رابطه فرسودگی شغلی با مهارت های ارتباطی پرستاران

فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش کارآیی، از دست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی، به خصوص در حرفه های خدمات انسانی، می باشد. این تحقیق با هدف بررسی رابطه بین فرسودگی شغلی با مهارت های ارتباطی پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی- درمانی شهر ساری انجام شد.
این مطالعه از نوع توصیفی و مقطعی بود. جامعه آماری آن شامل کلیه پرستاران شاغل در چهار بیمارستان آموزشی- درمانی شهر ساری بودند که تعداد آن ها 900 نفر بود. حجم نمونه 230 نفر تعیین شد که به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل سه پرسشنامه: ویژگی های جمعیت شناختی و شغلی، پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه مهارت های ارتباطی کوئین دام بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل آزمون Student-t، ضریب همبستگی Pearson و Spearman استفاده شد.
پرستاران مورد مطالعه از سطح مهارت های ارتباطی بالاتر از حد متوسط برخوردار بودند. از نظر فرسودگی شغلی در بعد خستگی هیجانی در سطح متوسط، در بعد مسخ شخصیت در سطح پایین و در بعد کفایت شخصی در سطح پایین قرار داشتند. همچنین، رابطه بین مهارت های ارتباطی و فرسودگی شغلی در بعد کفایت شخصی معنی دار بود (001/0 > P).
می توان از روش های ارتقای مهارت های ارتباطی در محیط های کار پرستاری مانند برگزاری کارگاه های آموزشی ضمن خدمت به منظور کاهش میزان فرسودگی شغلی پرستاران بهره برد.