دعا در بیماران تحت همودیالیز و عوامل وابسته به آن

یکی از عملکردهای رایج در مذاهب مختلف «دعا» بوده که به معنی ارتباط انسان با خدا یا وجودی معنوی است. دعا به عنوان یک مکانیزم دفاعی در سازگاری با بیماری مزمن می تواند موثر واقع شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین دعا (آداب دعا کردن، تجربیات قبلی دعا و نگرش نسبت به دعا) در بیماران تحت همودیالیز و ارتباط آن با ویژگی های فردی- اجتماعی و کلینیکی است.
مواد و این مطالعه از نوع توصیفی – همبستگی به صورت مقطعی بوده که بر روی 200 نفر از بیماران تحت همودیالیز مراجعه کننده به مراکز آموزش درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفته است. نمونه گیری به صورت سرشماری انجام شد. داده ها با استفاده از مقیاس تطبیق یافته دعا (پولوما و پندلتونز1991) و فرم مشخصات فردی جمع آوری گردید. جهت تعیین اعتبار علمی ابزار از روش روایی محتوا و جهت تعیین پایایی از آزمون کرونباخ استفاده گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین و انحراف معیار آداب دعا، تجربیات قبلی دعا، نگرش نسبت به دعا و کل دعا به ترتیب30/16±57/91، 13/7±32/46، 58/7±64/32 و 49/26±54/170بود. بین سن، جنس و سطح تحصیلات با دعا و ابعاد آن ارتباط معنی داری آماری وجود داشت(05/0 p<). بین طول مدت دیالیز با نگرش نسبت به دعا ارتباط معنی داری دیده شد(05/0 p<). در حالی که ارتباط طول مدت دیالیز با آداب دعا و تجربیات قبلی دعا و کل دعا از نظر آماری معنی دار نبود(05/0

بحث و نتیجه گیری

مشخصات فردی با دعا در بیماران تحت همودیالیز در ارتباط است، بنابراین کادر درمانی می توانند بیماران را بر اساس ویژگی های فردی به سمت دعا سوق دهند.