بررسی اثر عصاره علف جوش (Lotus corniculatus) بر روند التیام زخم در موش های صحرایی نر بالغ دیابتی شده با استرپتوزوسین

بروز زخم یکی از شایعترین عوارض دیابت است. هدف این مطالعه بررسی اثر مصرف موضی عصاره هیدروالکلی گیاه علف جوش (Lotus corniculatus) بر ترمیم زخمهای باز پوستی در رتهای دیابتی القا شده با استرپتوزوسین (STZ) و مقایسه آن با اثر فنی توئین می باشد.
در این مطالعه تجربی موشهای صحرایی نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±250 گرم به طور تصادفی به گروه های سالم و دیابتی تقسیم شدند. القاء دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین (60 میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. پس از بیهوش کردن موشها، زخم پوستی به مساحت 2 سانتیمتر مربع در پشت آنها ایجاد شد. سپس از روز اول بعد از ایجاد زخم، عصاره علف جوش (40%) یا کرم فنی توئین (1%) به صورت موضعی و روزانه در گروه های سالم و دیابتی روی جایگاه زخم مصرف شد. گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت نکرد. سطح زخم و درصد بهبودی زخم تا روز بیست و چهارم بعد از ایجاد زخم اندازه گیری شد و همچنین زمان لازم برای بهبودی کامل زخم بررسی شد.
نتیجه ها حاکی از این بود که میزان پیشرفت ترمیم زخم در حیوانات دیابتی کندتر از حیوانات سالم بوده و همچنین اثر التیامی عصاره 40% گیاه علف جوش نسبت به گروه های کنترل و فنی توئین سالم و دیابتی مورد آزمون معنی دار بود (0/001>P).
یافته ها نشان می دهند که مصرف موضعی عصاره ی هیدرواتانولی علف جوش ترمیم زخم را از روز هفتم به بعد تسریع می کند که این اثر قابل مقایسه با اثر ترمیمی کرم فنی توئین است.