نگرش خلاق به صنعت گردشگری در ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران

امروزه، گردشگری مهم ترین کالای تجاری و شاخص رفاه زندگی و سبک زندگی است که به ویژه در کشورهای در حال توسعه مورد توجه است. تمایل روز افزون ملت ها برای آشنایی با تمدن ها و فرهنگ ها، سبب شده اند که این عامل بتواند در ارتقاء سرمایه فرهنگی جامعه به ویژه در بعد ملی با ایجاد همگرایی و غرور ملی به طور مثبت بدرخشد.
هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه و رابطه میان شاخص های صنعت گردشگری و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران است.
از نظر هدف این تحقیق کاربردی و از نظر گردآوری اطلاعات، توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری 350 نفر از مدیران ارشد و کارشناسان فرهنگی در 31 استان کشور است که از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ایانتخاب شدند. ابزار اصلی پژوهش پرسشنامه هایی محقق ساخته است که با پایایی ضریب آلفای کرونباخ (816/ 0) تایید شده اند. برای آزمون فرضیه های آماری پژوهش، از تحلیل عاملی و تحلیل معادلات ساختاری و ضریب تعیین چندگانه استفاده شده است.
یافته های پژوهش نشان می دهد که مولفه «گردشگری» در وضعیت موجود 71% و در وضعیت مطلوب 43% از تغییرات ارتقاء سرمایه فرهنگی را تبیین و پیش بینی می کند. نتایج مشخص می کنند که بین «گردشگری» و «حفظ و صیانت از میراث فرهنگی» و ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد و شاخص های این دو مولفه به درستی می توانند ارتقاء سرمایه فرهنگی در ایران را به ویژه در شرایط موجود پیش بینی کنند.
از آن جایی که جایگاه وضعیت مطلوب صنعت گردشگری و میراث فرهنگی نسبت به وضعیت موجود در این پژوهش کاهش یافته است، ایجاد نگرشی خلاق به سیاست گذاری فرهنگی در قالب مدیریت استرانژیک فرهنگی صنعت گردشگری و میراث فرهنگی راهکار برون رفت از این مشکل است؛ راهکاری که برنامه ریزان در راستای تحقق سیاست گذاری های ارتقاء فرهنگی فراهم می کنند.