اثر ورزش اجباری تریدمیل در طول القای وابستگی به مورفین بر نشانه های وابستگی فیزیکی و روانی در موش های صحرایی وابسته به مورفین

مطالعات قبلی نشان داده اند که ورزش اختیاری و شنا شدت وابستگی فیزیکی و روانی را در موش صحرایی وابسته و قطع مورفین کاهش می دهد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ورزش اجباری تریدمیل در طول القای وابستگی به مورفین بر روی نشانه های قطع مورفین به دنبال نالوکسان و رفتار شبه اضطرابی می باشد.
موش ها به مدت 7 روز فعالیت ورزشی تریدمیل نیم ساعته، هم زمان تزریق زیر جلدی مورفین با دوزهای تدریجی افزایشی (mg/kg 64 و 56، 46، 36، 26، 16، 8) یک بار در روز دریافت کردند. در روز هشتم، 2 ساعت بعد از تزریق مورفین با دوز mg/kg 56 سطح اضطراب ارزیابی شد. سپس در روز نهم نیز 2 ساعت بعد از تزریق مورفین با دوزmg/kg 56 با تزریق نالوکسان هیدروکلراید (mg/kg 4/0) به صورت داخل صفاقی شدت وابستگی فیزیکی مطابق مدل Gellert–Holtzman ارزیابی گردید.
نتایج نشان داد که نشانه های درجه بندی شده شامل تعداد انقباضات شکمی، درصد از دست دادن وزن و نمره کل Gellert–Holtzman و هم چنین نشانه های چک شده مثل اسهال، بی قراری، دندان قروچه در موش های وابسته به مورفین دونده با تریدمیل از شدت کم تری نسبت به گروه غیر دونده برخوردارند. هم چنین نتایج نشان داد که تعداد ورود و مدت زمان ماندن در بازوی باز در گروه وابسته به مورفین دونده با تریدمیل بیش تر از گروه وابسته به مرفین غیر دونده است.
یافته های این مطالعه نشان داد که ورزش اجباری تریدمیل در طول القای وابستگی به مورفین موجب کاهش شدت وابستگی و رفتار شبه اضطرابی می شود. بنابراین، ورزش اجباری تریدمیل نیز همانند دیگر ورزش ها ممکن است برخی از نتایج رفتاری فیزیکی و روانی وابستگی به مورفین را کاهش دهد