برهم کنش های سیاسی- اقتصادی شهر نیشابور با زیستگاه های اقماریاش در دوره ساسانی

نیشابور، علیرغم دارابودن اهمیت استراتژیک و ژئوپلتیک در دوره ساسانی، کمتر مورد توجه باستان شناسان دوران تاریخی قرار گرفته است. تحلیل نویافته های باستان شناختی از کهندژ شهر ساسانی نیشابور و شناسایی استقرارهای ساسانی در پهنه دشت نیشابور، می تواند تا حدود زیادی بازسازی سازمان اقتصادی-سیاسی جوامع مستقر در این منطقه از ایران را میسر سازد. در این مقاله سعی شده با تحلیل داده های سفالی در قالب مدل های کمی همچون تحلیل رگرسیون و مطالعه الگوی استقرارهای پراکنده در دشت نیشابور با بهره گیری از ابزارهای نظری همچون تحلیل رتبه-اندازه به گمانه زنی درباره کیفیت تعامل نیشابور با زیستگاه های اقماری اش پرداخته شود. میزان نفوذ مرکز نیشابور بر اقمارش با تکیه بر متون تاریخی و تحلیل داده های باستان شناختی، در نهایت، این فرضیه را به ذهن متبادر می سازد که الگوی حاکم بر تعاملات سیاسی-اقتصادی سکونتگاه های نیشابور در دوره ساسانی قرابت زیادی با الگوی هسته-پیرامون داشته است.