ارتباط خودکارآمدی و کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران

اهداف خودکارآمدی متغیر مهمی در حوزه سالمندی است که کمتر به آن توجه شده است. کیفیت زندگی یکی از مهم ترین شاخص های توسعه انسانی است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین خودکارآمدی و کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران در سال 1394 انجام شد.
مواد و روش ها در این مطالعه توصیفی و تحلیلی که به روش مقطعی انجام شد، جامعه آماری شامل تمام سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران بود. 210 نفر از سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران با توجه به معیارهای پژوهش انتخاب شدند. نمونه گیری با روش سهمیه ای انجام شد و از هر آسایشگاه به نسبت تعداد سالمندان مقیم نمونه گیری تصادفی ساده به عمل آمد. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس خودکارآمدی عمومی و پرسش نامه کیفیت زندگی سالمندان لیپاد و پرسش نامه جمعیت شناختی استفاده شد. ابزارها از نظر پایایی ارزیابی شدند. میانگین سن سالمندان 78/11±66/78 سال بود. داده ها بعد از جمع آوری به نسخه 18 نرم افزار SPSS وارد شد و با آمار توصیفی شامل فراوانی و میانگین و انحراف معیار و آمار استباطی شامل آزمون کای اسکوئر، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کلموگروف اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تی مستقل تجزیه وتحلیل شد.
یافته ها میانگین خودکارآمدی وکیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران به ترتیب 00/4±68/17 و 80/9±88/27 بود. بین سن و جنسیت و وضعیت تاهل با خودکارآمدی در سالمندان رابطه معنادار وجود ندارد. بین سطح تحصیلات (042/0P=/) با خودکارآمدی تفاوت معنادار وجود دارد. بین سن (047/0P=) و سطح تحصیلات (038/0P=) با کیفیت زندگی ارتباط معنادار وجود دارد. بین جنسیت و وضعیت تاهل با کیفیت زندگی ارتباط معنادار وجود ندارد.
نتیجه گیری با توجه به نتایج این مطالعه، خودکارآمدی و کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران پایین بود. با افزایش نمره خودکارآمدی در بین سالمندان مقیم سراهای سالمندی،کیفیت زندگی آنان نیز افزایش می یابد.