups including control, MICT and HIIT groups. Both HIIT (90 percent of maximum heart rate) and MICT (60 to 70 percent of maximum heart rate) protocols were conducted on treadmill for 12 weeks. Blood samples were collected in pre and post-test stages. Between groups difference were determined by analysis of covariance test and significant level was P<0.05.
ResultsThe present study findings indicated that both HIIT (p<0.001) and MICT (p=0.014) protocols cause significant decrease in the MCP-1 levels. However, the progranulin reduction compared to the control group was significant only in the HIIT group (p<0.001) and MICT does not have significant effect on the progranulin levels (p=0.077). Decrease in body fat percentage and insulin resistance was also significant for both HIIT and MICT protocols compared to the control group (p<0.001).
ConclusionBoth HIIT and MICT exercise trainings are effective for modulating the adipokines levels in the T2D patients. However, the effectiveness of HIIT was greater for reduction of progranulin levels compared to the MICT group, which indicates the importance of paying more attention to HIIT in the management of T2D.
Keywords: Type 2 Diabetes, Monocyte Chemoattractant Protein-1, Progranulin, High Intensity Interval Training, Moderate Intensity Continuous Training -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، سال هشتاد و یکم شماره 12 (پیاپی 275، اسفند 1402)، صص 944 -956زمینه و هدف
بیماری کبد چرب شایعترین علت بیماری های مزمن کبدی در جهان است که می تواند باعث بروز بیماری های قلبی- عروقی شود، از این رو این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید و تزریق هورمون رشد بر PGC1α میتوکندریایی قلبی و برخی شاخصهای استرس اکسیداتیو موشهای سوری مبتلا به آسیب کبدی، انجام پذیرفت.
روش بررسیپژوهش حاضر از نوع بنیادی و به روش تجربی-آزمایش بنیان است. شروع پژوهش تا جمع آوری داده ها، از شهریور 1401 تا اسفند 1401 در آزمایشگاه تخصصی تربیت بدنی دانشگاه فردسی مشهد به طول انجامید. تعداد 21 سر موش به صورت تصادفی به سه گروه هفت تایی، کنترل (c)، تمرین (HIIT) و تمرین+ هورمون رشد (H-GH) تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید و تزریق هورمون رشد طبق پروتکل انجام گرفت. شاخص هایی نظیر PGC1a،SOD ، MDA، مقاومت به انسولین، نسبت ALT/AST و LDL/HDL مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت ارزیابی داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی (Tukey post hoc) استفاده شد.
یافته هامقادیر PGC1a و SOD در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت. اما مقادیر MDA در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت. کاهش مقاومت به انسولین تنها در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل معنادار بود. نسبت ALT/AST در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت. نسب LDL/HDL (Lipid profile ratio) تنها در گروه HIIT کاهش معنادار داشت.
نتیجه گیریتمرین تناوبی شدید توانست پاسخ بهینهتری در مقایسه با پپتید GH در بهبود شاخصهای مرتبط با NAFLD ایجاد کند. تزریق این هورمون به تنهایی ممکن است تبعات نامطلوبی بر برخی شاخص های این ناهنجاری داشته باشد.
کلید واژگان: آنزیم ها, هورمون رشد, تمرینات تناوبی با شدت بالا, پروتیین های مرتبط با قطرات لیپید, استرس اکسیداتیو, گیرنده فعال شده با تکثیر کننده پراکسی زوم گاما کواکتیواتور 1-آلفا (پروتیین PPARGC1A), سوپراکسید دیسموتاز-1BackgroundFatty liver disease is the most common cause of chronic liver diseases in the world, which can cause cardiovascular diseases, so this research aims to scrutiny a period of intense intermittent sports activity and growth hormone perfuse on cardiac mitochondrial PGC1α and some indicators of oxidative stress in mice with liver damage.
MethodsThe present research was conducted from September 2022 to March 2023 in the specialized physical training laboratory of Ferdowsi University of Mashhad. The statistical population was twenty one adult male Syrian mice with an average weight of twenty three grams. The sports activity protocol was adopted for fifty-six days using the special video recorder for rodents. The intense interval training program was carried out in the form of ten one-minute repetitions and two-minute active rest, so that the total daily training time for each person was thirty minutes.The vaccination protocol includes the daily vaccination of somatropin injected intraperitoneally.
ResultsThe PGC1α levels were significantly higher in both the HIIT (P=0.02) and H- GH (P=0.03) groups collationed to the witness team. Moreover, the levels of SOD were considerably increased, in both the HIIT (P=0.05) and H-GH (P=0.005) team s compared to the witness team. Moreover, the levels of MDA were considerably decreased, in both the HIIT (P=0.007) and H-GH (P=0.04) teams compared to the witness team. The decrease in insulin resistance was significant only in the HIIT (P=0.05) team compared to the witness team and slightly increased in the H-GH (P=0.36) team but was not considered. The difference between HIIT and H-GH team (P=0.03) was also significant.The proportion of ALT/AST in both HIIT (P=0.02) and H-GH (P=0.03) teams had a significant decrease compared to the witness team. LDL/HDL proportion evidenced considered decrement at just in the HIIT team (P=0.01).
ConclusionIntense intermittent sports activity was able to produce a more optimal response compared to GH peptide in improving NAFLD-related indices. Injection of this hormone single may have adverse outcomes on some indexes of this abnormality.
Keywords: Enzymes, Growth Hormone, High-Intensity Interval Training, Lipid Droplet Associated Proteins, Oxidative Stress, PPARGC1A Protein, Superoxide Dismutase-1 -
Objective (s)
This study aimed to investigate the effect of 8-week high-intensity interval training (HIIT) on lactate-induced mitophagy in the hippocampus of rats with type 2 diabetes.
Materials and Methods28 Wistar male rats were divided into four groups randomly: (i) control (Co), (ii) exercise (EX), (iii) type 2 diabetes (T2D), and (iv) type 2 diabetes + exercise (T2D + Ex). The rats in the T2D and T2D + Ex groups were fed a high-fat diet for two months, then a single dose of STZ (35 mg/kg) was injected to induce diabetes. The EX and T2D + Ex groups performed 4–10 intervals of treadmill running at 80–100% of Vmax. Serum and hippocampal levels of lactate, as well as hippocampal levels of monocarboxylate transporter2 (MCT2), sirtuin1 (SIRT1), forkhead box protein O (FOXO3), light chain 3 (LC3), PTEN-induced kinase 1 (PINK1), parkin, beta-amyloid (Aβ), hyperphosphorylated tau protein (TAU), Malondialdehyde (MDA), and antioxidant enzymes were measured. One-way ANOVA and Tukey post-hoc tests were used to analyze the data.
ResultsSerum and hippocampal levels of lactate as well as hippocampal levels of MCT2, SIRT1, FOXO3, LC3, PINK1, Parkin, and antioxidant enzymes were higher while hippocampal levels of Aβ, TAU, and MDA were lower in T2D+EX compared to T2D group (P-value<0.05)
ConclusionHIIT could improve mitophagy through Lactate-SIRT1-FOXO3-PINK1/Parkin signaling in the hippocampus of rats with T2D reducing the accumulation of Tau and Aβ, which may reduce the risk of memory impairments.
Keywords: Cognitive Dysfunction, Diabetes Mellitus-Type 2, High-Intensity Interval - Training, Hippocampus, Lactates, Mitochondria, Mitophagy -
Background
There have been few investigations into the impact of high-intensity interval training on blood rheology.
ObjectivesThis study aimed to evaluate how high-intensity interval training conducted with different duration affects fibrinogen and plasma viscosity in sedentary young college men.
MethodsFor this study, 36 healthy male participants were selected and grouped based on their individual characteristics. The groups included a control group (n = 9), a 45-second training group (tr-45; n = 9), a 30-second training group (tr-30; n = 9), and a 15-second training group (tr-15; n = 9). The training regimen comprised six sessions over two weeks, with varying sets (4, 5, 6, 6, 7, 4 respectively) and durations of 15, 30, and 45 seconds for different groups. There was a fixed 4-minute rest interval between each set, with a consistent load of 0.6 on the Wingate cycle ergometer. Blood samples were collected 48 hours before and after the final session to analyze fibrinogen and plasma viscosity levels.
ResultsThere were no significant differences between groups in plasma fibrinogen levels (F3, 32 = 2.303, P = 0.96). However, post-test analysis revealed a significant decrease in plasma fibrinogen in the tr-45 group (P = 0.027) compared to pre-test levels. Plasma viscosity did not significantly change between groups (F3, 32 = 0.651, P = 0.058), but there was a significant interaction between time and group (F3, 40= 4.43, P = 0.009). Post-test analysis showed a significant decrease in plasma viscosity in the tr-45 (P = 0.010), tr-30 (P = 0.002), and tr-15 (P =
0.003) groups, while it significantly increased in the control group (P = 0.004) compared to pre-test levels.ConclusionsThe findings suggest that high-intensity interval training can effectively decrease blood rheology and factors such as fibrinogen and plasma viscosity, with the 45-second HIIT being more efficient. Therefore, incorporating this training into Physical Activity Programs could be beneficial for inactive men.
Keywords: High Intensity Interval Training, Fibrinogen, Viscosity, Hemorheology, Blood Rheology -
زمینه و اهداف
تمرینات ورزشی به عنوان ابزاری برای کنترل آتروفی عضلانی استفاده می شوند. هدف این پژوهش، بررسی اثر یک دوره تمرین تناوبی شدید (HIIT) قبل و بعد از تعلیق اندام تحتانی بر بیان ژن های مایوستاتین (MSTN) و گیرنده اکتیوین نوع IIB (ActRIIB) در عضله اسکلتی موش های نر ویستار بود.
روش بررسیتعداد 32 سر موش صحرایی نر (چهار تا شش ماه) به طور تصادفی به چهار گروه هشت تایی (گروه (1): کنترل؛ گروه (2): تمرین-تعلیق-بازتمرین؛ گروه (3): بی تمرین-تعلیق-بازتمرین؛ و گروه (4): تمرین-تعلیق-بی تمرین) تقسیم شدند. طول مدت HIIT پنج هفته و طول مدت پروتکل تعلیق دو هفته بود. بیان ژن ها با استفاده از RT-PCR اندازه گیری شد.
یافته ها: در بیان ژن های MSTN و ACTRIIB عضله نعلی گروه (2) نسبت به سایر گروه ها کاهش معنی داری مشاهده شد (0.05>p). در بیان ژن MSTN عضله بازکننده طویل انگشتان گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری وجود داشت (0.05>p). این اثر در گروه (2) نسبت به دیگر گروه ها بیشتر بود. کاهش معنی داری در بیان ژن ACTRIIB عضله بازکننده طویل انگشتان گروه (2) نسبت به سایر گروه ها مشاهده شد (0.05>p). در بیان ژن ACTRIIB عضله بازکننده طویل انگشتان گروه (3) نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری وجود داشت (0.05>p).
نتیجه گیرییافته های پژوهش حاضر نشان از اثربخشی بیشتر تمرین-بازتمرینی (به روش HIIT) در مهار آتروفی عضلانی ناشی از تعلیق اندام تحتانی دارد. این یافته ها از مدل تمرینی HIIT به عنوان یک روش درمانی بسیار کارآمد در جهت پیشگیری و مهار آتروفی ناشی از بی حرکتی اندام در عضله اسکلتی مدل حیوانی حمایت می کند.
کلید واژگان: تمرین تناوبی شدید, مایوستاتین, گیرنده اکتیوین نوع IIB, تعلیق اندام تحتانیEBNESINA, Volume:26 Issue: 3, 2024, PP 37 -49Background and aimsExercise training is employed as a practical method to combat muscle atrophy. The purpose of this study was to investigate the effects of high-intensity interval training (HIIT) conducted before and after hindlimb suspension (HLS) on the gene expression of MSTN and ActRIIB in the skeletal muscle of male Wistar rats.
MethodsThirty-two male rats, aged four to six months, were randomly divided into four groups (N=8 each): (1) control, (2) training-suspension-retraining, (3) non-training-suspension-retraining, and (4) training-suspension-non-training. The HIIT duration was five weeks, while the HLS lasted for two weeks. Gene expression levels were assessed using RT-PCR.
ResultsA significant decrease in the expression of MSTN and ActRIIB was observed in the soleus muscle of the group (2) compared to the other groups (p<0.05). There was also a notable reduction in MSTN expression in the extensor digitorum longus (EDL) muscle among the experimental groups relative to the control group (p<0.05), with the group (2) showing a greater effect than the others. Additionally, a significant decline in ActRIIB expression in the EDL muscle of the group (2) was noted compared to the other groups (p<0.05). The group (3) also exhibited a significant decrease in ActRIIB expression in the EDL muscle compared to the control group (p<0.05).
ConclusionThe findings of this study suggest that the training-retraining approach (with HIIT) is particularly effective in mitigating muscle atrophy induced by HLS. These results highlight the HIIT training model as a highly efficient treatment method for preventing and reducing atrophy in rodent skeletal muscle.
Keywords: High Intensity Interval Training, Myostatin, ACTR-IIB, Hindlimb Suspension -
BackgroundT Liver oxidative metabolism disorder is dependent on several factors that lead to liver diseases like non-alcoholic fatty liver disease. Our hypothesis was that the combination of high-intensity interval training (HIIT) and L-carnitine affects the expression of citrate synthase (CS), PGC-1α, and monocarboxylate transporter 1 (MCT1) in the liver of male Wistar rats.MethodsThirty-two male Wistar rats were divided into four groups (n=8): control, L-carnitine (200 mg/kg/d, four weeks, IP), HIIT, and HIIT+L-carnitine (200 mg/kg/d, four weeks, IP). HIIT training was performed for four weeks (five days a week); then, the animals were anesthetized, and their liver tissues were extracted for real-time PCR to measure MCT1, PGC-1α, and CS. SPSS 22 software was used to analyze the data obtained in different groups, with P<0.05 considered statistically significant.ResultsMCT1 expression significantly increased in the HIIT and HIIT+L-carnitine groups compared to the control group (P<0.001). PGC- 1α expression significantly increased in the HIIT+L-carnitine group compared to the control and L-carnitine groups (P<0.001). Also, PGC- 1α expression significantly increased in the HIIT group compared to the control group (P<0.001). Furthermore, CS expression significantly increased in all groups compared to the control group (P<0.001).ConclusionHIIT exercise combined with L-carnitine supplementation increases the expression of MCT1, PGC-1α, and CS in the liver. Therefore, it seems that performing HIIT exercises and taking L-carnitine supplements can prevent the consequences of fat accumulation in the liver.Keywords: High-Intensity Interval Training, MCT1, PGC-1Α, CS Gene
-
مقدمه
فیبروز بافت چربی در اختلال متابولیسم گلوکز و مقاومت به انسولین در چاقی نقش دارد؛ اما تاثیر ورزش بر پیشرفت فیبروز بافت چربی هنوز ناشناخته است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر هم زمان تمرین های تناوبی با شدت بالا و رژیم غذایی پرچرب بر TGF-β1 و MMP-9 و MMP-2 در بافت چربی زیرپوستی رت های نر انجام شد.
روش هاسر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه، رژیم غذایی معمولی (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی معمولی+ تمرین های تناوبی با شدت بالا (ND+HIIT) و رژیم غذایی پرچرب +تمرین های تناوبی با شدت بالا (HFD+HIIT) تقسیم شدند. پروتکل HIIT شامل هشت مرحله فعالیت با شدت معادل 90 درصد حداکثر ظرفیت دویدن و دوره استراحت فعال 5/2 دقیقه ای با شدت معادل 50درصد MRC به مدت 12 هفته (5 جلسه در هفته) بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه های چربی زیرپوستی و خون جمع آوری شدند. برای اندازه گیری میزان بیان پروتئین TGF-β1 از روش وسترن بلات و برای اندازه گیری MMP-9، MMP-2، انسولین از روش الایزا استفاده شد.
یافته هانتایج نشان داد القای چاقی با افزایش معنی دار میزان TGF-β1،MMP-9 ، MMP-2، مقاومت به انسولین همراه بود (0001/P<p) و در مقابل تمرین تناوبی با شدت بالا به همراه رژیم غذایی پرچرب نسبت به گروه رژیم غذایی پرچرب موجب کاهش معنی دار میزان TGF-β1،MMP-9 ، MMP-2، مقاومت به انسولین می شود (0001/0<p).
نتیجه گیریتمرین تناوبی با شدت بالا، ممکن است پیشرفت فیبروز بافت چربی را تضعیف و اثر پیشگیرانه بر افزایش اختلالات متابولیسم گلوکز ناشی از رژیم غذایی پرچرب داشته باشد.
کلید واژگان: فیبروز بافت چربی, ماتریکس متالوپروتئیناز, تمرینهای تناوبی با شدت بالا, مقاومت به انسولیننسولینBackgroundAdipose tissue fibrosis is involved in glucose metabolism disorder and insulin resistance in obesity, but the effect of exercise on the progression of adipose tissue fibrosis is still unknown.This study aimed to investigate the effect of high intensity interval training (HIIT) simultaneously with high-fat diet on TGF-β1, MMP-9 and MMP-2 in the subcutaneous adipose tissue of male rats.
Methods24 male rats were randomly divided into 4 groups: normal diet (ND), high fat diet (HFD), Normal diet + high intensity interval training (ND+HIIT), high fat diet+ high intensity interval training (HFD+HIIT). The HIIT protocol includes 8 bouts of intense activity at 90% of maximum running capacity (MRC) for 2.5 minutes, with active rest periods at 50% of maximum running capacity for 2.5 minutes for 12 weeks (5 sessions per week). 48 hours after the last training session, blood was taken, and subcutaneous fat was removed. Western blot method was used evaluate the TGF-β1 and ELISA method was used to measure levels of MMP-9, MMP-2, insulin.
ResultsInduction of obesity was associated with a significant increase in TGF-β1, MMP-9 and MMP-2 and insulin resistance (P˂ 0.0001). In contrast, high-intensity interval with high fat diet compared to the high fat diet group causes a significant decrease in the amount of TGF-β1, MMP-9, MMP-2, and insulin resistance (P˂ 0.0001).
ConclusionIn conclusion, our data indicate that High-intensity interval training may weaken the progression of adipose tissue fibrosis and have a preventive effect on the increase in glucose metabolism disorders caused by a high-fat diet.
Keywords: Adipose Tissue Fibrosis, Matrix Metalloproteinase, High Intensity Interval Training, Insulin Resistance -
Background
Non-alcoholic steatohepatitis (NASH) is one of the prevalent metabolic diseases, and knowing its treatment methods is very important. This study investigates the effect of eight weeks of combined high-intensity interval training on intrahepatic FNDC5 protein and irisin in male rats with non-alcoholic steatohepatitis.
MethodsIn this study, 40 rats aged 6 to 8 weeks were divided into two groups: healthy (n=20) and high-fat diet (HFD) (n=20). After eight weeks and assurance of disease induction, the HFD group was randomly divided into control-patient (n=9) and training-patient (n=9). Also, the healthy group was divided into control-healthy (n=9) and training-healthy (n=9). The training group rats performed HIIT in aquatic and land environments (Saturdays and Wednesdays in aquatic environments and Mondays on a treadmill). Western blot method was used to measure FNDC5 and irisin proteins, and the spectrophotometric method was used to measure liver enzymes (ALT and AST). One-way ANOVA and Bonferroni's post hoc test (P<0.05) were used to determine the difference between groups.
ResultsAfter eight weeks of combined high-intensity interval training, there was no significant difference in intrahepatic FNDC5 protein levels between the groups (P=0.125). Intrahepatic irisin protein levels significantly increased in the training-healthy group compared to the control-healthy group (P=0.046). Additionally, there was a significant increase in the training-patient group compared to the control-patient group (P=0.036) and a significant increase in the training-healthy group compared to the control-patient group (P=0.011).
ConclusionIn general, combined high-intensity interval training (aquatic + land) can increase intrahepatic irisin. Thus, this type of training can be considered one of the potential non-pharmacological options for treating NAS. However, more research is needed to reach definitive results.
Keywords: High-Intensity Interval Training, Non-Alcoholic Steatohepatitis, High-Fat Diet, FNDC5 Protein, Rat, Lipid Metabolism, FNDC5 -
Background
The use of complementary medicine in healthcare is increasing rapidly. Therefore, the aim of the current study was to investigate the effect of eight weeks of high-intensity interval training and moderate-intensity continuous training with quercetin supplementation on the gene expression of FOXO1 and ATG5 in the liver of diabetic obese rats.
MethodsIn this experimental study, 42 male Wistar rats were considered research samples at eight weeks. Rats were induced with diabetes after eight weeks of a high-fat diet and familiarization with a laboratory environment and treadmill. Rats were divided into seven groups, and six rats were placed in each group (n=6): healthy control group, diabetes control group, diabetic quercetin group, high-intensity interval training with diabetes group, moderate-intensity continuous training with diabetes group, diabetic high-intensity interval training with quercetin group, and diabetic moderate-intensity continuous training with quercetin group. For one training group, eight weeks of high-intensity interval training, and for the other group, eight weeks of moderate-intensity continuous training on the treadmill were performed. Seventy-two hours after the last training session, liver tissues were isolated to check the gene expression of FOXO1 and ATG5. One-way analysis of variance test was used to check the difference between groups by SPSS version 26 software.
ResultsFindings showed that by inducing type 2 diabetes, gene expression of FOXO1 increased (3.14 unit) (P<0.001) and ATG5 gene expression decreased (0.71 unit) (P<0.001). After eight weeks of training investigation, gene expression of FOXO1 and ATG5 decreased (P<0.001) and increased (P<0.001), respectively, in all training groups compared to the diabetic control group. There was no significant difference between the four training groups (P>0/05).
ConclusionBoth exercises with and without quercetin had a modulating effect on the gene expression of indicators related to the process of autophagy and blood glucose levels in the liver of diabetic obese rats.
Keywords: High-Intensity Interval Training, Endurance Training, Autophagy, FOXO1 Protein, Human, ATG5 Protein, Liver, Diabetes Mellitus, Type 2 -
مقدمه و هدف
فعالیت ورزشی در جنبه های مختلفی مانند سیستم عضلانی بررسی می شود. این پژوهش به بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدت بالا همراه با رژیم غذایی پرچرب بر بیان ماکروفاژهای M1 و M2 در عضله گاستروکنمیوس رت های نر نژاد ویستار می پردازد.
مواد و روش هاتعداد 24 سررت نر بالغ سالم نژاد ویستار با میانگین وزن 15±195 گرم و سن 6 هفته به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، تمرین تناوبی با شدت بالا، تغذیه پرچرب و تمرین تناوب با شدت بالا با تغذیه پرچرب تقسیم شدند. مداخلات، شامل 10 هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا و تغذیه پرچرب بود. سپس، نمونه برداری از عضله گاستروکنمیوس انجام شد. مقادیر ماکروفاژهای M1 و M2 با استفاده از روش Real-Time-PCR اندازه گیری شد. تجزیه تحلیل داده با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری (05/0<p) انجام شد.اختلاف معنی داری بین گروه ها در بیان ماکروفاژهای M1 (0004/0=P) و M2 (0023/0=P) مشاهده شد. بیان ماکروفاژ M1 در گروه تغذیه پرچرب نسبت به گروه تمرین تناوبی با شدت بالا به طور معنی داری بالاتر (0001/0=P) بود. بیان ماکروفاژ M1 در گروه تمرین تناوبی با شدت بالا با تغذیه پرچرب نسبت به گروه تغذیه پرچرب به طورمعنی داری کمتربود (0001/0=P)، اما بیان ماکروفاژ M2 درگروه تمرین تناوبی با شدت بالا با تغذیه پرچرب نسبت به گروه تغذیه پرچرب به طورمعنی داری بالاتر (0003/0=P) بود.
نتیجه گیریبا توجه به نتایج به نظر می رسد تمرینات تناوبی با شدت بالا می تواند بیان ماکروفاژهای M1 را کاهش و ماکروفاژهای M2 را افزایش دهد و از اثرات منفی تغذیه پرچرب جلوگیری کند.
کلید واژگان: تمرین تناوبی با شدت بالا, رژیم غذایی پرچرب, ماکروفاژ M1, ماکروفاژ M2Background and ObjectivePhysical activity is examined in various aspects, such as the structure of the muscular system. This study investigated the impact of a high-intensity interval training (HIIT) program combined with a high-fat diet on the expression of M1 and M2 macrophages in the gastrocnemius muscle of male Wistar rats.
Materials and Methods24 healthy adult male Wistar rats with an average weight of 195±15 grams and age of 6 weeks were randomly divided into 4 groups: control, HIIT, high-fat diet, and HIIT with a high-fat diet. Interventions included 10 weeks of HIIT and a high-fat diet. Subsequently, samples were collected from the gastrocnemius muscle. The levels of M1 and M2 macrophages were measured using Real-Time-PCR. Data analysis was performed using one-way analysis of variance at a significance level of P<0.05.
ResultsSignificant differences were observed between groups in the expression of M1 (P=0.0004) and M2 (P=0.0023) macrophages. M1 macrophage expression was significantly higher in the high-fat diet group compared to the HIIT group (P=0.0001). M1 macrophage expression was significantly lower in the HIIT with a high-fat diet group compared to the high-fat diet group (P=0.0001), but M2 macrophage expression was significantly higher in the HIIT with a high-fat diet group compared to the high-fat diet group (P=0.0003).
ConclusionThese findings suggest that HIIT can reduce M1 macrophage expression and increase M2 macrophage expression, mitigating the negative effects of a high-fat diet.
Keywords: High-Intensity Interval Training, High-Fat Diet, Macrophage M1 -
مقدمه و هدف
کمپلکس اینفلامازومی باعث بلوغ و گسترش فعالیت کاسپاز-1 و سیتوکین های پیش التهابی از جمله IL-1β می شود. همچنین برای القای مرگ سلولی پیروپتوتیک در پاسخ به پاتوژن ها و سیگنال های خطر درون زا حیاتی است. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مصرف غذای پرچرب بر تنظیم کمپلکس اینفلامازومی در بافت چربی موش های صحرایی نر انجام شد.
مواد و روش هادر مطالعه تجربی حاضر؛ 24 سر موش سفید بزرگ آزمایشگاهی نر ویستار (سن: شش هفته)؛ به چهار گروه کنترل (C)، تمرین (HIIT) ، رژیم پرچرب (HFD)، رژیم پرچرب+تمرین (HFD +HIIT)، تقسیم شدند. مداخلات رژیم غذایی و ورزش همزمان شروع شد و به مدت 10 هفته ادامه داشت. وزن، BMI، پروفایل لیپیدی سرم خون و هم چنین بیان NLRP3 و IL-1β بافت چربی احشایی مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تعیین تغییرات میان گروه ها از آنووای یکراهه و آزمون تعقیبی توکی و برای تعیین شدت اندازه اثر از آزمون تی مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS27 استفاده شد (05/0<p).
نتایجکاهش معنی دار وزن (009/0=P)، بیان NLRP3 (001/0=P)، IL-1β (001/0=P) و میزان LDL و کلسترول (001/0=P) در گروه HFD+HIIT نسبت به HFD دیده شد. همچنین افزایش معنی دار HDL و HDL/LDL در گروه HFD+HIIT نسبت به گروه HFD (001/0P=) مشاهده شد.
نتیجه گیریپروتکل تمرینی به کار رفته استراتژی درمانی موثری برای بهبود اختلالات متابولیک و وضعیت التهابی است که منجر به کاهش التهاب می شود. با این حال برای مشخص نمودن مکانیسم های سلولی دیگر التهاب به انجام تحقیقات بیشتری نیاز است.
کلید واژگان: تمرین تناوبی با شدت بالا, بافت چربی, التهاب, رژیم پرچربBackground and ObjectiveInflammasome complex causes maturation and expansion of caspase-1activity and pro-inflammatory cytokines including IL-1β. It is also critical for inducing pyroptotic cell death in response to pathogens and endogenous danger signals. Therefore, the present study was conducted to investigate the effect of high-intensity interval training with high-fat food on the regulation of the inflammasome complex in the adipose tissue of male Wistar rats.
Materials and MethodsIn the present experimental study; 24 male Wistar rats (age: six weeks); were divided into four groups: control (C), exercise (HIIT), high-fat diet (HFD), high-fat diet+exercise (HFD+HIIT). Diet and exercise interventions started at the same time and continued for 10 weeks. Weight, BMI, serum lipid profile, and also the expression of NLRP3 and IL-1β in visceral adipose tissue were measured. To determine changes between groups, one-way ANOVA and Tukey's post hoc test were used, and an independent t-test was used to determine the intensity of the effect size using SPSS27 software (P<0.05).
ResultsSignificant weight reduction (P=0.009), NLRP3 expression (P=0.001), IL-1β (P=0.001), and LDL and cholesterol levels (P=0.001) in the HFD+HIIT group compared to HFD were seen. Also, a significant increase in HDL and HDL/LDL was observed in the HFD+HIIT group compared to the HFD group (P=0.001).
ConclusionThe exercise training protocol is used in the current study as an effective therapeutic strategy for improving metabolic disorders and inflammatory conditions, which leads to the reduction of inflammation. However, more research is needed to determine other cellular mechanisms of inflammation.
Keywords: High-Intensity Interval Training, Adipose Tissue, Inflammation, High-Fat Diet -
پیش زمینه و هدف
دیابت نوع دوم با افزایش التهاب در بافت های مختلف، ازجمله قلب، همراه است. بررسی فاکتورهای مرتبط با افزایش التهاب ناشی از دیابت و پیامدهای ناشی از آن می تواند تا حدودی از طریق اعمال مداخلات درمانی غیرتهاجمی کنترل گردد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدت بالا و مصرف آل سیستئین بر سطوح COX2 و IL-1B بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دوم است.
مواد و روش کاردر این مطالعه تجربی با نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در پنج گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. پس از القای دیابت به گروه های تجربی و کنترل دیابتی، گروه های مداخله تمرین و مصرف مکمل آل سیستئین به مدت هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف مکمل را اجرا نمودند. جهت تعیین اختلاف بین گروه ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
یافته هانتایج این مطالعه نشان داد که اجرای تمرین تناوبی شدید سبب کاهش معنادار شاخص سطوح IL-1B (001/0=p) و مصرف مکمل آل سیستئین سبب کاهش غیرمعنادار (087/0=p) و تمرین تناوبی شدید سبب افزایش غیرمعنادار (14/0=p) سطوح شاخص Cox2 نسبت به گروه کنترل دیابتی در بافت قلب موش های صحرایی گردید. به نظر می رسد تغییرات کاهشی سطوح شاخص Cox2 در گروه مکمل آل سیستئین سبب وخیم تر شدن شرایط التهاب دیابتی می گردد.
بحث و نتیجه گیریاجرای تمرین تناوبی شدید به مدت هشت هفته سبب تغییرات افزایش معنادار در سطوح شاخص IL-1b در بافت قلبی موش های صحرایی می گردد. همچنین مکمل سازی تکی و ترکیبی آل سیستئین با این نوع تمرین تغییرات مشهودی در شاخص های IL-1b و COX-2 ایجاد نکرد. ازجمله محدودیت اصلی در این مطالعه عدم نمونه برداری هم زمان در تمامی نمونه ها بود.
کلید واژگان: تمرین تناوبی شدت بالا, آل سیستئین, COX2, IL-1B, دیابت نوع دومBackground & AimsType 2 diabetes is associated with increased inflammation in various tissues, including the heart. Examining the factors related to the increase in inflammation caused by diabetes , and its consequences , can be controlled to some extent through the application of non-invasive therapeutic interventions. The aim of this study was to investigate the effect of high - intensity interval training and L-cysteine consumption on the levels of COX2 and IL-1B in the heart tissue of rats with type 2 diabetes.
Materials & MethodsIn this experimental study, 30 male Wistar rats were divided into five control and experimental groups by simple random sampling. After the induction of diabetes in the experimental and diabetic control groups, the intervention groups of exercise and L-cysteine supplement consumption performed intense intermittent exercise and supplement consumption for eight weeks. To determine the difference between groups, one-way analysis of variance and LSD post hoc test were used.
ResultsThe results of this study showed that the implementation of intense interval training resulted in a significant decrease in IL-1B level (p=0.001) and the use of L-cysteine supplement led to a non-significant decrease (p=0.087). In contrast, intense interval training caused a non-significant increase (p=0.14) in Cox2 levels compared to the diabetic control group in the heart tissue of rats. It seems that the decreasing changes in Cox2 levels in the L-cysteine supplement group worsened the diabetic inflammation conditions.
ConclusionPerforming HIIT for eight weeks led to significant changes in the levels of IL-1B in the heart tissue of rats. Also, single and combined L-cysteine supplementation with this type of exercise did not cause obvious changes in IL-1B and COX-2 levels. One of the main limitations of this study was the lack of simultaneous sampling in all samples.
Keywords: High-Intensity Interval Training, L-Cysteine, COX2, IL-1B, Type 2 Diabetes -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، سال هشتاد و یکم شماره 10 (پیاپی 273، دی 1402)، صص 793 -805زمینه و هدف
تمرینات ورزشی مختلف سازگاری های فیزیولوژیکی متفاوتی ایجاد می کنند. درحالی که اثر پروتکل های HIIT کم-حجم و کم-تواتر با فواصل استراحتی مختلف بررسی نشده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تاثیر تمرینات HIIT با فشردگی بالا (HC) و پایین (LC) همراه با مکمل بربرین (BBR) بر متغیرهای هماتولوژی مردان پیش-دیابتی بود.
روش بررسیاین مطالعه نیمه تجربی از مهر لغایت آذر 1400 در دانشگاه مازندران انجام شد. 54 مرد دارای اضافه وزن/چاق با میانگین سنی 0/6±6/48 سال، شاخص توده بدنی 1/3±7/30 و درصد چربی 0/4±4/30 به صورت تصادفی و مساوی به شش گروه HC ، LC، HC+BBR، LC+BBR، BBR و کنترل تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی HC (نسبت کار: استراحت، 2:1) وLC (1:1) شامل هشت حرکت وزن بدن با شدت 95%-80 ضربان قلب بیشینه از 4-2 ست به مدت هشت هفته/دو جلسه در هفته بود. پاسخ این متغیرها به آزمون ورزشی بروس پیش و پس از مداخله ارزیابی شد. تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0>P انجام شد.
یافته هامقایسه اولیه متغیرهای هماتولوژی گروه های پیش-دیابتی و غیردیابتی تفاوت معناداری نداشت (همه، 05/0<P). در مقایسه با پیش-آزمون، گلبول های سفیدخون (WBCs) گروه های LC و LC+BBR و لنفوسیت های همه ی مداخله ها (به جز مکمل) کاهش معناداری داشتند (همه، 05/0>P). هموگلوبین و هماتوکریت گروه های HC و HC+BBR کاهش معناداری داشت (05/0>P). هرچند، در پاسخ به فعالیت ورزشی بروس، WBCs در گروه های LC و LC+BBR (به ترتیب 18% و 25%) کاهش معناداری نشان داد (هر دو، 005/0>P).
نتیجه گیریبه نظر می رسد تمرین LC، حتی بدون مصرف مکمل، با کاهش WBCs موجب عملکرد ایمنی موثرتر و اثرات همولیزی کمتری نسبت به پروتکل تمرین HC می گردد.
کلید واژگان: خون, تمرینات تناوبی با شدت بالا, چاقی, پیش دیابتBackgroundExercise programs can lead to different physiological adaptations, but the effects of low-volume, low-frequency HIIT protocols with varying interval structures have not been thoroughly investigated. This study aimed to explore the impact of HIIT with high compression (HC) and low compression (LC), with or without berberine (BBR) supplementation, on hematological parameters in pre-diabetic men.
MethodsThis semi-experimental study was conducted between October and December 2021 at Mazandaran University. Fifty-four overweight/obese men with a mean age of 48.6±6.6 years, a body mass index of 30.7±7.3 kg/m², and a body fat percentage of 34.4±4.3% were randomly and equally divided into one of six groups: HC, LC, HC+BBR, LC+BBR, BBR, and control. The HC group (2:1 work-to-rest ratio) and LC group (1:1 work-to-rest ratio) underwent training programs comprising 2-4 sets of 8 exercises at an intensity of 80-95% of their maximum heart rate twice a week for 8 weeks. Hematological responses to Bruce's incremental exercise test were measured before and after the intervention. Data were analyzed using a two-way ANOVA with Bonferroni's post hoc test, with a significance level set at P<0.05.
ResultsBaseline hematological indices showed no significant differences between pre-diabetic and non-diabetic groups (all, P>0.05). Following the 8-week intervention, there were significant decreases in white blood cells (WBCs) in the LC and LC+BBR groups, and in lymphocytes across all intervention groups except BBR (all, P<0.05). Additionally, hemoglobin and hematocrit levels showed significant reductions in the HC and HC+BBR groups (both, P<0.05). However, in response to Bruce's incremental exercise test, a significant decrease in WBCs was observed in the LC and LC+BBR groups, with reductions of 18% and 25%, respectively (both, P<0.05).
ConclusionThe LC protocol, even without berberine supplementation, seems to provide better immunological benefits and result in less hemolysis compared to the HC protocol, as evidenced by reductions in white blood cell counts.
Keywords: Blood, High-Intensity Interval Training, Obesity, Pre-Diabetic -
مقدمه و هدف
چاقی مانعی برای سلامتی و زمینه بسیاری از بیماری ها است و فعالیت بدنی می تواند این شرایط را تا حدودی بهبود بخشد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر چاقی و تمرینات ورزشی متعاقب آن بر عوامل درگیر در قهوه ای شدن بافت چربی در موش های نر بود.
روش کار36 سر موش نر سالم نژاد ویستار در این طرح استفاده شدند که 30 سر از رژیم غذای پرچرب و 6 سر از رژیم غذای معمولی تغذیه کردند. پس از هشت هفته رژیم، 12 سر (6 سر رژیم غذای پرچرب و 6 سر رژیم غذای معمولی) قربانی شدند و 24 سر موش باقیمانده به چهار گروه شش تایی شامل کنترل چاق، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی و تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند و به مدت هشت هفته، هفته ای پنج جلسه تمرین کردند. برای اندازه گیری بیان ژن ایریزین، UCP-1 و BAIBA از روش Real Time-PCR استفاده شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی توکی جهت تعیین اختلاف بین گروه ها در سطح معناداری 0/05≥p استفاده شد.
یافته هانتایج نشان داد که چاقی موجب کاهش معنادار بیان ژن های ایریزین، UCP-1 و BAIBA در بافت چربی موش های نر شده (0/05>p) و متعاقب آن تمرینات مقاومتی، استقامتی و تناوبی شدید سبب افزایش معنادار بیان ژن های مذکور نسبت به گروه کنترل چاق شدند (0/05>p). همچنین افزایش معنادار بیان ژن های ایریزین و UCP-1 در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه تمرین مقاومتی و تمرین استقامتی مشاهده گردید (0/05>p).
نتیجه گیریبا توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که چاقی با کاهش گرمازایی غیرلرزشی در بافت چربی مانع توسعه بافت چربی قهوه ای و به کارگیری آن در جهت درمان بیماری های متابولیک می شود. در حالی که تمرینات مختلف ورزشی مقاومتی، استقامتی و تناوبی شدید به عنوان روش موثری در افزایش بافت چربی قهوه ای و با تاثیر مثبت بر عوامل درون سلولی موثر بر افزایش لیپولیز، می توانند به عنوان تمرینات مفید در زمینه کاهش چربی و در نتیجه آن افزایش سلامتی در نظر گرفته شوند.
کلید واژگان: تمرین مقاومتی, تمرین استقامتی, تمرین تناوبی شدید, چاقی, عوامل بافت چربی قهوه ایIntroductionObesity is an obstacle to health and the cause of many diseases; physical activity can improve these conditions to some extent. The present study aimed to investigate the effect of obesity and subsequent training on the factors involved in the browning of adipose tissue in male rats.
Materials and Methods30 healthy male Wistar rats were fed high-fat diet and six (ND) were fed normal diet for eight weeks. After eight weeks, six mice fed high fat diet (HFD) and six mice fed normal diet (ND) were sacrificed . 24 obese mice were divided into four groups of six including obese control group (OC), resistance training group (RT), endurance training group (ET), and high intensity interval training (HIIT) group. They practiced five sessions per week for eight weeks. Real Time-PCR method was used to measure irisin, UCP-1 and BAIBA gene expression. The statistical method of one-way analysis of variance (ANOVA) and Tukey's post hoc test was used to determine the difference between groups at a significance level of p≤0.05.
ResultsThe results showed that obesity caused a significant decrease in the expression of irisin, UCP-1 and BAIBA genes in the adipose tissue of male rats (p<0.05) and subsequently resistance, endurance and intense interval training caused a significant increase in the expression of the mentioned genes compared to the control group became obese (p<0.05). Also, a significant increase in the expression of irisin and UCP-1 genes was observed in the intense interval training group compared to the resistance training and endurance training groups (p<0.05).
ConclusionAccording to the results of the present study, it can be stated that obesity prevents the development of brown adipose tissue and its use in the treatment of metabolic diseases by reducing non-vibrational heat generation in adipose tissue. While various resistance, endurance and intense periodic exercises. as an effective method in increasing brown fat tissue and with a positive effect on the intracellular factors that increase lipolysis, can be considered as useful exercises in the field of fat reduction and as a result, health promotion
Keywords: Endurance Training, Resistance Training, High Intensity Interval Training, Obesity, Factors Of Brown Adipose Tissue -
مقدمه
کم تحرکی و بی تحرکی، یکی از معضلات مهم سلامتی است که می تواند پروتئین های سرم را متاثر کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) به همراه مصرف مکمل آویشن بر سطوح سرمی آدروپین و فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-α) در دختران جوان کم تحرک انجام شد.
روش کاردر این مطالعه نیمه تجربی که در سال 1402 انجام شد، 48 دختر جوان کم تحرک با میانگین سنی 61/1±00/20 سال به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین HIIT، آویشن، HIIT +آویشن و گروه کنترل تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون خون وریدی اخذ شد. سطح سرمی TNF-α و آدروپین با استفاده از کیت های الایزا اختصاصی آنالیز شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های آماری آنووا و تی جفت شده انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
یافته هاسطح سرمی آدروپین پیش از آزمون (501/0=p) و پس از آزمون (732/0=p) بین گروه های مورد مطالعه تفاوت معنی داری نداشت و تغییرات آدروپین در گروه ها معنی دار نبود (05/0>p). کاهش چشمگیر مقادیر TNF-α در گروه های آویشن (001/0=p) و HIIT +آویشن (014/0=p) پس از انجام مداخلات گزارش شد. افزایش چشمگیر مقادیر TNF-α در گروه HIIT (007/0=p) مشاهده گردید.
نتیجه گیریانجام تمرینات HIIT موجب افزایش سطح TNF-α و مصرف مکمل آویشن، موجب کاهش سطح این سیتوکین می شود و در مواردی که همزمان مورد استفاده قرار گیرند، باز هم اثر آویشن قوی تر است. سطح آدروپین تحت تاثیر تمرینات یا مصرف مکمل آویشن قرار نگرفت.
کلید واژگان: آدروپین, آویشن, تمرین تناوبی شدید, کم تحرک, TNF-ΑIntroductionInactivity and sedentary are of the most important health problems that can affect serum proteins. The present research was conducted with aim to investigate the effect of eight weeks of high-intensity interval training (HIIT) along with the consumption of thyme suplementation on the serum levels of adropin and Tumour Necrosis Factor alpha (TNF-α) in sedentary young girls.
MethodsIn this quasi-experimental study conducted in 2023, 48 sedentary young girls with mean age of 20.00±1.61 years were randomly divided into four groups: HIIT, thyme, HIIT+thyme and control. Venous blood was taken in the pre-test and post-test stages. Serum levels of adropin and TNF-α were analyzed using specific ELISA kits. The data was analyzed by SPSS statistical software (version 22) using ANOVA and paired t tests. P<0.05 was considered statistically significant.
ResultsThere was no significant difference between the studied groups in the serum level of adropin before the test (P=0.501) and after the test (P=0.732), and the changes in adropin were not significant in the studied groups (P>0.05). A significant decrease in TNF-α values was observed in the thyme (P=0.001) and HIIT + thyme groups (P=0.014) after the interventions, while a significant increase in TNF-α values was observed in the HIIT group (P=0.007).
ConclusionPerforming HIIT exercises increases TNF-α levels and consuming thyme supplements decreases it and in cases where they are used at the same time, the effect of thyme is still stronger. Adropin levels were not affected by exercise or thyme supplementation.
Keywords: Adropin, High-Intensity Interval Training, Sedentary, Thyme, TNF-Α -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، سال شصت و هفتم شماره 3 (پیاپی 195، امرداد و شهریور 1403)، صص 764 -774مقدمه
در دهه اخیر ویتامین D به عنوان یک ترکیب آنتی اکسیدانی غیر آنزیمی توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از مغز و مالون دی آلدئید(MDA) پس از یک دوره تمرینات مقاومتی اینتروال با شدت زیاد و مصرف ویتامین D در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود.
روش کارآزمودنی ها نخست به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین تناوبی، ویتامین D و ترکیبی تقسیم شدند. تمرین مقاومتی تناوبی با شدت بالا در سه ست با شدت 80% یک تکرار بیشینه و استراحت 5/2 دقیقه ای بین ست ها اجرا شد. گروه های ویتامینD و ترکیبی، یکبار در هفته ویتامین D (50000 واحد) مصرف نمودند. سطوح BDNF و MDA قبل و پس از مداخله ها سنجیده شد.
نتایجیافته ها نشان داد که سطوح MDA در گروه های تمرین تناوبی، ویتامینD و ترکیبی بعد از 8 هفته کاهش و مقادیر BDNF افزایش معناداری یافت. اما مداخله ترکیبی تاثیر قویتری بر تغییر سطوح MDA و BDNF در مقایسه با دو مداخله دیگر، داشت(05 /0P<) بعلاوه بین تغییرات سطوحMDA و BDNFدر گروه های تمرین تناوبی و ویتامین D تفاوت معناداری مشاهده نشد(05/0P>).
نتیجه گیریبه نظر می رسد تمرین تناوبی و مصرف ویتامینD می توانند اثرات حمایتی خود را در افراد اضافه وزن با سطوح غیرنرمال ویتامین D، بواسطه کاهش سطوح MDA و تنظیم مثبت پروتئین BDNF اعمال نمایند. اما این اثرات با مداخله ترکیبی توسعه بیشتری یافت.
کلید واژگان: تمرین تناوبی با شدت زیاد, عامل نوروتروفیک مشتق از مغز, مالون دی آلدئید, کمبود ویتامین DIntroductionIn the last decade, vitamin D has attracted more attention as a non-enzymatic antioxidant compound. The aim of this study was to survey of changes in BDNF and malondialdehyde (MDA) levels after a period of high intensity interval resistance training (HIIRT) and vitamin D intake in inactive overweight women women.
Materials and MethodsThe subjects were first selected by the available sampling method, then they were randomly divided into four groups: control, interval exercise, vitamin D, and combined. HIIRT was performed in three sets at intensity with 80% one maximum repetition and 2.5 minutes rest between sets. Vitamin D and combined groups consumed vitamin D (50000 units) once a week. BDNF and MDA levels were measured before and after the interventions.
ResultsThe findings showed that the MDA levels in the interval exercise, vitamin D and combined groups decreased after 8 weeks and BDNF levels increased significantly. But the combined intervention had a stronger effect on the change of MDA and BDNF levels compared to the other two interventions (p<0.05). In addition, no significant difference was observed between the changes in the levels of interval exercise and vitamin D (P<0.05).
ConclusionIt seems that HIIRT and vitamin D consumption can exert their protective effects in overweight people with abnormal levels of vitamin D, by reducing MDA levels and up-regulation of BDNF protein. But these effects were further developed with combined intervention.
Keywords: High-Intensity Interval Training, Brain-Derived Neurotrophic Factor, Malondialdehyde, Vitamin D Deficiency -
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، سال شصت و هفتم شماره 3 (پیاپی 195، امرداد و شهریور 1403)، صص 790 -807مقدمه
شیوع چاقی و اضافه وزن در بزرگسالان روبه افزایش است که تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و رژیم غذایی با محدودیت کربوهیدرات (CRD) ممکن است مداخله موثری برای بهبود ترکیب بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی باشد. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ترکیبی تمرین تناوبی با شدت بالا و رژیم غذایی با محدودیت کربوهیدارت بر ترکیب بدن و آمادگی هوازی در بزرگسالان با وزن طبیعی، دارای اضافه وزن و چاق است.
روش کارجستجوی جامع در پایگاه های اطلاعاتی پابمد، وب آو ساینس، جهاد دانشگاهی، مگیران و گوگل اسکولار برای مقالات منتشر شده تا ژانویه 2023 انجام شد. فراتحلیل برای بررسی اثر ترکیبی HIIT و CRD بر ترکیب بدن بزرگسالان انجام شد. تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) یا تفاوت میانگین وزنی (WMD) و فاصله اطمینان 95 درصد با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد.
نتایجنتایج 13 مطالعه با 173 آزمودنی نشان داد که HITT و CRD سبب کاهش معنادار وزن بدن]001/0P= ، 23/4-[، BMI]001/0P= ، 14/1- [، درصد چربی بدن]001/0 P=، 18/3-[، توده چربی بدن]001/0 P=، 94/2- [در بزرگسالان با وزن طبیعی، دارای اضافه وزن و چاق می شود. اما این دو مداخله باعث تغییر توده عضلانی]8/0 P=، 1/0- [نمی شود.
بحث و نتیجه گیریاستفاده از رژیم غذایی کم کربوهیدرات به همراه تمرینات تناوبی با شدت بالا می تواند منجر به کاهش وزن و بهبود ترکیب بدن در بزرگسالان با وزن طبیعی، دارای اضافه وزن و چاق شود. همچنین این دو مداخله به صورت همزمان می تواند بر عملکرد هوازی اثرات بهینه ای داشته باشد.
کلید واژگان: تمرین تناوبی با شدت بالا, رژیم کم کربوهیدرات, ترکیب بدنی, آمادگی هوازیIntroductionThe prevalence of obesity and overweight in adults is increasing, so high-intensity interval training (HIIT) and carbohydrate-restricted diet (CRD) may be an effective intervention to improve body composition and maximal oxygen consumption. Therefore, the aim of this study is to investigate the combined effect of high-intensity interval training and carbohydrate-restricted diet on body composition and aerobic fitness in normal weight, overweight, and obese adults.
Materials and MethodsA comprehensive search was conducted in the information databases of PubMed, Web of Science, SID, Magiran, and Google Scholar for articles published up to January 2023. A meta-analysis was conducted to investigate the combined effect of HIIT and CRD on body composition in adults. Standardized mean difference (SMD) or weighted mean difference (WMD) and 95% confidence interval were calculated using random effect model.
ResultsThe results of 13 studies with 173 subjects showed that HIIT and low-carbohydrate diet caused a significant decrease in body weight [-4.23, P=0.001], BMI [-1.14, P=0.001], body fat percentage [-3.18, P=0.001], fat mass [-2.94, P=0.001] becomes obese in normal weight, overweight, and obese adults. But these two interventions do not change the muscle mass [-0.1, P=0.8].
ConclusionUsing a low-carbohydrate diet along with HIIT can lead to weight loss and body composition improvement in normal weight, overweight and obese adults. Also, these two interventions simultaneously can exert optimal effects on aerobic performance.
Keywords: High Intensity Interval Training, Low Carbohydrate Diet, Body Composition, Aerobic Fitness
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.