تعیین فراوانی عوامل میکروبی و الگوی مقاومتی آنتی بیوتیک در افراد دچار اوتیت حاد خارجی در شهر رفسنجان در سال 1390

عفونت گوش خارجی یکی از شایعترین بیماری هایی است که پزشکان با آن مواجهند. با توجه به شرایط آب و هوایی منطقه کویری رفسنجان، مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل میکروبی اوتیت خارجی در راستای اتخاذ برخورد درمانی مناسب، انجام شد.
در این مطالعه آینده نگر، به مدت یکسال، به شیوه سرشماری از کلیه بیماران مراجعه کننده به کلینیک تخصصی گوش و حلق و بینی که پس از معاینه، تشخیص اوتیت حاد خارجی مسجل گشت، با سواب استریل از ترشحات گوش نمونه گیری شد. سپس کشت بر روی محیط تریپتیک سوی براث (Tryptic Soy Broth) انجام گردید. در صورتی که نتیجه کشت مثبت بود دیسکت آنتیبیوتیکهای مورد نظر (بر اساس استاندارد NCCL) گذاشته و نتیجه آن مطالعه شد.
از 124 بیمار دچار اوتیت خارجی، 88 مورد کشت مثبت و 36 مورد کشت منفی داشتند. شایعترین میکروارگانیسم جدا شده، استافیلوکوکوس آرئوس با میزان 29درصد و پس از آن سودومونا با میزان 8/25درصد بود. در 12 مورد (88/11%) قارچ به تنهایی و در 9 مورد (24/7%) قارچ و باکتری با هم دیده شدند. در 14 نفر (29/11%) مورد، دو یا چند باکتری در یک نمونه کشت میکروبی وجود داشت. از بین آنتیبیوتیکها، سیپروفلوکساسین و وانکومایسن بیشترین حساسیت و کوتریموکسازول و سفالکسین بیشترین مقاومت را داشتند.
در این مطالعه، اثر تنوع آب و هوایی و شرایط اقلیمی بر عوامل میکروبی عفونت گوش خارجی دیده شد. لذا پیشنهاد می شود قبل از درمان، بررسی آزمایشگاهی جهت تعیین عامل عفونت انجام گیرد.