بررسی حساسیت زیست محیطی اکوسیستم های موجود در نوار ساحلی استان هرمزگان

مناطق ساحلی به سبب موقعیت جغرافیایی و ویژگی های طبیعی، تنوع زیستی و اکوسیستم های وابسته و تاثیر پذیری توام از خشکی و دریا، مناطقی حساس و شکننده محسوب می شوند. عملکردهای بوم شناختی این مناطق سبب استقرار طیف متنوعی از توسعه و بهره برداری انسانی در این نواحی شده است. اهمیت اکوسیستم ساحلی، این مناطق را شایسته اقدامات حفاظتی بیشتری قرار داده است. به دلیل غنای مناطق حساس در استان هرمزگان، در این پژوهش اقدام به مطالعه و تعیین حساسیت اکوسیستم های سواحل استان هرمزگان با کاربرد معیارهای تجمیع شده از 22 مرجع داخلی و خارجی شده است. برای ارزیابی حساسیت اکوسیستم های منطقه ساحلی هرمزگان از 6 معیار و 29 شاخص استفاده شد. بررسی معیارها و تعیین ضریب اهمیت شاخص های به کار رفته در آن ها نشان داد شاخص انحصاری و بکر بودن بیشترین اهمیت و وابستگی صنعتی کمترین اهمیت را در تعیین اکوسیستم های حساس ایفا می کنند. همچنین به منظور تعیین اهمیت و اولویت بندی اکوسیستم های حساس در محدوده مطالعه شده براساس معیارهای یاد شده 10 اکوسیستم (5 اکوسیستم در ناحیه ساحلی و 5 اکوسیستم در ناحیه کرانه) بررسی شد. نتایج نشان داد، جنگل های مانگرو در ناحیه کرانه و مناطق تحت حفاظت در ناحیه ساحلی بیشترین حساسیت را دارند. پهنه بندی حساسیت اکوسیستم های منطقه ساحلی نشان داد، بیشترین وسعت حساسیت اکوسیستم های منطقه ساحلی در درجه حساسیت خیلی کم و بخش عمده ای از ناحیه ساحلی را شامل می شود. کمترین وسعت حساسیت نیز در درجه حساسیت زیاد و در بخش هایی از شهرستان بندرلنگه قرار گرفته است. درجه حساسیت خیلی زیاد با وسعت 96/6 درصد از وسعت منطقه مطالعه شده در بخش عمده ای از جنوب غربی شهرستان بندرلنگه که منطبق بر منطقه حفاظت شده سراج و در بخش هایی از جنوب غربی این شهرستان که شامل بخش هایی از منطقه حفاظت شده حرا است، قرار دارد. این طبقه همچنین بخش عمده ای از حرای بندرعباس، سیریک و جاسک را نیز دربرمی گیرد.