بررسی تطبیقی خوانش ویتگنشتاین و گادامر از تاریخ مندی فهم

سیطره منطق گزارهای بر مشی فلسفی ویتگنشتاین اول که در تعابیری چون تصویر، بازنمایی، تطابق و تناظر رخ مینمایانند از یک سو، و روح حاکم بر جریان تحلیلی با درونمایه های علم گرا، متافیزیکستیزو منطق محورش از دیگر سو، دعوی تاریخگرایی ویتگنشتاین و التفات وی به تلقی مرسوم هرمنوتیکیرا به چالش می کشند. این در حالی است که دلالت های تاریخی نهفته در رویه زمینه گرایانهویتگنشتاین دوم در سایه تعابیری چون عرف، بازی، قاعده، فرهنگ و زبان مشترک هستند، که تاریخ-گرایی خفیف وی را موجه می نمایند. در مقابل، تاریخ از ارکان کلیدی سامانه هرمنوتیکی گادامر است،که ارتباط آن با زمان مندی و سنت، بدیهی است. در نهایت، باوجود واگرایی محتوایی انکارناشدنی،تاکید بر ابعاد زمینه گرایی مذکور، تقریب نسبی اندیشه های ویتگنشتاین دوم و گادامر را در این حوزه،موجب می شود.