رتبه بندی میزان برخورداری جاذبه ها و زیرساخت های گردشگری در مراکز شهرستان های استان مازندران با استفاده از رویکرد تحلیل عوامل استراتژیک

رتبه بندی زیرساخت های گردشگری در نواحی مختلف یک استان و توزیع متعادل زیرساخت ها و تعدیل نابرابری در نواحی مختلف، یکی از اقدامات اساسی توسعه گردشگری است. بنابراین، در برنامه ریزی های آمایش سرزمین به منظور هدایت گردشگران با توجه به امکانات و زیرساخت های گردشگری و همچنین برای رفاه گردشگران و کاهش آسیب های زیست محیطی رتبه بندی نواحی ضروری است و استان مازندران نیز به عنوان یکی از نقاط منحصر به فرد در زمینه جاذبه های توریستی در کشور محسوب می شود. هدف این مقاله، سطح بندی بر اساس برخی از عوامل موثر در جذب گردشگر شهری با بهره گیری از مدل TOPSISمی باشد. بدین منظور روش پژوهش، توصیفی_تحلیلی است. برای تعیین اهمیت وزنی شاخص ها و انتخاب کارشناس، از مدل دلفی و برای تجزیه و تحلیل داده ها، از مدل SWOT استفاده شده است. برای انتخاب شاخص ها در استان مازندران، پرسش نامه ای تهیه و در اختیار تعدادی از خبرگان و صاحب نظران این صنعت که با موضوع تحقیق نیز آشنایی داشتند قرار داده شد و از آن ها نظر خواهی گردید. در ادامه نگارندگان با بهره گیری از یکی از ابزارهای قدرتمند برنامه ریزی استراتژیک یعنی مدل SWOT، سعی کردند تا با بررسی نقاط ضعف و قوت درونی از یکسو و نیز تحلیل فرصت ها و تهدیدات پیش روی توسعه از سوی دیگر، استراتژ ی هایی را جهت توسعه این روش تحقیق طراحی و ارائه نماید. نتایج نشان می دهد که شهرستان ساری در مقام اول از نظر جاذبه ها و زیر ساخت ها قرار گرفته است. همچنین شهرستان های، تنکابن و سواد کوه با اختلاف بسیار کم در مقام های دوم و سوم می باشد. اختلاف کم رتبه های به دست آمده، در بیش از نیمی از شهرستان های استان مازندران، نشان دهنده ی توزیع نسبتا یکنواخت جاذبه ها و امکانات در سراسر استان می باشد. همچنین نتایج تحلیل ماتریس های SWOT نشان می دهد که تعداد 16 قوت داخلی در برابر 15 نقطه ضعف داخلی و تعداد 15 فرصت خارجی در برابر 10 تهدید خارجی شناسایی شده است. به این ترتیب در مجموع تعداد 31 نقطه قوت و فرصت به عنوان مزیت و 25 ضعف و تهدید به عنوان محدودیت ها و تنگناهای پیش روی این استان جهت گسترش گردشگری قابل شناسایی است.