بررسی اثرات اسکولکس کشی عصاره های زنجبیل و درمنه بر پروتواسکولکس های کیست هیداتیک در شرایط آزمایشگاهی

هیداتیدوز از بیماری های زئونوزخطرناک است که علاوه بر صدمات جدی بر سلامت انسان، باعث خسارات اقتصادی زیادی در صنعت دام پروی می شود. به دلیل ماهیت چرخه انگلی و ساختمان کیست در انسان، کنترل آن در جامعه دشوار بوده و درمان آن با چالش های عمده مواجه است. یکی از این مشکلات از بین بردن پروتواسکولکس ها برای درمان یا جلوگیری از ایجاد کیست های ثانویه است. مواد شیمیایی مختلفی در این زمینه استفاده شده که اکثر آن ها عوارض جانبی برای بیمار دارند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات اسکولکس کشی برخی عصاره های گیاهی در شرایط آزمایشگاهی بوده است.
کیست های هیداتیک کبدی از کشتارگاه جمع آوری گردیدند، مایع کیست حاوی پروتواسکولکس زنده تحت شرایط استریل آسپیره گشت و تا زمان استفاده در دمای 4 درجه سانتی گراد نگهداری شد. سه غلظت 25، 50 و 100 میلی گرم در میلی لیتر از هر یک از عصاره ها تهیه شد و پروتواسکولکس ها در آن در داخل انکوباتور 37 درجه قرار گرفتند و درصد پروتواسکولکس های زنده با رنگ آمیزی حیاتی ائوزین در زمان های 5، 10، 25، 40 و 60 دقیقه تعیین گردید.
عصاره متانولی زنجبیل با غلظت 100 میلی گرم بر میلی لیتر موجب از بین رفتن تمامی پروتواسکولکس ها در دقیقه 40 شد، درحالی که عصاره درمنه در هیچ کدام از غلظت های مورد بررسی، تاثیر چندانی بر پروتواسکولکس ها نداشت.
بررسی مدل های حیوانی و آزمایشات تکمیلی نشان داد که عصاره متانولی زنجبیل به دلیل فعالیت زیاد اسکولکسیدال خود می تواند به عنوان پروتواسکولکس کش موثر مورد استفاده قرار گیرد.