وضعیت حقوقی اجتماعی جامعه ایرانیان مقیم عثمانی در سده های 14 - 11 ق.

سابقه اقامت ایرانیان در قلمرو عثمانی به آغاز تاسیس دولت عثمانی در قرن هشتم هجری / چهارده میلادی باز می گردد. پس از جنگ های عثمانی با صفویان که منجر به الحاق ممالک عربی به امپراتوری عثمانی شد، بر شمار ایرانیانی که برای زیارت به عتبات در عراق و حجاز می رفتند افزوده شد. از اوایل قرن هجدهم میلادی و در پی فروکش کردن جنگ های خونین ایران و عثمانی، راه تجاری ایران و اروپا از طریق عثمانی که نزدیک به دو قرن بسته بود گشوده شد و به این ترتیب غالب بازرگانان ایرانی برای واردات و صادرات کالا به جای راه های خلیج فارس و روسیه از آسیای صغیر استفاده می کردند. در نتیجه رونق این راه تجاری، تعدادی از بازرگانان ایرانی که نقش واسطه بین ایران و اروپا را داشتند در قلمرو عثمانی مقیم شدند. در دوره صفویه که روابط ایران و عثمانی خصمانه و بر محوریت جنگ و صلح استوار بود، وضعیت ایرانیان مقیم عثمانی هم بازتابی از شرایط موجود تلقی می شد. در دوره قاجاریه که از شدت خصومت ها کاسته شد و روابط ایران و عثمانی بر پایه تعامل تقابل قرار گرفت، بالاخص با انعقاد معاهده اول ارزروم که طبق آن ایران رسما در سلک ممالک دارالاسلام قرار گرفت، حقوق ایران به عنوان کشوری اسلامی به شکلی نیمه رسمی پذیرفته شد. این شرایط جدید بر وضیعت اجتماعی ایرانیان ساکن عثمانی و سلوک حکام عثمانی با ایشان تاثیر اساسی داشت.از محتوای انبوه اسناد موجود چنین برمی آید که ایرانیان در قلمرو عثمانی با مسائل گوناگونی مواجه بودند. این نوشتار بر آن است تا با استناد به اسناد عثمانی و ایرانی، ضمن تحلیل سیاست دولت عثمانی در قبال این مسائل، به بررسی تاثیر روابط خارجی ایران و عثمانی بر جامعه ایرانیان مقیم استانبول بپردازد.