چهره های اسطوره یی و بنمایه های باستانی در شعر مولوی

چهره های اسطوره ای و بنمایه های حماسی، پهلوانی و خسروانی در جهان ایرانی، به رغم سلطه گری های ویرانگر و تمدن ستیزی که جامعه و فرهنگ ایرانی را گاه در معرض خطر فروریزی و نابودی قرار داده است، هم چنان به حیات و حضور خود در زمینه های اعتقادی، جهان شناختی، افسانه یی و به ویژه در فضای حافظه زبانی و ادبی و تصورات زادبومی ادامه داده، با عناصر نوپا و تازه نفس ایرانی اسلامی در هم آمیخته و در مواردی نیز این عناصر نوخاسته را به رنگ و جلای خود در آورده اند. شمار فراوانی از آثار تاریخی، فلسفی و ادبی گذشتگان، بیانگر پایداری این عناصر کهن در حافظه تاریخی فرهنگی و زبانی هویتی ماست.
حضور این عناصر در شعر مولوی، گویای یک رستاخیز فرهنگی ادبی و هویت مندانه سرنوشت ساز نیز هست که نخست با پرداختن به شاهنامه های منثور و منظوم و احیای زبان فارسی آغاز می شود، به تحکیم و استقرار مبانی ملیت و استمرار حس میهنی مدد می دهد و سپس دامنه آن به جهان ادبیات عرفانی، ازجمله به فضای شعر مولوی، گسترش می یابد و هویتی مستقل به عرفان ایرانی می بخشد.