بررسی ارتباط محیط آموزش بالینی و خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی سبزوار در سال 1392

آموزش پرستاری و توجه به جنبه های کمی و کیفی آن و ارتقای خودکارآمدی، از اهمیت ویژه ای در آموزش پرستاری برخوردار است. شرایط محیط باید به گونه ای باشد که دانشجو، مهارت حرفه ای لازم را کسب نموده و به تفکر نقادانه از مفاهیم پرستاری برسد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط کمیت محیط بالینی و خودکارآمدی بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری بود.
این مطالعه ی تحلیلی - همبستگی در سال تحصیلی 91- 92، به روش سرشماری و بر روی کلیه ی دانشجویان سال سوم و چهارم پرستاری (103 نفر) در دانشگاه علوم پزشکی سبزوار انجام گردید. ابزار پرسش نامه شامل سه قسمت: اطلاعات فردی،DREEM (ابزار تناسب محیط بالینی داندی) و خودکارآمدی بالینی بود. تجزیه و تحلیل داده ها ازطریق نرم افزار SPSS نسخه 18 و آمار توصیفی، همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل و با تعیین سطح معناداری 05/ 0 انجام گردید.
میانگین و انحراف معیارخودکارآمدی بالینی 19/ 16±42/ 50 بود. بیشترین امتیاز حیطه ی «بررسی بیمار(97/ 16±59/ 53)» بود و حیطه ی «برنامه ریزی مراقبتی» دارای کمترین امتیاز(90/ 20±05/ 46) بود. با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون بین خودکارآمدی و حیطه های محیط آموزشی ارتباط معنا داری وجودنداشت، اما همبستگی مستقیم و معنادار بین تمامی حیطه های کمیت محیط آموزشی وجود داشت (0001/ 0>p).
بین خودکارآمدی و محیط آموزشی و حیطه های آن ارتباط معناداری وجود ندارد، اما باتوجه به این که محیط آموزشی در ایجاد انگیزش تحصیلی دانشجویان که آغاز فعالیت اجتماعی آنها در محیط دانشگاه می باشد، نقش مهمی دارد و انگیزش تحصیلی می تواند سبب خودکارآمدی دانشجو گردد، بنابراین باید مسوولین پرستاری در حوزه های آموزش، پژوهش و مدیریت پرستاری به کمیت محیط آموزشی و جو روانی و تاثیر آن در انگیزش پرستاری توجه نمایند.