بررسی سطح کموکاین CXCL12)SDF-1α)در سرم جانبازان شیمیایی با مشکلات ریوی

در طول جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، بارها از گاز خردل (سولفور موستارد) به عنوان سلاح شیمیایی علیه ایرانیان استفاده گردید. با گذشت سال های طولانی از مواجهه با گاز خردل افراد مواجهه یافته هنوز از عوارض دیررس مواجهه شامل مشکلات چشمی، پوستی و ریوی رنج می برند. αSDF-1(Stromal-Derived Factor 1α) یا CXCL12، کموکاینی است که در مطالعات متعدد، نقش مهم آن در فرآیند رهاشدن سلول های پیش ساز و بنیادی از مغز استخوان به خون محیطی پس از ایجاد آسیب یا التهاب در بدن، مورد تایید قرار گرفته است. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان SDF-1α در نمونه های سرم جانبازان شیمیایی سال ها پس از مواجهه با گاز خردل می باشد.
مطالعه بر روی 174 نفر جانباز شیمیایی گاز خردل و 39 نفر از افراد غیرشیمیایی به عنوان گروه کنترل انجام گردید. ارزیابی بالینی توسط متخصصین انجام گردید، عملکرد ریه با استفاده از اسپیرومتری انجام و جانبازان شرکت کننده براساس طبقه بندی کمیسیون پزشکی بنیاد شهید و امور ایثارگران به سه گروه با آسیب ریوی خفیف، متوسط و شدید تقسیم گردیدند. میزان SDF-1α در سرم به روش ساندویچ الایزا اندازه گیری گردید. سطح سرمی کموکاین SDF-1α در جانبازان شیمیایی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری یافته بود(046/0p=). میزان کموکاینSDF-1α در سرم افراد مواجهه یافته با آسیب شدید ریوی معنادار بود(054/0p=). این کاهش در دو گروه با آسیب ریوی خفیف و متوسط معنادار نبود.
با توجه به کاهش معنادار سطح سرمی کموکاین SDF-1α در افراد مواجهه یافته با سولفورموستارد نسبت به افراد گروه کنترل غیر مواجهه، همچنین با توجه به معنی دار بودن این کاهش در افراد دارای آسیب های ریوی شدید می توان نتیجه گرفت کاهش میزان این کموکاین می تواند یکی از عوامل موثر در عدم ترمیم ضایعات دراز مدت سولفور موستارد باشد.