به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "type-2 diabetes" در نشریات گروه "پزشکی"

  • حسن پور رضی*، سید حامد قیامی
    زمینه و هدف

    فرآیند سالمندی به طور معمول با کاهش عملکرد حرکتی و افزایش ابتلا به برخی بیماری ها به ویژه سندرم متابولیک و دیابت همراه است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر 8 هفته تمرینات ترکیبی بر شاخص های سندرم متابولیک، عملکرد حرکتی و کنترل قامت در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.

    روش ها

    در یک مطالعه نیمه تجربی، 20 مرد سالمند (میانگین سن 1/43±67/18 سال) مبتلا به دیابت نوع 2 پس از بررسی های اولیه به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرینات ترکیبی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته به مدت 90 دقیقه (هوازی با شدت 70-50 درصد ضربان قلب بیشینه؛ مقاومتی با شدت 70-40 درصد یک تکرار بیشینه) انجام شد. مقادیر سرمی گلوکز، پروفایل لیپیدی، شاخص عملکرد حرکتی و کنترل قامتی پیش از مداخله و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شد.

    یافته ها

    تمرینات ترکیبی باعث کاهش معنی دار در سطوح سرمی گلوکز (0/001=P) ،کلسترول (0/001=P)، تری گلیسیرید (0/02=P) و LDL (0/001=P) در مردان سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 شد. همچنین، افزایش معنی دار HDL (0/01=P) در گروه تمرین ترکیبی مشاهده شد. شاخص عملکرد حرکتی (0/01=P) و کنترل قامتی (0/01=P) نیز بهبود معنی داری بعد از مداخله تمرینی داشتند.

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد تمرینات ترکیبی می تواند راهبردی موثر و مناسبی برای کنترل قند خون، بهبود پروفایل لیپیدی و همچنین بهبود عملکرد حرکتی و کنترل قامتی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.

    کلید واژگان: تمرین ترکیبی, کنترل قامت, عملکرد حرکتی, دیابت نوع 2, سالمند
    Hasan Pourrazi*, Hamed Ghiyami
    Background and Aim

    The aging process is typically associated with a decline in motor function and an increased incidence of certain diseases, particularly metabolic syndrome and diabetes. This study aimed to determine the effects of an 8-week combined exercise program on metabolic syndrome markers, motor function, and postural control in elderly men with type 2 diabetes.

    Methods

    In a semi-experimental study, 20 elderly men (mean age 67.18 ± 4.43 years) with type 2 diabetes were randomly assigned to two groups: experimental (10 subjects) and control (10 subjects). The experimental group performed combined exercises for 8 weeks, 3 sessions per week, for 90 minutes (aerobic exercise at 50-70% of maximum heart rate; resistance exercise at 40-70% of 1 repetition maximum). Serum levels of glucose, lipid profile, motor function, and postural control were measured before the intervention and 48 hours after the last exercise session.

    Results

    Combined exercise significantly reduced serum levels of glucose (P=0.001), total cholesterol (P=0.001), triglycerides (P=0.02), and LDL (P=0.001) in elderly men with type 2 diabetes. Additionally, there was a significant increase in HDL (P=0.01) in the exercise group. Motor function (P=0.01) and postural control (P=0.01) also improved significantly after the exercise intervention.

    Conclusion

    Combined exercise appears to be an effective and appropriate strategy for controlling blood glucose, improving lipid profile, and enhancing motor function and postural control in older men with type 2 diabetes.

    Keywords: Combined Exercise, Postural Control, Motor Function, Type 2 Diabetes, Elderly
  • Akbar Ghalavand, Majid Nasiri, Hadi Kardan, Bita Bordbar Azari, Mojtaba Dalaramnasab *, Neda Dadvar
    Introduction

    Asprosin is an adipokine related to glucose homeostasis and type 2 diabetes (T2D). It has also been stated that exercise is one of the main pillars in the management of T2D, along with drug therapy. The aim of this study was to determine the effect of a short period of aerobic exercise on serum asprosin, glycemic control, and lipid profile in women with T2D.

    Methods

    In this semi-experimental study, 30 women with T2D from Zabol were selected by purposive sampling and divided into the training (3 weeks of aerobic exercises, 3 sessions per week) and control (no training) groups. Fasting blood sugar (FBS), fructosamine, asprosin, and lipid profiles were measured at the beginning of the intervention and 48 hours after the last session of the intervention.

    Results

    The findings of the present study showed that after 3 weeks of intervention, there was a significant decrease in FBS (P=0.011), fructosamine (P<0.001), and serum asprosin (P=0.038) and a significant increase in the high-density lipoprotein level (P=0.002) in the training group compared to the control group. However, no significant difference was observed in triglyceride, total cholesterol, or low-density lipoprotein (P>0.05).

    Conclusion

    Based on the findings, 3 weeks of aerobic training had positive effects on the adjustment of serum asprosin, which was related to glycemic control and the improvement of the lipid profile.

    Keywords: Type 2 Diabetes, Exercise Training, Asprosin, Metabolic Disorders
  • Anahita Ansari Djafari, Babak Javanmard*, Ali Koohifard, Fatemeh Hojjati, Amir Alinejad Khorram, Zahra Razzaghi, Seyyed Ali Hojjati
    Purpose

    Evaluating pseudomotor performance can be a valuable tool for investigating the peripheral autonomic nervous system in diabetic patients. Sudoscan, a simple and non-invasive method for assessing pseudomotor performance, has been developed in recent years. This study aimed to investigate autonomic neuropathy using Sudoscan in diabetic patients with lower urinary tract symptoms (LUTS) of unknown cause.

    Materials and Methods

    In this cross-sectional study conducted from April 2022 to April 2023, we included 195 patients with type 2 diabetes who were referred to the urology clinic. We extracted demographic, clinical, and laboratory data from the patient files and evaluated urinary symptoms using the International Prostate Symptom Score (IPSS) questionnaire. Patients underwent Sudoscan testing to evaluate autonomic neuropathy in the physical medicine and rehabilitation clinic. To further assess urinary irritative symptoms, patients underwent urodynamic studies (UDS) and ultrasonography.

    Results

    The Sudoscan test results showed that autonomic neuropathy was present in 77 patients (40%), with 43 (22.1%) having moderate and 44 (22.6%) having severe neuropathy. Patients with autonomic neuropathy were found to be older, had longer diabetes durations, higher average blood glucose levels, and higher creatinine levels. Additionally, we found a significant correlation between autonomic neuropathy and signs of high post-void residue on ultrasound and detrusor contraction disorders on UDS (p-value < 0.05).

    Conclusion

    Our study found a higher prevalence of autonomic neuropathy in diabetic patients with LUTS using Sudoscan (40%). Longer diabetes duration and poor glycemic control were associated with an increased risk of autonomic neuropathy linked with LUTS, such as urge incontinence.

    Keywords: Autonomic Neuropathy, Lower Urinary Tract Symptoms, Type 2 Diabetes
  • یونس همتی اردلی، ماندانا غلامی*، فرشاد غزالیان، شهرام سهیلی
    مقدمه و هدف

    برهم خوردن تنظیم سطوح آدیپوکاین ها در پاتوژنز دیابت نوع2 نقش مهمی دارد. باوجود این، تمرینات ورزشی بواسطه تعدیل سطوح آدیپوکاین ها می تواند در بهبود کنترل گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع2 موثر باشد. در مطالعه حاضر، تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر سطوح سرمی پروگرانولین و MCP-1 در زنان دیابتی نوع 2 بررسی شد.

    مواد و روش ها

    تعداد 36 زن دیابتی نوع2 واجد شرایط و داوطلب در سه گروه کنترل، HIIT و MICT به صورت تصادفی تقسیم شدند. پروتکل HIIT (90 درصد ضربان قلب بیشینه) و MICT (60 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه) هر دو به مدت 12 هفته روی نوارگردان اجرا شدند. نمونه های خونی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. تغییرات بین گروهی با آزمون آنالیز کوواریانس تعیین شد و سطح معناداری 05/0>p بود.

    نتایج

    نتایج حاضر نشان داد که HIIT (001/0>p) و MICT (014/0=p) هر دو به کاهش معنادار سطوح سرمی MCP-1 منجر شده اند. باوجود این، کاهش پروگرانولین نسبت به گروه کنترل تنها در گروه HIIT مشاهده شد (001/0>p) و MICT تاثیر معناداری بر سطوح پروگرانولین نداشت (077/0=p). کاهش درصد چربی بدن و مقاومت به انسولین نیز با هر دو پروتکل HIIT و MICT در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود (001/0>P).

    نتیجه گیری

    تمرینات HIIT و MICT هر دو در تعدیل آدیپوکاین ها در بیماران دیابتی نوع2 موثر هستند. باوجود این، تاثیرگذاری HIIT در مقایسه با MICT از جمله در کاهش سطوح پروگرانولین بیشتر بود که اهمیت توجه بیشتر به HIIT در مدیریت دیابت نوع2 را نشان می دهد.

    کلید واژگان: دیابت نوع2, عامل جاذب شیمیایی مونوسیت1, پروگرانولین, تمرین تناوبی شدید, تمرین تداومی با شدت متوسط
    Yones Hemati Ardali, Mandana Gholami *, Farshad Ghazalian, Shahram Soheili
    Background and Objective

    Adipokines dysregulation plays important role in the type 2 diabetes (T2D) pathogenesis. However, exercise training can be effective in improving the glycemic control in T2D patients by modulating the adipokines levels. In the present research, the effects of 12 weeks of high intensity interval training (HIIT) and moderate intensity continuous training (MICT) on the serum levels of progranulin and MCP-1 in type2 diabetic women have been investigated.

    Materials and Methods

    36 qualified and volunteer women with T2D were randomly assigned in the three groups including control, MICT and HIIT groups. Both HIIT (90 percent of maximum heart rate) and MICT (60 to 70 percent of maximum heart rate) protocols were conducted on treadmill for 12 weeks. Blood samples were collected in pre and post-test stages. Between groups difference were determined by analysis of covariance test and significant level was P<0.05.

    Results

    The present study findings indicated that both HIIT (p<0.001) and MICT (p=0.014) protocols cause significant decrease in the MCP-1 levels. However, the progranulin reduction compared to the control group was significant only in the HIIT group (p<0.001) and MICT does not have significant effect on the progranulin levels (p=0.077). Decrease in body fat percentage and insulin resistance was also significant for both HIIT and MICT protocols compared to the control group (p<0.001).

    Conclusion

    Both HIIT and MICT exercise trainings are effective for modulating the adipokines levels in the T2D patients. However, the effectiveness of HIIT was greater for reduction of progranulin levels compared to the MICT group, which indicates the importance of paying more attention to HIIT in the management of T2D.

    Keywords: Type 2 Diabetes, Monocyte Chemoattractant Protein-1, Progranulin, High Intensity Interval Training, Moderate Intensity Continuous Training
  • فاطمه صلح دوست، حامد علیزاده پهلوانی*، محمد شرافتی مقدم
    مقدمه و هدف

    در سال های اخیر تمرین مقاومتی به عنوان یک مداخله قوی برای بهبود سلامت عملکرد قلبی عروقی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 پیشنهاد شده است. از این رو، هدف از مطالعه حاضر تاثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین های مرتبط با استرس شبکه آندوپلاسمی (PERK و NRF2) در بطن چپ موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی مبتلا به دیابت نوع 2 است.  

    مواد و روش ها

    در این مطالعه ی تجربی، 12 سر موش سفید بزرگ ازمایشگاهی نر 2 ماهه از نژاد Sprague Dawley با میانگین وزن 20±280 گرم انتخاب شدند. دیابتی نوع 2 از طریق تزریق محلول های نیکوتین آمید و استرپتوزوتوسین القاء شد. موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین مقاومتی دیابتی و کنترل دیابتی تقسیم شدند؛ تمرین مقاومتی شامل 8 هفته و هفته ای 3 جلسه بالارفتن از یک نردبان عمودی با شیب 85 درجه به طول یک متر با 26 پله و 2 سانتی متر فضای بین هر پله بود. برای سنجش محتوای پروتئین PERK و NRF2 از روش وسترن بلات استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t-مستقل استفاده‏ شد و سطح معناداری 05/0≤p بود.

    نتایج

    پس از 8 هفته تمرین مقاومتی محتوای پروتئین های PERK و NRF2 افزایش معنی داری را نسبت به گروه کنترل در بطن چپ قلب موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی دیابتی نشان داد (به تریتب 01/0=p و 002/0=p).

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد تمرین مقاومتی برای سلامت قلب آزمودنی های مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند مفید باشد و در دستورالعمل توانبخشی متخصصان سلامتی قرار گیرد.

    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, شبکه آندوپلاسمی, بطن چپ قلب, پروتئین PERK, پروتئین NRF2, دیابت نوع 2
    Fatemeh Solhdoust, Hamed Alizadeh Pahlavani *, Mohammad Sherafati Moghadam
    Background and Objective

    In recent years, resistance training has been proposed as a powerful intervention to improve the health of cardiovascular function in people with type 2 diabetes. Therefore, the aim of this study is the effect of resistance training on the content of endoplasmic reticulum stress-related proteins (PERK and NRF2) in the left ventricle of rats with type 2 diabetes.

    Materials and Methods

    In this experimental study, 12 2-month-old male Sprague Dawley rats with an average weight of 280±20 grams were selected. Type 2 diabetes was induced by injecting nicotinamide and streptozotocin solutions. Rats were randomly divided into 2 groups, diabetic resistance training and diabetic control. Resistance training consisted of 8 weeks and 3 sessions per week of climbing a vertical ladder with an 85 degree slope, one meter long with 26 steps and 2 cm space between each step. Western blot method was used to measure PERK and NRF2 protein content. Independent t-test was used for data analysis and the significance level was P≤0.05.

    Results

    After 8 weeks of resistance training, the content of PERK and NRF2 proteins showed a significant increase compared to the control group in the left ventricle of the heart of diabetic rats (P=0.01 and P=0.002, respectively).

    Conclusion

    It seems that resistance training can be useful for the heart health of subjects with type 2 diabetes and can be included in the rehabilitation guidelines of health professionals.

    Keywords: Resistance Exercise, Endoplasmic Reticulum, Left Ventricle, PERK Protein, NRF2 Protein, Type 2 Diabetes
  • کوثر نصری، مژگان اکبرزاده، معصومه کریمیان، مهدی پناهی، مهناز جدی، جواد سید جعفری*
    زمینه و هدف

    بهبود رفتارهای خودمراقبتی اولین گام در راستای کمک به بیماران مبتلا به دیابت برای کنترل بهتر بیماری آن ها است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودمراقبتی افراد مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.

    روش بررسی

    روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تشکیل دادند که در سال 1398 به مرکز مشاوره روان یار تهران مراجعه کردند. حجم نمونه پژوهش شامل سی نفر از افراد واجد شرایط براساس معیارهای ورود و خروج و داوطلب شرکت در پژوهش بود که به طور تصادفی پانزده نفر در گروه آزمایش و پانزده نفر در گروه گواه قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش درمان متمرکز بر شفقت را در هشت جلسه دریافت کرد؛ درحالی که برای گروه گواه درمانی ارائه نشد. ابزارهای پژوهش، برنامه درمانی متمرکز بر شفقت گیلبرت (2009) و پرسش نامه خلاصه فعالیت های خودمراقبتی دیابت (توبرت و گلاسکو، 1994) بود. تحلیل داده ها با آزمون های تحلیل کوواریانس تک متغیره، تی مستقل و خی دو به کمک نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معناداری 0٫05 انجام شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد، پس از تعدیل نمرات پیش آزمون خودمراقبتی، در پس آزمون نمرات گروه آزمایش از گروه گواه به طور معناداری بیشتر شد (0٫005=p).

    نتیجه گیری

    براساس نتایج، درمان متمرکز بر شفقت باعث افزایش خودمراقبتی در افراد مبتلا به دیابت نوع دو می شود.

    کلید واژگان: درمان متمرکز بر شفقت, خودمراقبتی, دیابت نوع دو
    Kosar Nasri, Mozhgan Akbarzade, Masomeh Karimiyan, Mahdi Panahi, Mahnaz Jedi, Javad Seidjafari*
    Background & Objectives

    Diabetes and its complications and treatment techniques are among the most fundamental issues facing medical and psychological knowledge today. In patients with type 2 diabetes, more than 95% of the treatment process is performed by the patient, and the treatment team has little control over the patient between visits, which requires more attention to promoting self–care activities. Designing and evaluating educational and therapeutic programs based on providing information, motivating, and teaching behavioral skills in health–promoting self–care behaviors will increase patients' adherence to self–care behaviors and create a sense of recovery and satisfaction with disease control. Among these therapies is compassionate therapy, which has attracted the attention of new therapists, even for certain diseases. This study aimed to investigate the effectiveness of compassion–focused therapy on the self–care of people with type 2 diabetes.

    Methods

    The research method was quasi–experimental with a pretest–posttest design and a control group. The statistical population in this study consisted of all patients with type 2 diabetes referred to the Ravan Yar Counseling Center in Tehran City, Iran, in 2019. The sample size of the present study included 30 people. They were randomly assigned to the experimental and control groups (15 in each) on the inclusion and exclusion criteria. The inclusion criteria were as follows: voluntary admission to the study, non–use of psychiatric medication, a score below 50 in the self–care questionnaire, and at least 6 months have elapsed since the illness. The exclusion criteria were as follows: participants' reluctance to continue treatment and more than two absences from treatment sessions. The research instruments included Gilbert's Compassionate Therapy Program (2009) and the Summary of Diabetes Self–Care Activities Questionnaire (Toobert and Glasgow, 1994). Data analysis was done using univariate analysis of covariance, independent t test, and Chi–square test using SPSS version 22 software at a significance level 0.05.

    Results

    Based on the results, the mean self–care scores in the experimental group before and after the test were 24.58 and 26.42, respectively. Also, the average self–care scores in the control group before and after the test were 25.58 and 25.27, respectively. The following results show that the mean self–care scores increased in the posttest of the experimental group and decreased slightly in the posttest of the control group. The results of univariate analysis of covariance showed that after adjusting the self–care pretest scores, in the posttest, the scores of the experimental group were significantly higher than the control group (p=0.005).

    Conclusion

    Based on the results, compassion–focused therapy increases self–care in people with type 2 diabetes.

    Keywords: Compassion–Focused Therapy, Self–Care, Type 2 Diabetes
  • Ehsan Khosh Nezhad Afkham, Fatemeh Sayarifard, Farzaneh Abbasi, Ali Rabbani, Hossein Shabani, Azadeh Sayarifard
    Background

    With the spread of the coronavirus disease 2019 (COVID-19), strict laws such as quarantine were implemented in many countries, including Iran. The spread of this disease and the general quarantine overshadowed the treatment and management of some chronic diseases, including type 1 diabetes, and many families faced a serious challenge in providing medicines and periodic tests for their children. This study was conducted with the aim of investigating the effects of the COVID-19 crisis on disease management in children with type 1 diabetes.

    Method

    Based on a researcher-made questionnaire, this cross-sectional study was conducted on 85 children with type 1 diabetes between the ages of 2 and 18 years in 6 months at the Children's Medical Center Hospital. This questionnaire is either collected from the parents during the face-to-face visit of the child with type 1 diabetes, or the virtual visit (telemedicine), and they were asked to complete the relevant questionnaire. This questionnaire included demographic information, laboratory tests, and the challenges of patients' families during the pandemic. In order to properly understand the management of this disease, parents were asked to enter the results of tests related to fasting blood sugar and HbA1c 3 times at the beginning of the pandemic, during quarantine, and during the implementation of the study.

    Results

    Based on the results, the level of HbA1c, the problem of insurance coverage, the problem of attendance, ketoacidosis, and infection before the pandemic, during the pandemic, and at the time of the study among children with type 1 diabetes were unchanged (P>0.05). There was a significant difference between fasting blood sugar levels, insulin levels, blood sugar control levels, and hospitalizations in type 1 diabetes patients before the pandemic, during the pandemic, and the study period (P<0.05).

    Conclusion

    Increasing the use of continuous glucose monitors and the widespread use of telemedicine visits may improve the impact of the pandemic on disease management. It is suggested that more multicenter studies with a higher sample size should be conducted in order to investigate the impact of the COVID-19 crisis on children with diabetes.

    Keywords: Coronavirus Diseases 2019, COVID-19, Type 1 Diabetes, Telemedicine
  • فاطمه کاظمی نسب*، نفیسه حسن پور، امید ظفرمند
    زمینه و هدف

    آپلین نقش مهمی در تنظیم هموئوستاز انرژی دارد که نقش آن در دیابت و مقاومت به انسولین به درستی مشخص نیست بنابراین هدف این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین ورزشی بر میزان آپلین سرمی و مقاومت به انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو (T2DM) است.

    مواد و روش ها

    جستجوی نظام مند برای مطالعات مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Web of Science، SID، Magiran انجام شد. اندازه اثر و فاصله اطمینان 95 درصد (CI) با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد.

    یافته ها

    تجزیه و تحلیل 14 مداخله با 386 بیمار T2DM نشان داد که تمرین ورزشی سبب تغییر معنادار آپلین سرمی]8/0=P  ،(731/0- تا 897/0) 083/0= [SMD نسبت به گروه کنترل در افراد بزرگسال نشد. با این وجود، تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که تمرین ورزشی سبب کاهش معنادار سطوح گلوکز ناشتا]001/0=P ،(37/26- الی 69/11-)mg/dl  034/19-=[WMD، میزان انسولین ناشتا] 001/0=P ،(429/5- تا 804/1-)mU/mL  616/3-= [WMDو شاخص مقاومت به انسولین یا HOMA-IR]001/0P= ،(044/2- تا 104/1-) 574/1-= [WMD نسبت به گروه کنترل در بیماران T2DM شد.

    نتیجه گیری

    نتایج فراتحلیل حاضر نشان داد که تمرین ورزشی تاثیری بر میزان آپلین سرمی ندارد ولی سبب کاهش گلوکز ناشتا، انسولین ناشتا و مقاومت به انسولین در بیماران T2DM می شود؛ بنابراین، تمرینات ورزشی یک روش مناسب و کارآمد برای بهبود مقاومت به انسولین در بیماران T2DM است.

    کلید واژگان: اپلین, دیابت نوع دو, مقاومت به انسولین, گلوکز خون, تمرین ورزشی
    Fatemeh Kazeminasab *, Nafiseh Hassanpour, Omid Zafarmand
    Introduction

    Apelin is crucial for regulating energy homeostasis, yet its role in diabetes and insulin resistance remains inadequately understood. This study aimed to investigate the effects of exercise training (Exe) on serum apelin levels and insulin resistance in patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM).

    Materials and Methods

    A systematic search for relevant studies was conducted using the PubMed, Web of Science, SID, and Magiran databases. Effect sizes and 95% confidence interval (CI) were calculated using a random effects model.

    Results

    Analysis of 14 interventions involving 386 adults with T2DM indicated that exercise training did not result in a significant change in serum apelin levels [SMD=0.083 (95% CI: 0.731 to 0.897), P=0.8] compared to the control group. However, exercise training was associated with significant reductions in fasting glucose levels [WMD=-19.034 mg/dl (95% CI: -11.69 to -26.37), P=0.001], fasting insulin levels [WMD=-3.616 μU/ml (95% CI: -1.804 to -5.429), P=0.001], and insulin resistance as measured by HOMA-IR [WMD=-1.574 μU/ml (95% CI: -1.104 to -2.044), P=0.001], relative to the control group.

    Conclusion

    The results of this meta-analysis indicate that exercise training does not significantly affect serum apelin levels. However, it contributes to reductions in fasting glucose, fasting insulin, and insulin resistance in patients with T2DM. Thus, exercise is an effective strategy for improving insulin resistance in individuals with T2DM.

    Keywords: Apelin, Type 2 Diabetes, Insulin Resistance, BLOOD GLUCOSE, Exercise Training
  • حمیدرضا خوش نژاد ابراهیمی، شباهنگ جعفر نژاد*، مطهره آقاجانی دلاور، سمیه اسمعیلیان، سعیده ایران منش
    مقدمه

    دیابت نوع یک بیماری مزمنی است که مدیریت آن نیازمند تزریق روزانه انسولین، آزمایش روزانه خون برای سنجش میزان قند و نظارت مستمر بر رژیم غذایی می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر آموزش خود مراقبتی بر افسردگی، اضطراب و خودکارآمدی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک طراحی گردیده است.

    مواد و روش ها

    این مطالعه به روش نیمه تجربی بر روی جمعیت 60 نفری از نوجوانان بین سنین 12 تا 18 سال مبتلا به دیابت نوع یک، مراجعه کننده به بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) تهران، در سال 1402 انجام شد. آموزش شامل 4 جلسه به صورت یک بار در هفته (4 هفته) بود. معنی داری یافته ها با استفاده از آزمون مربع کای بررسی گردید و از تجزیه و تحلیل آنوا نیز جهت مقایسه متغیرهای کمی بین گروه ها استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در مقایسه بین دو گروه، اختلاف در میانگین های نمرات افسردگی و اضطراب قبل از مداخله و پس از مداخله معنادار است. همچنین اختلاف در میانگین نمره خودکارآمدی قبل از مداخله و پس از مداخله معنادار است. در پیگیری یک ماهه نیز اختلاف معناداری در میانگین نمره خودکارآمدی بین گروه پیگیری و قبل از مداخله وجود داشت (0/05>P).

    نتیجه گیری

    به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کاهش اضطراب و افسردگی و بهبود خودکارآمدی در مبتلایان به دیابت نوع یک بود. بنابراین، آموزش خودمراقبتی به مبتلایان به دیابت نوع یک می تواند به عنوان یکی از منابع موثر در راستای پویایی و بهبود ویژگی های مرتبط با سلامت آنان مورد توجه قرار گیرد.

    کلید واژگان: افسردگی, اضطراب, خودکارآمدی, خودمراقبتی, دیابت نوع یک
    H .Khoshnejad Ebrahimi, Sh .Jafarnejad*, M. Aghajani Delavar, S. Esmailian, S. Iranmanesh
    Introduction

    Type 1 diabetes is a chronic disease that requires daily insulin injections, daily blood tests for blood sugar monitoring, and constant supervision of diet. This study was designed to investigate the effect of self-care training on depression, anxiety, and self-efficacy in adolescents with type 1 diabetes.

    Materials and Methods

    This semi-experimental study was conducted on a population of 60 adolescents aged 12 to 18 years with type 1 diabetes, who visited Hazrat Ali Asghar (PBUH) Hospital in Tehran in 2023. The training consisted of four sessions held once a week over a four-week period. The significance of the findings was assessed using the Chi-Square test, and ANOVA was used to compare quantitative variables between groups.

    Result

    The findings of this study showed a significant difference in the mean scores of depression and anxiety between the two groups before and after the intervention. Moreover, a significant improvement was observed in the mean self-efficacy scores before and after the intervention. In a one-month follow-up, there was also a significant difference in the mean self-efficacy score between the follow-up group and the pre-intervention group (P value<0.05).

    Conclusion

    Overall, the results of this study showed the positive effect of self-care training on reducing anxiety and depression and improving self-efficacy in patients with type 1 diabetes. Therefore, self-care training can be considered as one of the effective resources for promoting the dynamism and improvement of health-related characteristics in patients with type 1 diabetes.

    Keywords: Depression, Anxiety, Self-Efficacy, Self-Care, Type 1 Diabetes
  • سجاد جدی، اصغر قاسمی*
    مقدمه

    نیتریت یک دهنده نیتریک اکسید است که منجر به افزایش ترشح انسولین از جزایر پانکراس در موش صحرایی با دیابت نوع 2  (T2D) می گردد. سازوکار پیشنهادی برای این اثر، کاهش استرس اکسیداتیو است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر نیتریت بر بیان دو ژن دخیل در فرایند استرس اکسیداتیو ناشی از T2D در جزایر پانکراس موش های صحرایی است.

    مواد و روش ها

    دیابت نوع 2 در موش های صحرایی نر با تجویز رژیم غذایی پر چرب و تزریق مقادیر کم استرپتوزوتوسین (25 میلی گرم بر کیلوگرم) ایجاد شد. موش های صحرایی به سه گروه (6 موش صحرایی  در هر گروه) تقسیم شدند: شاهد، دیابت و دیابت+نیتریت. گروه دیابت+نیتریت، برای هشت هفته آب آشامیدنی حاوی نیتریت سدیم (50 میلی گرم بر لیتر) دریافت کرد. در پایان مطالعه، سطوح mRNA  فاکتور هسته ای فاکتور مرتبط با اریتروئید 2 (Nrf2) و پراکسی ردوکسین-4 (Prdx4) در جزایر پانکراس جدا شده اندازه گیری شد.

    یافته ها

    در جزایر جدا شده از موش  های صحرایی مبتلا به T2D، بیان mRNA ژنNrf2  و Prdx4 به ترتیب 55 (0/005=P) و 77 درصد (0/001>P) کمتر از گروه شاهد بود. تجویز نیتریت موجب افزایش 61 درصدی بیان Nrf2  (P=0/050) و 94 درصدی بیان ژن Prdx4 (P=0/009) در جزایر پانکراس جدا شده از موش های صحرایی با T2D گردید.

    نتیجه گیری

    اثرات مفید نیتریت در کاهش استرس اکسیداتیو ایجاد شده توسط T2D در جزایر پانکراس جدا شده از موش های صحرایی، با افزایش بیان mRNA ژن Nrf2 وPrdx4  در ارتباط است.

    کلید واژگان: نیتریت, نیتریک اکسید, فاکتور هسته ای فاکتور مرتبط با اریتروئید 2, استرس اکسیداتیو, جزایر پانکراس, پراکسی ردوکسین-4, موش صحرایی, دیابت نوع 2
    S .Jeddi, A. Ghasemi*
    Introduction

    Nitrite is a nitric oxide (NO) donor that increases insulin secretion from pancreatic islets in rats with type 2 diabetes (T2D). The underlying mechanism of this effect is the reduction of oxidative stress. This study aims to investigate the effect of nitrite on the expression of two genes involved in the oxidative stress process caused by T2D in the pancreatic islets of rats.

    Materials and Methods

    T2D was induced in male rats by administering a high-fat diet along with a low dose of streptozotocin (25 mg/kg). The rats were divided into three groups (n=6 per group): control, T2D, and T2D+nitrite. The T2D+nitrite group received drinking water containing sodium nitrite (50 mg/L) for eight weeks. At the end of the study, mRNA levels of nuclear factor erythroid 2-related factor 2 (Nrf2) and peroxiredoxin-4 (Prdx4) were measured in the isolated pancreatic islets.

    Results

    In the pancreatic islets isolated from T2D rats, mRNA expression levels of Nrf2 and Prdx4 were significantly lower by 55% (P=0.005) and 77% (P<0.001), respectively, compared to the control group. Nitrite administration in T2D rats resulted in a 61% increase in Nrf2 expression (P=0.050) and a 94% increase in Prdx4 expression (P=0.009) in the isolated pancreatic islets.

    Conclusion

    The beneficial effects of nitrite in reducing oxidative stress induced by T2D in the pancreatic islets of rats are associated with increased mRNA expression of Nrf2 and Prdx4.

    Keywords: Nitrite, Nitric Oxide, Nrf2, Oxidative Stress, Pancreatic Islets, Prdx4, Rat, Type 2 Diabetes
  • اصغر قاسمی، سجاد جدی، رضا نوروزی راد*
    مقدمه

    هیپوکسی و به ویژه هیپوکسی بافت چربی در پاتوفیزیولوژی دیابت نوع 2 (T2D) نقش دارد و هیپراکسی (تجویز اکسیژن) به عنوان درمانی بالقوه برای T2D مطرح شده است. یکی از عوارض هیپراکسی، کاهش فراهم زیستی نیتریک اکسید (NO) است. هدف این مطالعه تعیین اثر هیپراکسی بر آنزیم های تولیدکننده NO (نیتریک اکسید سنتاز یا NOS) یا تخریب کننده ال-آرژینین (آرژیناز) در بافت چربی اپیدیدیمال در موش های صحرایی مبتلا به T2D است.

    مواد و روش ها

    دیابت نوع 2 در 12 سر موش صحرایی نر؛ با استفاده از رژیم غذایی پر چرب و مقادیر اندک استرپتوزوتوسین القاء شد. سپس موش ها به دو گروه 6 تایی تقسیم شدند: گروه هیپراکسی (به مدت 5 هفته اکسیژن 95 درصد دریافت کردند) و گروه شاهد (در معرض اکسیژن هوا، 21 درصد، قرار گرفتند). در پایان 5 هفته، حیوانات بیهوش شدند، بافت چربی ایپدیدیمال جدا و میزان پروتئین های NOS اندوتلیالی (eNOS)، NOS القایی (iNOS) و آرژیناز، همچنین سطح متابولیت های NO (NOx) و لاکتات در آن ها اندازه گیری شد.

    یافته ها

    هیپراکسی سبب کاهش 28 درصدی قند خون و همچنین کاهش غلظت لاکتات، کاهش سطح پروتئین eNOS (11/1±5/2 در مقابل 1/3±8/4 نانوگرم به ازای میلی گرم پروتئین، 0/041=P)، کاهش سطح NOx (18/2±1/0 در مقابل 1/2±12/1 نانومول با ازای میلی گرم پروتئین، (0/027=P) و افزایش پروتئین آرژیناز (0/14±1/3) در مقابل 0/31±2/2 نانوگرم به ازای میلی گرم پروتئین، (0/028=P) در بافت چربی گردید.

    نتیجه گیری

    هیپراکسی گلوکز خون را در موش های صحرایی مبتلا به T2D کاهش داد اما فراهم زیستی NO در بافت چربی احشایی را کم کرد که با کاهش سطح پروتئین eNOS و افزایش سطح پروتئین آرژیناز مرتبط است.

    کلید واژگان: دیابت نوع 2, نیتریک اکسید, چربی احشایی, آرژیناز, هیپراکسی, موش صحرایی
    A. Ghasemi, S. Jeddi, R .Norouzirad*
    Introduction

    Hypoxia, particularly in adipose tissue, is involved in the pathophysiology of type 2 diabetes. Hyperoxia, oxygen administration, has been proposed as a potential treatment for this condition. However, one complication associated with hyperoxia is the decreased bioavailability of nitric oxide (NO). This study investigates the effect of hyperoxia on NO-producing enzymes (NO synthase, NOS) and the L-arginine-degrading enzyme (arginase) in epididymal adipose tissue of type 2 diabetic rats.

    Material and Methods

    Type 2 diabetes was induced in 12 male rats using a  high-fat diet combined with a low dose of streptozotocin. The rats were then divided into two groups: hyperoxia (received 95% oxygen for five weeks) and control group exposed to air containing 21% oxygen). After five weeks, the animals were anesthetized, and epididymal adipose tissue was isolated. Protein levels of endothelial NOS (eNOS), inducible NOS (iNOS), and arginase, as well as concentrations of nitric oxide metabolites (NOx) and lactate, were measured.

    Results

    Hyperoxia resulted in a 28% reduction in fasting serum glucose, decreased lactate concentration, decreased eNOS protein levels (11.1±5.2 vs. 8.4±1.3 ng/mg protein, P=0.041), decreased NOx levels (18.2±1.0 vs. 12.1±1.2 nmol/mg protein, P=0.027), and increased arginase protein levels (1.3±0.14 vs. 2.2±0.31 ng/ mg protein, P=0.028) in adipose tissue.

    Conclusion

    Hyperoxia reduced fasting serum glucose in type 2 diabetic rats but simultaneously decreased NO bioavailability in visceral adipose tissue, which associated with reduced eNOS protein and increased arginase protein levels.

    Keywords: Type 2 Diabetes, Nitric Oxide, Visceral Fat, Arginase, Hyperoxia, Rat
  • Fatemeh Chehregosha, Leila Maghsoumi-Norouzabad, Majid Mobasseri, Laleh Fakhr, Ali Tarighat-Esfanjani*
    Introduction

     This study aims to determine the effects of fenugreek seed dry extract (FDE) on the glycemic indices, lipid profile, and prooxidant-antioxidant balance (PAB) in patients with type 2 diabetes (T2D).

    Methods

     A double-blind randomized clinical trial was carried out on 54 individuals with T2D. Participants were randomly assigned to a FDE group (received 3 tablets containing 335 mg of FDE daily for 8 weeks) or a placebo group (received tablets containing microcrystalline cellulose). Anthropometric indices, physical activity, diet, fasting blood sugar (FBS), serum insulin, Homeostatic Model Assessment for Insulin Resistance (HOMA-IR), triglyceride (TG), total cholesterol (TC), low-density lipoprotein-cholesterol (LDL-C), high-density lipoprotein (HDL-C), and PAB were assessed.

    Results

     An eight-week intake of 3 tablets containing 335 mg of FDE decreased serum insulin (P=0.016, P<0.001), HOMA-IR (P=0.009, P<0.001), TG (P<0.001, P=0.001), and PAB (P<0.001, P<0.001) compared to the baseline, in both placebo and intervention groups respectively. TC decreased significantly compared to the baseline in the placebo group (P=0.028), while HDL-C increased in the FDE group compared to the baseline (P<0.001) and placebo group (P=0.014).

    Conclusion

     In the present study even though changes of parameters were more in intervention group compared to the control group, we did not observe any significant differences between studied groups except for HDL-C. However, the effects might become apparent with a higher dosage, longer study duration, or a larger sample size compared to the placebo group. Further clinical trials are needed in this regard.

    Keywords: Fenugreek Dry Extract, Type 2 Diabetes, Glycemic Indices, Lipid Profile, PAB
  • Shafagh Asadi, Mohammad Ahmadpanah, Ali Reza Soltanian, Shiva Borzouei *

    Diabetes is a metabolic disorder associated with severe medical consequences such as mental illness and sexual dysfunction in adults. In this cross-sectional study, 283 patients with type 2 diabetes, aged 20 to 70 and married, were selected in 2022-2023. Women’s sexual function was evaluated with the Female Sexual Function Index (FSFI), and men’s sexual function was evaluated with the International Index of Erectile Function (IIEF). Based on the results, 49.8% were men and 50.2% were women. The mean age of the patients was 48.13±8.90 years. The prevalence of sexual dysfunction among men and women was 100% and 66.2%, respectively. A negative correlation was observed between sexual dysfunction and age in women (P=0.043) and men (P<0.001) and a negative relationship was also found between sexual dysfunction and the duration of diabetes in men (P=0.026). Sexual dysfunction is widespread among women and men with diabetes, and due to its adverse effect on the quality of life and marital relationships, it should be taken into consideration.

    Keywords: Correlation, Sexual Dysfunction, Prevalence, Type 2 Diabetes
  • فریبا جعفری بارانی، مهدی ذکایی، عباس آقایی*
    زمینه و هدف

    دیابت بارداری شایع ترین عارضه بارداری است که می تواند برای مادر باردار و جنین عواقب بدی به همراه داشته باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی رابطه گروه های خونی با دیابت بارداری بود.

    مواد و روش ها

    در این پژوهش مورد-شاهدی، 211 مادر مبتلا به دیابت بارداری به عنوان مورد و 211 مادر باردار غیر مبتلا به دیابت بارداری به عنوان شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. روش نمونه گیری دو مرحله ای بود، در مرحله اول از بین 35 پایگاه فعال در مناطق شهری سنندج، 10 پایگاه به تصادف انتخاب شد و در مرحله بعد در هر مرکز موردها به صورت سرشماری و شاهدها به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند. جهت آنالیز از نرم افزار SPSS 16 و آزمون های کای دو و رگرسیون لوجستیک استفاده شد.

    یافته ها

    میانگین سنی زنان باردار در گروه مورد و در گروه شاهد به ترتیب 33/5 ± 29/34 سال و 50/5 ± 30/05 سال بود. بیشترین گروه خونی در دو گروه مورد و شاهد گروه خونی O (بیش از 40 درصد) بود. در آنالیز تک متغیره گروه های خونی ABO و Rh، سابقه سقط و سابقه خانوادگی ابتلا به دیابت نوع دو بین دو گروه ارتباط معنی دار مشاهده نشد (0/05<P). در مدل نهایی رگرسیون سن، شاخص توده بدنی و رتبه بارداری با ابتلا به دیابت بارداری رابطه معنی دار داشتند (0/05<P).

    نتیجه گیری

    در افراد مبتلا به دیابت بارداری گروه خونی O بیشترین فراوانی را داشت؛ اما بین دو گروه مورد و شاهد از نظر گروه های خونی تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. سن، شاخص توده بدنی و رتبه بارداری در مدل نهایی رگرسیون باقی ماندند.

    کلید واژگان: دیابت بارداری, گروه های خونی, مادران باردار, دیابت نوع 2
    Fariba Jafari Barani, Mehdi Zokaei, Abbas Aghaei*
    Background and Aim

    Gestational diabetes is the most common complication of pregnancy that can lead to adverse consequence for the pregnant mother and the fetus. The purpose of this study was to investigate the relationship between blood groups and gestational diabetes.

    Materials and Methods

    This case-control study included 211 pregnant women with gestational diabetes as cases and 211 pregnant women without gestational diabetes as controls. We used two-stage sampling method. In the first stage, 10 bases were randomly selected from 35 active bases in the urban areas of Sanandaj, and in the next stage, the cases were entered into the study using census method and the controls were selected based on convenience sampling. Using SPSS 16 software analysis, Data were analyzed by chi-square test and logistic regression.

    Results

    The mean values of age for the pregnant women in the case and control groups were 34.29 ± 5.33 years and 30.05 ± 5.50 years, respectively. The most common blood group in both case and control groups was blood group O (more than 40%). In the univariate analysis of ABO and Rh blood groups, there was no significant relationship between the two groups (p>0.05) in regard to the history of abortion and family history of type 2 diabetes. In the, final regression model age, body mass index and parity showed a significant relationship with gestational diabetes (p<0.05).

    Conclusion

    In patients with gestational diabetes, blood group O was the most frequent, but there was no statistically significant difference between case and control groups in terms of blood groups. Age, body mass index and parity remained in the final regression model.

    Keywords: Gestational Diabetes, Blood Groups, Pregnant Mothers, Type 2 Diabetes
  • عباس مسگرانی، علیرضا صدیقی، عذرا اخی، ابوالفضل حسین نتاج، علی گلمحمدی، مائده صالحی*
    سابقه و هدف

    دیابت ملیتوس گروهی از اختلالات متابولیکی چند سیستمی پیچیده است که بسیاری از عملکردهای سیستم ایمنی را تغییر می دهد و با تاخیر در بهبودی و کاهش پاسخ ایمنی همراه است. این امر سبب التهاب مزمن خواهد شد. پریودنتیت اپیکال در نتیجه پاسخ التهابی ایجاد شده و به صورت یک ناحیه رادیولوسنت در اپکس ریشه تظاهر می یابد. این مطالعه با هدف بررسی، ارتباط میان وجود ضایعات پالپ و پری اپیکال با دیابت نوع ‏دو کنترل شده در تصاویر رادیوگرافی بیماران مراجعه کننده به کلینیک دندانپزشکی، انجام پذیرفت.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه مقطعی، 45 بیمار در گروه مورد (بیماران دیابتی نوع دو کنترل شده) و 45 بیمار درگروه کنترل (افراد سالم) بودند. وضعیت پری اپیکال و اندودنتیک بر اساس معاینه بالینی با کمک تصاویر پانورامیک و پری اپیکال تهیه شده ارزیابی شد. در معاینات دندان ها (بجز مولرهای سوم)، تعداد دندان های موجود در دهان، تعداد و محل دندان های فاقد درمان ریشه دارای ضایعه پری اپیکال مشخص، تعداد و محل دندان های دارای درمان ریشه و تعداد و محل دندان های دارای درمان ریشه دارای ضایعه پری اپیکال مشخص برای هر بیمار ثبت شد و شاخص پری اپیکال بزرگ تر از 3 به عنوان پاتولوژی پری اپیکال در نظر گرفته شد. جهت تحلیل استنباطی در این مطالعه از آزمون های کای دو (مقایسه فراوانی در دو گروه) و آزمون تی مستقل (جهت مقایسه میانگین در دو گروه) استفاده گردید و سطح معنی داری نیز کم تر از 05/0 در نظر گرفته شد.

    یافته ها

    از میان 90 شرکت کننده 53 نفر زن و 37 نفر مرد بودند. میانگین سن شرکت کنندگان 6/43 سال بود و میانگین سن در گروه افراد دیابتی بیش تر بود. 2/52 درصد از بیماران دارای ضایعه پری اپیکال و 3/63 درصد دارای ضایعه پالپ بودند و در افراد دیابتی به طور معنی داری این دو ضایعه بیش تر بود (0/05>P). درکل بیماران، بین جنسیت و ضایعه پری اپیکال ارتباط معنی داری وجود داشت (0/022=P) و تقریبا در زنان این ضایعه بیش تر بود. در افراد غیر دیابتی برخلاف افراد دیابتی ارتباط بین دو متغیر جنسیت و ضایعه پری اپیکال معنی دار بود و زنان دارای ضایعه بیش تری بودند (0/03=P). در کل بیماران، بین سن و ضایعه پری اپیکال ارتباط معنی داری وجود داشت (0/001=P) و میانگین سن در بیماران دارای ضایعه پری اپیکال بیش تر بود و در افراد دیابتی برخلاف افراد غیر دیابتی بین این دو متغیر ارتباط معنی داری مشاهده شد (0/828=P).

    استنتاج

    نتایج مطالعه با بررسی تصاویر رادیوگرافی نشان داد ارتباط معنی داری بین شیوع ضایعات پالپ و پری اپیکال با جنسیت، سن و دیابت نوع ‏دو‏‏ وجود دارد. نتایج مطالعه نشان داد که شیوع ضایعات پالپ و پری اپیکال دربیماران مبتلا به دیابت نوع دو بیش تر از افراد فاقد دیابت است. احتمال تشکیل این ضایعات با افزایش سن بیش تر می شود و به طور کلی در زنان بیش تر قابل مشاهده است. هم چنین ارتباطی میان شیوع ضایعات پالپ و پری اپیکال در مردان فاقد دیابت نوع دو و افزایش سن در افراد مبتلا به دیابت نوع دو مشاهده نشد.

    کلید واژگان: دیابت نوع 2, دیابت ملیتوس بزرگسالان, پریودونتیت پری اپیکال, آبسه آلوئولار اپیکال, گرانولومای پری اپیکال, بیماری پالپ دندان
    Abbas Mesgarani, Alireza Sedighi, Ozra Akha, Abolfazl Hosseinnataj, Ali Golmohammadi, Maede Salehi*
    Background and Purpose

    Diabetes Mellitus is a group of complex, multi-system metabolic disorders that alter many functions of the immune system and are associated with delayed recovery and a reduced immune response. Apical periodontitis is the inflammation and destruction of the periodontium in the apical region of the root, originating from the pulp, and as a result, an inflammatory response creates a radiolucent area at the root apex. In this study, we aimed to investigate the relationship between the presence of pulp and periapical lesions and controlled type 2 diabetes in the radiographic images of patients.

    Materials and Methods

    In this cross-sectional study, 45 patients were included in the case group (patients with controlled diabetes) and 45 in the control group (healthy individuals). Periapical and endodontic status was evaluated based on examinations using panoramic and periapical images. In the dental examinations (excluding third molars), the following were recorded for each patient: the number of teeth in the mouth, the number and location of teeth without root canal treatment with a periapical lesion, the number and location of teeth with root canal treatment, and the number and location of teeth with root canal treatment with a periapical lesion. The periodontal condition was assessed using the periapical index (PAI), with scores greater than 3 considered indicative of periapical pathology. For inferential analysis, chi-square tests and independent t-tests were used.

    Results

    Among the 90 participants, 53 were women and 37 were men. The average age of the participants was 43.6 years, and the average age was higher in the diabetic group. In total, 52.2% of patients had periapical lesions and 63.3% had pulpal lesions, with these two lesions being significantly more common in diabetic individuals(P<0.05). Among all patients, there was a significant relationship between gender and periapical lesions (P=0.022), with women having a higher prevalence of these lesions. In non-diabetic individuals, unlike diabetic individuals, the relationship between gender and periapical lesions was significant, with women having more lesions(P=0.03). Across all patients, there was a significant relationship between age and periapical lesions (P=0.001), with the average age being higher in patients with periapical lesions. In diabetic individuals, unlike non-diabetic individuals, no significant relationship was observed between these two variables (P=0.828).

    Conclusion

    The study results demonstrated a significant relationship between the prevalence of pulp and periapical lesions and factors such as sex, age, and type 2 diabetes. The findings revealed that the prevalence of pulp and periapical lesions is higher in patients with type 2 diabetes compared to those without diabetes. The likelihood of developing these lesions increases with age and is generally higher in women. Additionally, no correlation was found between the prevalence of pulp and periapical lesions in men without type 2 diabetes and increasing age in individuals with type 2 diabetes.

    Keywords: Type 2 Diabetes, Adult-Onset Diabetes Mellitus, Periapical Periodontitis, Apical Alveolar Abscess, Periapical Granuloma, Dental Pulp Disease
  • آسیه پشت یافته، علیرضا پیرخائفی*، مروارید احدی، امید رضایی
    مقدمه

    ماهیت مزمن، درمان های خسته کننده و عوارض ناتوان ساز و تهدیدکننده دیابت ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی، امید به زندگی و اضطراب مرگ فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار می دهد، بنابراین مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد.

    روش کار

    روش پژوهش حاضر، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو دارای فوت نزدیکان که به بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی میلاد در شش ماه دوم سال 1401 مراجعه کرده بودند، از افراد واجد شرایط 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده (روش برداشتن گوی زوج و یا فرد داخل جعبه) در دو گروه (15 نفر آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) جای داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه های امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) و اضطراب مرگ تمپلر و راف (1971) بودند. گروه مداخله در هشت جلسه حضوری 90 دقیقه ای در مدت دو ماه به صورت گروهی تحت مداخله قرار گرفت و گروه کنترل مداخله معمولی را دریافت نمود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بین گروهی با رعایت پیش فرض های آماری استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد بین میانگین نمرات امید به زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو در مراحل پس آزمون و پیگیری در مقایسه با مرحله پیش آزمون، تفاوت وجود داشت و این نتایج تا مرحله پیگیری پایدار مانده بود (01/0>P)؛ بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب بهبود امید به زندگی و کاهش اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو شد.

    نتیجه گیری

    بر اساس نتایج این مطالعه، درمانگران و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی درمانی سلامت می توانند از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به عنوان یک روش درمانی تاثیرگذار در بهبود سلامت و وضعیت روانشناختی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو استفاده کنند.

    کلید واژگان: پذیرش و تعهد, امید به زندگی, اضطراب مرگ, دیابت نوع دو
    Asie Poshtyafte, Alireza Pirkhaefi*, Morvarid Ahadi, Omid Rezaei
    Background

    the chronic nature, tiring treatments and debilitating and threatening complications of diabetes affect the physical, mental, social, life expectancy and death anxiety of the affected person, so the present study aims to determine the effectiveness of treatment based on acceptance and A commitment was made to the life expectancy and death anxiety of patients with type 2 diabetes.

    Method

    The current research method was a semi-experimental pre-test-post-test type with a control group and a follow-up period. The statistical population includes all patients with type 2 diabetes with deceased relatives who visited Milad specialized and sub-specialized hospitals in the second six months of 2022, 30 eligible people were selected by purposive sampling method and by simple random sampling (paired sampling method) or the person inside the box) were placed in two groups (15 people in the test group and 15 people in the control group). The data collection tools included life expectancy questionnaires by Schneider et al. (1991) and death anxiety questionnaires by Templer and Ruff (1971). The intervention group was subjected to group intervention in eight 90-minute face-to-face sessions over a period of two months, and the control group received the normal intervention. In order to analyze the data, SPSS version 22 software and the analysis of variance test with repeated measurements between groups were used, observing the statistical assumptions.

    Results

    The results showed that there was a difference between the average scores of life expectancy and death anxiety of patients with type 2 diabetes in the post-test and follow-up stages compared to the pre-test stage, and these results remained stable until the follow-up stage (P<0.01); Therefore, the treatment based on acceptance and commitment improved the life expectancy and reduced the death anxiety of patients with type 2 diabetes.

    Conclusion

    Based on the results of this study, therapists and health care providers can use acceptance and commitment therapy as an effective treatment method in improving the health and psychological status of patients with type 2 diabetes.

    Keywords: Acceptance, Commitment, Life Expectancy, Death Anxiety, Type 2 Diabetes
  • مه دخت خادم حسینی، علیرضا مرآتی*، کامبیز روشنایی، حسن پیریایی
    مقدمه

    مبتلایان به دیابت نوع دو، اغلب کیفیت خواب ‏نامطلوبی را تجربه می کنند که این امر می تواند با ایجاد اختلال در ‏عملکرد متابولیک و عدم تحمل گلوکز بر شدت و مدیریت بیماری و نیز بهزیستی روان شناختی بیماران تاثیر بگذارد. با توجه به تاثیر کتاب درمانی، درمان فعال سازی رفتاری و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کیفیت خواب در گروه های مختلف، این پژوهش با هدف مقایسه این سه مداخله بر کیفیت خواب زنان مبتلا به دیابت نوع دو اجرا شد. 

    روش کار

    این پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری سه ماهه بود. گروه نمونه 60 نفر از زنان  مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک سجاد تهران در سه ماهه اول سال 1402 بود که به روش هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده در چهار گروه 15 نفره (سه گروه درمانی و یک گروه کنترل) جای گذاری شدند. مداخلات برای گروه های آزمایش اجرا شد و گروه کنترل مداخله ای نداشت. داده ها با شاخص کیفیت خواب پیتزبورگ بویس و همکاران (1989) در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری گردآوری  شدند. تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد.

    یافته ها

    نتایج نشان دهنده تاثیر معنادار هر سه مداخله در مراحل پس آزمون و پیگیری بر کیفیت خواب در سطح 0/05 بود (0/05≥P). همچنین در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوتی معنادار در سطح 0/05 (0/05≥P) بین تاثیر شناخت درمانی مبتنی بر توجه آگاهی با درمان فعال سازی رفتاری و کتاب درمانی بر کیفیت خواب مشاهده شد اما در مراحل پس آزمون و پیگیری بین تاثیر درمان فعال سازی رفتاری با کتاب درمانی در سطح 0/05 (0/05≥P) تفاوتی معنادار مشاهده نشد.

    نتیجه گیری

    با توجه به تاثیر و پایداری بیشتر شناخت درمانی مبتنی بر توجه آگاهی، این مداخله می تواند برای بهبود کیفیت خواب نامطلوب ناشی از عوارض دیابت، به عنوان مداخله ای مکمل همراه با درمان های پزشکی رایج  اجرا شود.

    کلید واژگان: ذهن آگاهی, فعال سازی رفتاری, کتاب درمانی, کیفیت خواب, دیابت نوع دو
    Mahdokht Khademhoseini, Alireza Merati*, Kambiz Roshanaei, Hasan Piriaei
    Introduction

    Patients with type 2 diabetes often experience poor sleep quality, which can affect the severity and management of the disease, as well as the psychological well-being of patients, by disrupting metabolic function and glucose intolerance. Considering the effect of bibliotherapy, behavioral activation therapy and mindfulness-based cognitive therapy on sleep quality in different groups, this study was conducted with the aim of comparing these three interventions on sleep quality in females with type 2 diabetes.

    Methods

    The current reserch method was semi-experimental study with a pretest-posttest design and control group on a three month follow-up. 60  people from  the  female clients with  type  2  diabetes  referred to Tehran  Sajjad Clinic of  the first three months of the year 2023, were purposefully selected and placed in four groupes of 15 (three experiment groupes and one control group). The interventions were performed for test groups.The control group did not recived any intervention. Data were collected with Pittsburgh Sleep Quality Index Buysse et al. (1998) in the three stages of pre-test, post -test-and, follow-up. Statistical analysis was done with SPSS version 22 software using anaysis of variance with repeated measures method and Bonferroni's post-hoc test.

    Results

    The results showed a significant effect of all three interventions at post-test and follow-up on sleep quality at the level of 0.05 (P≤0.05). Also, there was a significant difference at the level of 0.05 (P≤0.05) between the effect of mindfulness-based cognitive therapy with behavioral activation treatment and bibliotherapy on sleep quality at post-test and follow-up, but there was no significant difference between the effect of behavioral activation treatment and bibliotherapy at post-test and follow-up at the level of 0.05 (P≤0.05).

    Conclusion

    Considering the greater effectiveness and stability of mindfulness-based cognitive therapy, it is suggested to implement this intervention as a Complementary intervention in medical centers with the aim of increasing sleep quality caused by diabetes complications along with medical treatments.

    Keywords: Behavioral Activation, Bibliotherapy, Mindfulness, Sleep Quality, Type 2 Diabetes
  • صدیقه رضایی، علی حسنی*، معصومه قربانی
    سابقه و هدف

    استفاده از مکمل ها و تمرینات ورزشی در بین مردم جهت رفع اختلالات متابولیک و درمان بیماری ها رواج یافته است؛ هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین مقاومتی دایره ای و سین بیوتیک بر سختی شریانی و نیمرخ لیپیدی در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

    مواد و روش ها

    در این پژوهش نیمه تجربی، 43 زن مبتلابه دیابت نوع2 به طور داوطلبانه شرکت کردند و به طور تصادفی به سه گروه تمرین مقاومتی+دارونما (15 نفر)، تمرین مقاومتی+مکمل سین بیوتیک (15 نفر) و مکمل سین بیوتیک (13 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینات مقاومتی شامل 10 دقیقه گرم کردن، تمرین با شدت 40% تا 65% 1RM و 10 دقیقه سردکردن به مدت 12 هفته و هفته ای سه جلسه بود. آزمودنی های گروه مکمل نیز یک ساعت پس از صرف ناهار روزانه یک عدد کپسول سین بیوتیک باکانت 109×1 CFU)) را مصرف کردند. از آزمون تحلیل واریانس مکرر جهت بررسی اختلاف بین گروهی و آزمونT  همبسته جهت بررسی اختلاف درون گروهی آزمودنی ها استفاده گردید.

    یافته ها

    نتایج درون گروهی نشان داد که شاخص پایی بازویی (ABI) در گروه های تمرین مقاومتی+دارونما (002/0=P) و تمرین مقاومتی+مکمل سین بیوتیک (017/0=P) به طور معنی داری افزایش یافته است. شاخص قلبی عروقی مچ پایی (CAVI) در گروه های تمرینی (0001/0=P) و سطوح سرمی LDL، تری گلسیرید، شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن در گروه های تمرین مقاومتی+دارونما و تمرین مقاومتی+مکمل سین بیوتیک، سطوح گلوکز ناشتا، شاخص مقاومت به انسولین و سطح کلسترول خون در گروه تمرین مقاومتی+مکمل سین بیوتیک به طور معنی داری (05/0≤p) کاهش یافته است. همچنین از دیگر یافته های پژوهش حاضر می توان به افزایش سطوح سرمی HDL در هر 3 گروه اشاره کرد.

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد مصرف هم زمان سین بیوتیک و تمرین مقاومتی اثر محافظتی بر عوارض ناشی از دیابت در زنان مبتلابه دیابت نوع 2 دارد.

    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, مکمل سین بیوتیک, دیابت نوع2, سختی شریانی و نیمرخ لیپیدی
    S .Rezaei, A .Hassani*, M. Ghorbani
    Background and Objectives

    The purpose of this study was to investigate effects of circuit resistance training and synbiotic on arterial stiffness and lipid profiles in postmenopausal women with type 2 diabetes.

     Materials & Methods

    In this semi-experimental study, 43 women with type 2 diabetes participated voluntarily and were randomly divided into three groups of resistance training and placebo (15 people), resistance training and synbiotic supplement (15 people) and synbiotic supplement biotic (13 people). The resistance training program consisted of 10 min of warm-up, resistance training with an intensity of 40–65% 1RM and 10 min of cooling down, which the resistance and placebo and resistance and synbiotic groups were set for 12 w with three sessions per week. Participants in the supplement group had 1 h after a meal (lunch) and a daily dose of one capsule with 1 × 109 CFU. The T-test and repeated analysis of variance test were used to assess inter-group and intra-group differences, respectively.

    Results

    Results showed that the ABI increased significantly in the groups of resistance training and placebo and resistance training and synbiotic supplement. CAVI, serum low-density lipoproteins, triglycerides, body mass index and body fat percentage in groups of resistance training and placebo and resistance training and synbiotic supplement and fasting glucose level, insulin resistance index and blood cholesterol significantly decreased in the group of resistance training and synbiotic supplement. In addition, serum high-density lipoproteins increased in all the three groups.

    Conclusion

    It seems that the simultaneous use of synbiotics and resistance training includes protective effects on complications in women with type 2 diabetes.

    Keywords: Resistance Training, Synbiotic Supplement, Type 2 Diabetes, Arterial Stiffness, Lipid Profile
  • مریم شجاعیان، ناصر صبحی قراملکی*، حسین ابراهیمی مقدم
    زمینه و هدف

    عملکرد جنسی جزء مهمی از زندگی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو است و تغییر در آن به خصوص در یائسگی، می تواند بر سلامت ایشان تاثیرگذار باشد. عملکرد جنسی این زنان می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی تحمل پریشانی در رابطه بین اضطراب و افسردگی با عملکرد جنسی در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو بود.

    مواد و روش ها

    مطالعه حاضر از نوع توصیفی بود. جامعه آماری شامل زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 ساکن شهر تهران در سال 1402 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل Kline و با روش نمونه‏گیری در دسترس 300 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده های پژوهش شامل پرسش نامه عملکرد جنسی زنان، سیاهه افسردگی Beck، سیاهه اضطراب Beck و مقیاس تحمل پریشانی Simons و Gaher بود. داده ها با استفاده از مدل‏سازی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد.

    یافته ها

    یافته های پژوهش نشان داد که اثرات مستقیم اضطراب، افسردگی و تحمل پریشانی بر عملکرد جنسی معنادار بود (001/0=P). هم‏چنین، نتایج نشان داد که تحمل پریشانی در رابطه بین اضطراب و افسردگی با عملکرد جنسی نقش میانجی دارد.

    نتیجه گیری

    بر طبق یافته های مطالعه حاضر، عملکرد جنسی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو می تواند متاثر از اضطراب، افسردگی و تحمل پریشانی آنان باشد. لذا بر اساس یافته ها، اضطراب و افسردگی با تاثیرگذاری بر تحمل پریشانی موجب نقص در عملکرد جنسی زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع دو می شود که بر این اساس پیشنهاد می شود در مداخلات روان شناختی برای این زنان اقدام به کاهش اضطراب و افسردگی آنان کرد.

    کلید واژگان: اضطراب, افسردگی, دیابت نوع دو, عملکرد جنسی, تحمل پریشانی, یائسگی
    Maryam Shojaeeyan, Nasser Sobhi Gharamaleki*, Hossein Ebrahimi Moghadam
    Background and Objectives

    Sexual function is an important part of the life of postmenopausal women with type 2 diabetes and changes in it, especially in menopause, can affect their health. The sexual function of these women can be affected by various factors. The purpose of the present study was to investigate the mediating role of distress tolerance in the relationship between anxiety and depression and sexual function in postmenopausal women with type 2 diabetes.

    Materials and Methods

    The present research is descriptive. The statistical population in this research included postmenopausal women with type 2 diabetes in Tehran City in 2023. A sample size of 300 people was selected based on Kline model and by convenience sampling. Data collection tools included Isidori’s Female Sexual Function Index, Beck’s Depression Inventory-II, Beck’s Anxiety Inventory, and Simons and Gaher’s Distress Tolerance Scale. The data were analyzed using structural equations modelling.

    Results

    The findings showed that the direct effects of anxiety, depression, and distress tolerance on sexual function were significant (p=0.001). Also, the results showed that distress tolerance has a mediating role in the relationship between anxiety and depression and sexual function.

    Conclusion

    According to the results of the current study, sexual function of postmenopausal women with type 2 diabetes can be affected by anxiety, depression, and distress tolerance. It is concluded that anxiety and depression affect the distress tolerance and cause defects in the sexual function of postmenopausal women with type 2 diabetes; so it is suggested to reduce their anxiety and depression in psychological interventions for these women.

    Keywords: Anxiety, Depression, Type 2 Diabetes, Sexual Function, Distress Tolerance, Menopause
  • فرزانه شجاعی، زهره لطیفی*، شیدا جبل عاملی، منصور سیاوش
    مقدمه

    دیابت نوع دو بیماری شایعی است که با مشکلات روانشناختی همراه است. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر خودشفابخشی بر دشواری تنظیم هیجان و شاخص قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است.

    روش ها

    این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون همراه با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به دیابت نوع دو بود که به درمانگاه صدیقه طاهره اصفهان در سال 1400 مراجعه می کردند. تعداد 40 نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و پس از انجام پیش آزمون، به طور تصادفی در دو گروه خودشفابخشی و کنترل قرار گرفتند. مداخلات خود شفابخشی لطیفی و مروی (1397) هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای به صورت آنلاین برگزار شد. پس از 12 جلسه از هردو گروه پس آزمون و سه ماه بعد آزمون پیگیری صورت گرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه دشواری تنظیم هیجان گراتز و رومر (2004) و تجهیزات آزمایشگاهی برای اندازه گیری شاخص قند خون بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر وآزمون تعقیبی بنفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS-24 استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد خود شفابخشی باعث کاهش دشواری تنظیم هیجان و شاخص قند خون می شود (05/0 <p) و این نتایج در گذر زمان ادامه دار هستند (05/0 <p).

    نتیجه گیری

    با توجه به نتایج می توان گفت از درمان خودشفابخشی می توان در مدیریت دیابت نوع دو استفاده کرد.

    کلید واژگان: خودشفابخشی, دشواری تنظیم هیجان, شاخص قند خون, دیابت نوع دو
    Farzaneh Shojaei, Zohreh Latifi*, Sheida Jabalameli, Mansour Siavash
    Background

    Type 2 diabetes is a common disease, which is associated with psychological problems. This study aimed to compare the effectiveness of self-healing on difficulties in emotion regulation and blood sugar index in patients with type 2 diabetes.

    Methods

    This research was semi-experimental (pre-test, post-test, follow-up with control group). The statistical population consisted of 300 people with type 2 diabetes who visited Sedighe Tahereh Clinic in Isfahan in 2021. Of these, 40 people were selected through purposive sampling and were assigned randomly in the experimental and control groups. Data collection tool was Gratz and Romer’s (2004) Difficulties in Emotion Regulation Scale (DERS) and laboratory equipment to measure blood sugar index. the experimental groups underwent 12 sessions of self-healing therapy and the control group did not receive any treatment. Analysis of variance with repeated measures and Bonferroni’s post hoc test were used to analyze the data. SPSS version 24 was used to analyze the data

    Results

    The results showed that self-healing has an effect on difficulties in emotion regulation and blood sugar index (P<0.05) and this result is continuous (P<0.05).

    Conclusions

    According to the results, it can be said that self-healing is effective in manegment of blood sugar of people with type 2 diabetes.

    Keywords: Self-Healing, Difficulties In Emotion Regulation, Blood Sugar Index, Type 2 Diabetes
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال