منابع آب و نظام های آبیاری سنتی بخش بادرود (استان اصفهان)

اولین و پربارترین پدیده های انسان ساخت فلات ایران در حاشیه رودخانه ها پدید آمد و هر جا که امکان دسترسی به آب های روان روی زمین نبود، با بهره گیری از فناوری های حاصل از دستاوردهای خود از آبهای زیرزمینی به طور عمده به شکل قنات، چاه و چشمه پایه های سکونتگاه های انسانی را در شکل روستا و شهر ریخته است. اهمیت آب نه تنها در برپایی، شکل گیری و اقتصاد کشاورزی مطرح بوده است، بلکه از چنان جایگاهی برخوردار بوده که منجر به ارایه نظریه هایی در خصوص ساختار اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی شده است. بخش بادرود واقع در شهرستان نطنز (استان اصفهان) که در حاشیه کویر مرکزی ایران حدفاصل دشت کویر و کوه های کرکس قرار دارد، همگونی های فراوانی با سایر نقاط خشک و نیمه خشک کشور دارد. منابع آب کشاورزی سنتی بخش بادرود به دو دسته آبهای سطحی (رودخانه بادرود) و به ویژه کاریز تقسیم می شود. کاریزهای منطقه نیز 17رشته بوده که امروزه تعداد آن به 5 رشته با آبدهی پایین تر از گذشته رسیده است. ابزار سنجش سنتی آب نیز اندا و سره بوده است. در این پژوهش با کاربرد روش های کمی و کیفی، بویژه مصاحبه با کهنسالان و مسوولان قدیمی و فعلی قنات، ویژگی ها و تحولات منابع آب سنتی بخش بادرود مورد تحلیل قرار گرفته است.