بررسی علل و زمینه های نپذیرفتن بیماران اورژانس در بیمارستان های دانشگاهی با توسل به فریب از نظر دست اندکاران بخش های اورژانس

در سال های اخیر پدیده ای در سطح بیمارستان های دولتی رایج شده است که بر اساس آن اورژانس ها به صورت غیر قانونی و با متوسل شدن به اموری چون دادن اطلاعات غیر صحیح، بیماران را به سمت دادن رضایت شخصی و مراجعه به مرکز دیگر سوق می دهند. هدف از این مطالعه بررسی عوامل این پدیده از دید دست اندکاران و افراد درگیر در بیمارستان های آموزشی می باشد تا ضمن روشن ساختن ریشه های آن، راه برای مطالعه های بیش تر در این زمینه هموار شود.
در این مطالعه، نظرات افراد درگیر در اورژانس سه بیمارستان آموزشی شهر تهران به صورت مکتوب و در قالب یک پرسشنامه با سووالات باز جمع آوری شد. در آبان و آذر ماه 1388، 114 نفر از اعضای هیات علمی و دستیاران رشته های حاضر در اورژانس، کارورزان و پرستاران اورژانس مورد پرسش قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه در خصوص تعداد رخداد پدیده فوق در اورژانس بیمارستان محل کار، گروهی که بیش تر این اقدام را انجام می دهند و عوامل و ریشه های بروز چنین پدیده ای مورد سوال قرار گرفتند.
از نظر افراد تحت مطالعه، بیش تر ارجاعات بدون هماهنگی و نپذیرفتن بیمار در اورژانس ها توسط دستیاران سال پایین و کارورزان انجام می شود به طوری که 48 نفر (42/1 درصد) دستیاران سال اول را عامل اصلی دانسته و 29 نفر (25/4درصد) کارورزان را به عنوان بیش ترین فردی که بیماران را نمی پذیرد می دانستند. تعداد موارد پذیرفته نشدن بیمار در اورژانس، به طور متوسط 15/6± 18/1 (بین صفر تا 90) نفر در هفته بیان شد. مهم ترین عوامل مطرح شده به ترتیب عبارتند از: فشار کاری زیاد به نیروی انسانی، کمبود تخت، نبود تجهیزات یا پرسنل تخصصی، نبود نظام بازخورد مالی به افراد، نبود انگیزه ی کافی برای انجام امور، ارجاع نامناسب توسط اورژانس تهران، مدیریت و قوانین نامناسب، نظارت ناکافی و نامناسب از سطوح بالاتر و تقسیم وظایف ناعادلانه در سطوح مختلف.
عدم پذیرش و ارجاع بدون هماهنگی بیماران، امری شایع در بیمارستان های دانشگاهی در سطح شهر تهران می باشد. مشکل شلوغی و فشار کاری زیاد می باید در اولویت مداخله قرار گیرد. مطالعه های گسترده تر در دو زیرگروه کارورزان و دستیاران سال پایین برای یافتن راهکار های مناسب برای مبارزه با این پدیده توصیه می شود.