اثر بخشی آموزش کسب معنا بر تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با نیازهای ویژه

هدف این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش کسب معنا بر تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند با نیازهای ویژه شهر برازجان در سال تحصیلی 90-1389 بود. روش پژوهش شبه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام شد. نمونه اولیه این پژوهش شامل 222 نفر بودند که پس از اعلام آمادگی جهت شرکت در پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون را تکمیل نمودند. سپس 40 نفر از کسانی که نمره آن ها در هر دو پرسشنامه یک انحراف معیار پایین تر از میانگین بود، به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 20 نفر) تقسیم شدند. سپس آموزش کسب معنا طی 10 جلسه، 90 دقیقه ای به صورت 1 جلسه در هر هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد. در پایان همزمان از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و پس از گذشت یک ماه آزمون پیگیری انجام شد. داده های حاصل از پژوهش، به روش کوواریانس یک متغیری و چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش کسب معنا موجب افزایش میزان تاب آوری و بهبود کیفیت زندگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است)05/0≥p). پیگیری با فاصله یک ماه، سودمندی آموزش کسب معنا را بر تاب آوری و کیفیت زندگی نشان داد. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود مدارس دانش آموزان یا نیازهای ویژه کشور در قالب کلاس های آموزش خانواده از آموزش معنا جهت حل مشکلات اولیاء دانش آموزان و ارتقاء سطح تاب آوری و کیفیت زندگی آنان استفاده نمایند.